ตอนที่25 ความฝันของตงฮวน

เช้าวันต่อมาช่างตีเหล็กก็มากันแต่เช้า เพราะซิ่วอิงบอกว่า จะสอนวิธีย่างเป็ด เมื่อคืนนางได้เอานำ้มาราดตัวเป็ด ให้เป็นสีแดง แล้วทิ้งไว้ให้แห้ง นางสอนวิธีป้าหวังให้ทำตาม เมื่อคืนเสร็จไปห้าสิบตัว วันนี้ต้องทำเพิ่มอีก นางจึงให้พวกเขามาแต่เช้า

  งานถอนขนเป็ดนางให้ลุงฮุ่ยและเด็ก ๆ ผู้ชายช่วยกันทำ และวันนี้เตาอบก็น่าจะเสร็จอีกสองเตา ทุกอย่างค่อย ๆ ลงตัวทีละนิด 

  “เช้านี้มีข้าวต้ม โจ๊ก และต้มจับฉ่ายข้าทำไว้เมื่อคืน ใครอยากกินอันไหน ก็บอกป้าหวังเลยนะเจ้าค่ะ”

   นางปล่อยให้ทุกคนได้กินอะไรรองท้อง นางเองก็ตักโจ๊กมานั่งกิน กับสหายของพวกนาง ก่อนจะเริ่มสนทนากัน

  “วันนี้ห้ามแสดงพิรุจอะไรเด็ดขาด พวกเราต้องทำให้พวกเขาเอ็นดู แต่ข้ามั่นใจว่าเป็นพวกเขาแน่” ซิ่วอิงเอ่ยขึ้น

  “เข้าใจแล้ว” ทุกคนเอ่ยพร้อมกัน

  “เมื่อคืนข้าฝันแปลก ๆ” ตงฮวนเอ่ยขึ้น

  “ข้าฝันเห็นเมืองเหยียนฟาง ปกคลุมไปด้วยหิมะ ในความฝันผู้คนอดอยากมาก ถึงแม้จะเป็นเวลาสั้น ๆ แค่หนึ่งเดือด แต่ก็ทำให้ทุกคนลำบากและเดือดร้อนมาก พ่อค้าเพิ่มราคาสินค้า คนจนไม่สามารถมีเงินมาซื้อได้”

  “จริงเหรอตงฮวน หากนับจากวันนี้ อีกกี่เดือนเหรอ?” ลี่อินถามขึ้น

  “คงอีกสองเดือน” ตงฮวนเอ่ยตอบ

  “แล้วที่อื่นจะมีหิมะเหมือนกันหรือไม่ เพราะเจ้าก็ต้องเดินทางไปเมืองหลวง?”

   “ในความฝันข้าไม่เห็นนะ”

   ซิ่วอิงครุ่นคิดว่าจะเตรียมรับมือ สิ่งที่ตงฮวนบอกอย่างไรดี ทั้งหนาวและหิมะ ผู้คนต้องตายเพราะทนหนาวไม่ไหว ยุคปัจจุบันยังมีเสื้อกันหนาว แต่ยุคนี้ยังไม่มี เสื้อกันหนาว! ใช่แล้ว ขนเป็ดต้องเก็บขนเป็ดเอาไว้ นำมายัดแล้วเย็บเป็นผ้าห่มได้

  “เราต้องเก็บขนเป็ดเอาไว้ทำผ้าห่ม”

  “เอาไว้ทำผ้าห่มเหรอ?”

  “ใช่ ต้องซื้อข้าว แป้ง เอาไว้ล่วงหน้า และอาหารแห้ง ทุกอย่างเราสามารถเตรียมเอาไว้ได้” ทุกคนฟังที่ซิ่วอิงพูด ก็พยายามคิดตาม และก็เห็นด้วยกับสิ่งที่นางพูด หากเรามีอาหารสำรองไว้ ก็คงไม่ลำบากมากนัก ก่อนนางจะหันไปถามเหอชุน ช่างตีเหล็ก

  “ท่านลุงเหอพอจะรู้จักใคร ที่ทำงานตัดต้นไม้บ้างหรือไม่เจ้าคะ?” เขาครุ่นคิดอยู่สักพัก ก่อนจะฉีกยิ้ม

