ตงเปียนอ๋อง / 4

"อ๊ะ! ข้ากลับมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง"

เหมือนเพิ่งรู้ตัวว่าตนเองเปลี่ยนสถานที่พำนักแล้ว

"คุณหนูจำไม่ได้หรือเจ้าคะ ท่านเกือบตามท่านเสนาเฟิงไปแล้วนะเจ้าคะ"

หมายถึงตามบิดาของเฟิงเยว่ซินไปน่ะหรือ

แต่เดี๋ยวนะ!

พ่อของเฟิงเยว่ซินตายไปแล้วนี่ เหตุใดสาวน้อยคนนี้ถึงบอกว่านางเกือบตามคนตายไป หรือว่า...

"เจ้าช่วยพูดให้ข้าเข้าใจที"

เพิ่งตื่นขึ้นมาสมองเหมือนปรับจูนไม่ทันจนต้องถามสาวใช้ออกไป

"ก่อนหน้านี้คุณหนูเผลอทานขนมหนวดมังกรไปใช่ไหมเจ้าคะ"

หลันจินเยว่นึกย้อนไปถึงเรื่องก่อนหน้าที่ทำ ที่แท้เจ้าขนมสีขาวเหมือนดักแด้นั่นเรียกขนมหนวดมังกรนี่เอง

"อืม อร่อยดี"

ว่าแล้วก็เพิ่งรู้สึกแสบคอ คอแหบแห้งจนต้องฝืนกลืนน้ำลายลงไป

"คุณหนู!"

เสี่ยวโหรวมองใบหน้าสวยที่บัดนี้ซีดเซียวเพราะเหมือนเพิ่งผ่านจากความตายมาด้วยความตกใจขั้นสุด

เหตุใดคุณหนูนางถึงได้กล่าวชมขนมที่มีส่วนผสมของสิ่งที่ตนเองแพ้ได้หน้าระรื่นเพียงนั้นกัน

"เจ้าเสียงดังทำไม แล้วดูจ้องเข้า เหมือนข้าทำอะไรผิด"

คนที่มาอยู่ในร่างคนอื่นยังไม่รู้ตัวว่าสิ่งที่ทำลงไปคือสิ่งผิดพลาดที่ร้ายแรงมากสำหรับร่างกายที่สิงสู่อยู่

"คุณหนูลืมไปแล้วหรือเจ้าคะว่าตนเองทานน้ำผึ้งไม่ได้"

เสี่ยวโหรวเผลอใช้น้ำเสียงสูงดุคุณหนูนางที่ลืมเรื่องสำคัญเช่นนี้ไป

"เฟิงเยว่ซินแพ้น้ำผึ้ง!?"

หลันจินเยว่พึมพำเบา ๆ พร้อมยกมือตบหน้าแตะปากตัวเองเบา ๆ ที่แท้ไอ้อาการแน่นหน้าอกหายใจไม่ออกเหมือนจมอยู่ใต้น้ำลึก คืออาการของคนแพ้อาหารนี่เอง

ใครจะรู้ว่านั่นคืออาการแพ้อาหาร เกิดมานางไม่เคยแพ้สิ่งใดมาก่อนนอกจากผู้ชายหล่อ

"คุณหนู... ท่านลืมจริง ๆ ด้วย..."

เสี่ยวโหรวสะอื้นไห้ปรี่เข้าไปกอดคุณหนูนางที่โชคดีแคล้วคลาดมาได้

"โอ๋ ๆ เจ้าเลิกร้องได้แล้ว ตอนนั้นข้าคงหิวเกินไปเลยลืม ดูว่ามันคือขนมหนวดมังกร หลังจากนี้ข้าจะจำให้ขึ้นใจเลย"

เกือบไปแล้วจินเยว่ เกือบตายรอบสองแล้วไหม ครั้งหน้าคงต้องหาวิธีตะล่อมถามเรื่องส่วนตัวเจ้าของกายนี้จากสาวใช้ให้มากจะได้รับมือรักษาชีวิตในชาตินี้ให้ได้นาน ๆ

"เออ! เมื่อกี้ท่านอ๋องมาทำอะไรที่นี่"

เกือบลืมเรื่องสำคัญที่ถามค้างไว้ไปเลย

"เรื่องที่เพิ่งผ่านไปท่านก็จำไม่ได้หรือเจ้าคะ?"

