ตอนที่ 15 สงครามข่าวลือ

ตอนที่

15

สงครามข่าวลือ

      มู่ฉางเฟิงกำลังนั่งตรวจสอบเอกสารลับบนโต๊ะไม้หอม ใบหน้าเคร่งขรึมและสงบนิ่งตามปกติ ราวกับไม่เคยมีเรื่องใดทำให้เขาหวั่นไหวได้ แต่ภายในใจกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย

       จงซิ่นก้าวเข้ามาอย่างเงียบเชียบ พร้อมกับซองจดหมายขนาดเล็กที่ปิดผนึกอย่างเรียบร้อย

       “นายท่านขอรับ” จงซิ่นยื่นจดหมายให้ “นี่คือจดหมายที่แม่นางหลินฝากส่งถึงท่าน นางกำชับว่าต้องส่งถึงมือท่านในทันที

       หัวใจของมู่ฉางเฟิงเต้นรัวอย่างผิดจังหวะ เขาแสร้งทำเป็นเฉยเมย รับจดหมายมาด้วยท่าทีที่ดูหนักแน่น แต่กลับใช้เวลาในการแกะซองนานกว่าการตัดสินใจเรื่องงบประมาณราชการทั้งปีเสียอีก

       เมื่ออ่านเนื้อหาในจดหมาย ซึ่งระบุการนัดหมายที่เรือนไม้ทำเลทองในยามไฮ่ เพื่อเจรจาเรื่องสำคัญ มู่ฉางเฟิงก็วางจดหมายลงอย่างช้าๆ มือที่อยู่ใต้แขนเสื้อกำแน่นด้วยความดีใจ

       “จงซิ่น” มู่ฉางเฟิงกระแอมไออย่างมีพิรุธ แววตาที่มององครักษ์ผู้ซื่อสัตย์นั้นเต็มไปด้วยความประหม่าที่เก็บซ่อนไม่มิด

       จงซิ่นเงยหน้ามองเจ้านายด้วยความสงสัยทันที เจ้านายของเขาทำตัวแปลกไปมากนับตั้งแต่รู้จักแม่ม่ายผู้นั้น

       “ท่านอ๋องต้องการสอบถามสิ่งใดหรือพ่ะย่ะค่ะ”

       มู่ฉางเฟิงเดินออกจากโต๊ะทำงาน แล้วหันหลังพิงเสาอย่างไม่เป็นธรรมชาติ

       “ข้าเพียงแค่อยากรู้ว่า ในเมืองนี้ สตรีที่ต้องการพูดคุยเรื่องสำคัญในยามค่ำคืนกับบุรุษที่ไม่ใช่ญาติสนิทมิตรสหายเช่นข้านั้น มักจะหมายถึงเรื่องใดกันแน่ เจ้าพอจะให้ความรู้แก่ข้าได้หรือไม่”

       จงซิ่นมองเจ้านายด้วยความเหนื่อยใจทันที เขาตีสถานการณ์ตามประสบการณ์ที่โชกโชนในโลกแห่งการเมืองและความลับ

       “ถ้าเป็นสตรีทั่วไปที่เพิ่งได้รับความช่วยเหลือจากท่าน” ข้าเกรงว่าจงซิ่นหยุดชั่วครู่ ก่อนตอบอย่างหนักแน่น

       “คงเป็นการนัดเพื่อทวงถามความจริง เรื่องเบื้องหลังอำนาจของท่านหรือไม่ก็...” จงซิ่นพูดขึ้นมาแล้วหยุดแค่นั้นก่อนจะมองหน้าของท่านอ๋องมู่ฉางเฟิง

       “เหลงไหล” มู่ฉางเฟิงตวาดเสียงดัง “ข้าไม่ได้คิดอะไรเกินเลยกับนางเลยสักนิด ข้าเพียงแค่เป็นเจ้าของที่ดินเท่านั้น”

       “ขออภัยที่ข้าคิดไปไกลขอรับ” จงซิ่นกล่าวอย่างไม่ยี่หระ แต่ในใจคิดว่า “ท่านน่าจะใช้โอกาสที่ข้าเข้าใจผิดนี่สารภาพความจริงไปเลย”