  “ก็ข้านี่ไงขอรับ”

  “ไม่ได้ท่านมีงานของท่านอยู่แล้ว หากให้พวกท่านไปตัดต้นไม้ แล้วใครจะย่างเป็ดให้ข้าละเจ้าคะ”

  เขายกมือขึ้นมาเกาหัวแก้เขิน เขาอยากมีมือสักสิบมือ อยากทำงานหาเงิน มีงานแต่ไม่สามารถปลีกตัวไปทำได้ เสียดายจริง ๆ

  “ก็พอมีอยู่ขอรับ เดี๋ยวข้าจะไปถามให้ขอรับ”

  “ท่านเห็นต้นไม้บนที่ดิน ที่ติดกับข้าหรือไม่? ข้าอยากให้ตัดหลายต้นเลยเจ้าค่ะ ข้าจะให้ตัดเฉพาะต้นใหญ่ ๆ” เหอชุนได้ยินก็ยิ่งเสียดาย เขาอยากทำมาก เพราะอยากได้เงิน แต่ก็นั่นแหละเฮ้อ! 

  “งานย่างเป็ดสบายกว่าตัดไม้ ท่านลุงจะเสียดายไปทำไมเจ้าคะ?”

  “ข้าก็แค่เสียดายเงินนะขอรับ ดันมามีลูกเยอะเลยต้องหาเงินให้ได้มาก ๆ ขอรับ”

  “แล้วบ้านท่านมีใครรู้หนังสือบ้าง?”

  “เอ่อ…ไม่มีขอรับ ตะ..แต่ว่าเมียของข้า เมียของเหอไฉ เมียของเหอกวง เย็บเสื้อผ้าปักผ้าได้ขอรับ”

  “แล้วพวกนางเป็นอย่างไรบ้าง ดีขึ้นแล้วหรือไม่?”

  “ดีขึ้นทันตาเลยขอรับ ขอบคุณนายหญิงน้อยอีกครั้งขอรับ”

  “หากเย็บผ้าได้ก็มาทำงานให้ข้า เด็ก ๆ อยากมีรายได้ก็ให้มาถอนขนเป็ด ท่านลุงคิดว่าเช่นไรเจ้าคะ?” เหอชุน เหอไฉ เหอกวง รีบคุกเข่าอย่างซาบซึ้ง นางช่างเป็นคนดีมีน้ำใจงาม

  “เจียวจูข้ารู้ว่าเจ้าชอบเรื่องเย็บปัก ข้าให้เจ้าดูแลเสื้อผ้าของคนในจวน”

  “ได้” เจียวจูตอบอย่างหมายมั่น เพราะนางชอบเรื่องนี้อยู่แล้ว 

  “เอาละท่านลุงลุกขึ้นเถิดเจ้าค่ะ ข้าจะสอนวิธีย่างเป็ดให้กับพวกท่าน”

  พอมาถึงโรงครัว นางก็เห็นอู่ถงจุดเตาไว้รอแล้ว วันนี้ได้สองเตา เตาที่สามใกล้จะเสร็จแล้ว ซิ่วอิงเปิดถังที่ใส่เป็ดไว้ ที่นางนำไปจุ่มนำราดที่ปรุงอย่างกลมกล่อม สีแดงที่เคลือบอยู่บนตัวเป็ดดูน่ากิน

  “ก่อนจะย่าง ท่านยกเอาวางบนถาดแบบนี้เจ้าค่ะ แล้วตักน้ำราดบนตัวเป็ดอีกครั้ง แล้วปล่อยให้แห้ง ทำทิ้งไว้เลยเจ้าค่ะ ให้สีติดกับตัวเป็ด เวลาย่างจะได้น่ากิน”

  “จากนั้นท่านก็วางตะแกรง แต่ต้องมีถาดรองนำ้แบบนี้เจ้าค่ะ พอย่างไปสักพัก ก็ยกออกมาแล้วราดน้ำบนตัวเป็ด ครบครึ่งชั่วยาม ท่านก็กลับด้าน แล้วราดน้ำสีแดง แล้วเอาเข้าไปย่างเจ้าค่ะ ใส่เตาละ4ตัว 1ชั่วยามก็น่าจะสุกดี”

