ตอนที่ 9 ชิงชิงเท่านั้น

ตอนที่ 9 ชิงชิงเท่านั้น

เฟิงลี่ฉี่แต่งตัวรอเวลาตอนนี้ดวงตะวันเริ่มคล้อยต่ำลง ชิงชิงคงเดินทางไปไกลมากแล้ว เฟิงลี่ฉี่คิดว่าหยางหลงไม่เห็นชิงชิงกลับเขาต้องเดินทางมาตามหาเธอที่บ้านแน่ ๆ วันนี้เธอเลยตั้งหน้าตั้งตารออยู่ที่บ้านไม่ไปไหนและก็เหมือนที่เธอคิดเอาไว้เสียงรถยนต์เคลื่อนตัวมาจอดอยู่หน้าบ้าน เธอรีบวิ่งออกไปดูและจำได้ทันทีว่านั่นคือรถของคนตระกูลอู๋

‘มาแล้วสินะ ฉันจะทำให้คุณสนใจฉันจนลืมนังชิงชิงเอง’

“ชิงชิง เธออยู่ไหนออกมาเดี๋ยวนี้นะ” หยางหลงตะโดนเรียกเสียงดังสองเท้าก้าวลงจากรถยนต์เดินลงมาที่หน้าบ้านสายตากวาดมองไปทั่วเพื่อตามหาภรรยาของตนเอง

“มาหาใครคะ โอ๊ะ! อู๋หยางหลงนี่เอง มาตามหาชิงชิงใช่มั้ย” เฟิงลี่ฉี่เดินออกทำท่าทางตกใจเล็กน้อยก่อนจะมีใบหน้าที่เศร้าหมอง

“ใช่ ตอนนี้ภรรยาของฉันอยู่ที่ไหนฉันมารับกลับบ้าน”

“ซ่งชิงชิงมันไม่อยู่แล้ว” อวี้ถิงเดินออกมาจากในครัวเมื่อได้ยินเสียงของหยางหลงดังเอะอะโวยวายอยู่หน้าบ้าน

“ที่พูดหมายความว่ายังไงไหนบอกกับคนของฉันว่าพาชิงชิงมากินข้าว อย่าพูดให้เสียเวลาพาชิงชิงออกมาหาฉันได้แล้ว”

“ตอนนี้ชิงชิงไม่อยู่ที่นี่จริง ๆ นะ คือว่าฉันกับแม่ไปหาเธอมาก็จริงแต่ชิงชิงอ้อนวอนให้ฉันกับคุณแม่พาออกมา พอออกมาข้างนอกเธอไม่ได้ตามเรากลับมา ฉันกับแม่สงสัยเลยเดินตามไปดูเห็นว่าเธอนัดเจอกับชายอีกคนจากนั้นทั้งสองพากันไปที่ไหนก็ไม่รู้ แถมยังเร่งรีบอีกด้วย” หยางหลงกัดฟันกร้ามจนเส้นเลือดปูดบวมเดินเข้ามาบีบแขนของเฟิงลี่ฉี่ด้วยความโมโห

“อย่ามาพูดอะไรพล้อย ๆ บอกมาเดี๋ยวนี้ว่าชิงชิงอยู่ที่ไหนแล้วเธอไปกับใคร”

“โอ้ย ๆ ฉันจะไปรู้ได้ยังไงล่ะ หรือว่าเธอจะหนีไปกับคนรักของเธอแล้วก็ได้เพราะงานแต่งครั้งนี้ชิงชิงไม่ได้เต็มใจ เอาอย่างนี้มั้ย ยังไงเรื่องนี้ฉันเป็นคนผิดที่ไม่ได้แต่งงานเองตั้งแต่ทีแรกแถมยังบังคับชิงชิงทำให้เธอเจ็บปวดเสียใจ ตอนนี้ฉันจะรับผิดชอบทุกอย่างเอง ฉันจะรับผิดชอบด้วยการเข้าไปอยู่ในบ้านตระกูลอู๋ในฐานะภรรยาของคุณเอง ไม่ว่ายังไงฉันต้องแต่งงานกับคุณตั้งแต่ครั้งแรกอยู่แล้ว ปล่อยน้องสาวของฉันไปเถอะนะ เธอไม่ได้ชอบคุณไม่ได้รักคุณในแต่ละวันเธอเอาแต่ร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดฉันสงสารน้องสาวของฉัน อยากให้เธอมีความสุขกับคนที่เธอรัก” เฟิงลี่ฉี่รีบพูดด้วยน้ำเสียงเล็กสั่นสะท้านด้วยความเจ็บแขน เพื่อให้หยางหลงใจเย็นแต่เหมือนว่าเขาจะโมโหมากกว่าเดิม ตะคอกใส่หน้าเฟิงลี่ฉี่เสียงดังและเย็นชา

