ตอนที่ 15 สงครามข่าวลือ (2)

ตอนที่

15

สงครามข่าวลือ (2)

      หลังจากตลาดชิมฟรีจบลง ผู้คนก็ทยอยกันจากไป เหลือเพียง จงซิ่นที่กำลังยืนเช็ดป้ายหน้าร้านอย่างเคร่งขรึม

       หลินเสี่ยวหรู ผู้ซึ่งไม่รู้ว่ามารดาของนางเพิ่งพ่ายแพ้ไปแล้ว ก็ปรากฏตัวขึ้น นางสังเกตเห็นจงซิ่น นางตั้งใจว่าจะเกี้ยวจงซิ่นเพื่อจะได้รู้เรื่องราวของคนที่อยู่เบื้องหลังร้านนี้ของหลินหว่านเอ๋อร์ตามที่มีข่าวลือว่าร่ำรวยมาก

       หลินเสี่ยวหรูจัดแจงเสื้อผ้าให้เข้าที่ ก่อนจะเดินเข้าไปหาจงซิ่นที่ยืนอยู่หน้าเรือนไม้เรือนทองเพราะมาตรวจสอบความเรียบร้อยและมาคอยพิทักษ์หลินหว่านเอ๋อ นางเดินเข้ามาด้วยท่าที่ยั่วยวนที่ฝึกฝนมาอย่างดี นางคิดว่าบุรุษรูปงามที่ดูเคร่งขรึมเช่นนี้คงจะพ่ายแพ้ต่อมารยาหญิงอย่างง่ายดาย

       จงซิ่นกำลังง่วนอยู่กับการตรวจสอบรอยร้าวเล็กๆ บนเสาไม้ที่เขาเชื่อว่าเกิดจากฝีมือของคนงานที่ทำงานไม่เรียบร้อย เขาไม่ได้สังเกตว่ามีภัยคุกคามรูปแบบใหม่ที่กำลังเดินเข้ามาใกล้

       หลินเสี่ยวหรูเดินเร็วขึ้น แล้วแสร้งทำเป็นเสียหลักหกล้มใกล้ๆ กับจงซิ่นอย่างจงใจ

       “ว้าย!!! คุณชาย ช่วยข้าด้วย!!!” หลินเสี่ยวหรูร้องเสียงหลง ขณะที่ทิ้งตัวลงไปในทิศทางที่คิดว่าจงซิ่นจะรีบรับนางไว้ในอ้อมแขน

       แต่จงซิ่นซึ่งเป็นองครักษ์มืออาชีพที่ได้รับการฝึกฝนให้ระวังภัยจากทุกทิศทาง ทันทีที่เขารับรู้ได้ถึงการเคลื่อนไหวที่ผิดปกติและเสียงอุทานที่ดังเกินจริง จงซิ่นกลับกระโดดถอยหลังไปสามก้าว ด้วยความว่องไวราวกับแมวป่า เขาอยู่ในท่าเตรียมพร้อมสู้รบในทันที คิดว่านางกำลังจะโจมตีลับหรือโยนวัตถุอันตรายใส่เขา

       หลินเสี่ยวหรูล้มลงกับพื้นแข็งๆ อย่างน่าอับอาย แทนที่จะถูกประคองไว้ในอ้อมแขนอันอบอุ่นของบุรุษรูปงาม

       “โอ๊ย!!! ขาข้าพลิก คุณชายช่วยข้าด้วย” หลินเสี่ยวหรูร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวดจริงๆ

       จงซิ่นยืนนิ่งอยู่ในท่าทางพร้อมรบ และมองหลินเสี่ยวหรูที่นอนอย่บนพื้นด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความสงสัยใคร่รู้

       “แม่นางระวัง เจ้ากำลังทำลายสมดุลของร่างกายโดยไม่จำเป็น” จงซิ่นกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาและเป็นวิชาการ

       “ข้าแนะนำให้ท่านยืนตรงหรือไม่ก็นั่งลงอย่างช้าๆ เพื่อป้องกันการบาดเจ็บที่กระดูกสันหลังที่อาจจะตามมาจากการล้มในท่าที่ไม่ถูกต้อง”

       หลินเสี่ยวหรูหน้าซีดเผือด นางไม่เคยเจอการปฏิเสธที่เย็นชาและจริงจังขนาดนี้มาก่อน ท่านไม่คิดจะช่วยสตรีที่บาดเจ็บเลยหรืออย่างไร”

       ขณะนั้นเองอาเหมยซึ่งแอบดูการสนทนาอยู่หลังประตูอย่างเงียบๆ ด้วยความอยากรู้อยากเห็น ก็รีบวิ่งออกมาด้วยความเป็นห่วง