  ซิ่วอิงสอนเขาเสร็จก็นำหมูแดงมาย่างด้วย เพราะวันนี้นาง จะต้องเอาไปให้นายอำเภอและท่านเจ้าเมืองได้ชิม นางใช้เตาที่สอง และให้คนสกุลเหอเรียนรู้ การย่างเป็ดในเตาแรก

  พวกเขาฟังครั้งเดียว ก็ทำได้อย่างดีเยี่ยม นางนึกชมอยู่ในใจ ความสามารถดูแต่ภายนอกตัดสินไม่ได้เลย ซิ่วอิงจึงเดินไปเอ่ยให้กำลังใจ

  “พวกท่านทำได้ดีทีเดียว ฟังครั้งเดียวก็จำได้”

  “ขอบคุณขอรับ”

  “ถ้าเช่นนั้นข้าฝากด้วยนะเจ้าค่ะ วันนี้ข้าต้องออกไปทำธุระ มีอะไรก็ถามลุงฮุ่ยป้าหวังได้ ถ้าหิวก็บอกป้าหวังอีกเช่นกันเจ้าค่ะ”

  “ขอรับ”

  โรงเตี๊ยมฟู่จิน ซิ่วอิงและสหายอีกสี่คนมาก่อนเวลานัด เพราะต้องเตรียมอาหารให้พร้อม นางคิดว่าโรงเตี๊ยมควรมีเตาอบ เพราะเป็ดหากไม่ร้อนก็จะไม่อร่อย นางจึงขอให้ลุงลู่ไฉ่ ก่อเตาถ่านให้ ของทุกอย่างเตรียมมาพร้อม จึงไม่ยุ่งยากมากนัก

  วันนี้เด็กทั้งห้าคน แต่งตัวด้วยผ้าตัดสำเร็จเรียบ ๆ ซิ่วอิงถักเปียให้ลี่อิงและเจียวจู ส่วนตงฮวนและหานเกอ ผมรวบตึงมัดเป็นหางม้า ส่วนซิ่วอิงนางมัดผม แล้วทำเป็นมวยก้อนกลม ๆ พวกเขายามนี้ ไม่ต่างอะไรคุณหนู คุณชาย

  “ท่านลุงเฉิงข้าอยากเดินดูรอบ ๆ ได้หรือไม่เจ้าคะ เอ่อแล้วพนักงานสิบคน อยู่ที่ไหนหรือเจ้าคะ?”

  “ได้เดียวข้าจะพาไปดูรอบ ๆ และจะพาเจ้าไปรู้จักพวกเขา”

  “ขอบคุณเจ้าค่ะ”

  ลู่เฉิงพานางเดินออกมาจากห้องครัว แล้วมาที่ห้องอาหารชั้นล่าง ที่กว้างขวางมาก แต่ว่าโต๊ะนั่งติดกันจนน่าอึดอัด 

  “ท่านลุง ลูกค้ามากินอาหารเยอะทุกวัน เลยหรือเจ้าค่ะ?”

  “ก็เยอะขอรับ แต่ว่าครั้งนี้เยอะสุดขอรับ”

  “มาแล้วเด็กน้อยนำโชคของข้า” เป็นเฉินเจ๋อหยวนที่เอ่ยอย่างอารมณ์ดี ตามมาด้วยเฉินซีฮัน เฉินเจียวหมิงและเฉินจางหย่ง

  “คารวะท่านปู่” เด็กทั้งห้าทำความเคารพ

  “อืมไป ๆ เดินดูให้ทั่ว มีอะไรอย่างให้เปลี่ยนเจ้าบอกข้ามาได้เลย หากเปลี่ยนทันข้าจะรีบทำ” ซิ่วอิงยกยิ้มอย่างพอใจ ท่านปู่หยวนเป็นคน ลักษณะที่เรียกว่าน้ำที่ไม่เต็มยอมเต็มแก้ว พร้อมจะยอมรับและเรียนรู้สิ่งใหม่ ๆ อยู่ตลอดเวลา ไม่เสียแรงที่นางอยากผูกมิตรด้วย

