ตอนที่ 3 ตัวร้ายในนิยาย

กู้ต้าซุนก็เริ่มใจสั่น เขาโมโหไม่น้อยอยู่แล้วที่เฒ่าหลู่คิดจะขายหลานสาวให้กับหอนางโลม เมื่อเห็นหลานสาวคลานเข้ามากอดขาภรรยาเอาไว้แน่นก็ส่งสายตาวิงวอนไปยังหวางชุ่นฮวา

“ใช่ว่าข้าไม่สงสารเจ้านะชิงเหอ แต่ตอนนี้ข้าไม่มีเงินติดตัวเลยสักอีแปะเจ้าจะให้ข้าเอาที่ไหนมาคืนให้เขา” หวางซื่อกลอกตา เสแสร้งตีหน้าเศร้า

“เงินล่วงหน้าหกร้อยอีแปะที่ได้มาเมื่อเดือนก่อนเจ้าจำได้หรือไม่ว่าข้าเอาไปซื้อข้าวสารมายี่สิบชั่ง ถ้าไม่มีข้าวพวกเราจะใช้ชีวิตต่อกันมาได้อย่างไร ข้ายอมขายข้าวออกมาใช้หนี้ก็ได้..อย่างมากพวกเราก็อดตายไปพร้อมกัน แต่มันก็ไม่พอใช้หนี้อยู่ดี”

กู้ต้าซุนหลุบตาต่ำ ภรรยากล่าวไม่ผิด พอพวกเขารู้ข่าวว่าผู้เฒ่าหลู่จากหมู่บ้านข้างๆ ต้องการแต่งภรรยาเพื่อแลกกับเงิน 1 ตำลึงก็ไหว้วานแม่สื่อที่เทียวมาจับคู่ให้หลานสาวอยู่บ่อยครั้งไปสืบข่าวให้ 

ยามนั้นบ้านสกุลกู้กำลังเดือดร้อนเรื่องเงินสำหรับซื้อเสบียงอาหารอย่างหนัก หนทางใดที่จะได้เงินมาพวกเขาย่อมสนใจอยู่แล้ว

ผู้เฒ่าหลู่เคยมีภรรยาและลูกมาก่อน แต่หลังจากภรรยาจากไป บุตรชายหญิงของเขาก็เดินทางไปตั้งหลักปักฐานหาที่ทำกินกันที่เมืองอื่นตาเฒ่าจึงอาศัยอยู่เพียงลำพัง 

ชายชราแซ่หลู่กลัวว่าจะไม่มีคนเลี้ยงดูยามที่ตนเองลุกเดินไม่ไหวจึงได้คิดแต่งภรรยาเข้ามาอยู่เป็นเพื่อน

พอได้ยินว่าหลานสาวสกุลกู้เพิ่งจะสิบห้า ตาเฒ่าก็ตื่นเต้นดีใจยกใหญ่ ซ้ำยังใจกว้างมอบเงิน 600 อีแปะมากับแม่สื่อเพื่อเป็นสินสอดจับจองกู้ชิงเหอเอาไว้ล่วงหน้า

ที่ผ่านมามีแม่สื่อก็แนะนำสตรีให้ผู้เฒ่าหลู่หลายคน แต่สตรีเหล่านั้นส่วนใหญ่ก็เป็นแม่หม้ายลูกติด หรือไม่ก็เป็นสตรีสูงวัยทั้งสิ้น เทียบกับเด็กสาววัยสิบห้าจากบ้านกู้ได้ที่ไหน!

แม่สื่อถือเงินหกร้อยอีแปะกลับมาพร้อมกับแจ้งว่า พวกเขาจะได้รับอีกสี่ร้อยอีแปะที่เหลือในวันที่เจ้าบ่าวมารับตัวเจ้าสาว 

คราวแรกกู้ต้าซุนก็ลังเลใจอยู่ไม่น้อย แต่หลังจากที่ภรรยากล่าวว่าผู้เฒ่าหลู่อายุมากแล้ว หลานสาวอดทนอีกไม่กี่ปีก็จะได้ทรัพย์สมบัติทั้งหมดมาครอบครอง เมื่อเห็นว่าหลานสาวก็ไม่ได้เสียเปรียบเท่าใดนักเขาจึงยอมรับ

