ตอนที่ 11 ฉลอง

ซิ่วอิงเดินขึ้นขึ้นมาชั้นสองอย่างเบิกบานใจ ทุกอย่างผ่านไปอย่างราบรื่น แต่ว่าคนที่พ่ายแพ้คงจะโกรธเคืองเป็นอย่างมาก ที่มาแพ้ให้กับเด็กเช่นนี้ ช่างเถอะเราไม่สามารถทำให้ถูกใจใครได้ทั้งหมด อีกอย่างตอนนี้นางต้องการเงิน นางไม่มีเวลามาสงสารใคร ในเมื่อเป็นการแข่งขัน ก็ต้องมีคนแพ้และคนชนะ 

วันนี้นางทำเงินได้ถึงสามพันตำลึง คุณปู่ท่านนั้นใจดีและใจป้ำไม่เบา ให้นางลงแข่งพร้อมจะจ่ายเงินให้อีก นางต้องตีสนิทเอาไว้ เพื่ออนาคตในวันข้างหน้า

  เมื่อมาถึงชั้นสองซึ่งเป็นห้องที่เฉินเจ๋อหยวนนั่งอยู่ ยามนี้มีบุรุษหน้าตาหล่อเหล่านั่งอยู่ด้วยถึงสามคน ซิ่วอิงรีบตรงไปหาเฉินเจ๋อหยวนทันที

  “ท่านปู่ข้าชนะแล้ว เลยจะมารับรางวัลเจ้าค่ะ”

  “ตรง ๆ แบบนี้เลย ฮ่าฮ่า” ซิ่วอิงยิ้มเขิน แล้วนางพูดผิดตรงไหนกัน

  “ลู่เฉิงเจ้าได้ชิมบะหมี่หรือไม่?” เขาหันไปถามคนสนิทข้างกาย เพราะอยากรู้ว่าเขามีความคิดเห็นเช่นไร

  “บะหมี่รสชาติดีมากขอรับ คนที่มาดูการแข่งขัน ต่างพากันถามว่า จะมีขายอีกเมื่อใด จะได้แวะมากินขอรับ”

  “จริงรึ ฮ่าฮ่า” เฉินเจ๋อหยวนยามนี้รู้สึกอารมณ์ดีอย่างที่สุด 

  “ซิ่วอิง เจ้าสนใจจะทำบะหมี่ขาย ในโรงเตี๊ยมฟู่จินหรือไม่ เรื่องนี้ข้าให้เจ้าไปคิดดูก่อน หากสนใจก็แวะมาหาข้าได้ทุกเมื่อ นี่เป็นตั๋วเงินหนึ่งพันตำลึง วันนี้ขอบใจเจ้ามาก”

  “ส่วนนี่สองพันตำลึงที่เจ้าเดิมพันกับลู่เจิน ส่วนนี่อีกหนึ่งพันตำลึง ที่เจ้าช่วยชีวิตน้องชายของข้า” ลู่เฉิงนำตั๋วเงินสามพันตำลึงมาให้ซิ่วอิง

  “ขอบคุณเจ้าค่ะ” ซิ่วอิงฉีกยิ้มหน้าบานด้วยความดีใจ 

   “พวกเจ้าไปส่งพวกนาง” เฉินซีฮัน เฉินเจียวหมิงและเฉินจางหย่งชะงัก จู่ ๆ ท่านปู่จะให้เขาไปส่งเด็กคนนี้ แต่พอหันไปเห็นสายตาแกมบังคับของท่านปู่ เขาก็เลือกที่จะเงียบ เผด็จการจริง ๆ ปู่ใครกันนะเฮ้อ! 

  ที่เฉินเจ๋อหยวนให้เขาไปส่งนาง เพราะอยากรู้ว่านางอยู่ที่ใด และเป็นบุตรสาวของตระกูลใดกัน เขารู้สึกถูกชะตากับนาง จึงคิดว่าควรผูกมิตรกันเอาไว้

  “ข้าขอไปส่งนางด้วยเจ้าค่ะ” ลู่เจินเอ่ยขึ้น เพราะนางแอบชอบเฉินซีฮันตั้งแต่แรกเห็น เขาแวะมาเยี่ยมท่านปู่หยวน นาน ๆ ครั้ง รูปร่างเขาสูงใหญ่สง่างามอีกทั้งหล่อเหล่าทั้งเทพเซียน นางคิดว่าชาตินี้คงไม่มีใคร หล่อเหล่าเท่าเขาอีกแล้ว หากเขาชายตามองนางคงดีไม่น้อย

  “เจ้าก็จะไปด้วยรึ? ดี ๆ ไปกันหลาย ๆ คน จะได้ปลอดภัย” ลู่เฉิงผู้เป็นลุง ไม่ได้คิดอะไรมาก จึงรีบเอ่ยสนับสนุน

  “ท่านปู่ที่จริงข้าอยู่ไม่ไกล อีกอย่างฟ้ายังสว่างขนาดนี้ ข้ากับสหายกลับกันเองได้เจ้าคะ”

  “ให้เขาไปส่งนะดีแล้ว”ซิ่วอิงเมื่อปฎิเสธไม่ได้ก็เอ่ยลา

   “เช่นนั้นข้าขอตัวเจ้าคะ”

  ซิ่วอิงพาสี่สหายเดินลงมาอย่างร่าเริง เพราะวันนี้นางหาเงินได้มากจริง ๆ พอมาถึงถนนด้านหน้า ที่มีผู้คนเดินผ่านไปผ่านมา นางก็เห็นพี่อู่ถง พี่อู่จิ้ง พี่อู่หย่ง ยืนรออยู่ 

  “นายหญิงน้อยท่านเก่งมากเลยขอรับ” พวกเขารีบวิ่งเข้ามาแสดงความยินดี ด้วยความดีใจกับนาง ซิ่วอิงมองตะกร้าผลไม้ที่นางฝากพวกเขาซื้อ แล้วก็ฉุกคิดขึ้นมาได้ว่า นางสัญญากับสหายสี่คน ว่าจะทำของอร่อยให้กิน แวะตลาดก่อนกลับหน่อยดีกว่า แต่ว่าคนที่ไปส่งจะชวนให้กินด้วยดีหรือไม่ ก็ในเมื่อนางอยากตีสนิทพวกเขา ก็ต้องชวนจะได้สนิทชิดเชื้อกันมากขึ้น

  “ท่านสามคนมีชื่อว่าอย่างไรกันบ้างเจ้าคะ?” เฉินซีฮันกอดอกมองเด็กน้อยตรงหน้า นางเป็นเด็กที่มีความมั่นใจดี ดูจากสามคนนั้นเรียกนางว่า นายหญิงน้อย นางเป็นนายหญิงน้อยของพวกเขาหรือนี่ เด็กอายุเพียงเท่านี้

  “ข้าชื่อเฉินซีฮัน คนนี้เฉินจางหย่ง คนนี้เฉินเจียวหมิง” เขาเอ่ยบอก

  “ให้พวกข้าเรียกพี่ได้หรือไม่ เพราะท่าทางท่านก็อายุมากกว่าพวกเรา…หลายปีเจ้าค่ะ”

  “ตามใจ” เขาเอ่ยตอบ

  “ข้าจะแวะตลาดก่อน จะซื้อของไปทำกินที่จวนเจ้าค่ะ ข้าสัญญากับพวกเขาว่า หากชนะจะทำของอร่อย ๆ ให้กิน พี่ซีฮันจะอยู่กินด้วยกันมั้ยเจ้าคะ? หากว่ากินข้าจะได้ทำเผื่อเจ้าค่ะ”

  “หากเจ้าชวนข้าก็กิน”

  “ข้าต้องชวนอยู่แล้ว เชิญพี่จางหย่ง เชิญพี่เจียวหมิง เชิญพี่สาวลู่เจินด้วยนะเจ้าคะ พี่อู่ถงไปรอที่จวนเลยเจ้าค่ะ” ซิ่วอิงกล่าวอย่างเป็นกันเอง ก่อนจะไปจูงมือลี่อินและเจียวจู เดินไปที่ตลาดอย่างร่าเริง

  ซิ่วอิงคิดว่าวันนี้ฉลองเสียหน่อย กินดี ๆ สักมื้อ วันอื่นค่อยประหยัด นางจึงคิดว่าจะทำเนื้อย่าง ก่อนจะครุ่นคิดว่ามีกี่คนอยู่ที่จวน ราว ๆ 31คน มีคนไปเพิ่มอีก4คน เป็น35คน เยอะเหมือนกัน

  “ซิ่วอิงเจ้าจะทำอาหารอะไรเหรอ?” จูเจียวเอ่ยถามด้วยความอยากรู้

  “วันนี้ข้าจะทำเนื้อย่าง สูตรอร่อยที่สุดในใต้หล้า ให้พวกเจ้ากิน เป็นไงน่าสนใจมั้ย?”

