เข้ามาถ้าไม่อยากเจ็บตัว

เสียงที่คุ้นเคยกำลังมาหาซูเหยา ดักทางเข้าออกไม่อยากให้นางนั้นออกไป เพราะท่านพ่อคิดว่านางนั้นขโมยสมบัติอย่างอื่นไปด้วยจึงขอให้สาวใช้ข้าวของที่อยู่ในมือ

"ค้นมันออกมา" ท่านพ่อสั่งสาวใช้เสียงแข็ง

"หยุดนะ "  ซูเหยาเดินมาบังของส่วนตัว

"นี้เจ้า...กล้าขัดคำสั่งข้ารึ" 

"ใช่...ท่านไม่มีสิทธิ์มาค้นอะไรของข้าเพราะที่ผ่านมาท่านไม่ได้ให้อะไรข้าเลย ท่านทำเช่นนี้มันขูดเลือดขูดเนื้อกันชัดๆ" 

" พี่สาว..อย่าว่าท่านพ่อผู้อื่นเห็นเข้าจะดูไม่ดีนะเจ้าคะ"  เฟิ่งจูงเอ่ยแทรก

" หึ..เรื่องเอาดีเข้าตัวน้องสาวช่างถนัดเสียจริง"

ซูเหยาพูดเสียงเย็น ดูทรงอำนาจ

"ไม่ต้องไปสนใจนางข้าสั่งให้พวกเจ้าค้น" 

ท่านพ่อยกมือสั่งการกระดิกนิ้วสาวใช้ 6-7 คนเดินเข้ามาพร้อมๆกัน แต่ท่าทางไม่ได้เหมือนจะมาขนของเหมือนจะมารุมทำร้ายมากกว่า จึงตั้งรับเหตุการณ์ไว้ตั้งแต่เนิ่นๆ

"ถอยออกไปไม่เช่นนั้น ตาย" 

ซูเหยาเดินอย่างองอาจไปหยิบไม้หน้าสามยกขึ้นสูง ข่มขู่ มองจิกไม่ยอมปล่อย

"ถอย ๆ ข้ากลัวหน้าเสียโฉม" สาวใช้พึมพัมเบาๆแล้วถอยออกไปทีละคน

" จ้าวจ้าวนำของส่วนตัวของข้าไปไว้ที่เกวียนม้า" 

จ้าวจ้าวได้ยินคำสั่งก็รีบนำเข้าของส่วนตัวออกไปอย่างทันท่วงที สามีนั้นอยากจะเข้ามาช่วยเหลือ ซูเหยากลับบอกให้สามีมาหลบอยู่ข้างหลังนางนางจะปกป้องสามีเอง

"พี่สาว...แต่งออกไปแล้วพี่คงจะลำบากน่าดู" เฟิ่งจูพูดขึ้น

"เจ้าไม่ต้องมาเป็นห่วงข้า ข้าดีใจเสียด้วยซ้ำที่ได้หลุดพ้นจากนรก ไม่สิจะว่านรกก็ไม่ใช่ ต้องบอกว่าถิ่นหมาจรไร้เจ้าของ" 

พูดจบนางก็เดินออกไปเชิด ๆ สวย ๆ ไม่สนใจอะไรปล่อยให้คุณหนูเฟิ่งจู โมโหกระทืบเท้าด้วยความไม่พอใจ และพาลไปด่าสาวใช้ ว่าเลี้ยงเสียข้าวสุก

ส่วนท่านพ่ออายุมากแล้วก็ด่ากลับไม่ทัน ได้แต่ยืนอึ้งกว่าจะคิดคำด่าออก โน้น..ลูกสาวออกจากประตูบ้านไปแล้ว

"หลุดพ้นเสียที"   ซูเหยากางแขนออกรับลมบริสุทธิ์ที่หน้าเรือน เหมือนได้ปลดปล่อยจากพันธนาการ ที่ทำให้ชีวิตเจ้าของร่างเดิมนั้นตกต่ำ

"เราจะไปไหนกันดี" ซูเหยาถาม

"ภรรยาข้ามีเรือนอยู่ เจ้าจะไปอยู่ที่พักข้าหรือไม่"  หานเฟิงถามกลับ

" ไปสิ..."  หานเฟิงหันขวับคิดในใจว่าทำไมไม่ถามต่อว่าที่พักอยู่ที่ไหนสะดวกสบายเหมือนที่เรือนตระกูลสามไหม

"เจ้าแน่ใจรึ เรือนข้าไม่ได้ใหญ่มาก แล้วก็ไม่สวยสะกดตา"   หานเฟิงพลางเอ่ยก้มหน้าลงพูดเสียงเเผ่ว

"หากข้ายังจะถามเรื่องพวกนี้กับเจ้าเช่นนั้นข้าจะเลือกเจ้ามาเป็นสามีทำไมรึ เอาเถิดอย่าได้กังวลใจไปข้าก็คนเหมือนเจ้านั่นแหละไม่แบ่งแยกชนชั้นหรอก" 