       อาเหมยยื่นมือเล็กๆ ของนางออกไปหาหลินเสี่ยวหรูที่กำลังนอนอยู่บนพื้น “ท่านพี่คนสวย ท่านเจ็บตรงไหนเจ้าคะ ไม่เป็นไรนะ ข้าช่วยพยุงท่านเอง”

       หลินเสี่ยวหรูที่กำลังอับอายและโมโหอยู่แล้ว เห็นเด็กหญิงตัวเล็กๆ มายื่นมือให้ก็รู้สึกถูกเหยียดหยามอย่างรุนแรง    

       “ไสหัวไป ใครต้องการให้เด็กสกปรกอย่างเจ้ามาแตะต้อง” หลินเสี่ยวหรูตวาดเสียงดังใส่หน้าอาเหมยอย่างเกรี้ยวกราด

       อาเหมยตกใจจนตัวสั่น น้ำตาเริ่มคลอเบ้าทันทีที่โดนตวาดอย่างรุนแรง      

       จงซิ่นกำลังจะหันหลังไปตรวจเสาไม้ กลับได้ยินเสียงตวาดใส่อาเหมยที่เขาเอ็นดู เขาหันกลับมาด้วยความโกรธที่แทบจะระงับไว้ไม่ไหว ในสายตาของเขา หลินเสี่ยวหรูกลายเป็นภัยคุกคามที่ต้องจัดการโดยทันที

       ก่อนที่หลินเสี่ยวหรูจะได้พูดอะไรต่อ จงซิ่นก็รีบพุ่งเข้ามา อุ้มอาเหมยขึ้นมาไว้ในอ้อมแขนอย่างรวดเร็ว แล้วพาถอยห่างออกมาจากบริเวณนั้นทันที

       “หน้าที่ของข้าไม่ได้มาเพื่อปกป้องเจ้า” จงซิ่นตอบกลับอย่างไม่สะทกสะท้าน ดวงตาคมกริบของเขาจับจ้องใบหน้าของหลินเสี่ยวหรูด้วยความรังเกียจอย่างเปิดเผย    

       “หากเจ้าไม่ได้บาดเจ็บจริง” จงซิ่นกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงที่เย็นยิ่งกว่าเดิม “ก็ควรลุกขึ้นยืนตัวเองเพื่อรักษาศักดิ์ศรีสตรีของเจ้า แม้เจ้าจะเจ็บก็ร้องเรียกให้คนอื่นมาช่วยเถอะข้าไม่อาจช่วยเจ้าได้” เขาพูดในขณะที่มีอาเหมยซบหน้าอยู่ที่ไหล่

       เขาหยุดไปชั่วครู่ ก่อนจะปล่อยคำพูดที่แทงใจดำของนางอย่างจงใจ

       “ข้าได้ยินเรื่องราวมากมายที่มารดาของเจ้าใส่ร้ายแม่นางหลินหลายครั้งแล้ว” จงซิ่นกล่าวเน้นย้ำ “ข้าไม่มีความเต็มใจแม้แต่น้อยที่จะให้ความช่วยเหลือใดๆ แก่ผู้ที่คอยทำลายความสงบสุขของเจ้านายของข้า ไม่ว่าจะด้วยการใส่ร้ายด้วยวาจา หรือการแสร้งทำเป็นหกล้มที่ไม่ได้ผลเช่นนี้และที่สำคัญ ผู้ใดที่กล้าขึ้นเสียงใส่เด็กน้อยผู้นี้ ก็ไม่ควรได้รับเมตตาใดๆ จากข้า”

       หลินเสี่ยวหรูตกใจจนตัวแข็ง นางไม่คาดคิดว่าบุรุษผู้เคร่งขรึมผู้นี้จะรู้ทันแผนการของนาง อีกทั้งยังประกาศความภักดีต่อหลินหว่านเอ๋อร์อย่างเปิดเผยขนาดนี้

       “หากเจ้าต้องการหมอ ข้าจะไปเรียกให้ แต่ข้าไม่ขอช่วยเจ้าด้วยตัวข้าเอง” จงซิ่นปิดท้ายอย่างตัดบท พร้อมกับหันหลังกลับไปตรวจรอยร้าวที่เสาไม้ต่อไปโดยที่ปล่อยให้หลินเสี่ยวหรูเป็นเพียงก้อนหินที่เกะกะพื้นทาง

       หลินเสี่ยวหรูรู้สึกอับอายขายหน้าอย่างรุนแรง นางรู้สึกพ่ายแพ้อีกครั้ง นางรีบลุกขึ้นวิ่งหนีไปทันที โดยสาปแช่งในใจว่าผู้ชายรอบตัวหลินหว่านเอ๋อร์เป็นพวกแปลกประหลาดไร้หัวใจทั้งหมด