ตอนที่ 7 มาหาชิงชิง
“เรื่องจริงใช่มั้ยไม่ใช่ว่าตาฝาดหรอกหรือ”
“ฉันจะตาฝาดได้ยังไงแถมยังถูกลุงโจวเฉิงตำหนิอีกด้วย ทำไมวาสนาของฉันไม่ได้สุขสบายอย่างนังชิงชิงกันนะไม่รู้ล่ะเรื่องนี้คุณแม่ต้องจัดการให้ฉันเดี๋ยวนี้”
“เออ ๆ ไว้พรุ่งนี้ท้องฟ้าสว่างเมื่อไหร่จะรีบเดินทางไปบ้านตระกูลอู๋” อวี้ถิงเสียดายขึ้นมา หากยอมส่งตัวเฟิงลี่ฉี่ไปคงจะดี
‘ได้ไม่การล่ะ นังชิงชิงจะได้ดีกว่าลูกสาวฉันไม่ได้คนที่จะเป็นสะใภ้ตระกูลอู๋คือเฟิงลี่ฉี่ตั้งแต่แรก ดังนั้นมันควรจะเป็นลูกสาวของฉันพรุ้งนี้ฉันจะไปหานังชิงชิงบังคับให้เธอหนีออกมาแล้วสลับเปลี่ยนตัวเฟิงลี่ฉี่เข้าไปแทน ’ อวี้ถิงคิดแผนชั่วร้ายพรางยิ้มกริ่มเพราะไม่ว่าเธอพูดอะไรชิงชิงย่อมเชื่อคำพูดของเธอเสมอ
ฝั่งด้านหยางหลงหลังจากที่คุยกับคุณพ่อเสร็จเขาเดินกลับมาที่ห้องต้องตกใจเมื่อเห็นสภาพของชิงชิงร่างกายของเธอสั่นเทาทั้งตัว ใบหน้าซีดเซียวนอนขดตัวอยู่บนเตียง เขารีบเดินตรงเข้าไปหาเธอด้วยความเป็นห่วง
“เกิดอะไรขึ้นกับเธอ เมื่อครู่ยังปกติอยู่แท้ ๆ ”
“ฉะ ฉันไม่รู้เหมือนกันตั้งแต่กลับมาถึงบ้านฉันเจ็บท้องจนแทบไม่อยากขยับ ตอนนี้ฉันหนาวสั่นไปทั้งตัวนายช่วยเอาผ้ามาห่มให้ฉันหน่อยได้มั้ย ฉันไม่มีเรี่ยวแรงเลย” ชิงชิงส่งสายตาเว้าวอนเขาถอนหายใจเฮือกใหญ่เดินเข้ามาใกล้หยิบผ้าห่มขึ้นมาเพื่อห่มให้ร่างเล็กก็ต้องชะงักเมื่อเห็นว่าตอนนี้ที่นอนสีขาวเปื้อนไปด้วยของเหลวที่แดง
“ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าเธอเป็นอะไร คงไม่ใช่แผนที่เธอคิดเอาไว้เพื่อไม่ให้ฉันแตะเนื้อต้องตัวเธอหรอกนะ”
“จะบ้าหรือไง ใครจะไปคิดแบบนั้นอีกอย่างนายกับฉับก็เคยนอนด้วยกันทำไมฉันต้องมีแผนอะไรด้วยคนเจ็บท้องจะตายอยู่แล้ว” หยางหลงเหลือบมองรอยเลือดอีกครั้งก่อนจะดึงผ้าห่มมาห่มให้เธอ
“ฉันจะไปตามคนมาช่วยเปลี่ยนเสื้อผ้าและผ้าปูที่นอนให้ วันนี้ไม่ได้อีกไม่กี่วันก็คงหายยังไงเธอก็หนีฉันไม่ได้หรอกนะ หากนี่คือแผนก็คงเป็นแผนตื้น ๆ เท่านั้น” หยางหลงพูดออกมาลอย ๆ เหมือนรู้ว่านี่คือแผนของชิงชิง เขาเดินออกไปนอกห้องพร้อมปิดประตู หัวใจของชิงชิงสั่นไหวคิดว่าเขาจะจับได้เสียแล้วตอนนี้ร่างเล็กถอนหายใจอย่างโล่งอก
