ตอนที่48 ขายสูตรอาหาร

 เฉินซีฮัน เฉินเจียวหมิง เฉินจางหย่ง ยังคงปูที่นอนบนพื้นข้างเตียงของพวกนาง ซิ่วอิง ลี่อินและเจียวจู หลังจากชำระร่างกายเสร็จ ก็ให้พี่อู่ถงและพี่อู่จิ้งมาเปลี่ยนน้ำให้ และให้พวกเขาเข้าไปชำระร่างกาย

 นางนึกเห็นใจสามพี่น้องสกุลอู่ ที่ทำงานกันอย่างขยันขันแข็งและไม่ปริปากบ่น คงเพราะนางรับทุกคนมาอยู่ด้วย พวกเขาเลยรู้สึกเกรงใจ จึงพยายามทำงานทุกอย่างที่สามารถทำได้ 

 แต่ตอนนี้มีคนมาเพิ่มแล้ว นางจะให้คนมาช่วยงานพวกเขา จะได้ไม่ไปหนักที่พวกเขาสามคนจนเกินไป ขนาดยามนี้ดึกมากแล้ว พวกเขายังทนรอรับใช้ นางรู้สึกซาบซึ้ง น้ำใจพวกเขาจริง ๆ

 อีกไม่นานเรือนพักก็จะสร้างเสร็จ ทุกคนจะไม่ต้องอยู่กันอย่างแออัดอีกต่อไป จวนที่ท่านปู่ให้คนมาสร้าง นางก็บอกช่างให้ทำใหญ่ไปเลย และมีเรือนแยกอีกหลายหลัง เพราะที่ดินกว้างมากจึงสามารถทำได้ ซิ่วอิงนอนคิดเรื่องราวจนผล็อยหลับไป พร้อมลี่อินและเจียวจู

 พวกเขาเมื่อออกมาจากห้องอาบน้ำ ก็มอง เด็กน้อยทั้งสามคนอย่างเอ็นดู เป็นเพียงเด็กแค่10ขวบ แต่ต้องมาทำอะไรมากมายเช่นนี้ โชคชะตาช่างเล่นตลกกับชีวิตคนเสียจริง พวกเขาล้มตัวลงนอนก่อนจะพากันหลับไป

 วันต่อมาที่โรงเตี๊ยมฟู่จิน วันนี้ทุกอย่างดูจะเป็นไปอย่างเรียบร้อย ลูกค้าที่มาก็ดูยิ้มแย้มแจ่มใสดี คงเพราะมีเรื่องเกิดขึ้นเมื่อวาน จึงไม่มีใครคิดอยากจะลองดี ซิ่วอิงวันนี้เลยรู้สึกผ่อนคลายเป็นอย่างมาก 

 นางและสหาย จัดการเปลี่ยนใบหน้า ของสตรีทั้งห้าคน เพื่อป้องกันคนจำพวกนางได้ การทำงานจึงเป็นไปอย่างราบรื่น จวบจนมีพนักงานมาตามซิ่วอิง บอกว่าบุตรชายท่านเจ้ามาขอพบ ซิ่วอิงนึกแปลกใจว่าเขามาด้วยเรื่องอันใด เพราะนางนัดให้เขามารับเค้กในอีก5วัน

 “ท่านมาข้ามีเรื่องอันใดหรือเจ้าคะ?”

 “เอ่อ…คือ” ซิ่วอิงมองใบหน้าที่แสนลำบากใจของเขาก็ยิ่งสงสัย

 “คือปิ่นที่ข้าให้เจ้าเมื่อวาน เอ่อ…ข้าหยิบผิดอันมา ก็เลยจะเอาอันใหม่มาเปลี่ยน ข้าต้องขอโทษที่ไม่ดูให้ดีก่อนจะหยิบมา”

 “ไม่เป็นไรเจ้าค่ะเดี๋ยวข้าไปหยิบมาให้” พอได้ยินเช่นนี้ ซิ่วอิงก็โล่งใจ ในคราแรกนางก็กังวลว่า ท่านเจ้าเมืองจะรู้แล้วว่านางเป็นใคร เลยคิดจะลองใจ หากเป็นเช่นนี้ ก็หมายความว่า เป็นท่านเจ้าเมืองจริง ๆ ที่สั่งคนให้ไปสังหารคนในหมู่บ้าน

 “ขอบใจ” เสิ่นอี้หยางรับกล่อง ที่นางยื่นให้ พร้อมยื่นกล่องใหม่ไปให้นาง

 “ขอบคุณเจ้าค่ะ” ซิ่วอิงยิ้มรับ 

 “ถ้าเช่นนั้นข้าขอตัวก่อน” เมื่อเขาจากไปแล้ว ซิ่วอิงก็รีบตรงเข้ามาหา สหายของนางยังชั้นบน

