บทที่ 11 ความฝันที่เหมือนจริง

บทที่ 11 ความฝันที่เหมือนจริง

“หรือว่าประตูบานนี้จะเป็นทางกลับไปสู่โลกเดิมของเรา” ความคิดนี้ผุดขึ้นมาในหัวของหลินเพ่ยหลัน

ความดีใจเล็ก ๆ ก็ปรากฏขึ้นมาในใจเช่นกัน แต่แล้วถูกดับลงด้วยความคิดที่ว่า “ในโลกเดิมนั้นเราได้ตายไปแล้ว แล้วจะกลับไปได้อย่างไร ป่านนี้ไม่ใช่ว่าเขาเผาร่างจนเหลือแต่กระดูกแล้วเหรอ”

ตอนนี้เธอเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าประตูและยืนคิดอยู่ครู่หนึ่งในที่สุดด้วยความอยากรู้ว่าเบื้องหลังของประตูนั้นมีอะไรกันแน่ ทำให้หลินเพ่ยหลันตัดสินใจที่จะเปิดประตู

“เอาล่ะ มันคงไม่มีเรื่องอะไรร้ายแรงเท่ากับที่เราผ่านมาอีกแล้ว ไม่เปิดก็ไม่รู้ อย่างนั้นเปิดประตูเถอะ”

พูดจบก็สูดอากาศเข้าปอดและเปิดประตูนั่นออกดู หลังจากนั้นก็มีแสงสีขาวจ้าส่องออกมาจากช่องประตูทันทีในขณะที่เธอเปิดมัน ทำเอาเธอรู้สึกแสบตาจนต้องหลับตาลง

หลังจากนั้นไม่นานก็รู้สึกว่าแสงสีขาวนั้นก็หายไปจึงค่อย ๆ ลืมตาขึ้น

หลินเพ่ยหลันยื่นหน้าไปดูในประตูก่อน ยังไม่กล้าก้าวขาเข้าไปเนื่องจากยังไม่มั่นใจนัก ทว่าภาพตรงหน้าที่เห็นนั้น ก็ทำเอาเธอตกใจจนแทบหงายหลัง

“เป็นไปไม่ได้” หญิงสาวรีบถอนตัวออกจากประตูแล้วพูดขึ้นเสียงดัง แต่เมื่อตั้งสติได้ ก็ค่อยขยับเข้าไปดูอีกครั้ง

ซึ่งในนั้นก็คือห้างสรรพสินค้านั่นเอง ภายในห้างนั้นเหมือนกับห้างสรรพสินค้าที่เธอทำงานในโลกเดิมที่จากมามาก จะแตกต่างก็แค่ไม่มีผู้คนเดินซื้อของอยู่แค่นั้นเอง

พอคิดทบทวนจนมั่นใจแล้วว่าที่นี่คือห้างสรรพสินค้าจริง ๆ หลินเพ่ยหลันจึงค่อย ๆ ก้าวขาเข้าไปในประตูช้า ๆ จากนั้นก็เดินสำรวจไปรอบ ๆ ยิ่งเห็นมากเท่าไร ก็ยิ่งมั่นใจว่าที่นี่คือห้างสรรพสินค้าที่เธอเคยทำงานอยู่จริง ๆ เพราะการจัดวางทุกอย่างเหมือนกันอย่างมาก

จากนั้นจึงเดินสำรวจมาเรื่อย ๆ จนกระทั่งมาถึงแผนกเสื้อผ้าที่เธอคุ้นเคย จากนั้นก็เดินผ่านกระจกบานใหญ่บานหนึ่ง เมื่อมองเงาสะท้อนที่อยู่ในกระจกนั้น ก็พบว่าใบหน้านี้ไม่ใช่ของเธอแต่มันคือใบหน้าของหลินเพ่ยหลัน จึงได้ยกมือขึ้นลูบหน้าของตัวเอง ในใจก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเจ้าของร่างนี้ก็มีใบหน้าที่งดงามเหมือนกัน

แต่ความฝันคราวนี้ช่างแปลกประหลาด ไม่เหมือนกับความฝันเลย ทั้งกลิ่นอาย ทั้งสัมผัสความเย็นของแอร์นี่ ช่างสมจริงเหลือเกิน หากว่ารอบข้างมีผู้คนอยู่สักนิด หญิงสาวคงคิดว่าตัวเองอาจจะกลับมายังโลกปัจจุบันแล้วก็ได้

ตอนที่เดินผ่านเคาน์เตอร์เครื่องสำอาง หลินเพ่ยหลันอดไม่ได้ที่จะหยิบลิปสติกออกมาแท่งหนึ่ง เพราะแบรนด์นี้เพิ่งจะออกมาใหม่เมื่อไม่นานมานี้ แต่ทันทีที่วางขายก็ขาดตลาด ทำให้เธอไม่สามารถซื้อได้ ดังนั้นจึงอยากจะเอาไปลองทาดู อย่างน้อยการที่ได้เข้ามาในนี้ ก็ได้ตอบสนองความการของตัวเองอย่างหนึ่งแล้ว