จำได้ว่าหลังจากที่แม่สื่อกลับออกไปแล้ว เขาก็พาภรรยาและบุตรชายเข้าเมืองหวังจะใช้เงินหกร้อยอีแปะซื้อข้าวของกลับมาให้เต็มเรือน แต่ที่ไหนได้เงินนั่นซื้อมาได้เพียงข้าวสารยี่สิบชั่งเท่านั้น และเป็นไปได้ว่าราคาข้าวจะสูงขึ้นอีกในภายหน้าด้วย

“เจียงซิ่วไฉ ท่านก็ได้ยินเรื่องราวทั้งหมดมาแล้วนี่ นางรับเงินจากข้าไปจริงๆ เช่นนั้นข้าก็มีสิทธิ์จะขายหรือมอบนางให้กับผู้ใดก็ได้ใช่หรือไม่” ผู้เฒ่าหลู่หันมากล่าวกับเจียงเหิง

คำพูดนั้นเพิ่มความตึงเครียดในใจให้กู้ชิงเหอไม่น้อย นางเงยหน้าขึ้นดวงตาไหววูบ ก่อนจะหมุนตัวหันไปยังอีกฝั่ง

“ท่านลุงช่วยพูดกับป้าสะใภ้ให้ข้าหน่อยเถิดเจ้าค่ะ ข้ารับรองว่าข้าจะทำงานหาเงินมาชดใช้ให้ครบให้ได้” หญิงสาวคลานมาคุกเข่าอยู่เบื้องหน้ากู้ต้าซุน ความหวังสุดท้ายถูกฝากไว้กับผู้เป็นลุงแท้ๆ ของตน

ทว่ากู้ต้าซุนกลับขยับตัวอย่างอึดอัด ยกมือเกาศีรษะพลางหลบสายตานาง “ชิงเหอ ข้าเอ่ยปากไปแล้วว่าเรื่องของเจ้าข้าจะมอบให้ป้าสะใภ้เจ้าจัดการ เจ้าคุยกับนางเอาเองเถิด” ว่าแล้วเขาก็ก้าวถอยไปยืนหลบอยู่ด้านหลังภรรยาอย่างที่เคยทำจนเป็นนิสัย

นางหวางซื่อก้าวขึ้นมาหนึ่งก้าว แสร้งทำหน้าเศร้า “ข้าไม่มีเงินจะคืนใครแล้ว ไม่สู้เจ้ารับปากเฒ่าหลู่ดี ๆ ว่าต่อไปเจ้าจะไม่ทำเรื่องเช่นนี้อีก เขาก็จะได้เอ็นดูเจ้าอีกสักหน่อย” นางยกแขนเสื้อขึ้นซับหยาดน้ำตาที่ไม่มีอยู่จริงอย่างช่ำชอง

เจียงเหิง หรือที่ชาวบ้านมักเรียกกันว่าเจียงซิ่วไฉ มิได้เอ่ยวาจาแม้เพียงครึ่งคำ ร่างสูงยืนนิ่งมั่นคงดุจต้นสนท่ามกลางลมหนาว ใบหน้าคมสันยังคงเรียบเฉยราวกับเรื่องวุ่นวายตรงหน้านั้นไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับตนแม้แต่น้อย เพียงใช้ดวงตาคมกริบกวาดมองคนทั้งสี่ไปมา เฉกเช่นผู้เฝ้าชมละครเรื่องหนึ่งเท่านั้น

อันที่จริงเขากับน้องสาวเพิ่งจะกลับเข้ามาในหมู่บ้าน ระหว่างที่เดินอยู่บนสะพานเจียงเหยียนเห็นเงาร่างหนึ่งแขวนอยู่ใต้กิ่งไม้ เขากับน้องสาวรีบตรงเข้าไปดูร่างนั้นกลับพบว่าเป็นหลานสาวบ้านสกุลกู้ที่เคยเห็นหน้าเห็นตากันมาบ้าง

เขาไม่อยากเข้าไปยุ่งเรื่องของผู้อื่นโดยไม่จำเป็น แต่เห็นกับตาว่านางยังไม่ได้หมดลมหายใจ ก็จำเป็นต้องช่วยปลดร่างนางลงมาจากกิ่งไม้

ทีแรกตั้งใจว่าพอมีคนตามมาช่วยเหลือกู้ชิงเหอแล้วเขาก็จะพาน้องสาวจากไป แต่เจียงเหยียนกลับสนใจสตรีผู้นี้เป็นพิเศษและไม่ยอมเดินตามเขากลับไปที่เรือน เขาจึงต้องมายืนนิ่งเป็นท่อนไม้อยู่ตรงนี้ 