 “ข้าคิดว่าต้องเป็นท่านเจ้าเมืองแน่ ที่เป็นคนสั่งการ ข้าจำปิ่นของท่านแม่ได้” ซิ่วอิงเอ่ยขึ้นอย่างมั่นใจ

 “แล้วเราจะเอาอย่างไรดี เมืองเหยียนฟางถูกควบคุมโดยท่านเจ้าเมือง และยังมีนายอำเภอจินป๋อเหวิน ข้าคิดว่าพวกเขา ต้องมีส่วนรู้เห็นเรื่องนี้แน่” ตงฮวนเริ่มวิเคราะห์เรื่องราวแล้วเอ่ยขึ้น

 “หลังจากที่พวกเราเปิดเผยว่ามีพลัง ข้าคิดว่าข่าวนี้คงถึงหูเขาไปแล้ว และถ้าให้ข้าเดา คนเช่นเขา คงต้องเริ่มให้คนออกสืบหา ความเป็นมาของพวกเราอย่างแน่นอน” ซิ่วอิงเอ่ยขึ้น

 “แล้วพวกเราจะทำเช่นไร?” ลี่อินถามขึ้นด้วยสีหน้ากังวล 

 “พวกเราต้องฝึกตนให้แข็งแกร่งโดยเร็ว และต้องฝึกคนของเราขึ้นมาด้วย พี่ซีฮัน พี่เจียวหมิง พี่จางหย่ง ทุกคนถึงจะมีวรยุทธ แต่ก็ยังไม่แข็งแกร่งพอ อีกทั้งทหารองครักษ์ที่มาเพิ่ม เราต้องฝึกพวกเขาทั้งหมด แต่ว่าพวกเราต้องฝึกพลังปราณวิชาให้สำเร็จเสียก่อน เราถึงจะสามารถฝึกคนของเราได้”

 “เราต้องหาที่สงบฝึกพลัง” ตงฮวนเอ่ยขึ้น

 “ในมิตินั้นไง พื้นที่กว้างใหญ่เงียบสงบดี” หานเกอเสนอขึ้น ซึ่งตรงกับความคิดของซิ่วอิงอยู่พอดี 

 “ความคิดเจ้าไม่เลว” เจียวจูสนับสนุน แต่แล้วลู่เฉิงก็ขึ้นมาบอกว่า ตระกูลเฟยมาขอพบ เด็กทั้งห้าคน หันมามองหน้ากันในทันที ก่อนจะพากันเดินตามลู่เฉิงลงไปยังชั้นล่าง เมื่อมาถึงก็เห็น เฟยเจินเฉิงและเฟยจูหลง ยืนรออยู่ก่อนแล้ว

 “ท่านมาหาข้าหรือเจ้าคะ?”

 “ใช่แล้วละ พวกข้าอยากจะมาขอโทษกับเรื่องที่เกิดขึ้น” เฟยจูหลงเอ่ยด้วยสีหน้าสำนึกผิด ซิ่วอิงจึงพาพวกเขามานั่ง ในส่วนที่ไว้ต้อนรับลูกค้า

 “ซิ่วอิงข้าต้องขอโทษ แทนบิดาของข้า ที่กระทำการโง่เขลา นี่เป็นทองคำหนัก1พันตำลึงเงิน ทางตระกูลเฟยให้เป็นการขอโทษ เจ้าจะว่าอย่างไร?” ซิ่วอิงมองหน้าเขา ก่อนจะยกยิ้ม ขอโทษเป็นทองคำเช่นนี้ ให้อภัยได้อยู่แล้ว

 “หากมาขอโทษด้วยความจริงใจเช่นนี้ พวกข้าก็ให้อภัย แต่ว่าข้าอยากรู้ว่า ท่านทำไปเพราะเหตุใดหรือเจ้าคะ?”

 “เอ่อ..คือข้ากลัวว่า โรงเตี๊ยมฟู่จินจะได้ดีกว่าโรงเตี๊ยมเฟยเจิน ก็เลยคิดแผนกลั่นแกล้งขึ้นมา แต่ว่าข้าสำนึกผิดแล้วจริง ๆ นะ”

 “ตงฮวนสัมผัสเขาดูหน่อย”

 “ได้” ตงฮวนยื่นมือมาแตะที่แขนของเฟยจูหลง จากนั้นก็เอ่ยขึ้น

 “ที่เขาพูดมาเป็นความจริง” ซิ่วอิงพยักหน้ารับ ก่อนจะเอ่ยขึ้น

 “ในเมื่อท่านมาขอโทษด้วยความจริงใจ ข้าจึงมีข้อเสนอให้กับพวกท่านอย่างจริงใจเช่นกันเจ้าค่ะ”

 “ข้อเสนออย่างจริงใจ!”