“เฮ้อ.. รอดพ้นอีกวันแล้ว ดีจริง ๆ ที่มีสีผสมอาหารไม่อย่างนั้นคืนนี้ฉันคงตกเป็นของหยางหลง " หลังจากนั้นไม่นานสาวใช้เดินเข้ามาพร้อมผ้าปูที่นอนช่วยเปลี่ยนให้ ชิงชิงเธอบอกให้สาวใช้ทำเพียงเท่านั้นส่วนเสื้อผ้าของเธอเธอจะจัดการเอง คืนนั้นหยางหลงไม่ได้กลับเข้ามานอนในห้องทำให้ชิงชิงนอนอย่างสบายใจ
รุ่งเช้าวันต่อมา ชิงชิงตื่นมาแต่เช้าตรู่กำลังเดินเล่นอยู่หน้าบ้านโดยมีลูกน้องของหยางหลงเดินตามติด ๆ จนเธอหงุดหงิดใจ
“นี่นายนะ ชื่ออะไรน่ะ!” ชิงชิงยังสับสนระหว่างชื่อของลูกน้องของหยางหลงอยู่จำไม่ได้ว่าคนที่อยู่ตรงหน้าชื่อว่าเฉินอี้หรือว่าติงเฉิงจึงถามเพื่อความมั่นใจอีกครั้ง
“ผมชื่อเฉินอี้ครับซ้อ”
“นายจะตามติดฉันไปถึงเมื่อไหร่ ยังไงฉันก็หนีไม่ได้หรอกหรือว่านี่คือคำสั่งเจ้านายของนาย แล้ววันนี้ไปไหนเสียแล้วล่ะตื่นมายังไม่เห็นหน้าเลย”
“คุณชายให้ผมมาเฝ้าไม่ใช่ว่ากลัวซ้อหนีเสียหน่อยแต่กลัวว่าไม่ปลอดภัยต่างหาก ส่วนคุณชายช่วงนี้มีงานมากมายที่ต้องเรียนรู้จากนายท่านครับ” ชิงชิงพยักหน้ารับรู้ก่อนจะเดินต่อไปจนได้ยินเสียงของลูกน้องอีกคนที่ดังขึ้นเรียกเฉินอี้เพื่อแจ้งบางอย่าง ชิงชิงเหลือบตามองด้วยความสงสัยทำไมต้องกระซิบกระซาบจนเฉินอี้เดินกลับมาพร้อมบอกกับชิงชิงว่ามีคนมาหา
“ซ้อครับมีคนมาหาซ้ออยู่ที่หน้าประตูให้ผมไปตามเข้ามามั้ย” ทันทีที่ชิวชิวได้ยินก็พอรู้ว่าคนที่มาเยือนแต่เช้าจะเป็นใครไม่ได้นอกจากอวี้ถิงกับเฟิงลี่ฉี่ ใบหน้าของเธอปรากฎรอยยิ้มขึ้นมาอย่างเบิกบาน
“ไปสิ ไปตามเข้ามาด้านในคงเป็นคุณป้ากับพี่สาวของฉันเอง”
“ได้ครับ” เฉินอี้พยักหน้าให้ลูกน้องอีกคนเขารีบเดินไปหน้าประตูสักพักอวี้ถิงกับเฟิงลี่ฉี่ได้เดินเข้ามาหาชิงชิงในบ้าน
“เฉินอี้นายช่วยเดินห่างฉันออกไปหน่อยได้มั้ย ฉันมีเรื่องอยากคุยกับคุณป้าเป็นการส่วนตัว”
“ได้ครับ” เฉินอี้เห็นว่ายังไงซ้อไม่มีทางจะหนีได้จึงยอมเดินห่างออกไป 2 เมตรเพื่อเว้นระยะห่างแต่ก็ไม่ละสายตาที่จะจับตามองตามคำสั่งของหยางหลง
“คุณป้ามาที่นี่มีอะไรหรือคะ”
“แหม ๆ พอได้เป็นคุณนายหน่อยก็ทำเป็นหยิ่งเลยนะ อย่าลืมสิว่าแกติดหนี้บุญคุณพวกเรามากแค่ไหน”
“เรื่องนั้นฉันไม่ลืมหรอกค่ะ เข้าเรื่องที่ป้ากับพี่เฟิงลี่ฉี่มาวันนี้เถอะ”
