บทที่ 15 เข้าใจกันมากขึ้น

บทที่ 15 เข้าใจกันมากขึ้น

ซ่งเฟยหลงถือผ้าขนหนูผืนนั้นมาให้หลินเพ่ยหลัน เขาเอาวางใส่มือเธอไว้แล้วพูดขึ้นอย่างอ่อนโยน “ในเมื่อพ่อซื้อให้เป็นของขวัญ ทำไมเพ่ยหลันไม่เก็บไว้ใช้เองละ เอามาให้พี่ทำไม พี่น่ะใช้อะไรก็ได้ ไม่ต้องใช้ของดีขนาดนี้หรอก”

“ได้ยังไงกันคะ พี่เป็นคนที่ทำงานหาเงินมาดูแลครอบครัว ดูแลฉัน ฉันก็ต้องดูแลพี่กลับเหมือนกัน ถ้าพี่อยากให้ฉันสบายใจ พี่ก็รับไว้เถอะ” หลินเพ่ยหลันพูดออกมาอย่างจริงจัง

การที่เธอทำแบบนี้ก็เป็นเพราะอยากจะตอบแทนเขาบ้าง เพราะตั้งแต่มาอยู่ในร่างนี้ ที่ผ่านมาชายหนุ่มก็ดูแลเธออย่างดีตลอด ทั้งยังปกป้องเธอจากทุกคนแม้กระทั่งแม่ของเขาเอง

“ขอบคุณครับ พี่จะรับไว้เพื่อให้เพ่ยหลันสบายใจ”

ซ่งเฟยหลงตอบกลับเมื่อรู้เหตุผลของเธอ จากนั้นจึงหยิบคืนมาก่อนจะพาดผ้าขนหนูขึ้นบ่าแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป

ส่วนหลินเพ่ยหลันก็ออกมาจากห้องเพื่อเตรียมอาหารเช้าให้ทุกคนร่วมกับจ้าวจินเยว่และซ่งชุนเป้ย เมื่อกินอาหารเช้าแล้วทุกคนก็ไปทำงานที่คอมมูนตามปกติ

หลินเพ่ยหลันยังคงเข้ามิติทุกครั้งที่มีโอกาส ถ้าเป็นไปได้เธอก็จะหาเวลาเข้าทุกวันและหยิบของที่จำเป็นต้องใช้ออกมา

ส่วนมากก็จะเป็นอาหารสดเพราะเป็นที่สงสัยน้อยกว่า บางวันที่เอาเนื้อไก่ออกมาข้างนอกเพื่อทำอาหาร ก็จะบอกกับคนบ้านซ่งว่ามีเด็กในหมู่บ้านเข้าป่าไปจับไก่มาได้แล้วเอามาขายให้

เวลาเครื่องเทศหมดหญิงสาวก็จะเอาออกมาใช้ ส่วนมากแล้วเรื่องการจัดการต่าง ๆ ในครัวเป็นเธอดูแล จึงไม่เป็นที่สงสัยมากนัก ส่วนเงินก็เป็นเงินที่สามีมอบให้ไว้ใช้จ่าย

ชีวิตของหลินเพ่ยหลันในบ้านซ่งนั้นเริ่มดีขึ้นเรื่อย ๆ จ้าวจินเยว่กับซ่งชุนเป้ยต่างก็ชอบเธอมากขึ้น ส่วนซ่งชุนเหยาที่เป็นพี่ใหญ่ของบ้านนั้น เขาเป็นคนที่ไม่สนใจเรื่องเล็กๆ น้อยๆ อยู่แล้ว อีกอย่างเขายังเป็นคนใจดีด้วย จะมีก็แต่แม่สามีที่ยังคงมีความรู้สึกไม่ดีกับสะใภ้ตาบอดอย่างเธออยู่ แต่ก็ยังดีที่ช่วงนี้ไม่ได้ข้องเกี่ยวอะไรกันมากนักเพราะพ่อสามีป่วย

ส่วนความสัมพันธ์ของหลินเพ่ยหลันกับซ่งเฟยหลงก็ค่อย ๆ ใกล้ชิดกันมากขึ้นเรื่อย ๆ ในที่สุดทั้งสองก็เริ่มพูดเปิดใจกันมากขึ้น

เนื่องจากซ่งเฟยหลงเป็นคนเอาอกเอาใจภรรยาเก่ง เวลากลับมาจากทำงานบางครั้งเดินผ่านดอกไม้ ก็มักจะเด็ดมาให้เสมอเพราะอยากให้ภรรยาได้กลิ่นดอกไม้หอม ๆ บ้าง บางครั้งเห็นคนขายของป่าหรือขนมก็ซื้อมาฝากเธอเสมอ

