ตอนที่ 4 ขว้างโซ่พันตัว

เด็กสาวเม้มปากแน่น หันไปมองร่างบางที่อยู่ข้างนางด้วยสายตาเวทนา ก่อนจะกลั้นใจเอ่ยขึ้น

“แต่..ท่านช่วยนางไว้แล้วนะเจ้าคะ จะหยุดแค่นี้ได้อย่างไร”

เขาไม่ตอบ สีหน้าไร้อารมณ์ ทว่าสายตาเหลือบมองน้องสาวเล็กน้อย

เจียงเหยียนขยับเข้ามาอีกก้าว เงยหน้ามองพี่ชายด้วยแววตาขอร้อง “มันก็เหมือนช่วยคนตกน้ำแล้วดึงขึ้นมาแค่ครึ่งตัว..แบบนั้นคนผู้นั้นก็ยังจมน้ำอยู่ดีนะเจ้าคะ”

เจียงเหิงหน้าตึงขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เขาแค่ยื่นมือไปช่วยเพียงครั้งเดียว ไฉนถึงเหมือนขว้างโซ่กลับมาพันตัวเองเสียได้เล่า!

อยู่ดีๆ นางหวางซื่อที่แสร้งทำเป็นร่ำไห้สงสารกู้ชิงเหอจับใจอยู่เมื่อครู่ก็เบิกตาโพลงขึ้นมา

“เจียงซิ่วไฉ ตามจริงเจ้าก็มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้เช่นกัน จะปฏิเสธว่าไม่เกี่ยวข้องก็คงไม่ถูกนัก ”

ท้องไส้ของกู้ชิงเหอเริ่มปั่นป่วน นางรู้แล้วว่าเหตุการณ์ต่อจากนี้จะเป็นเช่นไร! 

ไม่ได้! นางจะปล่อยให้เหตุการณ์เป็นไปตามเนื้อเรื่องในนิยายไม่ได้! นางเริ่มวิงวอนหวางชุ่นฮวาอีกครั้ง

“ท่านป้าสะใภ้ ข้ารับปากท่าน ข้าจะทำงาน! ข้าจะทำทุกอย่างเพื่อหาเงินมาคืนท่าน พาข้ากลับไปที่เรือนด้วยเถิดเจ้าค่ะ”

หวางชุ่นฮวาถอยหลังไปสองก้าว “เด็กโง่ รู้หรือไม่ว่าข้ากำลังจะช่วยหาทางออกให้เจ้า!”

เจียงเหิงยกยิ้มมุมปากราวกับรู้ตอนจบของละครเรื่องนี้ แต่ก็ยังยืนรอฟังประโยคต่อไปของหวางชุ่นฮวาเงียบๆ

“ข้าถามหน่อยเถิด ก่อนที่ข้าจะมาถึงที่นี่ ผู้ใดเป็นคนช่วยเหลือหลานสาวข้าลงมาจากต้นไม้” 

บุรุษชาวบ้านสองคนหันไปมองหน้าเจียงเหิง

“เจียงซิ่วไฉตะโกนเรียกพวกเราให้เข้ามาช่วย เป็นเขาที่อุ้มหลานสาวของพวกเจ้าเอาไว้ ส่วนข้าก็ปีนขึ้นไปช่วยปลดเชือก”

แววตาของผู้เฒ่าหลู่ส่องประกายขึ้นมาวาบหนึ่ง 

“ดูเอาเถิด เจ้าสาวยังไม่ทันจะออกจากหมู่บ้าน นางก็ตกไปอยู่ในอ้อมกอดของบุรุษอื่นแล้ว มีตรงไหนที่ยุติธรรมกับชายชราเช่นข้าบ้างหรือไม่!”

เจียงเหยียนอ้าปากค้าง “ข้ารู้ว่าบุรุษกับสตรีย่อมแตกต่างไม่ควรสัมผัสใกล้ชิด แต่ยามนั้นสถานการณ์คับขัน ไม่ให้พี่ชายข้าเข้าไปช่วย แล้วจะปล่อยให้นางขาดใจตายอยู่บนนั้นหรืออย่างไร?"