“ฮึ ฮึ คิดว่าตัวเองเป็นภรรยาของมาเฟียจนไม่เหลือความหวาดกลัวฉันเลยแม้แต่น้อยสินะ ที่ฉันมาในวันนี้เพราะต้องการมาพูดกับแกให้รู้เรื่อง ฉันต้องการให้เฟิงลี่ฉี่เข้ามาอยู่ที่นี่และมาทวงที่ที่ของเฟิงลี่ฉี่คืน”
“อ้อ ที่มาเพราะเห็นว่าหยางหลงไม่ใช่คนพิการอย่างที่คิดเอาไว้ใช่มั้ย? เสียดายละสิที่เห็นฉันได้ดิบได้ดี แต่ก็ดีเอาอย่างนี้มั้ย ฉันเองก็ไม่อยากอยู่ที่นี่นักหรอกเพราะฉันไม่ได้เต็มใจตั้งแต่ทีแรก ป้าพาฉันออกไปสิ ป้ารู้ใช่มั้ยว่าใจของฉันมีหวงจิ้นอยู่ ฉันต้องนอนร้องไห้เจ็บปวดหัวใจขนาดไหนต่อให้หยางหลงจะหล่อเหลาเอาใจเก่งแต่ใจของฉันยังคงคิดถึงแต่หวงจิ้น”
“ห่ะ …เรื่องนี้ทำไมฉันไม่รู้เลย แต่ก็ดีแล้วอย่างนี้แกต้องการให้พวกเราทำยังไง” เฟิงลี่ฉี่แปลกใจเล็กน้อยแต่ก็ดีใจที่ชิงชิงยอมพูดง่าย ๆ
“จะยากอะไรป้าก็ทำเหมือนที่เคยทำ โขกสับฉันลากฉันออกไปจากที่นี่พาฉันกลับบ้าน หลังจากนั้นฉันจะหนีไปให้ไกลที่สุด ต่อจากนั้นก็ให้พี่เฟิงลี่ฉี่เข้ามาอยู่ที่นี่เพื่อไถ่โทษและบอกว่าฉันหนีไปแล้ว หยางหลงนะไม่ได้รักหรือผูกพันกับเขานักหรอกเขาต้องการเพียงผู้หญิงที่สามารถอุ้มท้องลูกของเขาเท่านั้น ป้าช่วยฉันเถอะนะ”
“นี่นังชิงชิงแกยังสติดีอยู่มั้ย ? แต่ก็ดีเหมือนกันที่ฉันไม่ต้องลงไม้ลงมือให้เสียแรง คุณแม่คะทำตามที่นังชิงชิงบอกเถอะค่ะ ส่วนเรื่องรับผิดชอบแทนโทษที่นังชิงชิงหนีไปฉันจะรับโทษครั้งนี้แทนเอง แต่แกอย่ามาเสียใจภายหลังก็แล้วกันที่เลือกออกไปแบบนี้ เพราะฉันไม่มีทางยอมคืนหยางหลงให้แกเด็ดขาด” เฟิงลี่ฉี่ยิ้มกริ่มในตอนแรกคิดว่าชิงชิงจะไม่ยอมเสียอีกใครจะคิดว่าเธออยากจะหนีออกจากที่นี่ นี่มันก็ง่ายที่เธอจะเข้ามาอยู่ที่นี่เพราะยังไงคนที่จะแต่งงานด้วยแต่แรกเป็นเธอนี่น่า
ตอนที่ 9 ชิงชิงเท่านั้นเฟิงลี่ฉี่แต่งตัวรอเวลาตอนนี้ดวงตะวันเริ่มคล้อยต่ำลง ชิงชิงคงเดินทางไปไกลมากแล้ว เฟิงลี่ฉี่คิดว่าหยางหลงไม่เห็นชิงชิงกลับเขาต้องเดินทางมาตามหาเธอที่บ้านแน่ ๆ วันนี้เธอเลยตั้งหน้าตั้งตารออยู่ที่บ้านไม่ไปไหนและก็เหมือนที่เธอคิดเอาไว้เสียงรถยนต์เคลื่อนตัวมาจอดอยู่หน้าบ้าน เธอรีบวิ่งออกไปดูและจำได้ทันทีว่านั่นคือรถของคนตระกูลอู๋‘มาแล้วสินะ ฉันจะทำให้คุณสนใจฉันจนลืมนังชิงชิงเอง’“ชิงชิง