ตอนที่ 4 หลงกลหรือจงใจ

แน่นอนว่าเจียงเหิงก็ได้ยินทุกประโยคของสองสามีภรรยาอย่างชัดเจน 

เขาสอบผ่านระดับซิ่วไฉตั้งแต่อายุสิบห้า ตอนนั้นผู้คนในหมู่บ้านต่างพากันเคารพและให้เกียรติคนสกุลเจียงราวกับเป็นเจ้าของหมู่บ้าน 

การสอบซิ่วไฉในครั้งนั้นเป็นการสอบระดับตำบล เขาจากเรือนไปแค่สามวันแต่เจียงเหยียนกลับถูกคนในบ้านละเลยกลั่นแกล้ง นางล้มป่วยอยู่เพียงลำพังตลอดสามวันจนเขากลับมาถึงได้มีคนรู้ว่านางป่วย

พอถึงการสอบจวี่เหรินในระดับอำเภอที่กระชั้นชิดกับการสอบซิ่วไฉเพียงไม่นาน ทำให้เขาไม่อาจเดินทางไปสอบได้สะดวก ปัญหามีหลายอย่างทั้งเรื่องเงิน ทั้งเขาไม่อยากทิ้งน้องสาวไว้เพียงลำพังในเรือนเป็นเวลานาน จึงตัดสินใจไม่ไปสอบจวี่เหริน

ไม่คิดว่าชาวบ้านกลับยกเอาเรื่องสกุลเจียงไม่สามารถหาเงินค่าเดินทางให้หลานชายไปเข้าสอบได้ ไปพูดกันปากต่อปากจนข่าวเกินจริงไปมากโข

ชาวบ้านนิสัยไม่ดีขี้อิจฉาบางคนยังประณามเขากับน้องสาวว่าเป็นตัวล้างผลาญของสกุลเจียงอีกด้วยซ้ำ ตั้งแต่นั้นเขาก็กลายเป็นบัณฑิตตกอับที่ชาวบ้านจะให้เกียรติก็เพียงต่อหน้า แต่ลับหลังก็พากันล้อเลียนสนุกปาก

ท่านย่าหูเบาได้ยินคนพูดเข้าหูบ่อยครั้งเข้าก็เชื่อถ้อยคำเหล่านั้นอย่างง่ายดาย ซ้ำยังเหมารวมเอาอาการเจ็บป่วยของคนในเรือนมาโทษว่าเพราะสองพี่น้องเป็นต้นเหตุอีก

ไม่ใช่ธุระอะไรที่เขาจะต้องไปอธิบายให้ทุกคนเข้าใจ และเรื่องที่สกุลเจียงมีปัญหาด้านการเงินนั้นก็เป็นเรื่องจริงที่ไม่อาจปฏิเสธ

“ท่านน้าจะกล่าวอะไร ก็กล่าวออกมาตรงๆ เถิดขอรับ ข้ารอฟังอยู่”

“เจ้าทำให้หลานสาวข้าต้องแปดเปื้อน เจ้าก็ต้องรับผิดชอบ!”

มุมปากของชายหนุ่มยกขึ้นข้างหนึ่ง กวาดตามองสีหน้าของแต่ละคนเพื่อดูว่าคนกลุ่มนี้คิดอย่างไรกับตนบ้าง

บางคนใช้สายตามองมาด้วยความหวัง บางคนเหยียดหยาม บางคนคล้ายกำลังขอร้องให้เขายอมรับ

“หืม?” ชายหนุ่มส่งเสียงในลำคออย่างแปลกใจ

เหตุใดกู้ชิงเหอถึงได้ทำหน้าราวกับกำลังเผชิญหน้ากับภูตผีปีศาจเช่นนั้นเล่า เขาเป็นคนช่วยชีวิตนางมาแท้ๆ 

เหตุใดนางถึงกลัวเขา!?

ดวงตาคมสีดำสนิทของเจียงเหิงจับจ้องอยู่บนใบหน้าซูบตอบไร้สีเลือดของกู้ชิงเหออยู่ชั่วขณะก่อนจะย้ายไปที่ร่างของน้องสาว

เขาไม่เคยเห็นเจียงเหยียนเอาใจใส่ผู้ใดเท่ากับกู้ชิงเหอผู้นี้มาก่อนเลย.. 

