ขับพิษ / 1

"แมงป่องหางแดง"

ดวงตาคมกล้าเบิกอย่างตกใจเมื่อเห็นเจ้าตัวที่ทิ้งร่องรอยไว้บนข้อมือหลันจินเยว่

เดิมทีแมงป่องตามธรรมชาติจะเป็นตัวสีดำขลับทั้งตัว พิษของมันก็แค่ปวดบวม หากผู้ใดแพ้จะมีไข้ไม่นานก็หาย

แต่เจ้าแมงป่องหางแดงตัวนี้มีลักษณะที่เด่นชัดเลยคือตัวเล็กกว่าแมงป่องธรรมดาที่โตเต็มไวถึงสองส่วน หางที่ใช้จู่โจมศัตรูจะมีสีแดงคล้ายสีของเลือด เป็นสัตว์มีพิษที่ประหลาด คนที่โดนต่อยเข้าไปจะมีอาการเดี๋ยวร้อนเดี๋ยวหนาวจนสุดท้ายธาตุในร่างกายแปรปรวนยุ่งเหยิงสิ้นใจในทันที

"ข้ามิได้ตั้งใจแช่งเจ้า"

นึกถึงเรื่องเมื่อครู่ที่เผลอโมโหหลันจินเยว่ที่โยนเสื้อตนทิ้งทำให้เขารู้สึกผิดขึ้นมา

"ร้อน ร้อนจัง ร้อนมากเลย"

สองมือเรียวสวยดึงทึ้งเสื้อตัวเองจนแทบจะหลุดรุ่ย เดือดร้อนไปถึงบุรุษรูปงามที่นั่งกัดฟันกรอด ๆ หงุดหงิดให้กับความไม่รู้จักระมัดระวังแถมยังถือดีท้าอะไรไม่เข้าท่าต้องจับสองมือแน่งน้อยให้ออกจากเสื้อผ้าที่เกือบจะหลุดเห็นผ้าพันอก

"อยู่นิ่ง ๆ" เสียงกังวาลสั่งขึ้น

"ข้าจักทำอันใดกับเจ้าดี"

บุรุษผู้รู้วิธีรักษาพิษจากแมงป่องหางแดงดีถึงกับครุ่นคิดหนัก

ในตำราแพทย์ที่เคยศึกษามามีเพียงวิธีรักษาด้วยการขับเอาพิษออกจากรูขุมขนเท่านั้นถึงจะปลอดภัย

"ถ้ามีอ่างแช่น้ำอุ่นคงดี"

ใช่! หากโดนต่อยที่จวนเขาคงไม่ลำบากใจเช่นนี้ เพียงแค่นำนางลงน้ำอุ่น ๆ เพิ่มระดับความร้อนให้มากหน่อยก็สามารถขับพิษออกมาทางเหงื่อได้จนหมดสิ้น

แต่สถานการณ์ตอนนี้คือในถ้ำ แถมยังเป็นการติดถ้ำที่ด้านนอกฝนยังคงตกส่งผลให้อากาศในนี้ยิ่งอับชื้น การจะขับพิษออกทางรูขุมขนแทบจะเป็นไปได้ช้า ไม่รู้ว่าสตรีนางนี้จะแข็งใจได้นานเพียงใด

หมับ!

กำลังครุ่นคิดถึงวิธีช่วยชีวิตสหายขององครักษ์ข้างกายกลับถูกอีกคนดึงแขนลงไปทับคร่อมนางไว้

"เจ้าจะทำอันใด"

ดวงหน้าคมคร้ามราวเทพเซียนอยู่ห่างจากดวงหน้าใสหวานแก้มนวลเพียงแค่ความบางใบไผ่กั้น

หลันจินเยว่ที่นอนกระสับกระส่ายไม่สบายตัวเพราะถูกพิษควานมือปัดป่ายไปทั่ว จับแตะสิ่งใดได้นางก็คว้าสิ่งนั้นเข้ามากอดเมื่อร่างกายรู้สึกหนาวจัด หากพอกอดนานไปก็ผลักไสเมื่อข้างในร่างกายร้อนระอุราวมีไฟมาสุมกองมหาศาล

