ตอนที่ 36 ของกินหรือของต้องห้าม

“กินพร้อมกันไปเสียเลย พวกท่านจะได้ไม่ต้องรู้สึกเกรงใจพวกเราขอรับ” เจียงเหิงกล่าวด้วยใบหน้าเรียบเฉย

คนทั้งสี่ฟังแล้วตาค้าง ในใจทั้งตกใจ ทั้งประหลาดใจ

พวกเขาไม่คาดคิดเลยว่า เรือนที่เหมือนจะยากจนนี้ จะสามารถตักอาหารร้อน ๆ มาแบ่งให้แขกได้โดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย!!

นางอู๋ซื่อชะโงกหน้ามองไปในหม้อดิน เมื่อเห็นว่าในหม้อยังมีอาหารเหลืออยู่อีกก็ยิ่งตกใจหนัก

"หลานสาว อย่าหาว่าข้าปากมากสู่รู้เลยนะ แต่เจ้าต้องรู้จักประหยัดบ้าง" นางยกมือขึ้นทาบอกพยายามควบคุมริมฝีปากไม่ให้สั่น " ข้าต้มข้าวต้มเจือจางคราวหนึ่งยังเก็บไว้กินได้สามวันเลยนะ ของนี่เจ้าทำข้นเกินไปน่าจะเติมน้ำให้มากหน่อย"

กู้ชิงเหอยิ้มเจื่อน นางกำลังจะอธิบาย แต่ยังไม่ทันเอ่ยอะไร หูซ่างซุนก็เอ่ยขึ้นบ้าง

“ข้าเห็นหลานชายต้องเข้าเมืองหางานหาเงินอยู่บ่อยๆ แม้ตอนนี้ยังใช้จ่ายได้คล่องมือ แต่ข้าก็อยากให้พวกเจ้าคิดถึงวันหน้าด้วย”

"ขอบคุณเจ้าค่ะ ข้ายินดีรับฟังคำเตือนของทุกท่าน" นางเว้นจังหวะ แล้วค่อยยิ้มบางๆ ก่อนจะเอ่ยต่อด้วยเสียงอ่อนนุ่ม "แต่ว่า..อาหารในหม้อนี้ ไม่ได้ซื้อมาหรอกเจ้าค่ะ"

ทั้งสี่คนมองหน้ากันอย่างงุนงง อู๋ซื่อเลิกคิ้ว ขณะที่หูจื้อจิ่นขมวด