เลือกชายมาแต่งงาน

เมื่อเสียงประกาศดังลั่นออกไปทั่วตลาด ชายหนุ่มผู้มีฐานะและผู้ไม่มีอะไรเลย ทยอยเดินเข้ามาอย่างช้าๆ  

เมื่อเหล่าชายโสดมามากพอ ท่านพ่อไม่รอช้าที่จะเอ่ยข้อเสนอ

"ผู้ใดอยากแต่งงานกับลูกสาวข้า ยกให้เลยแถมข้าวฟรี 10 กระสอบ" 

ผู้คนได้ยินเช่นนั้นก็ต่างซุบซิบกันเหมือนผึ่งตอมดอกไม้ เพราะข้อเสนอข้าว 10 กระสอบทำให้ชายโสดผู้มีฐานะต่ำต้อยนั้นเกิดความโลภมาก

"พี่สาวข้า ท่านเลือกเองเถิด"  เฟิ่งจูพูดเย้ยเบาๆ

" แน่นอนถ้าข้ามีสิทธิ์เลือกสามีเอง"  นางตอบอย่างมั่นใจ

นางยืนคิดพิจารณาอย่างรอบคอบท่ามกลางชุลมุนรอบด้าน นางเหลือบไปเห็นชายผู้หนึ่งที่ผมหยิกๆหน้าตามอมแมมเสื้อผ้าขาดเป็นรู ดูท่าทางซื่อๆ กำลังเดินหาอาหารตามพื้นที่

ซูเหยาเห็นแล้วสงสารเหลือเกิน อยากจะช่วยเหลือชายผู้นั้นให้กินอิ่มทุกมื้อไม่ต้องมาเป็นขอทานเร่ร่อนเช่นนี้

"เจ้า...เจ้านั้นแหละ"  ซูเหยาเรียก เหล่าชายโสดก็เงียบเสียงลงทันที

"แม่หญิง...เรียกข้าทำไมรึ" 

เขาผู้หิวโหยพูดตะกุกตะกักเดินเข้ามาช้า ๆ แต่ไม่อาจจะเข้ามาใกล้นางเกินไป กลัวว่านางจะรังเกียจ

"เจ้าอยากแต่งงานงานกับข้าหรือไม่" 

ชายผู้หิวโหยไม่ได้ตอบอะไรเพียงแต่ว่ามองไปรอบ ๆ สายตาอื่น  ๆ ที่มองมาเหมือนดูถูก เพราะตนไม่มีงานมีการจะไปคู่ควรกับหญิงงามได้อย่างไร

แต่ไม่ทันที่ชายผู้หิวโหยจะได้ตอบกลับ ซูเหยาจึงเอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง

"ขอแค่เจ้าซื่อสัตย์แค่นี้ข้าก็พอใจแล้ว" นางขยับฝีเท้าเข้าไปใกล้ๆแล้วเอ่ยบอก

ชายผู้หิวโหยตอบตกลง ทันใดนั้นซูเหยาก็คว้ามือชายแต่งตัวมอมแมมมายืนข้าง ๆ ต่อหน้าผู้คนมากมาย

ดวงตาแดงก่ำเริ่มมีน้ำตาระรื่นออกมาพร้อมรอยยิ้มเหมือนหลุดพ้น การเรียกร้องความเห็นใจก็เริ่มต้นขึ้น

"ข้าถึงจะเป็นบุตรสาวคนโตของตระกูลสามเป็นลูกภรรยาหลวงที่ถูกต้องตามกฎหมาย แต่หลายปีมานี่ข้ามีชีวิตอย่างยากลำบาก ไม่เคยได้ใส่เสื้อผ้าสวยๆ เงินเดือนที่ท่านพ่อส่งให้ก็ไม่เคยถึงมือ ข้าจึงอยู่อด ๆ อยาก ๆ ถึงอย่างนั้นข้าก็ต้องทำงานหนักเหมือนคนใช้ ที่ข้าพูดเรื่องนี้ขึ้นมา ข้าอยากจะขอบใจน้องสาวและท่านพ่อที่ดูแลข้า จนวันนี้ข้าแต่งงานออกเรือน" 

นางพูดจบ ซูเหยายกผ้ามาเช็ดน้ำตา แต่แอบซ่อนรอยยิ้มไวที่ใต้ผ้า

แม่ค้าที่ได้ยินก็นึกสงสาร ซูเหยาทุกคนต่างซุบซิบนินทา น้องสาวกับท่านพ่อ ส่วนเหล่าบุรุษมีฐานะก็ต่างพูดกันสนุกปาก 