ถ้าเขาช่วยกู้ชิงเหอไว้ก็จะได้น้องสาวมาเพิ่มอีกคนไว้อยู่เป็นเพื่อนเจียงเหยียนก็อาจเป็นความคิดที่ดี ยามที่ตนต้องไปสอบอีกครั้งจริงๆ จะได้ไม่ต้องกังวลอีก

“ข้าไม่มีเจตนาจะล่วงเกินนาง แต่หากทุกท่านคิดว่าข้าสมควรต้องรับผิดชอบ ข้าก็จะยอมรับ”

ร่างของกู้ชิงเหออ่อนยวบลงไปกองกับพื้นอีกครั้ง

จบแล้ว! นางหนีจากเจียงเหิงไปไม่ได้ เนื้อเรื่องเป็นไปตามอย่างที่นิยายเขียนไว้จริงๆ

ยามนี้กู้ต้าซุนถึงได้ก้าวออกมายืนเบื้องหน้าภรรยา “เจียงซิ่วไฉ เช่นนั้นเจ้ามีเงินหกร้อยอีแปะ?”

ชายหนุ่มไม่ตอบ แต่กลับล้วงเอาถุงเงินออกมานับแล้วยื่นส่งให้ผู้เฒ่าหลู่

“ขออภัยผู้อาวุโสที่ข้าล่วงเกิน จากนี้ไปสองหมู่บ้านก็ยังคงเป็นมิตรสหายกันเช่นเดิมนะขอรับ”

“ได้ๆๆ เจ้าเกรงใจไปแล้ว คนเราผิดพลาดได้ แต่หากไม่รับผิดชอบนี่สิถึงจะไม่ควรอภัย” ชายชรารับเงินกลับไปเก็บโดยที่ไม่เสียเวลานับ

“แต่ข้าเตือนเจ้าไว้อย่างนะบัณฑิตเจียง สตรีผู้นี้ไร้กตัญญู ท่านลุงกับป้าสะใภ้เลี้ยงดูนางมาหลายปีแต่นางกลับไม่คิดทดแทนคุณซ้ำยังก่อเรื่องให้ผู้คนต้องวุ่นวาย เจ้าก็ดูนางดีๆ หน่อยเล่า” ชายชราตบบ่าเจียงเหิงเบาๆ ก่อนจะเดินจากไปพร้อมกับคนของเขา

กู้ชิงเหอเหม่อมองพื้นดินอย่างเลื่อนลอย นางผิดอะไร? กู้ชิงเหอผู้นี้ทำผิดอะไร นางต่างหากที่เป็นผู้ถูกกระทำมาตลอด!!

หวางชุ่นฮวาเบิกตามองถุงเงินในมือของเจียงเหิงด้วยแววตาลุกวาว นางเห็นอยู่ว่าในถุงเงินนั้นยังมีเงินเหลืออยู่อีก!

“ช้าก่อนตาเฒ่า”

“บ๊ะ! เจ้ายังจะมีปัญหาอะไรอีก นางหวางซื่อ!” ชายชราหันกลับมาตวาดลั่น

“เจ้าให้เงินข้ามาแล้วหกร้อยอีแปะก็จริงอยู่ แต่ตามที่เราตกลงกันไว้ เจ้าจะให้สินสอดหลานสาวข้า 1 ตำลึงมิใช่หรือ? ที่เหลืออีกสี่ร้อยอีแปะเล่า”

“เพ่ย! นางหญิงหิวทอง!! ยามเจ้าพูดจากับผู้คนเจ้าจ้องแต่ถุงเงินโดยไม่มองหน้าผู้ใดเลยหรืออย่างไร!” ผู้เฒ่าหลู่เต้นผาง “ข้าไม่ได้เอาตัวหลานสาวเจ้ากลับไปด้วยจะให้ข้าจ่ายอะไรให้อีก!”

“ข้าไม่รู้ล่ะ แม่สื่อก็เป็นพยานให้ข้าได้ว่าสินสอดของกู้ชิงเหอต้องเป็น 1 ตำลึงเงิน” แต่ข้าเพิ่งได้รับมาเพียงหกร้อยอีแปะแล้วผู้ใดจะรับผิดชอบส่วนที่เหลือให้ข้า!" หวางชุ่นฮวามองสลับไปสลับมาระหว่างเจียงเหิงกับผู้เฒ่าหลู่

“ก็ต้องเป็นเจียงซิ่วไฉน่ะสิ เขาซื้อแม่นางกู้มาจากผู้เฒ่าหลู่แล้วมิใช่หรือ เขาก็ต้องเป็นคนจ่าย” ชายหนุ่มที่มากับผู้เฒ่าหลู่ชี้มือไปยังเจียงเหิง

