บทที่ 17 สองพี่น้องช่วยกันหาเงิน

บทที่ 17 สองพี่น้องช่วยกันหาเงิน

หลังจากจัดร้านเสร็จแล้ว ฟางเจียวเหมยจึงเอ่ยถามพี่ชายถึงเรื่องราคาสินค้าที่เธอนำออกมาจากมิติเพื่อให้พี่ชายช่วยคิดราคา “พี่ใหญ่ พี่คิดว่าเนื้อหมูแปรรูปพวกนี้ เราขายห่อละเท่าไรดี”

เมื่อวานที่เธอขายให้ลูกค้าคนนั้นไปเพราะร้อนเงินและอยากได้เงินมาซื้อบ้านกับร้านค้า จึงไม่รู้ว่าที่ขายไปนั้นราคาถูกแสนถูกเสียเหลือเกิน

“ขายปลีก สามารถขายห่อละยี่สิบห้าหยวนเลยทีเดียว เพราะปริมาณสองชั่งขาดเหลือเล็กน้อย ราคานี้ไม่แพงหรอก และที่สำคัญกรรมวิธีการผลิตมาต้องใช้เวลาและถ้าเป็นเนื้อหวานมันต้องมีน้ำตาลผสมด้วย ซึ่งสิ่งนี้ราคาแพงมาก น้องก็น่าจะรู้” ชายหนุ่มหยิบสินค้าขึ้นมาแล้วพิจารณาไปมา ก่อนบอกราคาที่เหมาะสม

“เมื่อวานฉันขายลูกค้ารายหนึ่งไปเพราะความอยากได้เงินมาซื้อบ้านและร้านนี้ ฉันขายส่งเขาห่อละสิบสามหยวนค่ะ เขาซื้ออย่างละร้อยห่อ รวมแล้วแปดร้อยห่อ พี่ว่าฉันขายถูกไปหรือไม่ ฉันไม่ค่อยรู้ราคาเรื่องนี้น่ะ” ฟางเจียวเหมยสารภาพกับพี่ชาย อีกอย่างต่อให้มาอยู่ในร่างนี้ ก็ไม่เคยรู้ราคาขายสินค้ามาก่อนนั่นเอง

“ถ้าถามพี่ ราคาที่น้องขายนั้นน้อยไป น้องสามารถขายได้ในราคาร้อยห่อ ห่อละยี่สิบหยวน เพราะลดมาจากราคาปลีกห้าหยวน หากน้องจะลดราคาหั่นครึ่งอย่างนั้น น้องควรจะขายในปริมาณที่มากกว่า แต่รวม ๆ แล้วแปดร้อยห่อ พี่คิดว่าห่อละสิบเจ็ดหยวนกำลังดี ถ้าหนึ่งพันห่อหรือมากกว่านั้นค่อยขายสิบห้าหยวน ของซื้อของขายจำพวกอาหาร ราคาไม่นิ่งอยู่แล้ว ขึ้นอยู่กับการสั่งแต่ละรอบ”

ชายหนุ่มบอกกล่าวน้องสาวอย่างอ่อนโยน และอธิบายว่าควรขายราคาเท่าไร ถ้าถามว่าทำไมเขาถึงรู้ราคา เพราะเขาเคยมารับจ้างขายของให้ร้านเถ้าแก่ในเมืองมาก่อนยังไงล่ะ จึงทำให้เขาเชี่ยวชาญในเรื่องราคาอย่างมาก

หลังจากจัดร้านเรียบร้อยแล้ว ฟางเจียวเหมยจึงพาพี่ชายไปยังบ้านที่ซื้อไว้ แม้ครั้งนี้ชายหนุ่มจะไม่ถามเหมือนตอนที่อยู่ร้านค้า แต่ก็มีสีหน้าตื่นตระหนกกับขนาดบ้านที่น้องสาวซื้อ ซึ่งมันใหญ่กว่าบ้านที่อาศัยอยู่ในเวลานี้อย่างมาก

“เดี๋ยวฉันจะเอาเฟอร์นิเจอร์และของใช้ต่าง ๆ ออกมาไว้แต่ละห้อง หลังจากนี้ฉันจะเอาเครื่องใช้ไฟฟ้าออกมาด้วย ทุกอย่างจะอำนวยความสะดวกสบายให้เราทั้งหมด ต่อไปหากสร้างบ้านใหม่ค่อยทำห้องน้ำในตัวเพื่อความสะดวกสบาย ตอนนี้ก็ใช้รวมกันไปก่อนก็แล้วกัน” ฟางเจียวเหมยพูดขึ้นเมื่อเดินดูในบ้านทั่วทั้งหมดแล้ว 

