ตอนที่12 ช่วยกันทำอาหาร

เมื่อของสดนำมาส่ง ซิ่วอิงก็บอกให้เด็กผู้หญิงช่วยกันล้าง แล้วให้เด็กผู้ชายตัดเล็บตีนไก่ นางบอกสามพี่น้องสกุลอู่ให้ก่อกองไฟ วันนี้นางคิดว่ากินข้างนอกดีที่สุด ซิ่วอิงเหมาตีนไก่มาหมดร้านเลย เพราะจะทำพะโล้ตีนไก่ไว้กินด้วย จึงให้พวกเขาช่วยกันนั่งตัดเล็บ 

  “ให้ข้าช่วยอะไรบอกมาได้เลย” เฉินซีฮันเอ่ยบอกซิ่วอิง ด้วยท่าทางสบาย ๆ

  “พี่สามคนนั่งแกะกระเทียมเจ้าค่ะ” นางคิดว่างานแกะกระเทียม น่าจะเป็นงานง่ายที่สุด สำหรับเขาสามคน แต่ว่าพวกเขากลับนั่งมองมันอยู่นาน โดยไม่ลงมือเสียที ซิ่วอิงถึงกับส่ายหัว

   “เจียวจูเจ้าไปสอนวิธีแกะหน่อย”

  “ได้”

   “พี่ซีฮันท่านมาตำรากผักชี กระเทียมพริกไทย ให้ข้าทีเจ้าค่ะ”

  “ได้” เขารีบลุกมาทำสิ่งที่นางบอก แต่แล้วกลีบกระเทียม ก็กระเด็นลอยไปไกล ซิ่วอิงเห็นเช่นนั้น ก็รีบเดินมาเพื่อจะสอน แต่ลู่เจินก็รีบเดินมาขวางไว้

  “เดี๋ยวข้าสอนพี่ซีฮันเอง” แต่พอลู่เจินมาจับครก เฉินซีฮันกลับเดินหนีไปหาซิ่วอิง ทิ้งหน้าที่ให้ลู่เจินทำต่อหน้าตาเฉย ลู่เจินถึงกับกำหมัดแน่นอย่างโกรธเคือง

  “เจ้ากำลังทำสิ่งใด?”

  “นี่เรียกว่าการหมักเจ้าค่ะ เรานำเครื่องเทศโขลกให้แหลกแล้วนำมาผสมกับเครื่องปรุง เพื่อให้รสชาติดียิ่งขึ้นเจ้าค่ะ”

  “เหตุใดเจ้าถึงรู้วิธีทำพวกนี้”

  “คำตอบก็คือ ข้าเป็นเด็กที่เก่งและฉลาดมากเจ้าค่ะ” นางตอบเขาเสร็จก็ฉีกยิ้มให้เขาอย่างทะเล้น เขามองนางอย่างเอ็นดู เด็กคนนี้เอ่ยชมตนเองได้อย่างน่าตาเฉย แปลกคนจริง ๆ

  “แล้วเจ้าจะไปทำบะหมี่ขายที่โรงเตี๊ยมฟู่จินหรือไม่?” ซิ่วอิงครุ่นคิดอยู่ชั่วอึดใจ ก่อนจะเอ่ยตอบ

  “อาจจะทำเจ้าค่ะ เพราะข้าต้องการเงิน ข้าต้องหาเงินเยอะ ๆ พี่ซีฮันเชื่อหรือไม่ว่า ข้าตัวแค่นี้แต่สมองของข้า ใหญ่กว่าตัวข้าอีก”

  “สมองของเจ้าใหญ่กว่าตัวเจ้าอีก หมายความว่าอย่างไร?” เฉินจางหย่งและเฉินเจียวหมิง เมื่อเห็นเฉินซีฮันคุยกับซิ่วอิงอย่างออกรส ก็รีบเดินมาสมทบ

  “ก็หมายความว่า ข้ามีเรื่องให้คิดมากมาย สมองของข้าเลยใหญ่กว่าตัวข้าอย่างไรละเจ้าคะ”

  “แล้วเหตุใดเจ้าต้องรับพวกเขามาดูแล ตัวเจ้าก็เพียงเท่านี้?” เป็นเฉินจางหย่งที่เอ่ยถามขึ้น

