บทที่ 10 ที่นี่คือที่ไหน

บทที่ 10 ที่นี่คือที่ไหน

“นี่เธอลำบากขนาดนี้เลยเหรอ ทำไมพวกเขาถึงไม่เห็นใจกันบ้าง แม่เลี้ยงกับน้องสาวของเธอไม่คิดจะทำอะไรเลยหรืออย่างไร คนอะไรใจดำขนาดนั้น” จ้าวจินเยว่พูดไปก็ถอนหายใจด้วยความสงสาร

 “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ อย่าพูดถึงพวกเขาเลย ตอนนี้ฉันก็ออกจากบ้านหลินมาแล้ว อยู่ที่นี่ก็ดีกว่าที่บ้านหลินเยอะค่ะ” หลินเพ่ยหลันตอบกลับเบา ๆ  เธอยิ้มให้ทั้งสองด้วยความจริงใจ

“เอาเถอะ อยู่ที่นี่ถึงแม้ว่าแม่จะขี้บ่น ปากร้ายไปบ้าง แต่พวกเราจะช่วยดูแลพี่อีกแรงนะ มีอะไรก็สามารถบอกได้เลย ยังไงพี่ก็เป็นพี่สะใภ้สามของฉัน” ซ่งชุนเป้ยพูดขึ้นอย่างมีน้ำใจ

“ใช่ พี่ด้วยนะ มีอะไรให้ช่วยก็บอกพี่ได้เลย”  จ้าวจินเยว่เองก็พยักหน้าเห็นด้วยและพูดเสริมอย่างมีน้ำใจเช่นกัน

“ขอบคุณพี่สะใภ้ใหญ่ ขอบใจนะชุนเป้ย” หลินเพ่ยหลันพูดออกมาด้วยความดีใจ ที่อย่างน้อยที่นี่ยังมีคนใจดีที่พร้อมจะช่วยเหลือเธอ

พวกเธอใช้เวลาพูดคุยกันไปเรื่อย ๆ ระหว่างที่ทำอาหาร ทำให้เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ดูเหมือนว่าสามสาวในบ้านซ่งจะเข้ากันได้ดีไม่มีปัญหา ยิ่งพวกเธอร่วมมือกันงานต่าง ๆ ภายในบ้านก็เสร็จเร็วขึ้น

เมื่อได้พูดคุยกับจ้าวจินเยว่และซ่งชุนเป้ยแล้ว หลินเพ่ยหลันเองก็คิดว่าทั้งสองคนก็เป็นคนดีไม่น้อย นอกจากจะไม่รังเกียจที่เธอเป็นคนพิการตาบอดแล้ว ยังรับปากว่าจะคอยดูแลเธออีกด้วย

ส่วนเรื่องที่เจ้าของร่างพลัดตกน้ำนั้น เมื่อลองค้นความทรงจำดูแล้ว ก็รู้ว่าหลินเพ่ยหลันคนก่อนพลัดตกลงไปในลำธารเอง  ไม่ใช่มีใครกลั่นแกล้งโดยการผลักให้ตกลงไปทั้งนั้น

ความทรงจำที่มีแสดงให้เห็นถึงเหตุการณ์ในวันนั้นอย่างชัดเจน และจำได้ว่าเดินออกไปริมแม่น้ำโดยไม่ระวังตัว

พอจำเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้จึงรู้สึกโล่งใจเล็กน้อย อย่างน้อยก็มั่นใจได้ว่าอันตรายที่เธอเผชิญนั้นไม่มีใครเกี่ยวข้อง ทั้งหมดเป็นเพียงอุบัติเหตุที่เกิดจากความไม่ระมัดระวังของเจ้าของร่างเดิมเท่านั้น การได้รู้เรื่องนี้ทำให้รู้สึกว่าไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงหรือต้องระแวงคนที่อยู่รอบตัว

หลินเพ่ยหลันใช้ชีวิตในร่างนี้จนค่อย ๆ เริ่มคุ้นชินมากขึ้น กระทั่งเจ็ดวันผ่านไป ก็รู้สึกว่าตัวเองสามารถปรับตัวเข้ากับสภาพแวดล้อมและความมืดมิดที่เป็นส่วนหนึ่งของชีวิตได้มากขึ้น เธอสามารถทำงานบ้านเล็ก ๆ น้อย ๆ ได้อย่างคล่องแคล่ว รู้สึกถึงความอบอุ่นและกำลังใจจากจ้าวจินเยว่และซ่งชุนเป้ยที่คอยช่วยเหลือและเป็นกำลังใจให้เสมอ