  “เอาพวกเจ้า นี่นายหญิงน้อยซิ่วอิง ลี่อิน เจียวจู ตงฮวนและหาน พวกเจ้าต้องให้ความเคารพ ดั่งเช่นเคารพข้า คำพูดของพวกเขา เป็นดั่งคำพูดของข้า” ลู่เฉิงรีบไปเรียกพนักงานมาให้รู้จัก

  ซิ่วอิงมองชุดพนักงาน แล้วคิดว่าไม่เหมาะกับโรงเตี๊ยมหรูหราเช่นนี้ ควรเปลี่ยนให้ดูดีและคล่องแคล่วในการทำงาน แต่เอาไว้ก่อนเรื่องนางค่อยบอกท่านลุง

  “โต๊ะนั่งแน่นเกินไปเจ้าค่ะ พนักงานยกอาหาร และเก็บโต๊ะอาจเกิดอุบัติเหตุได้ ควรแบ่งช่องให้คนได้เดินสะดวกเจ้าคะ ครั้งนี้ข้าจัดให้มีคนจองในแต่ละยาม

  ยามเฉิน (7.00-9.00เช้า) 

  ยามซื่อ (9.00-11.00) 

  ยามอู่ (11.00-13.00) 

  ยามเว่ย (13.00-15.00) 

  ยามเซิ่น (15.00-17.00) 

  ยามโหย่ว (17-19.00) 

  ในแต่ละยามข้าลงไว้เพียง40โต๊ะ เพราะท่านลุงเฉิงลืมถามว่ามากันกี่คน ข้าจึงเผื่อโต๊ะและเก้าอี้เอาไว้เจ้าค่ะ ส่วนโต๊ะที่สำรองเราจัดไว้มุมหนึ่ง ไม่พอแล้วค่อยเอามาเสริมเจ้าค่ะ” ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย มองดูโต๊ะแล้ว โต๊ะและเก้าอี้แน่นเกินไปจริง ๆ 

  พอนางเดินมาถึงโต๊ะ คนคิดเงินและคนต้อนรับ ซิ่วอิงจึงเดินไปหยิบสมุดมาเปิดดู ก็ถึงกับถอนใจ ดูก็รู้ว่าคิดผิดหรือว่าจงใจคิดผิด เพราะคิดว่าไม่มีคนรู้

  “ท่านเป็นคนคิดเงินหรือเจ้าคะ?”

  “ขอรับ” ลู่เฉิงเห็นเช่นนั้นก็รีบเข้ามาสอบถาม เพราะชายผู้นี้เป็นหลานชายของเขาเอง

  “มีอะไรหรือขอรับ?”

  “ดูก็รู้ว่าคิดผิด ยอดรวมทุกหน้าเลยเจ้าค่ะ” เฉินเจ๋อหยวนหันไปมองลู่เฉิงด้วยสายตาตำหนิ ลู่เฉิงรีบคว้าสมุดมาเปิดดู แล้วหยิบลูกคิดมาดีด ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด เป็นไปไม่ได้ หลายชายเขาคิดผิดหมดเลยหรือ ลู่เฉิงหน้าถอดสีลงจนไร้สีเลือด เมื่อตรวจไปสามสี่หน้า

  “นายท่าน!”

  “หาคนมาทำหน้าที่นี้แทนเขา” ชายชราเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา เขาไม่อยากเชื่อเลยว่า จะมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น หลานชายของลู่เฉิง เขาคิดผิดหรือตั้งใจเพื่อยักยอกเงินกันนะ เรื่องนี้เขาต้องสอบถามให้ชัดเจน

  ส่วนหลานชายของลู่เฉิง ยามนี้ก็เอาแต่ก้มหน้า เพราะรับรู้ถึงความผิดของตน เด็กคนนี้มองแป้บเดี๋ยวก็รู้เลยหรือ เขาทำเรื่องนี้มานานยังไม่เคยมีใครสงสัย นางจะเก่งเกินไปแล้ว

  “ใกล้เวลานายอำเถอและท่านเจ้าเมืองมาแล้ว เจ้าไปเตรียมตัวเถิด” ชายชราเอ่ยบอกซิ่วอิง

  “เจ้าค่ะ”