ตอนที่9 การแข่งทำอาหาร

ทุกคนหันมามองซิ่วอิง ในเวลาเดียวกันด้วยความตกใจ นางเนี้ยะนะ จะไปแข่งขันทำอาหารแทน 

  “เด็กน้อยเช่นเจ้าเนี้ยะนะ!!” ลู่เฉิงเอ่ยขึ้นอย่างไม่เชื่อหู

  “ก็ในเมื่อไม่มีอะไรจะเสีย ข้าคิดว่าส่งเด็กน้อยเช่นข้าไปแทน ผลลัพธ์หากชนะขึ้นมา นอกจากจะได้ชื่อเสียง แล้วยังเป็นการตบหน้าคู่ต่อสู้ ที่แพ้แม้กระทั่งเด็กเช่นข้า แต่ว่าหากข้าชนะ ข้าต้องการค่าตอบแทนนะเจ้าคะ”

  “หนึ่งพันตำลึงข้ายินดีจ่าย หากเจ้า!!เอาชนะได้” เฉินเจ๋อหยวนรีบเอ่ยขึ้นทันที เขาเชื่อว่านางต้องชนะแน่นอน ดูแค่ฝีมือในการรักษา นับประสาอะไรกับการแข่งขันทำอาหาร ที่เขายอมจ่ายก็เพื่ออยากชมการแข่งขัน ว่านางจะทำอาหารเช่นไร และเขาอยากเห็นว่า ฝั่งนั้นว่าจะมีสีหน้าเช่นไร แค่นึกก็สนุกไว้รอแล้ว 

  เมื่อเขาคิดไปคิดมา กับคำพูดของซิ่วอิง ก็ยกยิ้มขึ้นมากับความเฉลียวฉลาดของนาง ส่งเด็กเช่นนางไปแข่ง แค่นี้ก็หยามเกียรติพวกเขา ได้มากพอแล้ว หากชนะขึ้นมา ชื่อเสียงของโรงเตี๊ยมฟู่จินยิ่งมีมากขึ้น มีแต่ได้กับได้ ไม่ได้!เขาต้องรีบผูกมิตรกับเด็กคนนี้เอาไว้

   “แต่ว่าหากแพ้ขึ้นมา คนอาจพูดได้ว่าโรงเตี๊ยมเราขาดแคลนคนมีฝีมือ ถึงขั้นส่งเด็กลงทำการแข่งขัน มันน่าขายหน้ามากเลยนะขอรับ อีกทั้งอาจสร้างศัตรูกับฝ่ายนั้น เพราะหยามเกียรติด้วยการส่งเด็กลงแข่งขันนะขอรับ” ลู่เฉิงไม่เห็นด้วย ที่จะให้ซิ่วอิงไปแข่งขัน นางทำอาหารเป็นหรือไม่ก็ไม่รู้ อาจทำให้ขายหน้าได้ นางอาจรักษาน้องชายเขาได้ แต่ก็ใช่ว่านางจะทำอาหารได้ หากยอมแพ้ไปแบบนี้น่าจะดีกว่า เขาจะให้เหตุผลว่าทางโรงเตี๊ยมฟู่จิน ผู้แข่งขันล้มป่วยกะทันหัน

  “เช่นนั้นข้าขอตัวก่อนนะเจ้าคะ พี่สาวลู่เจินเงินที่เดิมพันกันเอาไว้ วันหลังข้าจะแวะมาเอาเจ้าค่ะ พวกเรากลับกันเถอะ” ซิ่วอิงเมื่อได้ยินเช่นนั้น ก็ไม่อยากมาเสียเวลามานั่งฟัง ว่าให้แข่งไม่ให้ลงแข่ง นางเพียงมองเห็นหนทางหาเงินก็เท่านั้น อยากโตเร็ว ๆ เสียจริง อยู่ในร่างเด็ก9ขวบ ขัดใจนางเสียเหลือเกิน ทำอะไก็ไม่ถนัด

  “เจ้าอย่าเพิ่งไป ข้าจะให้เจ้าลงแข่ง ลู่เฉิงเจ้าห้ามขัด เรื่องนี้ข้ารับผิดชอบเอง” เฉินเจ๋อหยวนรีบเอ่ยขึ้นมา เพราะกลัวว่านางจะจากไปเสียก่อน

  “แต่ว่านายท่าน!” เฉินเจ๋อหยวนยกมือขึ้นห้าม

  “ข้าตัดสินใจแล้ว”

  เฉินเจ๋อหยวนอดีตคือไท่ซ่างหวง หลังฮ่องเต้เฉินเจ๋อหมิงขึ้นครองราชย์ เขาก็ปลีกตัวออกมาจากเมืองหลวง แล้วย้ายมาอยู่ที่อำเถอเหยียนฟาง ใช้ชีวิตเช่นสามัญชนทั่วไป โรงเตี๊ยมฟู่จินเขาเปิดกิจการร่วมกันกับคนสนิทอย่างลู่เฉิง ให้เขาออกหน้าแทนทุกอย่าง ส่วนเขาคือคนอยู่เบื้องหลัง ซึ่งเขาก็ไม่เคยเผยตัวว่าเคยเป็นใครมาก่อน

