บทนำ

บทนำ

“ที่นี่คือที่ไหน? ทำไมถึงมืดขนาดนี้ มีใครอยู่ไหมคะ ช่วยเปิดไฟให้หน่อยได้ไหม”

ท่ามกลางความมืดสนิทที่มองไปทางไหนก็ไร้จุดหมาย ซ่งเจียซินเดินไปมาอย่างไร้ทิศทาง เธอจำได้ว่าก่อนหน้านี้ตนเองกำลังจะเดินข้ามถนนเพื่อไปซื้อเนื้อหมูสดที่ตลาดฝั่งตรงข้าม แต่ขณะที่อยู่ตรงกลางถนนบังเอิญมีหญิงชราคนหนึ่งหกล้ม ด้วยคุณธรรมในใจจึงหันหลังกลับไปช่วยพยุงอีกฝ่ายลุกขึ้น

"เจอกันอีกแล้วนะ"

"เจอกันอีกแล้วเอ่อ... เราสองคนเคยเจอกันมาก่อนด้วยหรือคะ"

หญิงชราคนนั้นไม่ได้ตอบอะไร เพียงยิ้มให้เธอแล้วเดินจากไป ซ่งเจียซินแม้จะสงสัยแต่ก็ไม่ได้ใส่ใจ หมุนตัวเพื่อเดินไปยังอีกฟากของถนนเพื่อเร่งทำธุระของตนต่อ

ใกล้ได้เวลาเข้างานแล้ว ถ้ายังไม่เร่งวันนี้เธออาจจะหมักหมูไม่ทัน แล้วพรุ่งนี้ก็คงไม่มีหมูไปย่างขาย

ในขณะที่ซ่งเจียซินเร่งฝีเท้า แสงไฟจากรถบรรทุกคันหนึ่งก็สาดส่องมาที่ตัวเธอ ไม่ทันตั้งตัวสติก็ดับวูบ ร่างกายมืดมิดขึ้นมากะทันหัน คาดเดาตามสถานการณ์แล้วเธอต้องถูกรถบรรทุกคันนั้นชนตายอย่างแน่นอน แต่เพราะอะไรตอนนี้เธอจึงมาอยู่ที่นี้ หรือว่านี่จะเป็นเส้นทางไปยมโลกที่กล่าวถึงในนิทานระดับประถม

แต่ไม่ทันได้คำตอบที่แน่ชัด ทั่วทั้งตัวของซ่งเจียซินก็รู้สึกเจ็บปวดราวกับถูกเลาะกระดูก เฉือนเนื้อ เธอกรีดร้องดังลั่น ร่างกายค่อยๆ ทรุดลง ก่อนจะรู้สึกคล้ายมีแรงบางอย่างดึงกระชากราวกับกำลังตกจากที่สูง 

"กรี๊ด!" หญิงสาวหลับตากรีดร้องลั่นอีกครั้ง ก่อนความรู้สึกวูบหล่นจะหยุดนิ่ง พร้อมกับอาการเจ็บปวดที่ค่อยๆ ทุเลาลง 

เมื่อความเจ็บปวดจางหาย ซ่งเจียซินก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้นอีกครั้ง หากแต่แสงที่สว่างเข้ามาในลานสายตาแบบกะทันหันทำให้เธอรู้สึกแสบตาจนต้องยกมือขึ้นบดบังแสง เพียงแต่มือของเธอ... 

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น!”

ดวงตากลมเบิกกว้าง ดีดตัวลุกขึ้นนั่งแล้วเลื่อนมือของตนลงมามองด้วยอาการตกใจ

ทำไมมือที่แข็งกระด้างหยาบกร้านของเธอจึงได้เปลี่ยนเป็นขาวเนียนและนุ่มละมุนขนาดนี้ หลังจากพิจารณาจนแน่ใจแล้วว่ามือนี้ไม่ใช่มือของเธอ ซ่งเจียซินก็ขยับตัวลงจากเตียงนอน ยกมือทั้งสองข้างขึ้นสำรวจอีกหน

“นะ... นี่มัน... ไม่ใช่มือของฉัน! แต่ทำไมจึงกลายเป็นมือของฉัน”

ซ่งเจียซินตั้งแต่อายุสิบสามก็ทำอาชีพขายหมูย่างเลี้ยงชีพ ในทุกวันไม่เพียงแต่ต้องออกไปซื้อเนื้อหมูมาหมักเสียบไม้ ยังต้องผ่าฟืนก่อไฟย่างเนื้ออยู่หน้าเตาจนใบหน้าหยาบกร้าน เวลาที่เว้นว่างยังทำงานเสริมสารพัด ตั้งแต่เย็บผ้าไปจนถึงแบกปูน ดังนั้นมือคู่นี้ของเธอจึงทั้งแข็งและแห้งกราน จะนุ่มละมุนและขาวเนียนเช่นนี้ได้ยังไงกัน

ในขณะที่กำลังตกใจกับมือของตนเองที่เปลี่ยนแปลงไป ภาพความทรงจำที่ไม่คุ้นเคยก็ไหลเข้ามาในห้วงความคิดอย่างกะทันหัน 

