สตรีเช่นข้ามิใช่คนอ่อนแอ

"อืม หอมที่สุด"

เคยเห็นแต่ในซีรีส์เขาย่างปลากินกัน มาวันนี้ได้มาลองลิ้มรสการทำอาหารแบบยุคโบราณดูบ้างจะอร่อยตื่นตาขนาดไหนกันนะ

ว่าแล้วมือเรียวจึงค่อย ๆ ฉีกส่วนเนื้อออกมาแล้วเอาเข้าปาก

"อื้ม... อร่อย"

แม้จะไม่ได้โรยเครื่องเทศอะไรลงไป แต่อาหารตรงหน้านี้กลับให้รสชาติหวานกลมกล่อมยิ่งกว่าถูกปรุงรสเสียอีก

"มูมมาม!"

หลันจินเยว่ใช้หางตาตวัดมองตงเปียนอ๋องที่จิกกัดนางอีกแล้ว

"หม่อมฉันป้อนไหมเพคะ"

ไม่ว่าเปล่ามือฉีกชิ้นส่วนที่เป็นส่วนน่องยื่นให้จนเกือบทิ่มปากอีกคน

"ข้ามีมือ"

ตงเปียนอ๋องเฟยหลงรีบหลบไปอีกทาง มือหนึ่งเอื้อมหยิบไม้อาหารที่เหลือติดมาด้วยแล้วปลีกตัวออกไปนั่งบนหินก้อนใหญ่เพื่อหลบให้ห่างจากสตรีที่ไม่เคยทำอะไรถูกใจตน

"หล่อ เก่ง ทำอาหารเป็น นี่มันพ่อของลูกในอนาคตชัด ๆ"

หลันจินเยว่เอ่ยชมคนที่ไม่รู้ตัวว่านางแอบปลื้มเบา ๆ

ถ้าหากนี่เป็นยุคปัจจุบันของนาง ป่านนี้คงเป็นฝ่ายขอจีบตงเปียนอ๋องไปแล้ว

หลังจากมีอาหารตกถึงท้องแล้วทั้งคู่ก็พากันนั่งมองสายฝนกันคนละมุมถ้ำ

"ปกติที่นี่ฝนตกนานขนาดนี้เลยเหรอ"

ไม่อยากให้บรรยากาศเงียบมีเพียงเสียงอื้ออึงสะท้อนเข้ามาของสายฝน คนที่มาจากยุคสมัยอื่นจึงถามเพื่อเสริมความรู้

"สติเลอะเลือนจนทำเหมือนไม่ใช่คนที่นี่"

ถ้าบอกว่า 'ถูกต้อง' นางไม่ใช่คนยุคนี้ท่านอ๋องคงคิดว่านางเป็นบ้า

เปรี้ยง!

สายฟ้าฟาดลงมาใกล้ถ้ำแห่งนี้มาก รับรู้ถึงแรงสะเทือนจนอีกคนตกใจกลัวรีบเข้าไปหาที่พักพิงอย่างร่างกำยำของตงเปียนอ๋อง

"อยู่ห่าง ๆ ข้า"

มือแกร่งสะบัดสองมือนุ่มนิ่มที่เกาะแขนตนเพื่อหาที่ปลอบขวัญออกอย่างไม่ใยดี

"หม่อมฉันกลัว"

น้ำเสียงสั่นเครือ ตัวเล็กลีบแทบจะสิงร่างของอีกคนราวไม่ใช่เสแสร้ง

"เพราะแบบนี้สตรีถึงได้ดูน่าเบื่อหน่าย"

"แบบนี้คือแบบไหนเพคะ"

เสียงเล็กกระแทกอย่างไม่เข้าใจปนกรุ่นเคือง

"อ่อนแอเช่นเจ้า"

เพียงแค่ถูกสบประมาท คนที่มีความถือตนเป็นทุนเดิมอยู่แล้วเกิดอาการไม่พอใจ เสียงหายใจฟึดฟัดบ่งบอกอารมณ์ของนางได้เป็นอย่างดี

"ไม่พอใจที่ข้าพูดความจริง"

"หม่อมฉันไม่ได้อ่อนแอ เมื่อกี้แค่ตกใจ"

"แก้ตัว"

หึย! ทำไมบุรุษผู้นี้น่าโมโหยิ่งนัก

"หม่อมฉันพิสูจน์ได้"

"เจ้าจะพิสูจน์อะไรอีก"

หลันจินเยว่อยากตีปากที่ไวของตนนัก เพียงแค่อยากเถียงเอาชนะอีกคนถึงกลับเผลอท้าทายออกไปได้

"ตอนนี้ยังคิดไม่ออกเพคะ"

ตอบแบบกำปั้นทุบดินไปก่อนแล้วกัน

"ยอมรับออกมาไม่ใช่เรื่องน่าอาย"

"หม่อมฉันจะไปนอนตรงนู้นคนเดียว แค่นี้พิสูจน์ได้หรือไม่"

นิ้วเรียวชี้ไปยังแท่นหินที่อยู่ห่างจากตรงนี้ไปสามจั้ง[1]

"อย่าให้เสียคำพูดละ"

อีกคนรับคำท้า ปล่อยให้หลันจินเยว่ที่ยังเจ็บข้อเท้าอยู่เดินกะเผลก ๆ ไปยังแท่นหินที่ว่า

เสียงฟ้าคำรามยังคงดังต่อเนื่องเหมือนเป็นบททดสอบคำท้าทายของทั้งสองคน

"อือ หนาว หนาวจัง"