ส่วนหลินเพ่ยหลันเองก็คอยดูแลปรนนิบัติชายหนุ่มอย่างดีเช่นกัน

“คริคริ น่าอิจฉาพี่สะใภ้สามจังเลย มีสามีที่เอาใจใส่แบบนี้” ซ่งชุนเป้ยพูดขึ้นอย่างล้อเลียน

“นั่นสิ พี่ว่าตั้งแต่เพ่ยหลันตกน้ำในครั้งนั้น อาเฟยก็ดูจะเอาใจใส่มากขึ้นนะเนี่ย”  จ้าวจินเยว่พูดเสริมขึ้นอีกคน

“พี่สะใภ้ ชุนเป้ยพูดอะไรก็ไม่รู้” หลินเพ่ยหลันพูดออกมาอย่างเขินอาย เธอก็รู้สึกว่าสนิทกับเขามากขึ้นจริง ๆ

 ส่วนซ่งเฟยหลงก็รู้สึกสะกิดใจกับคำพูดของจ้าวจินเยว่และซ่งชุนเป้ยไม่น้อย เขาเองก็รู้สึกว่าหลังจากที่หลินเพ่ยหลันฟื้นมาจากการตกน้ำคราวนั้นก็ดูจะเปลี่ยนไปมาก

จากที่คอยแต่ทำท่าหวาดกลัวทุกคน วันๆ เอาแต่ก้มหน้าก้มตาทำงานบ้าน ก็เปลี่ยนเป็นพูดคุยกับคนอื่นมากขึ้นและมีความสดใสมากขึ้น และไม่มีความหวาดกลัว อีกแม้จะโดนแม่ของเขาบ่นด่าเธอก็ทำเป็นไม่ใส่ใจเท่านั้น

อาการป่วยของซ่งตงลี่หรือพ่อซ่งนับวันก็ยิ่งหนักขึ้น ตอนพาไปหาหมอที่โรงพยาบาลใกล้บ้าน หมอก็บอกว่าเป็นไข้หวัดใหญ่และได้จัดยาสมุนไพรมาให้

“แม่คะ ยานี่...” หลินเพ่ยหลันที่คุ้นชินกันการใช้ยาปัจจุบันจึงไม่ค่อยรู้เรื่องการต้มยา อีกทั้งตาของเธอก็มองไม่เห็นจึงพูดขึ้นมาอย่างลังเล นางหยางเจี่ยเห็นอย่างนั้นจึงไม่ได้ไว้ใจให้เธอไปต้มยาให้

“เรื่องต้มยานี่เธอไม่ต้องยุ่ง ฉันจัดการเอง เดี๋ยวต้มยามาผิด ๆ ถูก ๆ สามีฉันเป็นอะไรมากไปกว่าเดิมอีกจะแย่เอา อีกอย่างหากเธอได้รับอันตราย เดี๋ยวอาเฟยจะไม่พอใจอีก เธอจะไปทำอะไรก็ไปเถอะ” นางหยางเจี่ยบอกกับหลินเพ่ยหลัน ในขณะที่กำลังหอบห่อยาไปหลังบ้านเพื่อต้มให้สามีกิน

“ค่ะ แต่ถ้าแม่มีอะไรให้ช่วย เรียกฉันได้ตลอดเลยนะคะ ฉันจะรออยู่แถวนี้” หลินเพ่ยหลันตอบกลับไปพร้อมกับส่งห่อยาไปข้างหน้า เพื่อจะยื่นให้แม่สามี

“ไม่ต้องมาอยู่เกะกะลูกตาแถวนี้ สามีของฉัน ฉันดูแลเองได้ เธอมีหน้าที่ต้องทำงานบ้านก็ทำเสียให้เรียบร้อย” นางหยางเจี่ยบอกออกมาคล้ายกับรำคาญ

“ค่ะ” หลินเพ่ยหลันพยักหน้าก่อนเดินจากไป แต่ทว่า..