“ไม่เป็นไรหรอก ลำบากกว่านี้เราก็เคยอยู่มาแล้ว เรารีบจัดบ้านกันเถอะ จะได้ไปหาเงินในตลาดมืด แล้วจะได้ไปส่งของและจดหมายให้กับน้องเขย อี้ข่ายจะได้รีบกลับมา” ฟางหลู่เฉินบอกกับน้องสาว เขาคิดว่าบ้านหลังนี้ก็สะดวกสบายกว่าบ้านที่เคยอยู่เสียอีก ตอนนี้สิ่งสำคัญคือการหาเงินให้ได้ก่อน เพื่อใช้เป็นใบเบิกทางในการทำอย่างอื่น จึงเร่งให้น้องสาวจัดบ้านแล้วรีบไปตลาดมืดอย่างที่ตั้งใจไว้จากนั้นฟางเจียวเหมยก็นำของออกมาจากมิติ สองพี่น้องจึงช่วยกันจัดบ้านอย่างแข็งขัน แต่ก็ใช้เวลาร่วมสองชั่วโมงเหมือนกัน

หลังจากทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ฟางเจียวเหมยจึงเขียนจดหมายหาสามีเพื่อบอกให้เขากลับมาบ้านด่วน โดยในจดหมายไม่บอกถึงเหตุผลที่ให้เขากลับมา แค่บอกว่าให้กลับมาด่านเท่านั้น นอกจากนี้ยังจัดเตรียมเสื้อผ้าชุดใหม่ให้สามชุด รวมถึงอาหารแห้งและเนื้อแปรรูปแบบต่าง ๆ ส่งไปให้

อีกด้วย

หลังจากจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว สองพี่น้องจึงออกมาจากบ้านและมุ่งหน้าไปยังไปรษณีย์ทันที เมื่อส่งของเสร็จแล้วจึงเข้าตลาดมืดเพื่อขายของ

“แม่ดูสิ เห็นหรือไม่ว่าอาสะใภ้สามกับนังเสี่ยวเหลียนใส่เสื้อผ้าใหม่อีกแล้ว” คราวนี้ไม่ใช่หลี่ฉีหลินที่พูดขึ้น แต่กลายเป็นหลี่เชียนหยู่ ลูกสาวคนเล็กของลุงใหญ่และซ่งเจียฮุยเอ่ยขึ้นมา เมื่อพาแม่มาแอบดูบ้านสามหลี่ ว่ากำลังทำอะไรกันอยู่

“นั่นสิ พวกมันมีเงินมากมายขนาดนั้นเชียวหรือ ไหนจะซื้อเนื้อมาทำอาหารทุกวันอีก ต่อให้บ้านมีเงิน แต่ก็ไม่มีใครกล้าซื้อเนื้อราคาแพงมาทำกินทุกมื้อหรอกนะ ช่างใช้เงินสุรุ่ยสุร่ายซะจริง ๆ แล้วมาบอกว่าไม่มีเงินส่งให้บ้านใหญ่” ซ่งเจียฮุยเห็นด้วยกับคำพูดลูกสาวคนเล็กและการที่ซื้อเนื้อมาทำกินสองวันติดต่อกันแบบนี้หากไม่มีเงินก็แปลกแล้ว

“ทำตามอย่างที่พี่รองพูดดีไหมแม่ หาจังหวะให้บ้านสามออกไปข้างนอก หรือไม่อย่างนั้น ก็อ้างว่าย่าให้ไปซื้อของในเมืองดีไหม เราจะได้เข้าไปค้นดูว่าในบ้านนั้นมีอะไรบ้าง เราจะได้ยึดเอามาหมดเลยไงแม่”

หลี่เชียนหยูพูดอย่างอยากได้ของในบ้านสามหลี่ อีกอย่างเธอเองก็ไม่ชอบฟางเจียวเหมยเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ไม่อย่างนั้นเธอและฉู่เยี่ยนจะวางแผนกลั่นแกล้งจนอีกฝ่ายตกน้ำได้อย่างไร

“เอาเถอะ เรื่องนี้ค่อยวางแผนกันอีกที รอดูว่าเย็นนี้นังเจียวเหมยจะซื้อของอะไรมาอีกหรือเปล่า” ซ่งเจียฮุยเอ่ยออกมา หล่อนหวังจะเห็นก่อนว่าฟางเจียวเหมยนั้นจะซื้อของอะไรกลับมาอีกหรือไม่ วันนี้ได้ข่าวว่าไปในเมืองกับพี่ชายด้วยนี่นา

พอแอบดูอีกสักพักและเห็นว่าไม่มีอะไร สองแม่ลูกจากบ้านใหญ่จึงหมุนตัวกลับบ้านด้วยความหงุดหงิดเพราะอยากได้อยากมีของคนอื่นแต่หาจังหวะไปแย่งชิงมาเป็นของตัวเองไม่ได้