กายบางกอดก่ายร่างกายตนเองเพื่อหาความอบอุ่น

หลังจากที่ท้าทายตงเปียนอ๋องเสร็จหลันจินเยว่ก็ปลีกตัวมานั่งกอดเข่าที่แท่นหินนี้อยู่พักใหญ่ ๆ

ด้วยความที่ด้านนอกฝนยังคงตกหนัก แถมลมพายุยังแรงจนพัดเอาละอองฝนเข้ามาในถ้ำ ตัวนางนั่งห่างจากกองไฟเกือบสิบเมตร ทำให้ความอบอุ่นของเชื้อเพลิงมาแทบจะไม่ถึง

เวลานานเข้าทำให้ร่างกายที่เคยเปียกฝนก่อนหน้าเริ่มจับไข้ขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว

"หนะ..หนาว"

เสียงครางแผ่วเบาดังแว่วเข้าหูคนที่กำลังกึ่งหลับกึ่งตื่น

ตงเปียนอ๋องเฟยหลงลืมตาตื่ตมองหาต้นตอของเสียงพลางสะบัดแขนเสื้ออย่างหงุดหงิดใจ ร่างกำยำลุกขึ้นเดินเข้ามาดูต้นตอของเสียงพึมพำน่ารำคาญหูหวังจำให้นางหุบปาก

"นางตัวร้อน"

หวังแค่จะสะกิดปลุก ทว่าเพียงแค่ยื่นมือเข้าใกล้ร่างอรชรนั้นก็รับรู้ถึงไอร้อนที่แผ่ออกมาจากตัวของหลันจินเยว่

ตงเปียนอ๋องไม่รอช้า รีบถอดเสื้อตัวนอกออกเพื่อคลุมร่างกายเพิ่มความอบอุ่น

ทุกอย่างเกิดขึ้นตามสัญชาตญาณความเป็นบุรุษในสายเลือด

"เสื้อตัวนี้ทอขึ้นจากไหมชั้นดี เก็บความอบอุ่นได้หลายเท่า หวังว่าจะช่วยเจ้าคลายหนาวได้"

ปากอธิบายถึงคุณสมบัติเสื้อที่ถักทอขึ้นด้วยวัตถุดิบเนื้อดี นั่งมองสีหน้าบิดเบี้ยวคิ้วขมวดยุ่งทั้งสองข้างแล้วรู้สึกขัดใจนัก

"ทำไมข้าต้องคอยรับดูแลเจ้าทุกครั้งไป"

ตั้งแต่เจอสตรีผู้นี้ไม่กี่วัน ตงเปียนอ๋องรับรู้ถึงความวุ่นวายในชีวิตมากกว่าความสงบสุข ปกติเป็นคนไม่สนใจโลก ไม่สนใจใครถ้าไม่ใช่ผู้ใต้บังคับหรือคนในครอบครัว แต่นี่กะไร ทำไมถึงต้องมาคอยเช็ดเนื้อเช็ดตัวหาอาหารให้คนนอกแถมยังขึ้นชื่อว่าลูกกบฎอีก

"แม่นางเฟิง แม่นางเฟิง"

ตงเปียนอ๋องเรียกคนที่เอาแต่พึมพำว่าหนาวบ้างร้อนบ้าง นี่เขาเช็ดตัวก็แล้ว เอากองไฟมาสุมให้ใกล้ก็แล้ว ทำไมแลดูอาการนางไม่ดีขึ้นเลย

"ระ ร้อน ร้อนไปหมด"

จากที่เคยบ่นว่าหนาว บัดนี้มือเรียวปัดป่ายเสื้อที่คลุมอยู่ทิ้งอย่างไม่ใยดี ทำเอาคนที่ได้แต่มองน้ำใจตนหล่นตุบสู่พื้นถึงกับคิ้วขมวดควันแทบออกหู

"กล้าทิ้งเสื้อองค์ชายอย่างข้า เจ้าคงอยากเป็นผีเฝ้าถ้ำไปแล้ว"

น้ำเสียงเรียบเย็นแฝงไปด้วยความอาฆาตดังขึ้น มือหนาเอื้อมลงไปหยิบเสื้อที่ถูกโยนทิ้งอย่างไม่ใยดีขึ้นมา เขาสะบัดเล็กน้อยเพื่อพับเก็บทว่า...

"หนะ หนาว ..หนาวอีกแล้ว"

เสื้อที่เพิ่งถูกทิ้งโดนคนหลายใจคว้ากลับไปกอดหาไออุ่นอีกครั้ง ตงเปียนอ๋องเฟยหลงมองอาการคนที่นอนประเดี๋ยวบ่นร้อนประเดี๋ยวบ่นหนาวพลางขบคิดถึงความผิดปกติที่ควรจะเป็น

"นั่นอะไร"

สายตาเฉียบคมมองเห็นร่องรอยบางอย่างอยู่ตรงข้อมือซ้ายของหลันจินเยว่จึงรีบจับมือข้างนั้นนางขึ้นมาดู

"มีพิษ"

เห็นเพียงแค่แผลเหมือนเป็นรอยจ้ำดำก็รู้ว่ามีพิษ แต่จะเป็นสัตว์พิษตัวไหนเขาไม่ใช่หมอคงบอกชัดเจนไม่ได้

แต่เหมือนฟ้าจะเบิกทาง สายตาเฉียบคมและหางตาที่ไวต่อการเคลื่อนไหวมองเห็นบางสิ่งบางอย่างไต่ออกมาจากชายแขนเสื้ออีกข้างของหลันจินเยว่

"แมงป่องหางแดง"

[1] 1จั้งเท่ากับ 3.3 เมตร 3 จั้งเท่ากับเกือบสิบเมตร