หานเฟิงยิ้มแอบ ๆพยักหน้า

หลังจากนั้นเกวียนม้าก็ออกเดินทาง จ้าวจ้าวเป็นผู้คุ้มม้า ซูเหยาและหานเฟิงนั่งอยู่ในรถม้ากันสองคน ในขณะที่อยู่กันสองต่อสอง หานเฟิงสังเกตท่าทางการพูดการจาอริยบททุกอย่าง ตนคิดว่าสตรีผู้นี้ไม่เหมือนสตรีผู้อื่นที่ตนนั้นเคยเจอ 

ไหน ๆ ก็แต่งงานกันแล้วแถมยังได้ข้าวมาสิบกระสอบ หานเฟิงเลยนำแหวนที่พ่อแม่มอบไว้ให้เป็นสินสอดให้ซูเหยา 

หานเฟิงหยิบแหวนออกมาจากเสื้อผ้าที่ทับซ้อนกันหลายชั้น  

"ข้าให้"  แหวนเขียวอ่อนมรกตใสแวววาวสะท้อนตาซูเหยา วิบวับดั่งเพชรพลอย

"ว้าว...ท่านไปขโมยแหวนวงนี้มาจากที่ใดกัน" 

ซูเหยาหยิบมันขึ้นมาใกล้ ๆ 

" ข้าไม่ได้ขโมยนี้เป็นของมีข้าชิ้นเดียวที่แม่ข้ามอบไว้ให้"  หานเฟิงกล่าวหนักแน่นไม่หลบสายตา

" จริงนะ"  ซูเหยาถามซ้ำอีกรอบ

"จริง..ข้าไม่ได้โกหกเจ้า" 

"เช่นนั้นขอบใจนะ" 

หานเฟิงยิ้มรับ

ตึก..ตุบ!

อ๊าย..! ล้อรถม้าสะดุดก้อนหิน บั้นท้ายเด้งขึ้นลงตามจังหวะ เอียงลำตัวไปนั่งตักหานเฟิง มือทั้งสองข้างจับไหล่หานเฟิงไว้แน่น จนนิ้วเกร็ง 

ทั้งสองจ้องตากันราวกับว่ามีแรงดึงดูด หานเฟิงได้สติดวงตากระพริบ รีบถามนางว่า

"เจ็บตรงไหนหรือไม่" 

ถามครั้งแรกยังไม่ตอบซูเหยาเอาแต่มองหน้าหานเฟิง หานเฟิงจึงโอบเอวซูเหยากลับไปนั่งที่เดิมอย่างรวดเร็ว 

"โอ๊ย..."  ในระหว่างที่อุ้มนั้นนางเจ็บหัวเข่าเล็กน้อย ตอนนี่แหละนางจึงรู้สึกตัวทันที

"บ้าไปแล้ว..." นางหยีตาเป็นขีดเก็บความอายซ่อนไว้ 

"ข้าเจ็บหัวเข่า"  ซูเหยาตอบ

นางกำลังจะยกชายกระโปรงขึ้นทว่าในวินาทีนั้นหานเฟิงรีบหันหลังให้ทันที 

"ซูเหยา ต่อไปอย่าเลิกผ้าขึ้นต่อหน้าชายอื่นแบบนี้นะ มันดูไม่เหมาะสม"   หานเฟิงเอามือปิดตาพลางเอ่ยบอก

ซูเหยานางแอบยิ้มน้อย ๆ ไม่คิดว่าชายสมัยโบราณจะให้เกียรติสตรี แต่ในทางกลับกันแค่เห็นส่วนเนื้อของร่างกาย นั้นดูไม่เหมาะสม 

"หึ...โลกปัจุบันที่จากมา ลองแต่งแบบแม่ชีสงสัยคงไม่ได้สามี ถ้าหากเจ้าเห็นข้าใส่เกาะอกเจ้าจะไม่เป็นลมเลยรึ...ฮ่าๆ"  พูดในใจ

"อืม..ข้ารู้แล้ว ไหน ๆ เจ้าก็เห็นงันเจ้าหันหน้ามาเถิด ข้าไม่ได้ถอดเสื้อผ้าเสียหน่อย" 

" เจ้าแน่ใจนะ" 

" แน่ใจ" 

จากนั้นหานเฟิงค่อย ๆ หันหน้าปรายตามองไปที่หัวเข่าเขียวซ้ำ ตนนึกได้ว่ามียาทาแผลจึงหยิบมามันออกมาจากกระเป๋าผ้าเก่า ๆ 

"เจ้าทาแผลก่อนเถิด"  หานเฟิงยื่นกระปุกยาให้

ซูเหยายื่นมือไปรับกระปุกยา เนื้อมือสัมผัสกันทำให้ใจทั้งสองเต้นเบา ๆ ซูเหยารีบเปิดฝากระปุกตั้งใจถ้าหากจ้องหน้าหานเฟิงนานกว่านี้ ความเอียงอายที่ซ่อนไว้มันจะเก็บไม่อยู่