ตงเปียนอ๋องผู้ที่ไม่เคยใกล้ชิดสตรีนางใดมากเช่นนี้ถึงกับกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก เขาแทบจะลืมไปว่าต้องหายใจทางไหนเมื่อใบหน้าทั้งสองคนอยู่องศาเดียวกัน ปลายจมูกเฉียดกัน ริมฝีปากเอิบอิ่มฉายเด่นในสายตาคู่คมสีเหล็กกล้าของเขา

เสียงกลืนน้ำลายอย่างไม่รู้ตัวของตงเปียนอ๋องดังขึ้น เมื่อจู่ ๆ ดวงตาดั่งกวางน้อยที่เคยสุกใสค่อย ๆ ลืมขึ้นช้า ๆ

"หยางของฉัน"

ประโยคราวคนเพ้อดังขึ้น คนได้ฟังขมวดคิ้วไม่เข้าใจว่านางกำลังเรียกใคร จะบอกว่าอู่ชิงหรงก็มิใช่เพราะทั้งสองสนิทกันตั้งแต่สิบขวบรู้ดีว่ารองแม่ทัพของเขาไม่เคยเปลี่ยนชื่อแซ่

...หรือว่านางมีคนในดวงใจอยู่แล้ว

เมื่อคิดได้ดังนั้น ร่างกำยำจึงเตรียมลุกขึ้นจากการคร่อมทับอีกคน ทว่าไม่รู้ว่าเขาอ่อนแรงหรือสตรีนางนี้มีแรงมหาศาลมาจากไหน ผลักเขาให้เป็นฝ่ายนอนราบกับแท่นหินแล้วขึ้นคร่อมทับเขาแทน

หลันจินเยว่ที่ตอนนี้แทบจะไม่มีสติทำไปตามภาพลวงตาของพิษแมงป่องที่โดนเข้าไป ตอนนี้นางคิดว่าตนเองกำลังฝันถึงบุรุษรูปงามที่คลั่งไคล้ในซีรีส์ยุคของตนจึงใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดหมายข่มเหงคนที่คิดว่าคือภาพมายาในความฝัน

จมูกโค้งงุ้มปลายเล็กน้อยบ่งบอกความดื้อรั้นเอาแต่ใจค่อย ๆ ไต่แตะไปตามใบหน้าของคนที่อยู่ใต้อาณัติ

"บังอาจ!"

"ชู่ว!?"

นิ้วเรียวรีบวางแนบริมฝีปากหยักลึกของคนที่ถูกลวนลามเพื่อหวังให้เขาหยุดขัดขืน

'นี่ความฝันฉันนะ! สามีมโนห้ามขัดใจเด็ดขาด'

"หยางจ๋าอย่าขัดขืนเยว่เยว่สิคะ"

เยว่เยว่?

สตรีนางนี้ช่างบังอาจเยี่ยงนักกล้าแทนตนสนิทสนมกับเขา เล่นไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงเสียจริง

ครั้นกำลังจะใช้เรี่ยวแรงที่มีผลักสตรีที่คร่อมทับด้านบนออกไปด้วยโทสะ สิ่งที่ไม่คาดคิดว่าจะเกิดกับตนด้วยก็เกิดขึ้น

ฉึก!

ความเจ็บแปล๊บ ๆ เหมือนถูกฝังเข็มแหลมคมเพียงครั้งเดียวเกิดขึ้นที่ลำคอ ครั้นใช้มือที่ว่างอยู่คว้าตัวต้นเหตุจึงเห็นว่ามันคือตัวเดียวกับที่ทำให้คนบนร่างกลายร่างเป็นสตรีไร้ยางอายเช่นนี้

แมงป่องหางแดงเจ้าปัญหาถูกตงเปียนอ๋องเฟยหลงบีบจนแหลกเหลวคามือด้วยความเกรี้ยวโกรธ แผนการในหัวคือต้องหยุดพิษพวกนี้ไม่ให้วิ่งวุ่นทั่วร่างกลับถูกสะกัดไว้ด้วยริมฝีปากเอิบอิ่มของสตรีด้านบนอย่างไม่ทันตั้งตัว

หลันจินเยว่จุมพิตลงบนกลีบปากตงเปียนอ๋องอย่างไม่สนใจอีกคนทักท้วงเพราะตอนนี้เขาคือภาพมายาของคนแซ่หยางที่นางคิดว่าฝันอยู่