คืนนี้หลินเพ่ยหลันเข้านอนตามปกติ เธอปิดตาลงอย่างช้า ๆ และพยายามปล่อยใจให้สบาย แต่ข้างกายกลับรู้สึกถึงความเคลื่อนไหวของใครบางคน นั่นคือซ่งเฟยหลงนั่นเอง เขาก้าวเข้ามาอย่างเงียบ ๆ ไม่ให้เสียงรบกวนเพราะคิดว่าเธอหลับไปแล้ว แต่หลินเพ่ยหลันสามารถรับรู้ถึงการเคลื่อนไหวและกลิ่นอายที่เป็นเอกลักษณ์ของเขาได้ทันที หลังจากที่เขาก้าวเข้ามาในห้อง

“คงหลับแล้วสินะ” ชายหนุ่มพูดเบา ๆ พร้อมกับล้มตัวนอนด้วยความเหนื่อยล้าเช่นกัน

ถึงแม้ว่าเธอกับซ่งเฟยหลงจะนอนในห้องเดียวกัน แต่เขาก็ให้เกียรติหญิงสาวมาก ไม่เคยฉกฉวยโอกาสแตะต้องเธอเลยสักครั้งเพราะเขาเห็นเธอเป็นเหมือนน้องสาวคนหนึ่ง ความอ่อนโยนและความเคารพที่เขามอบให้ ทำให้เธอรู้สึกอุ่นใจและปลอดภัยยิ่งขึ้น

และเพราะท่าทีสุภาพบุรุษของเขา ที่หลายวันมานี้ซ่งเฟยหลงแสดงให้เห็น ทำให้หลินเพ่ยหลันไม่ได้ตั้งแง่หรือระแวงในตัวเขาอีก ทุกการกระทำที่เต็มไปด้วยความสุภาพและอ่อนโยน ทำให้เธอเริ่มมองเขาในแง่มุมที่แตกต่างออกไป

ตอนแรกที่เข้ามาอยู่ในร่างนี้ หลินเพ่ยหลันคนนี้ยังคงมีความหวาดกลัวและความไม่มั่นใจในตัวสามีอย่างซ่งเฟยหลง แต่ความสุภาพและการให้เกียรติที่เขาแสดงออกมาในแต่ละวัน ทำให้ความระแวงนั้นค่อย ๆ หายไป ทุกคืนที่เขามาช่วยจัดเตียงหรือถามไถ่ถึงความต้องการของเธอ มันเป็นการยืนยันว่าเขาใส่ใจและห่วงใยอย่างแท้จริง เนื่องจากเธอจะเป็นเพียงภรรยาตาบอดของเขา

แม้ว่าหลินเพ่ยหลันจะไม่คุ้นชินกับการได้รับการดูแลแบบนี้ในตอนแรก แต่เธอก็เริ่มรู้สึกซาบซึ้งและขอบคุณในความเสียสละและความพยายามของเขา เธอพยายามตอบแทนด้วยการทำงานทุกอย่างที่เธอสามารถทำได้ เพื่อให้เขาไม่ต้องเหนื่อยมากเกินไป บางครั้งก็ตอบแทนด้วยการทำอาหารอร่อย ๆ ให้เขาทาน ทำของหวานให้เขาเพื่อที่เขาจะได้กินให้หายเหนื่อยจากการทำงานหนัก

ไม่นานเธอก็ได้ยินเสียงลมหายใจเข้าออกอย่างสม่ำเสมอของอีกฝ่าย ซึ่งบ่งบอกว่าเขาหลับไปแล้ว หลินเพ่ยหลันจึงได้หลับลงไปบ้าง ความเงียบสงบในยามค่ำคืนทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลาย และจิตใจที่เคยหนักหน่วงก็เริ่มเบาลง

ระหว่างที่กำลังเคลิ้มหลับอยู่นั้น ความคิดต่าง ๆ ก็ผุดขึ้นมาในหัว ความรู้สึกที่เริ่มก่อตัวทำให้เธอเองก็สับสนอยู่บ้าง แม้ว่าจะยังไม่เข้าใจเรื่องราวทั้งหมดของการทะลุมิติมาในร่างนี้ก็ตาม แต่อย่างน้อยการมาอยู่ที่นี่ก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรเหมือนกับที่เธอคิดไว้ในตอนแรก