  “ก็ข้าเป็นเด็กกำพร้า เมื่อเห็นเด็กกำพร้าเหมือนกันก็สงสาร พอสงสารก็เลยช่วยเหลือ โอ้ยเหนื่อยพูดเยอะ” เฉินเจียวหมิงรีบเทน้ำมาส่งให้นางดื่ม

  “ท่านส่งมาตรงปากข้าเลยเจ้าค่ะ” ที่นางบอกเช่นนั้น เพราะมือของนางกำลังเปื้อน เพราะหมักเนื้ออยู่ เจียวหมิงนำถ้วยน้ำไปจ่อที่ปากของนาง แล้วนางก็ดื่มทันที พวกเขาพากันหัวเราะ กับท่าทางตลกและน่าขบขันของนาง

  “ทำไมพวกเขาดูยิ้มแย้มและมีความสุขกันมาก” เฉินจางหย่งถามขึ้นมาบ้าง

  “ข้าสอนและบอกพวกเขาเองเจ้าค่ะ?”

  “อย่างไร?” พวกเขาเอ่ยขึ้นพร้อมกัน ซิ่วอิงเริ่มเหนื่อยเพราะพูดไม่หยุด ก่อนถอนหายใจออกมาอย่างแรง

  “ข้าก็บอกว่า ให้พวกเขาใช้ชีวิต ให้มีความสุขในทุก ๆ วัน ความเศร้าและอดีตที่เจ็บปวดให้ทิ้งมันไป เพราะข้าไม่อยากเห็นมันอีก อีกอย่างในเมื่อข้ารับพวกเขามาอยู่ด้วย พวกเขาก็เหมือนครอบครัวของข้า เพราะฉะนั้นหากรับมาแล้ว ก็ต้องดูแลกันให้ดี” 

  บุรุษสามคนพอได้คำตอบ ถึงกับมองซิ่วอิงอย่างพิจารณา นางพูดจาอย่างมีหลักการได้ถึงเพียงนี้ นางเป็นเพียงเด็กน้อยคนหนึ่ง เด็กคนนี้น่าทึ่งเกินไปแล้ว คำเรียกนายหญิงน้อย คงเป็นพวกเขาที่ตั้งให้นาง 

  “ห้ามถามข้าอีกข้าเหนื่อยจะตอบแล้วเจ้าค่ะ”

  “แล้วหากพวกข้าจะมาแวะหาเจ้าบ่อยๆ ได้หรือไม่?” เฉินเจียวหมิงถามขึ้นมา แม้นางจะบอกว่าห้ามถามอีก

  “ห้ะ…” ซิ่วอิงร้องขึ้นมาด้วยความตกใจ ดูเหมือนว่าจะมีคนเพิ่มมาอีกแล้ว สวรรค์นี่มันภารกิจอะไรกันเนี่ยะ

  “ทำไมไม่ต้อนรับ? ข้าไม่มากินอาหารของเจ้าเฉย ๆ หรอกน่า” เฉินซีฮันเอ่ยขึ้นอย่างทระนงตน ซิ่วอิงได้ยินใจพองโต

  “จริงหรือเจ้าคะ เช่นนั้นเชิญมาทุกวันเลยเจ้าค่ะ เชิญทุกคนเลยนะเจ้าคะ” นางฉีกยิ้มอย่างเอาใจ เฉินซีฮันเคาะหน้าผากนางไปหนึ่งที เปลี่ยนท่าทางได้ไวเช่นนี้ นางจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ชัด ๆ ก่อนพวกเขาจะหัวเราะออกมา ด้วยความขบขัน เมื่อนางยกมือมาลูบหน้าผากตนเอง พร้อมมองอย่างเอาเรื่อง

  “ยกไปเลยเจ้าค่ะ นี่ นี่ นี่แล้วก็นี่” ซิ่วอิงออกคำสั่งเพราะโกรธที่ถูกเคาะหน้าผาก แต่พวกเขาก็พากันยกกาละมังหมักเนื้อ หมู ไก่ ปีกไก่ ไส้หมู ตีนไก่ ออกไปแต่โดยดี และอมยิ้มกับท่าทางแสนน่ารักของนาง