“ผิดแล้ว 1 ตำลึงนั่นมันเป็นเรื่องที่ผู้เฒ่าหลู่ตกลงกับคนสกุลกู้ แต่เจียงซิ่วไฉตกลงจะซื้อคนในราคาหกร้อยอีแปะ เขาไม่ต้องจ่ายส่วนที่เหลือ” อีกคนว่า

“ข้าว่าเจ้าทำใจเสียเถิดต้าซุน หวางซื่อ อย่าลืมสิว่าบ้านเจียงไม่มีเงินเหลือแล้ว ข้าเดาว่าเท่าที่เจียงซิ่วไฉนำออกมาเมื่อครู่ก็คงจะหมดตัวแล้วกระมัง” บางคนเสียดสีอย่างนึกสนุก

“จริงด้วย ปกติข้าเห็นสกุลเจียงมักจะสั่งซื้อฟืนเข้าไปเก็บไว้เป็นประจำ แต่ระยะหลังมานี้เห็นว่าเจียงซืออวี่ออกไปตัดฟืนเอง แม้แต่ฟืนพวกเขาก็ยังไม่มีปัญญาซื้อแล้ว เหตุใดเจียงซิ่วไฉที่เอาแต่เดินลอยไปลอยมาถึงได้มีเงินมาซื้อตัวสตรีได้คราวละหลายร้อยอีแปะเล่า?”

เจียงเหิงไม่ได้สนใจกับคำพูดของชาวบ้านเลยสักนิด เขารู้อยู่แล้วว่าหวางชุ่นฮวาแสร้งทักท้วงเฒ่าหลู่ก็เพื่อให้ตนยอมจ่ายเพิ่มอีกสี่ร้อยตำลึง 

ทีแรกเขาคิดจะยกเลิกการซื้อตัวหญิงสาวไปเสียเลยอย่างนึกรำคาญ ตนก็ไม่ได้เป็นพ่อพระที่จิตใจเมตตาถึงเพียงนั้น! แต่พอเห็นสายตาของน้องสาวแล้วเขาก็ได้แต่ถอนใจ

“เหยียนเอ๋อร์..ข้าตามใจเจ้ามากไปแล้วจริงๆ”

พอเห็นเจียงเหิงยอมควักเงินอีกสี่ร้อยอีแปะออกมาหวางชุ่นฮวาก็ยิ้มแก้มแทบแตก

“ออกเรือนไปแล้วก็ทำตัวดีๆ นะชิงเหอ วันหน้าได้ดิบได้ดีแล้วก็อย่าลืมกลับมาตอบแทนน้ำใจพวกเราบ้างแล้วกัน”

กู้ชิงเหอเหลือบตามองป้าสะใภ้ สตรีใจร้ายผู้นี้ยังคิดจะหาประโยชน์จากนางอีกหรือ! 

“ทุกท่านอย่าได้เข้าใจข้าผิด ที่ข้ายอมจ่ายเงินชดเชยจำนวนนี้ออกมามันไม่ใช่ค่าสินสอดสำหรับเจ้าสาว ข้าเห็นนางเป็นเพียงน้องสาวที่น่าสงสารคนหนึ่งเท่านั้น อย่าทำให้ชื่อเสียงนางต้องมาเสื่อมเสียเพราะข้าเลยขอรับ”

นางหวางซื่อยักไหล่ เจียงเหิงจะรับตัวกู้ชิงเหอไปเป็นภรรยาหรือเป็นบ่าวก็แล้วแต่เขาเถิด! ที่แท้เจียงซิ่วไฉก็ไม่ได้ฉลาดสักเท่าใดนัก นางแค่โวยวายนิดหน่อยก็หลงกลนางแล้ว!

“เอาล่ะ ทีนี้ข้ากลับได้แล้วใช่ไหม” ผู้เฒ่าหลู่กล่าวออกมาสีหน้าหงุดหงิด

“ไปให้เร็วเลยตาแก่ ไปแล้วไม่ต้องกลับมาเหยียบที่นี่อีกเลยก็ยิ่งดี!” หวางชุ่นฮวายกมือตวัดไปด้านข้างแรงๆ ราวกับไล่สุนัขจรจัด

กลุ่มของผู้เฒ่าหลู่ทำท่าจะกระโดดกลับมาอีกครั้ง เดือดร้อนให้ชาวบ้านในหมู่บ้านเกาซานต้องมาช่วยกันทั้งห้ามทั้งดึงสองผัวเมียจอมปั่นป่วนกันอีกรอบ