ในที่สุดเธอก็ปล่อยใจให้หลับลงอย่างสงบจากความคิดต่าง ๆ และความเหนื่อยล้า

ในห้องที่มืดมิด หยกผีเสื้อบนสร้อยข้อมือของหญิงสาวก็เกิดแสงสว่างขึ้น แสงสีเขียวอ่อน ๆ ที่สว่างออกมาค่อย ๆ ส่องประกายและขยายตัว ก่อนที่แสงนั้นจะโอบล้อมร่างหญิงสาวเอาไว้

หลินเพ่ยหลันรู้สึกได้ถึงความอุ่นและแสงที่โอบล้อมร่างของเธอ ทำให้รู้สึกตัวตื่นขึ้นจากความหลับใหล แสงสีเขียวอ่อนนั้นไม่เพียงแต่โอบล้อมเธอ แต่ยังค่อย ๆ กลืนร่างของเธอเข้าไปในวงแสงนั้น

ในขณะที่เธอถูกกลืนเข้าไปหัวใจก็เริ่มเต้นแรงขึ้นเรื่อย ๆ ความรู้สึกที่เหมือนถูกดึงไปในที่ที่ไม่รู้จัก ทำให้หลินเพ่ยหลันรู้สึกตื่นเต้นและกังวลในเวลาเดียวกัน แต่ไม่ทันที่จะตั้งสติได้ แสงสว่างนั้นก็ดึงเธอไปในที่ที่ไม่คาดคิด

เมื่อเข้ามาแล้วหลินเพ่ยหลันก็พยายามลืมตาขึ้น แต่ด้วยความที่ตายังไม่ค่อยคุ้นชินกับแสงในนี้สักเท่าไร ดวงตาจึงได้พร่ามัวอยู่ ทว่าเมื่อปรับตัวเข้ากับแสงได้แล้ว เธอถึงกับอึ้งกับภาพตรงหน้าเนื่องจากเวลานี้เธอสามารถมองเห็นทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ในสถานที่แห่งนี้ได้อย่างชัดเจน

“นี่ฉันตาบอดไม่ใช่หรือ ทำไมถึงมองเห็นอีกได้ล่ะ” หลินเพ่ยหลันพึมพำกับตัวเองด้วยความสงสัย จะว่านี่คือความฝันก็ไม่น่าจะใช่ เพราะเธอรู้สึกว่ามันสมจริงอย่างน่าประหลาด

จากนั้นหญิงสาวก็มองไปรอบ ๆ ปรากฏว่าสถานที่แห่งนี้คือทะเลดวงดาวที่เธอเคยเข้ามาแล้วตอนที่เธอถูกรถชนเสียชีวิต ทั้งสภาพแวดล้อม ทั้งบรรยากาศ แม้แต่ตำแหน่งดาวที่อยู่บนฟ้าก็เหมือนกับคราวก่อนไม่มีผิด แต่ว่าคราวนี้แปลกไปตรงที่มันมีประตูบานหนึ่งอยู่ไม่ไกลจากที่เธอยืนอยู่เพิ่มขึ้นมาด้วย

ประตูบานนั้นเป็นประตูไม้ทาด้วยสีขาวสะอาดตา เป็นประตูบานเดียวโดด ๆ ตั้งอยู่ตรงกลางสถานที่แห่งนี้ คิดดูแล้วมันก็แปลกอยู่ไม่น้อยที่จะมีประตูอยู่บนนี้

“อะไรน่ะ หรือว่าจะเป็นประตูไปที่ไหนก็ได้ของโดราเอมอนเหรอ” หลินเพ่ยหลันถามตัวเองอีกครั้ง “จะว่าไปแล้วประตูบานนี้ก็เหมือนกับประตูของโดราเอมอนจริง ๆ ต่างกันก็แค่คนละสี ไปดูใกล้ ๆ ดีกว่า”

เมื่อคิดได้อย่างนั้นจึงได้ค่อย ๆ เดินเข้าไปใกล้ประตู แต่ยิ่งเดินเข้าไปใกล้มากเท่าไร กลับยิ่งรู้สึกเหมือนกับว่ามันดึงดูดให้เข้ามาหามากขึ้น

ในใจของหญิงสาวเวลานี้คิดอยากจะเปิดประตูมากว่ามันจะทะลุไปได้เหมือนประตูของโดราเอมอนหรือเปล่า แต่ว่าอีกใจหนึ่งก็ยังคงลังเล