  เฉินเจ๋อหยวนรู้สึกถูกชะตากับเด็กคนนี้อย่างประหลาด เป็นเพียงเดฺ็กแต่มีความสามารถมากขนาดนี้ อีกทั้งเฉลียวฉลาด นางเป็นบุตรของใครกัน เขาต้องให้คนสืบเรื่องนี้

  “ซิ่วอิงเจ้าตามข้ามา ข้าเชื่อว่าเจ้าต้องทำได้แน่ ต่อไปเจ้าเรียกข้าว่า ท่านปู่ก็แล้วกันนะ” ซิ่วอิงมองใบหน้าท่าทางใจดี ก่อนจะยกยิ้มแล้วพยักหน้ารับ

  ชิ่วอิงเดินตามเฉินเจ๋อหยวนลงมาทางด้านล่าง แล้วเดินอ้อมไปอีกประตู พอเปิดประตูเข้าไปก็เป็นห้องโถงกว้างขวางใหญ่โต ตรงกลางมีลานกว้างมีโต๊ะตั้งไว้สำหรับแข่งขัน ด้านข้างมีอัฒจรรย์ให้คนนั่งชม ยามนี้มีคนมานั่งรอชมกันแน่นขนัด อีกฝั่งเป็นเวทีไม่สูงมากนัก ทำไว้เพื่อให้กรรมการตัดสินได้นั่ง

  “เจ้าไม่ต้องกังวล คนตัดสินคือคนที่มาชม กรรมการก็มีไว้ส่วนหนึ่งเท่านั้น ข้าเป็นคนตั้งกฎเอง ป้องกันการ เล่นพรรคเล่นพวก และป้องกันการแข่งอย่างไม่ยุติธรรม” ซิ่วอิงยกยิ้ม ท่านปู่นี่ใช้ได้เลย มิน่าละคนถึงมาดูกันมากขนาดนี้ เพราะคนดูเป็นกรรมการตัดสินด้วยนั่นเอง

  “เจ้าไปเตรียมตัวเถอะ ข้าจะรอดูอยู่ข้างบน เจ้าก็ทำให้เต็มที่ ข้าจะรอชิมอาหารของเจ้า”

   “ได้เลยเจ้าค่ะ” ซิ่วอิงตอบรับด้วยสีหน้ามุ่งมั่น

  “ลู่เฉิงข้าฝากด้วย” เขาหันไปบอกกับคนสนิท ที่ยามนี้มีใบหน้า กลืนไม่เข้าคายไม่ออก ไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี แต่ในเมื่อเป็นคำสั่งของเขา เขาก็ต้องทำตาม

  ก่อนจะถึงเวลาแข่งขัน ก็มีคนสั่นกระดิ่งเพื่อย้ำเตือนให้ทุกคนรู้ว่า ใกล้ถึงเวลาแข่งเข้ามาทุกที ผู้คนเริ่มทยอยกันเข้ามาชมมากขึ้นเรื่อย ๆ ลี่อิน เจียวจู ตงฮวนและหานเกอ ตื่นเต้นกับการแข่งขันในครั้งนี้เป็นอย่างมาก 

  “พวกเจ้าคอยดูว่าใครเล่นตุกติก ในระหว่างที่ข้าทำอาหาร” ซิ่วอิงหันมาเอ่ยเสียงเบากับสหาย

  “ข้าเพียงแต่คาดเดา แต่หากมีจริง ๆ ใช้พลังสกัดอย่าให้ใครเห็น ตงฮวนข้าฝากเจ้าและทุกคนด้วย” เมื่อเด็กทั้งสี่คนได้ฟัง ก็ตกใจเมื่อคิดว่าจะมีการกลั่นแกล้งกันเกิดขึ้น

  “พวกเจ้าต้องมีสติ ห้ามตื่นตกใจ ทำภารกิจใหญ่ใจต้องนิ่ง เข้าใจหรือไม่ หากวันนี้ข้าชนะ กลับไปข้าจะทำอาหารอร่อยให้กิน”

  “ตามนั้นขอรับนายหญิงน้อย” ทุกคนเอ่ยพร้อมกันอย่างตื่นเต้น พอได้ยินคำว่าภารกิจใหญ่ ใจของพวกเขาก็ฮึกเหิมขึ้นมา

   เสียงระฆังดังขึ้นอีกครั้ง ทุกคนที่มีหน้ากรรมการก็ไปนั่งประจำที่ ก่อนจะมีบุรุษที่ทำหน้าที่ดำเนินงาน ออกมาโค้งให้กับทุกคน 

