ตอนที่ 13 เปิดตัวอู๋หยางหลง

ตอนที่ 13 เปิดตัวอู๋หยางหลง

โรงแรมหรูเริ่มมีรถยนต์มากมายมาจอดเทียบหน้าโรงแรมชายชุดดำหลายร้อยคนยืนดูแลความปลอดภัย มองดูแล้วน่าจะเป็นกลุ่มเครือข่ายมาเฟียหลายกลุ่มที่นัดพบกันวันนี้ ชิงชิงสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่เดินลงจากรถยนต์ เธอเคยเห็นในหนังหลายเรื่องเกี่ยวกับมาเฟีย ความหวาดกลัวในใจเริ่มมีมากกว่าเดิมจากที่กลัวเพียงแค่หยางหลงทว่าตอนนี้เธอกลัวว่าจะเกิดการปะทะของกลุ่มมาเฟียเสียมากกว่า

“ทำไมถึงตัวสั่นแบบนั้นหรือว่าเธอกลัว คนอย่างเธอรู้จักกลัวเป็นด้วยหรือไง เอามือมานี่อยู่ใกล้ ๆ ฉันไม่มีให้อะไรให้ต้องกลัว”

“หึ อยู่ใกล้นายน่ากลัวมากกว่าคนอื่นเสียอีก” แม้ว่าชิงชิงอยากจะพูดออกไปแบบนั้นแต่เอาทำได้เพียงเก็บเอาไว้ในใจยื่นมือจับแขนของเขาเข้างาน วันนี้โจวเฉิงเดินทางมาถึงก่อนหน้าแล้วเพื่อเปิดงานและต้อนรับแขก

จนกระทั่งถึงตอนสำคัญ เขาเอ่ยอยู่ต่อหน้าทุกคนเสียงดังกึกก้องในห้องเงียบไม่มีแม้แต่เสียงพูดคุยกัน

“เชิญทุกท่านดื่มฉลองให้เต็มที่ วันนี้นับว่าเป็นวันดี ฉันจะเปิดตัวลูกชายเพียงคนเดียวของฉัน แต่นั่นไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ที่เรื่องที่ฉันจะเอ่ยต่อไปนี้ต่างหากที่นัดเจอทุกคนให้มาพบเจอกันเกี่ยวกับหัวหน้าแก๊งพยัคฆ์มังกร” เสียงฮือฮาเริ่มดังขึ้น ชายวัยกลางคนที่นั่งอยู่โต๊ะด้านหน้ายิ้มกริ่มไม่น้อย เพราะก่อนหน้านี้เขาได้ยินว่าพี่ชายต้องการวางมือ หากเขาวางมือจริง ๆ หัวหน้าแก๊งพยัคฆ์มังกรคงเป็นของใครไม่ได้นอกจากเขาที่เป็นน้องชายและรองหัวหน้าแก๊ง ยังไงเสียหลายชายเพียงคนเดียวของเขาก็พิการ ทุกคนในแก๊งคงไม่สนับสนุนและยกให้เป็นหัวหน้าแก๊งแน่นอนเพียงตัวเองยังดูแลไม่ได้จะดูแลปกครองลูกน้องนับพันได้ยังไงกัน

“พี่โจวเฉิง ที่พี่พูดเกี่ยวกับเรื่องของแก๊งมีเรื่องอะไรหรือปกติมักจะหารือกันเงียบ ๆ นี่ป่าวประกาศอย่างนี้คงต้องเป็นเรื่องใหญ่จริง ๆ ” ซูเหว่ยจงเอ่ยขึ้น โจวเฉิงคิดเอาไว้แล้วไม่ว่ายังไงคนที่อยากรู้มากกว่าทุกคนคงไม่พ้นซูเหว่ยจง

“ในเมื่อตอนนี้ทุกคนมากันครบแล้ว ฉันจะบอกให้ทุกคนฟังให้ดี ฉันจะวางมือจากหัวหน้าแก๊งพยัคฆ์มังกร เดิมทีเรื่องนี้ฉันคิดอยู่นานแต่ร่างกายของฉันก็แก่ขึ้นทุกวันอยากใช้ชีวิตอยู่ที่บ้านอย่างสุขสบายเลี้ยงหลานน่ารัก ๆ บั้นปลายชีวิต คิดว่าทุกคนคงเข้าใจและยอมรับในการตัดสินใจครั้งนี้”