“โอ๊ย!” ซ่งเจียซินกัดฟันร้องในลำคอ ยกสองมือขึ้นกุมศีรษะที่ปวดร้าวราวกับจะปริแตก จนเสียหลักล้มลงบนเตียงอีกหน

นี่มันเรื่องอะไรกัน... ความทรงจำพวกนี้... ทำไม... ทำไมถึงเข้ามาในหัวของฉัน

หญิงสาวดิ้นไปมาบนเตียงนอนอย่างทรมาร จนกระทั่งภาพความทรงจำมากมายที่หลั่งไหลเข้ามาหยุดลง อาการทรมานจึงสิ้นสุด เธอทิ้งตัวหายใจหอบถี่ด้วยความสับสนและหวาดกลัว ดวงตากลมกวาดมองไปรอบๆ ตัว ยิ่งเห็นว่าตนเองอยู่ในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย หัวใจของเธอก็ยิ่งทวีความรู้สึกหวาดหวั่นขึ้นมา

ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง แล้วที่นี่คือที่ไหน

นะ... นั่นคนใช่ไหม

สายตาตื่นตระหนกหยุดอยู่บนร่างของชายหนุ่มแปลกหน้าที่นอนขดบนโซฟา แม้จะอยู่ในระยะห่างหลายเมตรแต่ซ่งเจียซินก็สามารถมองเห็นเค้าโครงใบหน้าอันหล่อเหลาและคมเข้ม ของอีกฝ่ายได้อย่างชัดเจน พลันภาพความทรงจำหนึ่งก็หลั่งไหลเข้ามาในหัวของเธออีกครั้ง

อี้โจว หลังดื่มเหล้าแก้วนี้คุณก็นับว่าเป็นสามีโดยสมบูรณ์ของฉันแล้ว

สามี! ที่แท้ชายหนุ่มหล่อเหลาบนโซฟาคนนี้ก็คือสามีเจ้าของร่างเดิม... นายแพทย์ทหารมากฝีมือ ผู้พันหลี่ หลี่โจวอี้ นั่นเอง 

ซ่งเจียซินนั่งหายใจหอบอยู่บนเตียง ถึงแม้จะเป็นเรื่องที่ยากจะยอมรับแต่เหตุผลเดียวที่พอจะอธิบายสถานการณ์ของเธอในตอนนี้ได้ก็คือ เธอทะลุมิติ มาเกิดใหม่ในร่างของหญิงสาวที่มีชื่อว่า ‘เสวี่ยชิงหยวน’ หญิงสาวที่ขึ้นชื่อในเรื่องของความสวย และร้ายกาจจนเลื่องลือไปทั่ว 

สตรีไร้ยางอายเช่นเธอ ไม่เหมาะสมกับตำแหน่งภรรยาของฉัน

คำพูดของหลี่อี้โจวที่ประกาศก้องห้องโถงในค่ำคืนนั้นชัดเจนจนซ่งเจียซินรับรู้ได้ถึงความคับแค้นใจของเจ้าของร่างเดิม เพียงแต่เรื่องนี้หากจะผิดก็ผิดที่เจ้าของร่างเดิมผู้นี้ ใครใช้ให้นางคิดร้ายต่อสามีตนเอง ถึงขั้นวางยาปลุกอารมณ์เพื่อหวังบังคับฝืนใจชายหนุ่มให้มีสัมพันธ์ลึกซึ้งทางกายด้วย ถูกเขาแสดงท่าทีรังเกียจเช่นนั้นก็นับว่าเหมาะสม เพียงแต่ไม่รู้ว่าการกระทำในอดีตของเจ้าของร่าง จะมีผลต่อ้ธอในอนาคตหรือไม่

เอาเถิดอย่างน้อยก็มีบ้านให้อยู่ มีข้าวให้กิน เทียบกับชีวิตก่อนที่ต้องทำงานหาเงินมาแลกข้าว แลกที่อยู่แล้ว ชีวิตใหม่นี้ก็ไม่เลวนัก

ในขณะที่กำลังพยายามสะกดจิต สงบใจ ให้ยอมรับสถานการณ์อันเหนือธรรมชาติอยู่นั้น หญิงสาวก็ได้ยินเสียงประตูห้องเปิดออก ก่อนที่ใบหน้ากลมราวลูกซาลาเปาก้อนหนึ่งจะโผล่เข้ามา

“แม่! คุณฟื้นแล้ว!”

แม่! ซ่งเจียซินที่ได้ยินเจ้าซาลาเปาน้อยหน้าประตูเรียกขาน ก็ถึงกับอ้าปากค้างไม่อยากจะเชื่อหูตนเอง แค่เธอทะลุมิติมาเกิดใหม่เป็นสตรีร้ายกาจจนถูกสามีหมางเมินก็ยากจะทำใจยอมรับแล้ว ตอนนี้ยังมีลูกอีกหนึ่งคนมาให้เลี้ยงเพิ่ม...

สวรรค์พวกท่านว่างมากหรือไง ถึงได้เล่นตลกกับชีวิตคนเช่นนี้ 

.................................................