   “คารวะทุกท่านที่มาชมการแข่งขันในวันนี้ ซึ่งจัดเป็นประจำทุกปี ซึ่งปีนี้มีโรงเตี๊ยมขอเข้าร่วมอีกหนึ่งโรงเตี๊ยม และไม่ได้มีอยู่ในใบติดประกาศ นั่นก็คือโรงเตี้ยมเฟยเจิน” เสียงปรบมือต้อนรับพ่อครัวตัวแทนของ โรงเตี๊ยมเฟยเจินก้าวเข้ามา เป็นบุรุษวัย20ปีนามว่าเฟยเจินเฉิง หล่อเหล่าสง่างาม เขาเป็นบุตรชายของเฟยเจินฟู่ ยามนี้ผันตัวเองมาเป็นพ่อครัว เพราะหลงใหลในการทำอาหาร 

   “คนแข่งขันคนต่อไป ทุกคนคงคุ้นเคยกันดี พ่อครัวจากโรงเตี๊ยมจินเฮง แต่วันนี้ไม่ใช่พ่อครัว เรียกว่าแม่ครัวจะดีกว่า นางคือคุณหนูจินฝูฮวา บุตรสาวเจ้าของโรงเตี๊ยมจินเฮงขอรับ” พอผู้ดำเนินงานกล่าวจบ จินฝูฮวาก็ก้าวเข้ามา ด้วยท่าทางมั่นใจอีกทั้งความงามที่โดดเด่น ทำเอาผู้ชมในงานต่างส่งเสียงฮือฮากันขึ้น

   “การแข่งขันปีนี้ส่งคนสวยคนหล่อมาแข่งหรือนี่?”

   “แน่นอนหนุ่ม ๆ ต้องเทคะแนนให้คนสวย ส่วนสตรีต้องเทคะแนนให้กับบุรุษสุดหล่อ”

  “จะบ้าเหรอนี่มันการแข่งขันการทำอาหาร ไม่ใช่วัดกันที่ความสามารถหรอกเหรอ?”

   “แต่ข้าอย่างไรก็จะให้คะแนนคุณชายเฟยเป็นฝ่ายชนะ หล่อไม่ไหวจะละลาย ให้คะแนนทั้งตัวและหัวใจ”

  “ข้าก็จะให้คะแนนคุณหนูจินเป็นฝ่ายชนะ คนอะไรงดงามดั่งนางฟ้านางสวรรค์ อีกทั้งมีความสามารถในการทำอาหาร ใครได้แต่งกับนางโชคดีไปแปดชาติเลยอะนะ”

  “ทุกท่านโปรดเงียบก่อนขอรับ เรายังมีผู้แข่งขันอีกหนึ่งท่าน นั่นก็คือตัวแทนจากโรงเตี๊ยมฟู่จิน วันนี้ทางโรงเตี๊ยมฟู่จิน ส่งหนูน้อยมหัศจรรย์ลงแข่งขัน นามว่าซิ่วอิง เชิญแม่นางน้อยขอรับ”

  พอซิ่วอิงเดินเข้ามา ผู้คนถึงกับส่งเสียงฮือฮาหนักกว่าเดิม ผู้ชมบางท่านถึงกับลุกขึ้น เพราะไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง นี่มันบ้าไปแล้ว โรงเตี๊ยมฟู่จินขาดแคลนคนมีความสามารถ ถึงขั้นส่งเด็กลงแข่งทำอาหารเลยหรือ 

  “โรงเตี๊ยมฟู่จินชนะการแข่งขันมาโดยตลอด ปีนี้ส่งเด็กเข้าแข่งขัน จะดูถูกความสามารถของผู้อื่นไปหรือไม่?”

  “ใช่ ๆ แบบนี้จะให้คะแนนอย่างไรดีละ หากไม่ให้นางจะเป็นการรังแกเด็กหรือเปล่า”

  “ไม่เกี่ยวทางโรงเตี๊ยมส่งนางลงแข่ง ก็ต้องรับผลแพ้ชนะให้ได้ไม่ใช่หรือ?”

  “เจ้าดูนั่นสิ ทางคนจัดงานเอาลังไม้มาทำที่ยืนให้นาง เพราะตัวเล็กเกินไปยืนไม่ถึงกระทะ ฮ่าฮ่า”

  “ข้าสงสารและเอ็นดูนางจังเลย หน้าตาก็น่ารักน่าเอ็นดูดั่งตุ๊กตากระเบื้อง ต่อไปนางคงงดงามมากแน่ ข้าจะให้คะแนนกับนาง” สตรีที่มาชมการแข่งขันเอ่ยขึ้น

   เสียงผู้คนวิพากษ์วิจารณ์ต่าง ๆ กันไป ร้อยคนร้อยความคิด ซิ่วอิงไม่ใส่ใจเพราะนางเชื่อมั่นในตนเองว่านางทำได้แน่นอน