"ตระกูลสามนี่ช่างลำเฮียงจริง" ชายโสดกล่าว

"นั้นสิ...หลงอนุจนลืมลูกสาวแท้ ๆ"  ชายข้าง ๆ กล่าวเสริม

" ไม่คิดว่าจะมีเรื่องเช่นนี้" อีกคนพูดขึ้น

" หึ...ลูกอายุก็ไม่สวยเท่าพี่สาวเลย" อีกคนพูดขึ้น

" ใช่ท่าทางดูไม่เจียมตัว..ลูกอนุยังไงก็ลูกอนุอยู่วันยังค่ำ หากข้าเลือกคู่ชีวิต เฟิ่งจูไม่ผ่านในสายตาข้าเลย ข้าเห็นมาเยอะแล้ว เขาว่าลูกอนุนนิสัยใจคอจะเหมือนแม่ ชอบทำลายคนรอบครัวผู้อื่นแม่เป็นเช่นไร ลูกก็จะเป็นเช่นนั้นไม่ต่างกัน" 

ขุนนางกล่าว แล้วเดินออกไป

เสียงนินทาดังต่อเนื่อง คุณหนูเฟิ่งจูนั้นไม่รู้จะเอาหน้าไปมุดไว้ที่ไหน ได้แต่หลบหลังท่านพ่อ เพราะอายที่ถูกประจาน และยังถูกขุนนางตำหนิ จากที่มั่นใจว่าจะทำให้พี่สาวเสียหน้า แต่ตอนนี้ดูท่าแล้วคนที่เสียหน้าก็คือเฟิ่งจูเอง

"หุบปาก..อย่ามาใส่ร้ายข้า"  เฟิ่งจูคุมอารมณ์ไม่อยู่สติหลุด ตะโกนลั่นบอกให้ทุกคนเงียบปาก เดินกระแทกพื้น ตับ ตับ มองซ้ายมองขวาลุกลนไม่กล้าสบตาผู้อื่นตรง ๆ 

ผู้คนก็เริ่มแยกย้าย ตีวงออก แต่เสียงนินทากลับลือต่อกันสนุกปาก

"ซูเหยานางลูกสาวอัตตัญญู "  ท่านพ่อชี้หน้าด่าซูเหยา

"แล้วอย่างไรรึ" ซูเหยายื่นหน้า เชิดใส่

"พี่สาว..พูดเช่นนี้ไม่เห็นหัวท่านพ่อเลยรึ"  เฟิ่งจูตีหน้าเศร้าเอ่นถาม ในขณะที่ท่านพ่อกำลังโมโห

"แต่ที่ข้าเล่าไปนั้น มันเรื่องทั้งนั้น"  ซูเหยาตอบ

ซูเหยา รีบเดินหันหลังพร้อมกุมมือชายผู้หิวโหยออกจากตลาด  ส่วนสองพ่อลูกพูดไม่ออกเหมือนถูกซูเหยาลากมาประจาน เหตุการณ์ผลิกผันไม่เหมือนกับตอนที่วางแผนไว้

"ท่านพ่อ รีบกลับที่พักเถิดข้าว่า ซูเหยาต้องกลับไปเก็บข้าวของแล้วย้ายออกไปพร้อมชายต่ำช้าผู้นั้น" 

" อืม" ท่านพ่อพยักหน้า

ซูเหยาเก็บแค่ของสำคัญไม่ได้เอาอะไรไปมาก นางนั้นก้มหน้าก้มตาพับผ้า เสียงนินทาในเรือนดังไกลมาเป็นระยะ

สาวใช้เหล่านั้น ต่างพูดลับหลังว่าได้แต่งงานกับชายยากจนอีกทั้งยังไม่มีการแต่งที่เป็นพิธีการ อย่างกับขายทาสออกเรือน

ซูเหยาไม่เก็บเอาคำพูดเหล่านี้มาใส่ใจ แต่คนที่ใส่ใจคือชายผู้หิวโหย เขารู้สึกรังเกียจคำพูดสกปรกที่ออกมาจากสาวใช้ คิดเเล้วรู้สึกเดือดแทน 

"ที่ผ่านมานางต้องเจออะไรบ้าง"  พึมพัมเงียบๆ ยืนกันหลังมองรอบ ๆ  

" เจ้า...สามีข้าอยากรู้จักชื่อท่าน" 

 เสียงแผ่วเบาเดินออกมาพร้อมข้าวของ ตนหันไปมองหญิงสาวสบตาแน่นิ่ง

"ข้ามีนามว่า...หานเฟิง"  หานเฟิงเอ่ยเรียบแต่ถ่อมตัว

"หานเฟิง..แปลว่าคมดั่งคมดาบในสายลมหนาว ความหมายไม่เลว" 

หานเฟิงพยักหน้า...ยื่นมือหยาบด้านไปช่วยถือของให้ซูเหยา เพราะสบตากับนางแล้วเขินอาย

"สามีข้า ..อายเป็นด้วย" ซูเหยาคิดในใจ ยกยิ้มมุมปาก