“เดี๋ยว กลับมานี่ก่อน ฉันมีเรื่องจะให้เธอทำอย่างหนึ่ง” นางหยางเจี่ยเรียกอีกฝ่ายไว้ เมื่อคิดอะไรได้ขึ้นมา

“ค่ะ แม่บอกมาได้เลย ฉันยินดีทำทุกอย่าง” หลินเพ่ยหลันตอบพร้อมพยักหน้ารับด้วยความยินดีที่แม่สามียอมให้เธอช่วยเหลือ

“ฉันจะให้เธอไปยืมกระเป๋าน้ำร้อนที่บ้านเหลียวให้หน่อย ของบ้านเรามันเก่ามากแล้ว ฉันกลัวน้ำมันจะซึมออกมาลวกสามีของฉันน่ะ ไปให้ได้ไหมล่ะ” นางหยางเจี่ยพูดขึ้นมาอย่างไม่แน่ใจ

เมื่อได้รู้ว่าแม่สามีต้องการกระเป๋าน้ำร้อน หลินเพ่ยหลันก็ฉุกคิดขึ้นมาได้ว่าในมิติของเธอเองก็มีกระเป๋าน้ำร้อนเช่นกัน ดังนั้นจึงได้บอกกับแม่สามีไปว่า

“ไม่ต้องไปยืมใครหรอกค่ะ ฉันมีกระเป๋าน้ำร้อนอยู่ในหีบตอนที่ขนของมาจากบ้านเดิมเดี๋ยวฉันไปเอามาให้นะคะ”

“ถ้าอย่างนั้นก็รีบไปเอามาสิ จะรอช้าอยู่ทำไม ของจำเป็นต้องใช้เดี๋ยวนี้ ตอนนี้สามีฉันหนาวจะตายอยู่แล้วไม่เห็นหรือไง” นางหยางเจี่ยพูดเสียงดังโดยลืมว่าสะใภ้คนนี้มองไม่เห็น

“ค่ะ ไปเดี๋ยวนี้ค่ะ”

หลินเพ่ยหลันตอบกลับและรีบเดินกลับมาที่ห้องของตัวเอง จากนั้นก็นั่งลงที่เตียงแล้ว ก็นั่งคิดว่าไม่เพียงแค่กระเป๋าน้ำร้อนเท่านั้นที่เธอต้องการ ทว่าเธอคิดอยากที่จะช่วยพ่อสามีขึ้นมา

  “พ่อสามีไปหาหมอและกินยาสมุนไพรแบบนี้มาหลายวันแล้วแต่อาการก็ไม่ได้ดีขึ้นเลย ไข้หวัดใหญ่นี่หากเป็นแล้วก็สามารถแพร่ระบาดไปยังทุกคนในบ้านได้ ถ้าติดหวัดทุกคนคงลำบากแน่ ๆ  ในห้างนั้นมีร้านขายยาอยู่ที่ชั้นหนึ่ง เดี๋ยวเราเอายายุคปัจจุบันออกมาให้พ่อสามีกินดีกว่า”

เมื่อคิดออกแล้วจึงลูบไปที่จี้ผีเสื้อที่สร้อยข้อมืออีกครั้ง จากนั้นเธอก็ไปโผล่ในห้างสรรพสินค้าที่คุ้นเคย

หญิงสาวรีบเดินตรงไปยังแผนกเครื่องใช้สำหรับบุคคลก่อน เพื่อที่จะไปหยิบเอากระเป๋าน้ำร้อนมา จากนั้นก็เดินไปที่ร้านขายยาก่อนจะอ่านฉลากยาแล้วเลือกยาที่ตรงกับอาการมา มีทั้งยาลดน้ำมูก ยาแก้ไอ และไม่ลืมยาพาราเซตามอลที่ถือเป็นยาครอบจักรวาล เมื่อได้ครบแล้วก็รีบออกมาจากมิติทันที

แต่ทว่าพอกลับมายังโลกภายนอกแล้ว เธอกลับมาเป็นคนตาบอดมองไม่เห็น ทำให้ไม่รู้ว่ายาไหนเป็นยาไหนเพราะกระปุกคล้าย ๆ  กัน หลินเพ่ยหลันจึงไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรต่อไปดี คิดหาทางอยู่นานจึงได้คำตอบว่า

“รอให้พี่เฟยหลงกลับมาก่อนแล้วค่อยปรึกษากับเขาดีกว่า อีกอย่างถ้าเราเอายาไปให้แม่สามี แม่คงไม่เชื่อใจเราแน่ ตอนนี้สิ่งที่ต้องทำก็คือเอากระเป๋าน้ำร้อนไปให้ก่อนจะดีกว่า” พูดกับตนเองเสร็จเธอก็วางกระปุกยาไว้บนเตียงและรีบเดินออกไปจากห้องเพื่อนำกระเป๋าน้ำร้อนไปให้แม่สามี

“ทำไมช้าจัง นี่ฉันต้มน้ำร้อนจนเดือดตั้งนานแล้ว” นางหยางเจี่ย ตวาดใส่เมื่อเห็นลูกสะใภ้ตาบอดกำลังถือกระเป๋าน้ำร้อนเข้ามา