แต่แล้วอยู่ ๆ ผีเสื้อตัวนั้นก็โผล่มาอีก คราวนี้หลินเพ่ยหลันเห็นก็อดที่จะสงสัยไม่ได้ เนื่องจากผีเสื้อตัวนี้ตามเธอมาตั้งแต่ที่ถูกรถชนแล้ว อีกทั้งตอนที่เธออยู่ในอ้อมแขนของซ่งเฟยหลงวันนั้นก็ได้ยินเสียงกระพือปีกของมันด้วย แถมตอนนี้มันก็ยังมาอยู่กับเธอในนี้อีก

“มันชักจะแปลกเกินไปแล้ว” หญิงสาวมองผีเสื้อแล้วพูดออกมาอย่างแปลกใจ

หลินเพ่ยหลันจึงตัดสินใจลองเดินไปตามทิศทางที่ผีเสื้อตัวนั้นบินไป จนไปเจอกับประตูอีกบานหนึ่ง หญิงสาวจึงจับไปที่ลูกบิดประตูแล้วเปิดออกทันที

ทันทีที่ประตูเปิดออกภาพเบื้องหน้าของเธอกลับเป็นแสงสว่างสีขาวจ้าส่องมากระทบตาอีกครั้งจนต้องหลับตาลง เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้งก็พบว่าตัวเองมองไม่เห็นอะไรอีกแล้ว

เลยคิดว่าตอนนี้เธออาจจะตื่นนอนแล้วก็ได้ จากนั้นจึงค่อย ๆ ยันกายขึ้นนั่ง แต่แล้วเวลาที่มือของเธอค้ำยันกับเตียง ก็รู้สึกได้ถึงวัตถุแข็ง ๆ บางอย่างจึงหยิบมันขึ้นมา

ทางด้านซ่งเฟยหลงเองที่รู้ว่าภรรยาตื่นแล้ว เขาก็ค่อย ๆ รู้สึกตัวตื่นเช่นกัน เขาเห็นหลินเพ่ยหลันนั่งนิ่งเหมือนจะพยายามจ้องอะไรบางอย่างอยู่ในมือ ก็ถามขึ้นมาด้วยความสงสัย

“เป็นอะไรเหรอ ทำไมวันนี้ตื่นเช้าจัง”

“พอดีรู้สึกตัวเร็วน่ะค่ะ ก็เลยตื่นเช้า ไม่มีอะไรหรอกค่ะ”

หลินเพ่ยหลันตอบกลับ พร้อมกับรีบกำมือเพื่อเก็บสิ่งนี้เอาไว้ ในใจนั้นคิดว่าจะหลบซ่อนสิ่งนี้จากสายตาของผู้เป็นสามีได้

แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว เพราะว่าซ่งเฟยหลงสังเกตเห็นมันแล้ว

“แล้วในมือมันคืออะไรเหรอ พี่เห็นเพ่ยหลันถือเอาไว้นานแล้ว” เขาถามอย่างสงสัยพร้อมกลับมองไปที่มือของเธอ

หลินเพ่ยหลันไม่ได้ตอบว่าสิ่งของนี้คืออะไร แต่เธอกลับเปิดมือขึ้นมาให้เขาเห็นแท่งเล็กสีดำนั้นอีกครั้ง

ตอนนี้คิ้วของเธอขมวดเข้าหากันอย่างช่วยไม่ได้ ก่อนจะใช้มือพยายามลูบคลำมันเบา ๆ กระทั่งเจอว่ามันสามารถเปิดออกได้ จึงดึงมันออกมา

พอเห็นหญิงสาวดึงฝาออก คราวนี้ซ่งเฟยหลงก็เห็นแล้วว่าด้านในเป็นอะไร

“ลิปสติกเหรอ” เมื่อเห็นแล้วว่าเธอกำอะไรไว้ เขาก็สงสัยเป็นอย่างมาก เพราะว่าตั้งแต่ที่รู้จักกันมา หลินเพ่ยหลันไม่ใช่คนที่จะแต่งหน้าแต่งตัว แล้วลิปสติกแท่งนี้มาจากไหนกัน

“ไหนขอพี่ดูใกล้ ๆ หน่อย” ชายหนุ่มพูดพร้อมกับยื่นหน้าเข้าไปดูลิปสติกแท่งนั้นใกล้ ๆ

ถึงแม้ว่าซ่งเฟยหลงจะเป็นผู้ชาย และไม่ค่อยสันทัดเรื่องเครื่องสำอางพวกนี้สักเท่าไร แต่ที่ผ่านมาเขาก็เคยเห็นลิปสติกของแม่และน้องสาวมาบ้าง ทว่าลิปสติกแท่งนี้กลับมีรูปแบบที่แตกต่างชัดเจน ทั้งสียังเป็นสีที่ไม่ได้มีขายในตลาด ก็ยิ่งทำให้เขาแปลกใจขึ้นไปอีก เพราะลิปสติกในตลาดนั้นส่วนใหญ่จะเป็นสีแดงและสีชมพูสดมากกว่า