หลายคนในที่นั้นเริ่มมองตากันไปมา คล้ายเข้าใจเจตนาที่แท้จริงของหวางซื่อแล้ว นางมิได้เพียงใส่ร้าย แต่กำลังปูทางให้เจียงซิ่วไฉกลายเป็นแพะรับบาป เพื่อจะได้บีบให้เขาต้องควักเงินชดเชยแทนตนอย่างเลี่ยงไม่ได้!

“หกร้อยอีแปะเชียวนะ บัณฑิตตกอับอย่างเจียงซิ่วไฉจะเอาที่ไหนมาจ่าย ฝันไปเถิดนางหวางซื่อ!” เสียงหนึ่งดังขึ้น

“เจียงซิ่วไฉช่วยเหลือด้วยใจจริง เพียงแต่..หญิงสาวกับบุรุษหากต้องแตะเนื้อต้องตัวกัน แม้เพียงชั่วครู่ก็ยากจะอธิบายต่อผู้คน” สตรีชาวบ้านคนหนึ่งเอ่ยขึ้น 

นางเห็นว่า ต่อให้เจียงซิ่วไฉไม่มีเงิน ก็ดีกว่าปล่อยให้หลานสาวบ้านกู้ตกไปอยู่ในมือของตาเฒ่าหลู่ จึงออกปากสนับสนุนอย่างไม่ลังเล

แต่ก็มีบางคนพูดตรงเสียยิ่งกว่าตรง ไม่ไว้หน้าสองสามีภรรยาสกุลกู้แม้แต่น้อย “นางไร้บิดามารดา ญาติพี่น้องก็พึ่งพาไม่ได้ มีแต่คิดจะขายหลานสาวกิน! ข้าว่านะ บัณฑิตเจียง หากท่านรับนางไว้ ก็เท่ากับช่วยชีวิตนางและปกป้องชื่อเสียงตนเองด้วย”

กู้ต้าซุนรีบโน้มตัวกระซิบกับหวางชุ่นฮวา “เมียจ๋า เจ้าก็รู้ เขาเป็นบัณฑิตตกอับ แม้แต่ค่าเดินทางไปสอบยังไม่มี จะให้เขาเอาเงินที่ไหนมาจ่ายแทนเราเล่า?”

หวางชุ่นฮวาหันมาค้อน “ท่านพี่อาจไม่เคยสังเกต เจียงซิ่วไฉมักพาน้องสาวเข้าเมืองไปซื้อตำรา หมึก กระดาษอยู่บ่อยๆ ไม่แน่ว่าเขาอาจมีเงิน เพียงแต่มันไม่พอสำหรับค่าเดินทางก็ได้นี่!”

แน่นอนว่าคำพูดของทุกคนเจียงเหิงล้วนได้ยินชัดแจ้ง

เขาสอบผ่านระดับซิ่วไฉตั้งแต่อายุสิบห้า ตอนนั้นผู้คนในหมู่บ้านต่างพากันเคารพและให้เกียรติคนสกุลเจียงราวกับเป็นเจ้าของหมู่บ้าน 

การสอบซิ่วไฉในครั้งนั้นเป็นการสอบระดับตำบล เขาจากเรือนไปแค่สามวันแต่เจียงเหยียนกลับถูกคนในบ้านละเลยกลั่นแกล้ง นางล้มป่วยอยู่เพียงลำพังตลอดสามวันจนเขากลับมาถึงได้มีคนรู้ว่านางป่วย

พอถึงการสอบจวี่เหรินในระดับอำเภอที่กระชั้นชิดกับการสอบซิ่วไฉเพียงไม่นาน ทำให้เขาไม่อาจเดินทางไปสอบได้สะดวก ปัญหามีหลายอย่างทั้งเรื่องเงิน ทั้งเขาไม่อยากทิ้งน้องสาวไว้เพียงลำพังในเรือนเป็นเวลานาน จึงตัดสินใจไม่ไปสอบจวี่เหริน