  “ซิ่วอิงเนื้อย่างมีอะไรบ้าง ข้าอยากกินหมูสามชั้นได้หรือไม่?” ตงฮวนชอบกินหมูสามชั้นเป็นที่สุด แต่เขาก็เกรงใจซิ่วอิง จึงต้องเอ่ยขออนุญาตนางเสียก่อน

  “เจ้าเป็นเด็กดี ต้องได้แน่นอน หานเกอเจ้าชอบกินอะไร วันนี้ข้าใจดีตามใจทุกคนเลย”

  “ข้าอยากกินกุ้งตัวโต ๆ”

  “ข้าอยากกินไส้หมูย่าง” ลี่อิงเอ่ยขึ้น

  “อยากกินตีนไก่ย่าง” เจียวจูรีบบอกเช่นกัน ซิ่วอิงระบายยิ้มเอ็นดูสหายของตน

  “ได้ ๆ สหายรักข้าจัดให้พวกเจ้า”

  ซิ่วอิงสั่งของร้านของสดและผัก ให้ไปส่งที่จวนเพราะของเยอะมาก จากนั้นก็พากันเดินกลับอย่างสนุกสนาน เฉินซีฮัน เฉินจางหย่ง เฉินเจียวหมิงและลู่เจินเดินตามหลัง จวบจนมาถึงจวน พอซิ่วอิงเปิดประตูเข้าไป ทุกคนก็มายืนรวมกันตรงลานหน้าจวน

  “ยินดีด้วยนายหญิงน้อยที่แข่งขันชนะ” พวกเขาเอ่ยขึ้นพร้อมกัน จนซิ่วอิงรู้สึกเขิน แต่ก็ยิ้มรับ

  “ขอบคุณทุกคน ป้าหวังเครื่องนอนมาส่งแล้วหรือยังเจ้าคะ?”

  “มาแล้วเจ้าค่ะ”

  “อืมงั้นข้าไปเตรียมทำอาหารก่อนนะเจ้าคะ วันนี้เราต้องฉลองกันหน่อย ท่านป้าเดี๋ยวจะมีของมาส่ง ให้เขายกไปที่ครัวเลยนะเจ้าคะ”

  “ได้เจ้าค่ะ”

  เฉินซีฮันกวาดตามองจวนที่นางอยู่ แม้จะไม่ใหญ่โตมากนักแต่ก็น่าอยู่มาก แต่ว่าเหตุใดคนถึงอยู่กันเยอะมากขนาดนี้ นางจ้างบ่าวเยอะขนาดนี้เลยหรือ? 

  “ท่านป้า นายหญิงน้อยเป็นบุตรสาวของผู้ใด?”

  “นายหญิงน้อยกำพร้าตั้งแต่เด็ก ข้าก็ไม่รู้ว่านางเป็นบุตรสาวของผู้ใด แต่ว่าถึงนางจะเป็นเด็ก แต่ก็มีจิตใจดีมีเมตตา เอ่อข้าและสามีของข้า ก็มาพึ่งบารมีของนาง รวมทั้งทุกคนที่อยู่ที่นี่ นางรับมาอยู่ด้วยเจ้าค่ะ”

  เฉินซีฮันเมื่อได้รับรู้ ก็รู้สึกสงสารนางขึ้นมา อายุเท่านี้แต่ต้องมาดูแล คนมากขนาดนี้ อีกทั้งคนเหล่านี้ไม่ใช่ญาติพี่น้องตนเอง ก็ยังรับมาอยู่ด้วย เด็กคนนี้ช่างน่าสนใจเสียจริง

  “ข้าจะไปช่วยนางทำ พวกเจ้าจะไปหรือไม่?” เฉินซีฮันหันไปถามเฉินจางหย่งและเฉินเจียวหมิง

  “ไปสิ เจ้าว่าเด็กคนนี้น่าสนใจหรือไม่?”

  “อืม” 

  “ข้าว่านางในภายภาคหน้า นางต้องเป็นสตรีที่งดงามมากแน่ ยามนี้ก็ส่อแววงดงามออกมาแล้ว สตรีงดงามอีกทั้งมีความสามารถ บุรุษมากมายต้องแย่งชิงนางกันอย่างแน่นอน” เจียวหมิงเปรยขึ้นมา แต่ลู่เจินได้ฟังถึงกับ กำหมัดแน่นด้วยความริษยา นางก็งดงามไม่น้อย เหตุใดพวกเขามองไม่เห็นกัน