“ไม่ว่าจะเป็นเรื่องใดก็ตาม คืนนี้ท่านต้องดูดีที่สุด”

มู่ฉางเฟิงไม่ได้สนใจคำพูดของจงซิ่นอีกต่อไป เขากลับเดินวนไปมาอย่างกระสับกระส่ายราวกับเสือที่ติดอยู่ในกรง

“ใช่!!! ต้องดูดี ไปจงซิ่น พาข้าไปดูเสื้อผ้าทั้งหมดที่เจ้าจัดเตรียมไว้ เจ้าต้องช่วยข้าเลือกชุดที่ทำให้ข้าดู สุภาพอ่อนโยน และไม่ทำให้หว่านเอ๋อร์กลัวข้าและไม่ให้นางรู้ว่าข้าเป็นใคร ข้าต้องการให้นางเห็นข้าในฐานะพ่อค้าที่อบอุ่นและไว้วางใจได้เท่านั้น”

หลังจากใช้เวลาถกเถียงเรื่องสีของเสื้อคลุมและการปักลายละเอียดอ่อนนานเกือบหนึ่งชั่วยาม มู่ฉางเฟิงก็เลือกชุดพ่อค้าที่ทำจากผ้าไหมเนื้อดีที่สุดและปักด้ายทองคำอย่างประณีตที่สุด ซึ่งมีราคาแพงจนจงซิ่นอยากจะเป็นลม แต่ในสายตาของท่านอ๋องมันคือชุดพ่อค้าสุภาพ

“คืนนี้ ข้าจะได้พบกับนางเป็นการส่วนตัวแล้ว”

จงซิ่นได้แต่ถอนหายใจยาว แล้วภาวนาขอให้เจ้านายของตนไม่เผลอใช้น้ำเสียงแบบท่านอ๋อง พูดกับแม่นางหลินเสียก่อนที่เรื่องสำคัญจะถูกเปิดเผย

      ตั้งแต่เช้าตรู่ บริเวณหน้าเรือนไม้ทำเลทองก็ถูกปกคลุมดัวยบรรยากาศที่อึมครึม ไม่ใช่เพราะสภาพอากาศ แต่เป็นเพราะข่าวลือที่หลินจางซื่อและพรรคพวกกำลังปล่อยออกมา

       หลินจางซื่อไม่ได้แค่ซุบซิบ แต่ยืนจับกลุ่มกับสตรีสูงวัยหลายคนตรงหัวมุมตลาดที่ผู้คนต้องเดินผ่าน ราวกับเป็นด่านตรวจคนเข้าเมืองแห่งข่าวลือ

       “ใครจะไปเชื่อแม่ม่ายไร้สามีอย่างนางหว่านเอ๋อร์ ได้เรือนไม้ทำเลทองมาง่ายๆ ไม่ใช่เพราะฝีมือหรอกแต่เพราะนางใช้เสน่ห์มารยา แลกกับพ่อค้าใหญ่ที่มีอำนาจนั่นต่างหาก” หลินจางซื่อกล่าวเสียงดีงเกินจำเป็น

       ผู้คนหยุดมองเรือนไม้ทำเลทองอย่างลังเล หลายคนอยากลองลิ้มรสอาหารของแม่ม่ายฝีมือดีคนนี้ แต่ก็กลัวจะถูกมองสตรีที่ไม่บริสุทธิ์” หรือถูกมองว่ากินอาหารที่ได้มาจากเงินบาป

       หลินหว่านเอ๋อร์ออกมาพร้อมกับหม้อต้มซุปทองแดงขนาดใหญ่ ซุปไก่ตุ๋นสมุรไพรบำรุง สูตรลับส่งกลิ่นหอมฟุ้งไปทั่ว นางทำซุปนี้เนื่องในโอกาส ฉลองการปรับปรุงเรือนครัวที่ใกล้เสร็จสมบูรณ์ และถือโอกาสนี้ทำการ ตลาดนัดชิมฟรีเพื่อประเมินการตลาดก่อนเปิดร้านจริง

       ขณะที่บรรยากาศกำลังตึงเครียด อาเป่าก็เดินออกมาพร้อมกับอาเหมยที่กำลังถือถาดไม้เล็กๆ บรรจุถ้วยซุปขนาดจิ๋วเรียงอย่างเป็นระเบียบ