เธออยู่ไหนออกมาเดี๋ยวนี้นะ” หยางหลงตะโดนเรียกเสียงดังสองเท้าก้าวลงจากรถยนต์เดินลงมาที่หน้าบ้านสายตากวาดมองไปทั่วเพื่อตามหาภรรยาของตนเอง“มาหาใครคะ โอ๊ะ! อู๋หยางหลงนี่เอง มาตามหาชิงชิงใช่มั้ย” เฟิงลี่ฉี่เดินออกทำท่าทางตกใจเล็กน้อยก่อนจะมีใบหน้าที่เศร้าหมอง“ใช่ ตอนนี้ภรรยาของฉันอยู่ที่ไหนฉันมารับกลับบ้าน”“ซ่งชิงชิงมันไม่อยู่แล้ว” อวี้ถิงเดินออกมาจากในครัวเมื่อได้ยินเสียงของหยางหลงดังเอะอะโวยวายอยู่หน้าบ้าน“ที่พูดหมายความว่ายังไงไหนบอกกับคนของฉันว่าพาชิงชิงมากินข้าว อย่าพูดให้เสียเวลาพาชิงชิงออกมาหาฉันได้แล้ว”“ตอนนี้ชิงชิงไม่อยู่ที่นี่จริง ๆ นะ คือว่าฉันกับแม่ไปหาเธอมาก็จริงแต่ชิงช
ตอนที่ 8 โง่สิ้นดีอวี้ถิงทำตามแผนของชิงชิงจับมือของเธอให้เดินตามหลังออกจากบ้านตระกูลอู๋ เฉินอี้เห็นท่าไม่ดีรีบเดินตามไปแต่ก็ถูกเฟิงลี่ฉี่ดักเอาไว้ก่อน“นี่ไม่ต้องตามมาเราแค่อยากคุยกับชิงชิงเท่านั้นจะพาน้องสาวกลับบ้านคงไม่ต้องขอใครหรอกใช่มั้ย? แม้จะแต่งเข้ามาอยู่บ้านตระกูลอู๋ยังไงก็ยังเป็นคนของเราอยู่ ฝากบอกลุงโจวเฉิงด้วยตอนเย็นจะให้ชิงชิงกลับมาเรามีเรื่องที่จะต้องคุยกันมากมาย”“เอ่อ…แต่ว่าคุณชายสั่งเอาไว้ไม่อนุญาตให้ซ้อออกไปข้างนอก”“นี่หลานสาวของฉันนะ แล้วฉันก็เป็นป้าไม่ใช่คนอื่นคนไกล ฉันคิดถึงหลานต้องการพาหลานไปกินข้าวด้วยสักมื้อทำเป็นหวงไปได้ไปเถอะชิงชิงอย่าไปกลัวคนบ้านนี้” อวี้ถิงดึงมือของชิงชิงให้ตามตัวเองออกไป พร้อมกับเฟิงลี่ฉี่ เฉินอี้จนปัญญารีบไปหาแจ้งเจ้านายตัวเองทันที แต่ทว่าตอนนี้หยางหลงกำลังอยู่ในห้องกับนายท่านแถมยังสั่งไม่ให้เข้าไปรบกวนจนกว่าเขาจะออกมาเอง เฉินอี้จึงทำได้แค่เพียงรอและคิดว่าไม่ใช่เรื่องน่ากลัวอะไรเพราะชิงชิงไปกับญาติตัวเองเมื่อออกมาได้ครึ่งทางชิงชิงหยุดชะงักไม่ยอมเดินหันหลังมองว่ามีคนของหยางหลงตามมาหรือเปล่าเมื่อมองไม่เห็นใคร เธอรีบสะบัดมือของผู้เป็นป้าออ
ตอนที่ 7 มาหาชิงชิง“เรื่องจริงใช่มั้ยไม่ใช่ว่าตาฝาดหรอกหรือ”“ฉันจะตาฝาดได้ยังไงแถมยังถูกลุงโจวเฉิงตำหนิอีกด้วย ทำไมวาสนาของฉันไม่ได้สุขสบายอย่างนังชิงชิงกันนะไม่รู้ล่ะเรื่องนี้คุณแม่ต้องจัดการให้ฉันเดี๋ยวนี้”“เออ ๆ ไว้พรุ่งนี้ท้องฟ้าสว่างเมื่อไหร่จะรีบเดินทางไปบ้านตระกูลอู๋” อวี้ถิงเสียดายขึ้นมา หากยอมส่งตัวเฟิงลี่ฉี่ไปคงจะดี‘ได้ไม่การล่ะ นังชิงชิงจะได้ดีกว่าลูกสาวฉันไม่ได้คนที่จะเป็นสะใภ้ตระกูลอู๋คือเฟิงลี่ฉี่ตั้งแต่แรก ดังนั้นมันควรจะเป็นลูกสาวของฉันพรุ้งนี้ฉันจะไปหานังชิงชิงบังคับให้เธอหนีออกมาแล้วสลับเปลี่ยนตัวเฟิงลี่ฉี่เข้าไปแทน ’ อวี้ถิงคิดแผนชั่วร้ายพรางยิ้มกริ่มเพราะไม่ว่าเธอพูดอะไรชิงชิงย่อมเชื่อคำพูดของเธอเสมอฝั่งด้านหยางหลงหลังจากที่คุยกับคุณพ่อเสร็จเขาเดินกลับมาที่ห้องต้องตกใจเมื่อเห็นสภาพของชิงชิงร่างกายของเธอสั่นเทาทั้งตัว ใบหน้าซีดเซียวนอนขดตัวอยู่บนเตียง เขารีบเดินตรงเข้าไปหาเธอด้วยความเป็นห่วง“เกิดอะไรขึ้นกับเธอ เมื่อครู่ยังปกติอยู่แท้ ๆ ”“ฉะ ฉันไม่รู้เหมือนกันตั้งแต่กลับมาถึงบ้านฉันเจ็บท้องจนแทบไม่อยากขยับ ตอนนี้ฉันหนาวสั่นไปทั้งตัวนายช่วยเอาผ้ามาห่มให้ฉันหน่อ
ตอนที่ 6 ฉันอยากได้“เอ่อ ..อย่างนั้นก็ขอให้เธอมีความสุขมาก ๆ นะ ฉันขอตัวก่อน” เฟิงลี่ฉี่พยายามเก็บอารมณ์รีบขอตัวเดินจากไปทันที“พูดดีก็เป็นด้วยหรือ? คืนนี้คงต้องให้รางวัลหน่อยแล้ว” ชิงชิงได้ยินถึงกับตกใจเมื่อครู่เธอต้องการพูดยั่วยุเฟิงลี่ฉี่เท่านั้น“พูดอะไรเกรงใจคุณพ่อด้วยสิ”“ฮ่า ฮ่า ไม่ต้องเกรงใจหรอกนะลูกสะใภ้ ฉันนะชอบแบบนี้จะได้มีหลานเร็ว ๆ เฟิงลี่ฉี่ร้ายเหมือนอวี้ถิงไม่มีผิด ตอนที่ได้ยินเรื่องหยางหลงพิการจนให้หนูชิงชิงมาแต่งงานแทนเพราะกลัวจะได้ดูแลคนพิการ เมื่อครู่นี้สายตาที่จ้องมองหยางหลงทำให้รู้ว่าเธอเสียดายขนาดไหน ฮึ ฮึ” สายตาของโจวเฉิงเฉียบขาดเพียงมองก็รู้สายตาของเฟิงลี่ฉี่หลังจากกินข้าวเสร็จทุกคนเดินทางกลับบ้านชิงชิงนั่งครุ่นคิดตลอดทาง ตอนนี้เนื้อเรื่องไม่เหมือนในนิยายแล้วเพราะตอนแรกเฟิงลี่ฉี่จะได้มาเจอกับหยางหลงช่วงที่มาตามชิงชิงไปทำความสะอาดที่บ้าน‘เนื้อเรื่องจะเป็นยังไงต่อไปนะ อีกไม่นานหรือไม่ก็พรุ่งนี้เฟิงลี่ฉี่กับอวี้ถิงต้องมาหาที่หน้าบ้านแน่นอน หรือว่าฉันจะยอมกลับบ้านตระกูลเฟิงแล้วใช้โอกาสนี้ในการหนี ดี ๆ แล้วค่อยคุยกับเฟิงลี่ฉี่ให้เธอเข้ามาอยู่ในบ้านตระกูลอู๋แทนบอก