“หากพี่โจวเฉิงวางมือแล้วใครจะขึ้นเป็นหัวหน้าแก๊งปกครองลูกน้องในแก๊งล่ะ” หนึ่งคนที่ยืนอยู่แถวนั้นถามขึ้น จังหวะนั้นหยางหลงเดินเข้ามาในห้องโถงขนาดใหญ่พร้อมกับชิงชิง โจวเฉิงยิ้มบางเล็กน้อยผายมือไปด้านหน้าพร้อมพูดเสียงดัง

“ต่อจากนี้หัวหน้าแก๊งพยัคฆ์มังกรจะมีหัวหน้าคนใหม่คือลูกชายเพียงคนเดียวของฉัน อู๋หยางหลง” ตอนแรกซูเหว่ยจงยืนขึ้นคิดว่าพี่ชายจะเลือกตน แต่เมื่อได้ยินชื่อหยางหลงใบหน้าพลันเปลี่ยนสีหันไปมองตามมือของโจวเฉิงที่ผายไปด้านหน้า ทุกคนพากันตกตะลึงไม่คิดว่าจะเป็นชายคนนี้ที่โจวเฉิงเคยพาเข้าแก๊งอยู่บ่อยครั้ง และคิดว่าเป็นมือขวาของเขาไม่ว่าจะเป็นฝีมือ หรือความคิดเขาเด่นกว่าคนอื่น ที่แท้ก็คือลูกชายของเขานี่เอง

“อะไรกันคือลูกชายของพี่โจวเฉิงหรือคิดไม่ถึงเลย ไหนบอกว่าพิการไม่ใช่หรือไง”

“พิการหรือไม่นั่นไม่เรื่องนั้นไม่อาจจะรู้ได้แต่ที่รู้ ๆ ถ้าชายคนนี้ขึ้นปกครองฉันไม่มีข้อแม้สักนิด เพราะเคยเห็นฝีมือมามากแล้วไม่ว่าจะต่อสู้หรือใช้ความคิดเขาเก่งกว่าพี่โจวเฉิงเป็นไหน ๆ เลือดข้นจริง ๆ ” ชายอีกคนพูดขึ้นพร้อมรอยยิ้มยินดี ส่วนซูเหว่ยจงที่ได้ยินกลับไม่พอใจ ไม่ว่าจะเป็นหลานชายที่ไม่เห็นหน้าตั้งแต่เด็กแถมยังถูกหลอกมาตลอดว่าหลานพิการ และเคยพาเข้าแก๊งพยัคฆ์มังกรตั้งหลายครั้งแต่ไม่ยอมบอกเขาเกี่ยวกับหลานชายคนนี้เลยสักครั้ง ซูเหว่ยจงกำมือแน่นนั่งลงอย่างไม่สบอารมณ์ ‘พี่โจวเฉิงพี่ทำเกินไปแล้ว ไม่เห็นฉันเป็นคนในครอบครัวปิดบังตัวตนของหยางหลง แถมยังยกตำแหน่งที่ควรจะเป็นของฉันให้หยางหลงอีก แค้นครั้งนี้ฉันจะรอวันเอาคืน ฉันจะแย่งตำแหน่งนี้มาครองให้ได้ ไอ้เด็กพึ่งเกิดมันจะเก่งกว่าฉันไปได้ยังไงกันไม่มีทาง ทุกอย่างในแก๊งรวมถึงสมบัติจะต้องเป็นของฉันคนเดียว’ เขาคิดในใจอย่างเจ็บแค้น ก่อนจะแสร้งยิ้มลุกขึ้นเดินไปหาหยางหลงทักทายและแสดงความยินดี