คล้อยหลังทั้งสองกลับไป หลี่เหว่ยเหลียนที่แอบดูทั้งสองคนอยู่จึงกระซิบกับแม่ทันที

“เป็นไปอย่างที่พี่สะใภ้พูดเลยแม่ เมื่อเช้าก็พี่ฉีหลินมาแอบดู ตอนนี้ก็เป็นป้าสะใภ้กับพี่เชียนหยู่ ถ้าเราทำให้อีกฝ่ายอิจฉามากกว่านี้ แล้วเราจะได้แยกบ้านอย่างที่พี่สะใภ้บอกใช่ไหมคะ” เด็กสาวรู้สึกฮึกเหิมเมื่อรู้ว่าป้าสะใภ้ใหญ่และคนบ้านใหญ่มาแอบดู แบบนี้แล้วความหวังที่จะได้แยกบ้านคงใกล้เข้ามาแล้ว

“เห็นเจียวเหมยบอกว่าจะเป็นอย่างนั้น และแม่หวังว่าจะไม่มีเรื่องร้ายแรงเกิดขึ้น” หนิงหงชุนเอ่ยออกมาอย่างกังวลใจเล็กน้อย

“ต่อให้ร้ายแรงก็ต้องยอมค่ะ แล้วแม่ก็เลิกใจอ่อนได้แล้ว แม่ไม่เห็นเหรอว่าบ้านใหญ่ทำกับพวกเราอย่างไรบ้าง ตอนที่พ่อตาย ต่อให้ฉันยังเด็กแต่ก็จำได้ดีว่าพวกเรานั้นไปอ้อนวอนบ้านใหญ่อย่างไร เพื่อขอเงินพาพ่อไปรักษา แต่อย่าพูดเลยค่ะ ยิ่งพูดฉันยิ่งโมโห ถ้าหากแม่ยังเห็นใจบ้านใหญ่หรือยังใจอ่อนแบบนี้ ไม่แน่คงเป็นฉันที่ต้องตาย แล้วเรื่องที่พี่สะใภ้ตกน้ำเกือบตาย แม่ไม่คิดบ้างหรือว่าบ้านใหญ่มีส่วนรู้เห็น ถึงทุกคนจะบอกว่าเป็นอุบัติเหตุ แต่เรื่องนี้ฉันยังเชื่อเหมือนเดิมพี่สะใภ้ถูกบ้านใหญ่แกล้ง!!”

เด็กสาวพยายามเตือนสติแม่ว่าอย่าใจอ่อน และให้นึกถึงเรื่องในอดีตที่บ้านสามพบเจอมา และคิดรวมถึงทบทวนเรื่องที่ฟางเจียวเหมยตกน้ำนั้นเพราะอะไร ทุกเรื่องทำให้เธอไม่สามารถมองบ้านใหญ่ในทางที่ดีได้เลย!!

“ต่อไปแม่จะไม่ใจอ่อนอีก และจะให้ลูก ๆ และลูกสะใภ้เป็นคนตัดสินใจ แม่จะคอยอยู่ข้าง ๆ เอง” หนิงหงชุนเอ่ยขึ้นเอ่ยขึ้นเมื่อลูกสาวพูดจบประโยค ถ้าหากหลี่อี้ข่ายกลับมาเร็ว ๆ ก็น่าจะดีกว่านี้ เธอจะยกการตัดสินใจทั้งหมดให้กับลูกชายคนโตและยกให้เขาเป็นหัวหน้าครอบครัว

กลับมาทางด้านของฟางเจียวเหมยและฟางหลู่เฉิน หลังจากที่ทั้งสองคนไปส่งของให้หลี่อี้ข่ายแล้วก็มุ่งหน้าเข้ามาตลาดมืดทันที

วันนี้นอกจากจะมีอาหารจำพวกของสดแล้ว ฟางหลู่เฉินยังแนะนำให้น้องสาวเอาอุปกรณ์เครื่องครัวออกมาขายอีกด้วย เพราะเป็นที่ต้องการของแม่บ้านอย่างแน่นอน ซึ่งก็เป็นจริง เพราะเพียงวางสินค้าไม่นานก็มีกลุ่มแม่บ้านมามุ่งดูและสอบถามเกี่ยวกับสินค้าหลายคนเลยทีเดียว

“พ่อค้า แม่ค้าวันนี้มีอุปกรณ์ในครัวมาขายด้วยหรือจ๊ะ หม้อใบนี้เท่าไรกัน” ลูกค้าที่มาซื้อเนื้อหมู พอเห็นมีของจำพวกกระทะ หม้อ และอุปกรณ์เครื่องครัวก็อดที่จะถามอย่างสนใจไม่ได้