ตอนที่ 5 เจอเฟิงลี่ฉี่ชิงชิงขนลุกซู่เมื่อได้ยินคำพูดของเขา ชายคนนี้มีสมองคิดแค่เรื่องบนเตียงอย่างเดียวหรือยังไงกัน แต่เธอจำได้ในนิยายพระเอกกับนางเอกนอนด้วยกันไม่กี่ครั้งเองไม่ใช่หรือไง หรือว่าตอนนี้เธอยังอ่านไม่ถึงกันนะ หรือว่าบทนิยายจะเปลี่ยนไปเพราะเธอเข้ามา ‘ไม่มีทางให้เกิดเรื่องอย่างที่นายต้องการหรอกย่ะ ยังไงฉันจะไม่ยอมให้นายแตะเนื้อต้องตัวหรอก ฉันคือซ่งชิงชิงคนใหม่ไม่ใช่นางเอกที่อ่อนแออีกแล้ว’ ชิงชิงคิดในใจก่อนจะเดินออกจากรถยนต์“ร่างกายของฉันยังไม่แข็งแรง ต่อให้นายกระแทกกระทั่งเข้ามายังไงก็ไม่ท้องหรอกนะ นายต้องให้ฉันพักผ่อนสบาย กินอิ่มนอนอุ่นเมื่อไหร่ที่ฉันอารมณ์ดีเมื่อนั้นร่างกายของฉันถึงจะพร้อมตั้งท้อง แต่ดูเหมือนว่าจะยากแค่เห็นหน้านายความสุขทั้งหมดของฉันก็หายไปหมดแล้ว” "เจ้าเล่ห์ช่างพูดดีจริง ๆ อย่างนั้นวันนี้ฉันจะต้องขุนเธอเสียหน่อยแล้ว " พูดจบเขาจับมือของเธอให้เดินตามไปโต๊ะที่คุณพ่อนั่งอยู่ก่อนหน้านั่นแล้ว ชิงชิงตกใจเล็กน้อยแต่เมื่อเดินเข้ามาเห็นอาหารบนโต๊ะทำให้เธอตกใจยิ่งกว่า นี่ไม่ใช่อาหารของคนสองสามคนกินเสียหน่อย แบบนี้สามารถเลี้ยงคนได้ทั้งหมู่บ้านเลยด้วยซ้ำ"มากันแล้วก
ตอนที่ 4 หนีไม่รอดร่างใหญ่ขยับเข้าใกล้เธอสองมือของเขากำข้อมือเธอเอาไว้แน่น ชิงชิงเริ่มหายใจไม่คล่องขยับหนีจนแทบจะตกเก้าอี้ รีบคิดหาหนทางเพื่อให้เขาใจเย็นมากกว่านี้“เข้าใจแล้ว ๆ ต่อจากนี้ฉันจะไม่พูดเรื่องนี้อีก จะอยู่อย่างเงียบ ๆ เจียมตัวอย่างที่นายต้องการ”“ฮึ ฮึ กลัวก็เป็นหรือไง ดี อย่างนั้นก็ลุกขึ้นได้แล้ววันนี้เราจะไปกินข้าวนอกบ้านคุณพ่อจองภัตตาคารเอาไว้แล้ว” ชิงชิงถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อเขาปล่อยมือออกจากแขนของเธอพร้อมลุกขึ้นออกห่างจากเธอเพื่อเตรียมตัวออกไปข้างนอก‘นี่มันวันอะไรของฉันกัน พึ่งจะทะลุมิติมามีแต่เรื่องเข้ามาตลอดเวลา ขนาดจะหนียังถูกจับได้ ไม่รู้ล่ะเอาตอนนี้ให้รอดไปก่อนเรื่องอื่นค่อยคิด’“อย่างนั้นฉันขอไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะ” ชิงชิงรีบลุกขึ้นเดินกลับไปที่ห้องเลือกหาเสื้อผ้าด้วยความหงุดหงิดฝั่งด้านเฉินอี้เดินเข้ามาหาหยางหลง พรางยิ้มกริ่มออกมา“คุณชายรู้ได้ยังไงครับว่าซ้อจะหนี”“ฉันสังเกตตั้งแต่เมื่อคืนรู้สึกว่าเธอมีอะไรเปลี่ยนไป เหมือนกับว่าเป็นคนละคน ทั้งแววตาที่จ้องมองฉัน หากเป็นเมื่อก่อนเธอแทบไม่กล้าจะเงยมองหน้าฉันตรง ๆ เลยด้วยซ้ำ พูดคำที่แสดงออกว่าไม่เกรงกลัวฉันสัก