ตอนที่ 3 โยนความผิด

แม่สื่อถือเงินหกร้อยอีแปะกลับมาพร้อมกับแจ้งว่า พวกเขาจะได้รับอีกสี่ร้อยอีแปะที่เหลือในวันที่เจ้าบ่าวมารับตัวเจ้าสาว 

คราวแรกกู้ต้าซุนก็ลังเลใจอยู่ไม่น้อย แต่หลังจากที่ภรรยากล่าวว่าผู้เฒ่าหลู่อายุมากแล้ว หลานสาวอดทนอีกไม่กี่ปีก็จะได้ทรัพย์สมบัติทั้งหมดมาครอบครอง เมื่อเห็นว่าหลานสาวก็ไม่ได้เสียเปรียบเท่าใดนักเขาจึงยอมรับ

จำได้ว่าหลังจากที่แม่สื่อกลับออกไปแล้ว เขาก็พาภรรยาและบุตรชายเข้าเมืองหวังจะใช้เงินหกร้อยอีแปะซื้อข้าวของกลับมาให้เต็มเรือน แต่ที่ไหนได้เงินนั่นซื้อมาได้เพียงข้าวสารยี่สิบชั่งเท่านั้น และเป็นไปได้ว่าราคาข้าวจะสูงขึ้นอีกในภายหน้าด้วย

“เจียงซิ่วไฉ ท่านก็ได้ยินเรื่องราวทั้งหมดมาแล้วนี่ นางรับเงินจากข้าไปจริงๆ เช่นนั้นข้าก็มีสิทธิ์จะขายหรือมอบนางให้กับผู้ใดก็ได้ใช่หรือไม่” ผู้เฒ่าหลู่หันมากล่าวกับเจียงเหอ

 “ท่านลุงช่วยพูดกับป้าสะใภ้ให้ข้าหน่อยเถิดเจ้าค่ะ ข้ารับรองว่าข้าจะทำงานหาเงินมาชดใช้ให้ครบให้ได้” กู้ชิงเหอหันมาคุกเข่าอยู่เบื้องหน้ากู้ต้าซุนแทน

“ชิงเหอ ข้าเอ่ยปากไปแล้วว่าเรื่องของเจ้าข้าจะมอบให้ป้าสะใภ้เจ้าจัดการ เจ้าคุยกับนางเอาเองเถิด” กู้ต้าซุนหนีเอาตัวรอดจากสถานการณ์อันน่าอึดอัดไปยืนอยู่หลังภรรยาอย่างที่เคยทำเป็นประจำ

“ข้าไม่มีเงินจะคืนใครทั้งสิ้น ไม่สู้เจ้ารับปากเฒ่าหลู่ดีๆ ว่าต่อไปเจ้าจะไม่ทำเรื่องเช่นนี้อีก เขาก็จะได้เอ็นดูเจ้าอีกสักหน่อย” นางหวางซื่อยกแขนเสื้อขึ้นมาซับน้ำตาที่ไม่มีอยู่จริง

“พี่ใหญ่..ข้าสงสารพี่สาวจังเลยเจ้าค่ะ ดูสิตัวนางสั่นไปหมดแล้ว” เจียงเหยียนน้ำตาคลอ

เจียงเหิง หรือเจียงซิ่วไฉชายหนุ่มวัยสิบแปดปียืนฟังแต่ละคนพูดออกมาด้วยใบหน้าเรียบสนิท ราวกับว่าที่ผ่านมาเขาไม่เคยมีตัวตนอยู่ตรงนั้น

อันที่จริงเขากับน้องสาวเพิ่งจะกลับเข้ามาในหมู่บ้าน ระหว่างที่เดินอยู่บนสะพานเจียงเหยียนเห็นเงาร่างหนึ่งแขวนอยู่ใต้กิ่งไม้ เขากับน้องสาวรีบตรงเข้าไปดูร่างนั้นกลับพบว่าเป็นหลานสาวบ้านสกุลกู้ที่เคยเห็นหน้าเห็นตากันมาบ้าง

เขาไม่อยากเข้าไปยุ่งเรื่องของผู้อื่นโดยไม่จำเป็น แต่เห็นกับตาว่านางยังไม่ได้หมดลมหายใจ ก็จำเป็นต้องช่วยปลดร่างนางลงมาจากกิ่งไม้

ทีแรกตั้งใจว่าพอมีคนตามมาช่วยเหลือกู้ชิงเหอแล้วเขาก็จะพาน้องสาวจากไป แต่เจียงเหยียนกลับสนใจสตรีผู้นี้เป็นพิเศษและไม่ยอมเดินตามเขากลับไปที่เรือน เขาจึงต้องมายืนนิ่งเป็นท่อนไม้อยู่ตรงนี้ 

ทันทีที่ได้ยินเสียงเล็กๆ และแววตาอ้อนวอนของน้องสาว ร่างกายของเขาก็เริ่มขยับ สายตาเลื่อนมาที่ดวงหน้าเล็กของเจียงเหยียน

ท่อนแขนของกู้ชิงเหอถูกเจียงเหยียนครอบครองเอาไว้อย่างแน่นหนา พอเด็กสาวหันไปทางพี่ชาย ร่างผอมบางของนางก็หันหน้าตามมาด้วย

กู้ชิงเหอเงยหน้าขึ้นมาสบเข้ากับสายตาที่กวาดผ่านร่างนางไปวาบหนึ่งด้วยความรู้สึกหวาดหวั่น

คนผู้นี้คือบุคคลอันตรายอย่างยิ่งยวดสำหรับนาง!! ในนิยายเขาจะเป็นผู้ลงมือสังหารนางอย่างเหี้ยมโหดในภายหน้า!!