“ไปเอามาจากไหน” ซ่งเฟยหลงถามอีกครั้ง คราวนี้ความประหลาดใจก็ยิ่งฉายชัดบนใบหน้าของเขา

หลินเพ่ยหลันไม่รู้ว่าลิปสติกแท่งนี้มาอยู่ในมือของเธอได้อย่างไร กระทั่งเอามันเข้ามาใกล้จมูกแล้วดมดู กลิ่นหอมเฉพาะของตัวลิปสติกแบรนด์นี้ ทำให้นึกไปถึงความฝันเมื่อคืน

‘อย่าบอกนะว่านี่คือลิปสติกแท่งที่ฉันหยิบติดมือมาในความฝันนั่นน่ะ จะเป็นไปได้อย่างไรกัน’ หญิงสาวคิดสงสัยอยู่ในใจ ตอนนี้หัวใจของเธอกลับเต้นไม่เป็นจังหวะขึ้นมา

เมื่อเห็นว่าเธอนิ่งเงียบไปราวกับตื่นตะลึง ชายหนุ่มจึงถามอย่างเป็นห่วง “เพ่ยหลัน เป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมดูแปลก ๆ”

หลินเพ่ยหลันได้ยินคำถามของเขาแล้วก็ดึงสติตัวเองกลับมา รีบตอบกลับไปว่า “เอ่อ...ไม่เป็นอะไรค่ะ อาจจะเป็นเพราะตื่นเช้าเกินไปก็เลยสับสนนิดหน่อย”

“แล้วลิปสติกในมือนั่น พี่เห็นเพ่ยหลันถือมันเอาไว้นานแล้ว มันทำไมเหรอ แล้วได้มาจากไหน” ซ่งเฟยหลงถามอีกครั้ง ในใจเขาเองก็อยากรู้อยู่ไม่น้อยเพราะไม่เคยเห็นเธอทำแบบนี้มาก่อน

“อ้อ...ฉันเพิ่งค้นเจอในหีบข้าวของที่เอามาจากบ้านด้วยน่ะค่ะ ฉันเองก็จำไม่ได้ น่าจะซื้อไว้ตั้งนานแล้ว” หลินเพ่ยหลันรีบคิดคำพูดมาตอบเขาในทันที

เพราะไม่ต้องการให้เขาสงสัยว่า แท้จริงแล้วเธอเอาลิปสติกแท่งนี้มาจากไหน ก่อนจะคิดว่าคงเป็นเรื่องธรรมดาที่หญิงสาวจะมีลิปสติกติดตัวไว้สักแท่ง ดังนั้นการบอกว่าตัวเองซื้อมานานแล้วน่าจะเป็นคำตอบที่ดูสมเหตุสมผลที่สุด

“พี่ไม่เคยรู้เลยว่าเพ่ยหลันก็แต่งหน้ากับเขาด้วย” ซ่งเฟยหลงกล่าวยิ้ม ๆ

“น่าจะซื้อไว้ตั้งแต่ตอนที่ยังมองเห็นอยู่ค่ะ ตอนนั้นฉันก็แต่งหน้าเวลาออกจากบ้านบ้าง” หญิงสาวรีบตอบ เพราะไม่ต้องการให้ชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็นสามีสงสัยไปมากกว่านี้ แต่เธอลืมไปหรือเปล่าว่าหลินเพ่ยหลันตัวจริงนั้นตาบอดตั้งแต่อายุสิบกว่าปี!!

“ถ้าอย่างนั้นก็ช่างเถอะ วันนี้พี่รู้สึกว่าคุณดูแปลก ๆ อย่างไรก็ไม่ต้องรีบออกไปทำงานบ้านก่อนได้ พักผ่อนสักหน่อย ส่วนเรื่องงานเดี๋ยวพี่จะไปบอกให้พี่สะใภ้ใหญ่กับชุนเป้ยช่วยทำไปก่อน” ชายหนุ่มตอบกลับพร้อมมองดูภรรยาอีกครั้ง วันนี้เขารู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อยที่ภรรยาดูแปลกไป แต่ก็หวังว่าเธอคงไม่เป็นอะไร

“ฉันไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ แค่มึนงงนิดหน่อยเท่านั้น ฉันยังทำงานได้ตามปกติ พี่เฟยหลงไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ”

“ถ้าอย่างนั้นก็ได้ เดี๋ยวพี่เตรียมตัวไปทำงานก่อน เพ่ยหลันก็ค่อย ๆ ลุกไปทำงานนะ” เมื่อพูดจบจากนั้นเขาก็คว้าเอาผ้าเช็ดตัวแล้วเดินเข้าห้องน้ำเตรียมตัวที่จะไปทำงาน

 “ค่ะ” หลินเพ่ยหลันตอบไล่หลังเขาไป