   เมื่อมาถึงนางก็เห็นสามพี่น้องสกุลอู่ นำอิฐมาก่อเป็นเต่าย่างยาวเฟื้อย และมีถ่านร้อนอยู่ด้านใน จะว่าไปเขาก็ฉลาดใช้ได้ ตะแกรงเหล็กที่นางซื้อมา ถูกวางอยู่ด้านบน นางยกยิ้มอย่างพอใจ กองไฟกำลังลุกโชน สร้างความอบอุ่นให้ในยามเย็น เด็ก ๆ พากันไปนั่งล้อมวงอยู่รอบกองไฟ 

  “ป้าหวังพรุ่งนี้ข้ารบกวนท่านไป ซื้อเสื้อผ้าให้พวกเขาทีเจ้าค่ะ คนละสามชุด แล้วก็ซื้อผ้ามาหลาย ๆ ผืน และอุปกรณ์ตัดเย็บ ว่าง ๆ ก็สอนให้พวกเขา ลองหัดเย็บผ้า เด็กผู้ชายก็ให้ลุงฮุ่ยพาไปถางหญ้าเตรียมดิน ข้าคิดว่าเราน่าจะปลูกผักไว้กินเอง” 

  “เจ้าค่ะ”

  “เรามาเริ่มย่างกันเลยเถอะ ข้าหิวแล้วเจ้าคะ”

 กลิ่นหอมของเนื้อย่าง ส่งกลิ่นหอมตลบอบอวลไปรอบบริเวณ ทำให้ท้องของทุกคนเริ่มส่งเสียงร้อง เตาย่างแบบนี้ซิ่วอิงไม่เคยเห็นมาก่อน แต่นางถูกใจมาก เพราะย่างได้ทีละมาก ๆ ทุกคนจะได้ไม่ต้องรอนาน

  “พี่อู่ถงเตาย่างแบบนี้ ท่านคิดได้อย่างไรเจ้าคะท่านเก่งมากเลยเจ้าค่ะ”

  “นายหญิงน้อย ข้าเห็นท่านซื้อเนื้อมามากมาย และคนในจวนก็มาก ข้าก็เลยคิดหาวิธีว่า จะทำเตาอย่างไร ให้ย่างได้ทีละมาก ๆ ขอรับ”

  “ขอบคุณเจ้าคะ ข้ามีเรื่องให้พวกท่านทำในวันพรุ่งนี้ ท่านไปดูโต๊ะเก้าอี้มาไว้นั่งกินอาหาร เอ่อซื้อเยอะหน่อยนะเจ้าคะ ข้าคิดว่าอีกไม่นานคงต้องทำโรงครัวใหม่ ไม่แน่ข้าอาจจะขอซื้อที่ ที่อยู่ข้าง ๆ เพิ่ม”

  “ให้ข้าช่วยเจรจาให้ดีหรือไม่?” เฉินซีฮันเมื่อเห็นนางมีความตั้งใจดีเช่นนี้ ก็อยากจะช่วย

  “จริงเหรอเจ้าคะ พี่ซีฮันหล่อเหล่าแล้วยังใจดี ขอบคุณเจ้าค่ะ”

  “แล้วข้าไม่หล่อหรือ?”

  “ใช่แล้วข้าละ” จางหย่งและเจียวหมิงเอ่ยขึ้นเพื่อหยอกเย้านาง แต่ว่าคำตอบของนางกลับทำให้พวกเขาพูดไม่ออก

  “พี่สองคนก็หล่อเจ้าคะ แต่ว่า…จะหล่อมากกว่านี้หลายเท่าหากว่า ใจดีกับข้า”

  “...”