 “ใช่เจ้าค่ะ ข้าจะขายสูตรอาหารให้กับโรงเตี๊ยมเฟยเจิน ที่ทำให้โรงเตี๊ยมของท่าน โด่งดังเพียงชั่วพริบตา” พวกเขาได้ยินก็ถึงกับตกตะลึง นางจะขายสูตรอาหาร ที่จะทำให้โรงเตี๊ยมของเขาโด่งดัง นางพูดจริงหรือ จะเป็นไปได้อย่างไร 

 “สูตรอาหารที่ข้าขายให้ ข้าไม่มีทางทำขึ้นมาแข่งกับท่านแน่นอน และเราต้องทำให้เป็นลายลักษณ์อักษร เขียนสัญญาและลงนาม”

 “แล้วอาหารที่ว่ามันคืออะไร?”

 “อาหารที่ว่าก็คือหม้อไฟเจ้าค่ะ”

 “หม้อไฟ!” ฟังแค่ชื่อพวกเขาตกตะลึง หม้อกลายเป็นไฟ อาหารแปลกประหลาดเช่นนี้ ต้องขายดีแน่ เขาต้องลองเสี่ยงดูสักตั้ง

 “แล้วเจ้าจะขายอยู่ที่เท่าใด?”

 “สองพันตำลึงเจ้าค่ะ” พอพวกเขาได้ยินใบหน้าก็สลดลง เหตุใดนางถึงขายแพงนักเล่า

 “ลงทุนครั้งเดียว ท่านได้กำไรแน่นอน ไม่สนใจก็ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ”

 “ไม่ ๆ ข้าสน ๆ” เฟยจูหลงรีบเอ่ยขึ้น

 “ถ้าเช่นนั้น เดี๋ยวข้าจะให้คนไปแจ้งว่า จะไปพบที่โรงเตี๊ยมวันไหนเจ้าค่ะ ข้าจะนำสัญญาไปให้อ่านและลงนาม จากนั้นข้าจะสอนวิธีทำเจ้าค่ะ”

 “ดี ขอบคุณนายหญิงน้อย ถ้าเช่นนั้นข้าขอตัว แต่ว่าข้าสามารถ เอาไปป่าวประกาศล่วงหน้าได้หรือไม่?” เฟยจูหลงดีใจจนเนื้อเต้น ดวงตาเป็นประกาย เมื่อนึกถึงเม็ดเงินที่จะไหลเข้ามา

 “ท่านเอาไปป่าวประกาศได้เลย เดี๋ยวข้าเขียนให้เจ้าค่ะ” กล่าวจบนางหันไปขอกระดาษกับพนักงาน จากนั้นก็เขียนลงไปอย่างคล่องแคล่ว พร้อมระบายยิ้มออกมาอย่างพอใจ แล้วยื่นแผ่นกระดาษให้เฟยจูหลง เขาก็รีบรับมาอ่านอย่างรวดเร็ว

 “โรงเตี๊ยมเฟยเจิน ขอนำเสนออาหารแปลกใหม่ และไม่มีใครเหมือน นั่นก็คือ หม้อไฟร้อน ๆ อร่อยจนอยากท้าให้ทุกคนได้มาลอง” พอเขาอ่านเสร็จ ก็ตกอยู่ในอาการเหม่อลอย วิธีการนำเสนอช่างน่าสนใจจริง ๆ

 “ท่านพ่อ!” เฟยเจินเฉิงที่เห็นบิดานิ่งงันอยู่นานก็เอ่ยเรียก 

 “ห้ะ…ว่าเช่นไร พร้อมจะกินหม้อไฟแล้ว?” ทุกคนได้ยินก็หัวเราะออกมาอย่างขบขัน ชายผู้นี้ตลกเสียจริง พอพวกเขาจากไปหานเกอก็เอ่ยถามขึ้นด้วยความสงสัย

 “ซิ่วอิงทำไมเจ้าถึงขายสูตรอาหารให้พวกเขาด้วยละ พวกเราทำขายเองไม่ดีกว่าหรือ?”

 “ข้ามีอาหารมากมายที่จะทำขาย แบ่งขายให้ผู้อื่นไปบ้างก็ไม่เป็นไรหรอก อย่างน้อยเราจะได้มิตรเพิ่มขึ้น เราต้องรู้จักแบ่งปัน เพื่อสร้างมิตรภาพ ถึงจะอยู่ร่วมกันอย่างมีความสุข เราจะเก่งและโดดเด่นอยู่ผู้เดียวไม่ได้ ข้าเชื่อว่า การช่วยเหลือเขาครั้งนี้ จะทำให้เขาจดจำเอาไว้ภายในใจตลอดไป”