เจียงเหยียนเห็นพี่ชายยังคงยืนนิ่งไม่พูดไม่จา นางก็รีบขอร้องอีกแรง “พี่ใหญ่..ข้าสงสารพี่สาวจังเลยเจ้าค่ะ ดูสิตัวนางสั่นไปหมดแล้ว”

ทันทีที่ได้ยินเสียงเล็กๆ และแววตาอ้อนวอนของน้องสาว ร่างกายของเขาก็เริ่มขยับ สายตาเลื่อนมาที่ดวงหน้าเล็กของเจียงเหยียน

ท่อนแขนของกู้ชิงเหอถูกเจียงเหยียนครอบครองเอาไว้อย่างแน่นหนา พอเด็กสาวหันไปทางพี่ชาย ร่างผอมบางของนางก็หันหน้าตามมาด้วย

กู้ชิงเหอเงยหน้าขึ้นช้า ๆ สายตาสบเข้ากับร่างสูงที่ยืนทอดเงาลงมาปิดครึ่งใบหน้านาง ผิวของเขาขาวผ่องราวหยกขัดเนื้อดี คิ้วคมตวัดสวยราวพู่กันแต้ม หากมองผิวเผิน บุรุษผู้นี้ช่างดูสงบและนุ่มนวลสมกับเป็นบัณฑิต ทว่าคนผู้นี้หาใช่บุรุษอ่อนโยนเช่นนั้นไม่!! 

เพราะในอนาคตชายหนุ่มหน้าตาดีที่ดูเหมือนจะไม่มีพิษมีภัยอันใดในยามนี้ กลับเป็นบุคคลที่อันตรายอย่างยิ่งยวดสำหรับนาง!! ในนิยายเขาจะเป็นผู้ลงมือสังหารนางอย่างเหี้ยมโหดด้วยมือของเขาเอง

เขามิได้เป็นเพียงบุรุษรูปงามธรรมดา แต่เป็นขุนนางกังฉินที่มีอำนาจสูงสุดในราชสำนัก มีทั้งยศถาบรรดาศักดิ์และกองกำลังนับหมื่นใต้บังคับบัญชา คำสั่งเพียงประโยคเดียวจากปากเขาสามารถชี้เป็นชี้ตายของผู้คนได้ทันที

ภายหลังคนผู้นี้จะเป็นที่รู้จักกันในนาม "ปีศาจสังหาร" ผู้พรากชีวิตศัตรูและคนที่ขัดใจโดยไร้ร่องรอยความลังเล ความโหดเหี้ยมเย็นชาในสายตาเขาเพียงเสี้ยววินาที ก็เพียงพอทำให้ผู้กล้าหลายคนสะท้านจนเข่าอ่อน

เพียงแค่เอ่ยชื่อของเขาก็ทำให้เด็กเล็กๆ หวาดกลัวและหยุดร้องไห้ในทันที ผู้คนทั่วไปไม่กล้าแม้แต่จะเอ่ยถึงเขาด้วยเสียงดัง เหมือนเอ่ยถึงความตายที่ย่างกรายอยู่ข้างกาย

นิยายเรื่องนี้นางอ่านไม่จบ เพราะนางสนใจจะอ่านเรื่องราวของกู้ชิงเหอผู้ซึ่งมีชื่อแซ่ตรงกับนางเท่านั้น และชะตาของนางก็คือ ตายตั้งแต่ยังไม่ถึงครึ่งเรื่องด้วยซ้ำ!!

น่าเสียดายที่นางอ่านข้ามเรื่องราวของเจียงเหิงตัวร้ายในนิยายผู้นี้ไปไม่น้อย รู้เพียงว่าเขาจะช่วยเหลือนางเอาไว้ในวันนี้ แต่ต่อมานางจะเป็นต้นเหตุที่ทำให้น้องสาวของเขาได้รับอันตรายใหญ่หลวง เขาจึงตามมาสังหารนางอย่างเลือดเย็น!!

ร่างผอมบางเริ่มสั่นสะท้านอย่างรุนแรงขึ้นมาอีกครั้งเมื่อคิดถึงชะตากรรมในอนาคตของตนเอง

“พี่ใหญ่..” เจียงเหยียนเร่งเร้าให้พี่ชายพูดอะไรออกมาสักคำ

“ข้าไม่ได้มีหน้าที่มาตัดสินปัญหาชีวิตของผู้ใด” ชายหนุ่มตอบห้วนๆ ทำเอาหลายคนต้องผิดหวังไปตามๆ กัน