       “ท่านแม่บอกว่า กลิ่นอาหารต้องดังกว่าเสียงนินทาเจ้าค่ะ” อาเป่ากระซิบบอกน้องสาวอย่างนักปราชญ์ตัวน้อย

       อาเหมยผู้ได้รับหน้าที่สำคัญ เดินเข้าไปหาหลินจางซื่ออย่างกล้าหาญพร้อมถ้วยซุปไก่ทองคำ

       “ท่านยายจางซื่อเจ้าคะ ท่านแม่บอกให้ข้าเอาซุปบำรุงสุขภาพมาให้ท่านชิมเจ้าค่ะ ท่านแม่บอกว่าท่านยายพูดมากมาทั้งวันแล้ว คงจะเหนื่อยคอ”

       หลินจางซื่ออับอายและโกรธจัดที่ถูกเด็กยั่วเย้า แต่นางก็อดใจไม่ได้ที่จะรับถ้วยซุปมาอย่างกระแทกกระทั้น นางตั้งใจจะแสร้งทำเป็นจิบแล้วคายทิ้งเพื่อประจาน

       แต่ทันทีที่หลินจางซื่อจิบ ซุปไก่ตุ๋นสมุนไพรบำรุง สูตรลับ เข้าไปคำพูดที่เตรียมไว้ก็ติดอยู่ที่คอ ซุปนั้นมีรสชาติล้ำลึก หวานนวล และอุ่นซ่านไปทั่วร่างกาย จนร่างกายที่เหน็ดเหนื่อยจากการนินทามาทั้งวันรู้สึกมีพลังขึ้นมาทันที

       “นี่มัน” หลินจางซื่อพูดไม่ออก นางจำรสชาติของรากโสมหิมะที่มีราคาแพงลิบลิ่วได้อย่างชัดเจน

       ขณะนั้นเอง เถ้าแก่หวังเจ้าของร้านของชำก็เดินเข้ามา

       “โธ่ ข้าว่าแล้วทำไมข้าถึงรู้สึกสดชื่นจนอยากแบกกระสอบข้าวสาร แม่นางหลินซุปของเจ้ามันวิเศษเกินไปแล้ว เจ้าใช้สมุนไพรชั้นดีขนาดนี้ ไม่มีทางที่คนดีๆ จะทำเรื่องอย่างนั้น”

       หลี่ต้าหมิง หัวหน้ายามประจำตลาด วิ่งกลับมาอีกครั้งด้วยใบหน้าที่เหงื่อท่วม

       “แม่นางหลิน ซุปของเจ้ามีฤทธิ์ขนาดนี้ได้อย่างไร ข้าวิ่งตรวจตราไปสามซอยใหญ่แล้วยังไม่เหนื่อยเลย อาหารที่ปรุงจากใจจริงแบบนี้ คนอย่างเจ้าไม่มีทางทำเรื่องอย่างนั้นแน่นอน”

       หลินหว่านเอ๋อร์ก้าวออกมาจากร้านด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยนแต่มั่นคงนางไม่ได้พูดถึงข่าวลือ แต่นางพูดถึงอาหาร

       “ข้าใช้เพียงวัตถุดิบที่ดีที่สุดในการดูแลลูกค้าของข้าเจ้าค่ะ เพราะอาหารที่บริสุทธิ์และปรุงด้วยความตั้งใจ จะไม่ทรยศต่อผู้ที่ลิ้มลอง

       หลินจางซื่อพยายามจะอ้าปากเถียง แต่นางกลับสำลักเศษโสมหิมะที่ติดอยู่ในลำคอ จนต้องไอโขลกๆ ด้วยความอับอาย เมื่อเสียงชื่นชมจากชาวบ้านดังขึ้นเรื่อยๆ หลินจางซื่อและพวกจึงต้องรีบปลีกตัวออกไปจากตลาดอย่างเงียบๆ ด้วยความพ่ายแพ้ต่อรสชาติอาหาร

       หลินหว่านเอ๋อร์ อาเป่าและอาเหมยแอบหัวเราะในความพ่ายแพ้ของหลินจางซื่อ