“ภรรยาของฉันต้องเป็นซ่งชิงชิงเท่านั้น ไม่ใช่ว่าจะเป็นใครก็ได้ อีกอย่างเป็นเธอเองไม่ใช่หรือไงที่กลัวในคำเล่าลือว่าฉันพิการจนไม่กล้าที่จะแต่งงานด้วยแถมยังบังคับให้ชิงชิงไปแต่งแทน หากวันนี้คนที่มาตามคือชายพิการอ้วนท้วนเธอคงไม่แม้จะแยแส ผู้หญิงอย่างเธอไม่คู่ควรกับฉันสักนิด เฉินอี้ไปแจ้งคนของเราให้ออกตามหาซ่งชิงชิงไม่ว่าจะต้องออกตามหาจนทั่วมณฑลก็ต้องทำ”

“ครับ” เฉินอี้เดินกลับไปที่รถส่วนหยางหลงสะบัดมือออกจากแขนของเฟิงลี่ฉี่เดินหันหลังขึ้นรถยนต์โดยไม่สนเลยว่าเฟิงลี่ฉี่จะรู้สึกยังไง

“บ้าไปแล้วหรือไง ถ้านังชิงชิงมันรักมันคงไม่หนีหรอก ทำไมต้องไปสนใจผู้หญิงที่ไม่สนใจตัวเองด้วยเล่าไม่เข้าใจสักนิด แถมยังทำเหมือนว่าพวกเราหาทางให้นังชิงชิงหนีซ่ะงั้น เสียสติไปแล้วหรือไงกันโธ่เว้ย”

“เฟิงลี่ฉี่เป็นอะไรมากมั้ย แม่เห็นสายตาคนเมื่อครู่จนไม่กล้าที่จะออกปากพูดเลย นี่นะหรืออู๋หยางหลงหน้าตาดีไม่ใช่น้อยเลยนี่น่า ถึงว่าทำไมลูกถึงเสียดาย แต่ไม่เข้าใจทำไมนังชิงชิงถึงอยากหนีออกไปนะ”

"แม่ไม่เห็นหรือไงคะ สายตาเมื่อครู่แถมยังแรงเยอะขนาดนี้นังชิงชิงคงถูกทำร้ายร่างกายทุกวันจนไม่อยากอยู่ด้วยแน่ ๆ หน้าตาดีแต่คงซาดิสม์ไม่น้อย แต่ว่าแบบนี้แหละที่ฉันชอบ ฉันจะทำให้เขาหันมาสนใจฉันเองป่านนี้นังชิงชิงคงหนีไปไกลแล้ว ยิ่งออกไปจากมณฑลนี้แล้วยิ่งตามหาตัวยาก " เฟิงลี่ฉี่มองตามรถยนต์ที่เคลื่อนตัวออกไปในใจของเธอภาวนาให้ตามหาชิงชิงไม่เจอ

ฝั่งด้านชิงชิง

เธอเดินทางมานานสายตาเริ่มล้านั่งรถไฟใช่ว่าจะไม่เหนื่อยยิ่งคนแออัดยิ่งทำให้เหนื่อยมากกว่าเดิม

“ชิงชิงเธอเหนื่อยมั้ย? นอนพักสายตาสักครู่สิใกล้ถึงแล้วฉันจะปลุก” น้ำเสียงนุ่มนวลของหวงจิ้นพูดขึ้นเขาคอยสังเกตมองเธอตลอดเวลาที่เดินทาง เอาใจใส่จนชิงชิงใจเต้นแรงตึกตัก

“ขอบใจนะ” ชิงชิงเอนตัวพิงหน้าต่างโชคดีที่ช่วงตอนที่เธอขึ้นมามีที่ว่างข้างหน้าต่างพอดี ชิงชิงหลับตางีบสักครู่แต่ทว่าเธอกลับหลับไปด้วยความเหน็ดเหนื่อยจริง ๆ เวลาผ่านไปพักใหญ่หวงจิ้นได้ยินเสียงหัวของชิงชิงโขกกับหน้าต่างเขาค่อย ๆ ประคองหัวของเธอเอนมาหาตัวเองเพื่อให้เธอพิงเขาจะได้นอนสบาย ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้มจาง ๆ

“ถึงฉันไม่ได้เป็นมาเฟียใหญ่หรือร่ำรวยเท่าตระกูลอู๋แต่ฉันสัญญาว่าจะปกป้องดูแลเธอให้มากที่สุดเท่าที่ฉันจะทำได้ ฉันหวังว่าการหนีของเธอครั้งนี้จะทำให้ชีวิตของเธอมีความสุขจริง ๆ หลุดพ้นจากคนเลว ๆ พวกนั้นไม่ว่าจะเป็นญาติของเธอหรือแม้แต่คนตระกูลอู๋ ฉันไม่รังเกียจเธอสักนิดหากเธอยอมเปิดใจให้ฉัน ฉันพร้อมดูแลเธอไปตลอดชีวิต” หวงจิ้นพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาก้มมองหญิงตัวเล็กที่ซบเขานอนหลับอย่างไม่รู้ตัว