หลันจินเยว่ส่ายหัวไปมา ก็นางเพิ่งตื่น จะให้ไปจำอะไรตอนหลับได้เล่า

"ก่อนหน้านี้คุณหนูกับท่านอ๋องกำลัง..."

เสี่ยวโหรวยกมือปิดปากพร้อมเอี้ยวใบหน้าหลบสายตาคุณหนูนางที่มองอย่างอยากรู้อจากเห็น

"ข้ากับท่านอ๋องทำไม"

หลันจินเยว่เก็บความอยากรู้ไว้ในอกจนแทบจะระเบิดออกมาอยู่แล้ว สาวใช้คนนี้จะทำท่าทางเขินอายอะไรนักหนา

"ท่านกับท่านอ๋อง..."

จะให้สาวใช้อย่างนางเอ่ยเรื่องที่บังเอิญเข้ามาเห็นได้อย่างไร แค่คิดเสี่ยวโหรวก็รู้สึกผิดมากแล้วที่บุ่มบ่ามเข้ามา

"เสี่ยวโหรว! ถ้าเจ้ายังไม่บอกอีกข้าจะลงโทษเจ้า!"

"ล...ลงโทษหรือเจ้าคะ"

คนที่เพิ่งได้ยินคำว่า 'ลงโทษ' ครั้งแรกจากปากคุณหนูนางเริ่มมีก้อนสะอื้น

"เฮ้ย! เจ้าอย่าเพิ่งร้องสิ นี่เราดุเกินไปเหรอ โอ๊ย! ทำไงดีจินเยว่เอ๊ย!"

หลันจินเยว่พึมพำกับตัวเองท้ายประโยค นางคงไม่ได้พูดแทงใจดำอะไรสาวน้อยคนนี้ไปใช่ไหม

"เสี่ยวโหรวผิดเองที่บุ่มบ่ามเข้ามาเจอเรื่องนั้น สมควรแล้วที่คุณหนูจะสั่งลงโทษบ่าวเป็นครั้งแรก"

พูดไปก็สะอื้นไห้ไป

"ครั้งแรก? นี่คุณหนูเจ้า... ไม่ใช่ ๆ หมายถึงข้าในอดีตไม่เคยลงโทษเจ้าเลย"

หลันจินเยว่เป็นคนฉลาดจึงพอจับต้นชนปลายถูก

"..." เสี่ยวโหรวพยักหน้าตอบอย่างรู้สึกน้อยใจระคนตกใจที่เฟิงเยว่ซินในสายตานางนิสัยเปลี่ยนแปลงไป

"โอ๋ ๆ เจ้าไม่ต้องร้อง ไม่ต้องร้องแล้ว ต่อไปข้าจะไม่สั่งลงโทษเจ้า ดีไหม?"

หลันจินเยว่เอื้อมไปโอบกอดสาวใช้ที่นั่งสะอื้นตัวโยก นางพยายามปลอบคนที่กำลังเสียใจเพราะคำพูดเพียงไม่กี่คำที่ดูแล้วคงอ่อนไหวต่อเสี่ยวโหรวมาก

"เอางี้ ถ้าเจ้าหยุดร้อง ข้าจะไม่ถามแล้วว่าเมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น"

แม้ลึก ๆ จะอยากรู้ แต่คงไม่มีอะไรร้ายแรงหรอกมั้ง เพราะนางเองก็ไม่ได้รู้สึกว่าร่างกายมีอะไรเปลี่ยนแปลง

"เสี่ยวโหรวบอกก็ได้เจ้าค่ะ"

เอ้า! อะไรของสาวน้อยคนนี้

ตอนอยากรู้ทำอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ พอไม่อยากรู้แล้วกลับจะบอกออกมาง่าย ๆ

"งั้นลองบอกมาสิ เมื่อกี้ท่านอ๋องนั่นมาทำอะไร"

เสี่ยวโหรวหายใจเข้าปอดลึก ๆ อยู่หลายครั้งก่อนจะกระซิบบอกคุณหนูนางถึงสิ่งที่บังเอิญเข้ามาพบเจอ