“ผมต้องขอโทษทุกท่านในแก๊งที่ไม่ได้บอกถึงตัวตนที่แท้จริง คุณพ่อสอนเสมออยากให้ทุกคนอยู่กันรักกันเสมือนคนในครอบครัว ท่านสอนให้ผมลองเข้ากับทุกคนและเข้าหาทุกคนไม่ใช่ในฐานะลูกชายเจ้าของแก๊งแต่เป็นลูกน้องเช่นเดียวกันจะได้รู้ความคิดความรู้สึกของทุกคน จนตอนนี้ผมรู้ทุกอย่างเข้าใจทุกสิ่ง แม้ผมยังอ่อนหัดอยู่บ้างแต่ได้โปรดวางใจเถอะครับ ผมจะปกครองทุกคนด้วยความรักเหมือนพี่เหมือนน้องเหมือนลุงเหมือนอา ทุกคนอยู่กันเหมือนครอบครัวมากกว่าที่จะเป็นแค่ลูกพี่ลูกน้อง นั่นคือสิ่งที่ผมจะทำต่อจากนี้ ฝากเนื้อฝากตัวด้วนนะครับ”

เสียงปรบมือดังขึ้นทุกคนต่างต้อนรับหยางหลง ซูเหว่ยจงเดินเข้ามาหาพร้อมถือไวน์มาด้วยแก้วหนึ่งยกขึ้นพร้อมแสดงความยินดี

“อายินดีด้วยนะหยางหลง ไม่คิดเลยว่าหลานจะเติบโตมาได้ขนาดนี้ อาจำได้ว่าพี่โจวเฉิงเคยบอกว่าหลานพิการ ตรงไหนหรือที่พิการแล้วสาวสวยที่ยืนข้างกายนี่ใครกัน น่าน้อยใจนักทั้ง ๆ ที่รู้จักอาแท้ ๆ แต่ไม่เคยทักทาย อาเสียใจจริง ๆ ”

“ผมต้องขอโทษอาเหว่ยจงด้วยนะครับที่ปิดบังตัวตน เพราะผมยังต้องการเรียนรู้งานของคุณพ่อมากมาย เลยขอร้องคุณพ่อไว้ไม่อยากแสดงตัวตนอีกทั้งยังห่วงเรื่องความปลอดภัย ส่วนนี่ภรรยาของผมเองครับ ชิงชิงทักทายคุณอาสิ นี่คืออาซูเหว่ยจงน้องชายของคุณพ่อครอบครัวเดียวกับเรา” ชิงชิงก้มโค้งลงเล็กน้อยเพื่อทักทายผู้ใหญ่ เธอยังอ่านไม่ถึงตัวละครตัวนี้สินะว่าเป็นคนแบบไหนเป็นคนดีหรือคนร้าย

“ฉันซ่งชิงชิงฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะคุณอา”

“น่ารักจริง ๆ ฉันยินดีด้วยนะกับตำแหน่งหัวหน้าแก๊งพยักฆ์มังกรหากต้องการเรียนรู้เพิ่มเติมสอบถามฉันได้เสมอ พี่โจวเฉิงพี่นี่นะ ปิดบังฉันทุกเรื่องเลยนี่เห็นฉันเป็นน้องชายอยู่หรือเปล่า?”

“เหว่ยจงหากฉันไม่เห็นนายเป็นน้องชายจะมอบตำแหน่งรองหัวหน้าแก๊งให้นายปกครองได้ยังไงกัน ทั้ง ๆ ที่นายไม่ได้เรื่องวัน ๆ สร้างแต่เรื่องวุ่นวายอย่าคิดว่าฉันไม่รู้เรื่องที่นายแอบทำลับหลังฉันทำให้ชื่อเสียงของแก๊งเสื่อมเสียหยุดเถอะในตอนที่ฉันยังเห็นนายเป็นน้องชาย ขอเตือนด้วยความรักและหวังดีก่อนที่มันจะสายไป” โจวเฉิงพูดอย่างไม่ปิดบังและอยากให้น้องชายกลับตัวกลับใจถ้าใช้ชีวิตเป็นรองหัวหน้าแก๊งเท่านี้ชีวิตของเขาจากนี้จนกว่าจะตายเขาก็อยู่อย่างสุขสบาย