  ทุกคนหัวเราะขึ้นมาอย่างสนุกสนาน เมื่อเห็นสีหน้าของเขาทั้งสอง บรรยากาศที่เป็นกันเองแบบนี้ สร้างความประทับใจให้สามบุรุษเป็นอย่างมาก อยู่แต่ในรั้วในวัง พอเจอชีวิตเรียบง่ายเช่นนี้ ก็รู้สึกผ่อนคลายและสบายใจไม่น้อย 

  “ซิ่วอิงวันหลังเจ้าทำบะหมี่ฮ่องเต้ให้พวกเรากินได้หรือไม่?” ลี่อินเอ่ยถามขึ้น

   “ใช่ ๆ ข้ายืนสูดกลิ่นวันนี้ ท้องไส้ร้องว่าอยากกินบ้าง?” เจียวจูรีบสนับสนุน ซิ่วอิงได้ยินก็หลุดหัวเราะกับคำพูดของนาง

  “เจ้าคงต้องสอนวิธีทำ ให้พวกเราลองทำกันดูบ้าง เจ้าจะได้ไม่เหนื่อยมาก” พอได้ยินประโยคที่ว่าไม่เหนื่อยมาก ซิ่วอิงก็นึกถึงบะหมี่สำเร็จรูป ใช่แล้วง่ายและสะดวก ถึงแม้จะอร่อยไม่เหมือนบะหมี่ที่ทำขึ้นใหม่ ๆ แต่ก็ทดแทนก็ได้ ในยามเร่งรีบ ใช่แล้วนางต้องคิดวิธีทำบะหมี่สำเร็จรูป

  “นี่ ๆ ย่างแบบนี้นะ กลับไปกลับมา อย่าให้ไหม้จนเกินไป เอาละพวกเจ้าหยิบจานมาเอาเนื้อย่าง ลูกค้าโปรดระบุต้องการเนื้อย่างอะไร แม่ค้าพร้อมให้บริการเจ้าค่ะ” ซิ่วอิงทำท่าคล้ายแม่ค้า เรียกคนมาซื้อของอย่างร่าเริง ทำเอาทุกคนยกยิ้ม และหลุดขำไปตาม ๆ กัน

  “ข้าเอาหมูสามชั้นกับไส้ย่างขอรับ” ตงฮวนถือจานมาคนแรกเอ่ยบอก

  “ลูกค้าท่านนี้ ร่างกายอ้วนท้วนสมบูรณ์ อย่ากินเยอะเดี๋ยวไขมันอุดตัน”

  “นี่แม่ค้า! ท่านไม่มีสิทธิ์พูดกับลูกค้าแบบนี้นะ!” ตงฮวนที่มีรูปร่างอวบ เอ่ยขึ้นอย่างแง่งอน 

  “ทำไมจะไม่ได้ ในเมื่อข้าเป็นแม่ค้าที่จริงใจ หลบไป ลูกค้าคนถัดไปเชิญเจ้าค่ะ” คนต่อมาเป็นเด็กชายวัยเจ็ดขวบร่างกายผายผอม จนเห็นแต่กระดูก

  “ลูกค้าท่านนี้โอ้โฮ! ร่างกายต้องบำรุงอย่างหนัก เอานี่ แล้วก็นี่ อันนี้ด้วย” ซิ่วอิงสวมบทแม่ค้าอย่างสนุกสนาน พลอยทำให้คนอื่นสนุกตามนางไปด้วย เมื่อทุกคนได้อาหารกันครบ ก็เริ่มกินกันอย่างเอาจริงเอาจัง เพราะเนื้อย่างอร่อยมาก

  “ซิ่วอิง! เนื้อย่างอร่อยมากเลย ข้าไม่เคยกินเนื้อย่างอร่อยแบบนี้มาก่อนเลย” หานเกอเงยหน้าขึ้นมาบอก ก่อนจะกลับไปกินต่อ

  “ซิ่วอิงที่มันอร่อยเกินไปแล้ว อย่าโทษข้าหากจะเห็นข้ามาบ่อยขึ้น” เจียวหมิงเอ่ยขึ้น ซิ่วอิงก็ยกยิ้มอย่างพอใจ เพราะนางจะได้เงินจากเขา ไม่มีทางให้มากินฟรี ๆ แน่

  “พวกเจ้ากฺินเข้าไปเยอะ ๆ ข้าจะขุนพวกเจ้าและพวกท่านให้อ้วน เพราะข้ามีงานให้ทำ”

  “งาน!”ทุกคนเอ่ยขึ้นพร้อมกัน