ไม่คิดว่าชาวบ้านกลับยกเอาเรื่องสกุลเจียงไม่สามารถหาเงินค่าเดินทางให้หลานชายไปเข้าสอบได้ ไปพูดกันปากต่อปากจนข่าวเกินจริงไปมากโข

ชาวบ้านนิสัยไม่ดีขี้อิจฉาบางคนยังประณามเขากับน้องสาวว่าเป็นตัวล้างผลาญของสกุลเจียงอีกด้วยซ้ำ ตั้งแต่นั้นเขาก็กลายเป็นบัณฑิตตกอับที่ชาวบ้านจะให้เกียรติก็เพียงต่อหน้า แต่ลับหลังก็พากันล้อเลียนสนุกปาก

ท่านย่าหูเบาได้ยินคนพูดเข้าหูบ่อยครั้งเข้าก็เชื่อถ้อยคำเหล่านั้นอย่างง่ายดาย ซ้ำยังเหมารวมเอาอาการเจ็บป่วยของคนในเรือนมาโทษว่าเพราะตนสองพี่น้องเป็นต้นเหตุอีก

ไม่ใช่ธุระอะไรที่เขาจะต้องไปอธิบายให้ทุกคนเข้าใจ และเรื่องที่สกุลเจียงมีปัญหาด้านการเงินนั้นก็เป็นเรื่องจริงที่ไม่อาจปฏิเสธ

“ท่านป้าหวาง หากมีอะไรในใจก็กล่าวมาตรงๆ เถิดขอรับ ข้ารอฟังอยู่”

“เจ้าทำให้หลานสาวข้าต้องแปดเปื้อน เช่นนั้นเจ้าก็ต้องรับผิดชอบ!”

มุมปากของชายหนุ่มกระตุกเล็กน้อย ราวกับกำลังยิ้มเย้ย เขากวาดตามองใบหน้าของผู้คนรอบด้านช้าๆ เพื่ออ่านความคิดของแต่ละคน

สายตาบางคู่เต็มไปด้วยความคาดหวัง บางคนแฝงความเหยียดหยาม ขณะที่อีกหลายคนคล้ายกำลังขอร้องให้เขายอมรับโดยดุษณี

“หืม?” เจียงเหิงส่งเสียงต่ำในลำคออย่างแปลกใจ

เหตุใดกู้ชิงเหอจึงมองเขาราวกับเห็นภูตผีปีศาจเช่นนั้นเล่า? ทั้งที่เขาเพิ่งช่วยชีวิตนางแท้ๆ กลับได้รับเพียงแววตาหวาดระแวงตอบกลับมา

ดวงตาคมสีดำสนิทของเขาหยุดอยู่บนใบหน้าซูบซีดไร้สีเลือดของนางอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเลื่อนไปมองร่างบอบบางของน้องสาวตนเอง

เขาไม่เคยเห็นเจียงเหยียนเอาใจใส่ผู้ใดเท่ากับกู้ชิงเหอมาก่อนเลย... ความคิดหนึ่งผุดขึ้นอย่างเงียบงัน

หากช่วยกู้ชิงเหอไว้ และให้นางอยู่เป็นเพื่อนเจียงเหยียน ยามที่เขาต้องออกไปสอบอีกครั้งก็จะได้ไม่ต้องกังวลว่าน้องสาวจะต้องโดดเดี่ยวอยู่เพียงลำพัง นั่นอาจเป็นทางเลือกที่ไม่เลวเลย!

“ข้าไม่มีเจตนาจะล่วงเกินนาง แต่หากทุกท่านคิดว่าข้าสมควรต้องรับผิดชอบ ข้าก็จะยอมรับ”

ร่างของกู้ชิงเหออ่อนยวบลงไปกองกับพื้น

จบแล้ว! นางหนีจากเจียงเหิงไปไม่ได้ เนื้อเรื่องเป็นไปตามอย่างที่นิยายเขียนไว้จริงๆ!!