นิยายเรื่องนี้นางอ่านไม่จบ เพราะนางสนใจจะอ่านเรื่องราวของกู้ชิงเหอผู้ซึ่งมีชื่อแซ่ตรงกับนางเท่านั้น และชะตาของนางก็คือ ตายตั้งแต่ยังไม่ถึงครึ่งเรื่องด้วยซ้ำกระมัง!!

น่าเสียดายที่นางอ่านข้ามเรื่องราวของตัวละครเจียงเหิงผู้นี้ไปไม่น้อย รู้เพียงว่าเขาจะช่วยเหลือนางเอาไว้ในวันนี้ แต่ต่อมานางจะเป็นต้นเหตุที่ทำให้น้องสาวของเขาได้รับอันตรายใหญ่หลวง เขาจึงตามมาสังหารนางอย่างเลือดเย็น!!

ร่างผอมบางเริ่มสั่นสะท้านอย่างรุนแรงขึ้นมาอีกครั้ง

“พี่ใหญ่..” เจียงเหยียนเร่งเร้าให้พี่ชายพูดอะไรออกมาสักคำ

“ข้าไม่ได้มีหน้าที่มาตัดสินปัญหาชีวิตของผู้ใด” ชายหนุ่มตอบห้วนๆ แต่น้ำเสียงกลับอ่อนโยน

อยู่ดีๆ นางหวางซื่อที่แสร้งทำเป็นร่ำไห้สงสารหลานสาวของสามีจับใจอยู่เมื่อครู่ก็เบิกตาโพลงขึ้นมา

“หลานชายเจียง ตามจริงเจ้าก็มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้เช่นกัน”

ท้องไส้ของกู้ชิงเหอเริ่มปั่นป่วน นางรู้แล้วว่าเหตุการณ์ต่อจากนี้จะเป็นเช่นไร! นางเริ่มวิงวอนหวางชุ่นฮวาอีกครั้ง

“ท่านป้าสะใภ้ ข้ารับปากท่าน ข้าจะทำงาน! ข้าจะทำทุกอย่างเพื่อหาเงินมาคืนท่าน พาข้ากลับไปที่เรือนด้วยเถิดเจ้าค่ะ”

หลายคนพากันสงสัยว่าเหตุใดหวางชุ่นฮวาถึงได้บอกว่าเจียงซิ่วไฉบัณฑิตตกอับแห่งหมู่บ้านเกาซานถึงได้เข้ามาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ และยิ่งสงสัยมากขึ้นเมื่อนึกได้ว่าเมื่อครู่นางถึงกับเรียกเจียงซิ่วไฉว่าหลานชาย!

เจียงเหิงยิ้มบางๆ ที่มุมปาก รอฟังประโยคต่อไปของหวางชุ่นฮวา

“ข้าถามหน่อยเถิด ก่อนที่ข้าจะมาถึงที่นี่ ผู้ใดเป็นคนช่วยเหลือหลานสาวข้าลงมาจากต้นไม้” 

บุรุษชาวบ้านสองคนที่มาถึงก่อน หันไปมองหน้าเจียงเหิง

“เจียงซิ่วไฉตะโกนเรียกพวกเราให้เข้ามาช่วย เป็นเขาที่อุ้มหลานสาวของพวกเจ้าเอาไว้ ส่วนข้าก็ปีนขึ้นไปช่วยปลดเชือก”

แววตาของผู้เฒ่าหลู่ส่องประกายขึ้นมาวาบหนึ่ง 

“ดูเอาเถิด เจ้าสาวยังไม่ทันจะออกจากหมู่บ้าน นางก็ตกไปอยู่ในอ้อมกอดของบุรุษอื่นแล้ว มีตรงไหนที่ยุติธรรมกับชายชราเช่นข้าบ้างหรือไม่!”

เจียงเหยียนอ้าปากค้าง พี่ชายเคยสอนไว้ว่าบุรุษกับสตรีย่อมแตกต่างไม่ควรสัมผัสใกล้ชิด แต่ยามนั้นสถานการณ์คับขันถ้าไม่ยอมให้พี่ชายนางอุ้ม ก็ต้องปล่อยให้พี่สาวขาดใจไปต่อหน้าเช่นนั้นหรือ?

หลายคนก็เข้าใจจุดประสงค์ของหวางซื่อทันที หวางชุ่นฮวาอยากให้เจียงซิ่วไฉกลายมาเป็นแพะรับบาปและต้องยอมจ่ายเงินชดเชยแทนนาง!

“หกร้อยอีแปะเชียวนะ บัณฑิตตกอับอย่างเจียงซิ่วไฉจะเอาที่ไหนมาจ่าย ฝันไปเถิดนางหวางซื่อ!”

สตรีชาวบ้านคนหนึ่งกลับคิดว่า ต่อให้เจียงซิ่วไฉไม่มีเงินก็ยังดีกว่าปล่อยให้หลานสาวบ้านกู้ต้องตกไปอยู่ในมือของตาเฒ่าหลู่ นางจึงกล่าวสนับสนุน

“กู้ชิงเหอนางหาใช่เด็กเล็กๆ เจียงซิ่วไฉก็ช่วยเหลือด้วยใจจริง แต่...หญิงสาวกับบุรุษหากมีเรื่องต้องแตะเนื้อต้องตัวกัน แม้จะชั่วครู่ก็ยังยากจะอธิบายต่อผู้คน"

แต่บางคนก็ถึงกับกล่าวออกมาตรงๆ อย่างไม่ว่าหน้าสองสามีภรรยาสกุลกู้ “นางไร้บิดามารดา ญาติก็พึ่งพาไม่ได้คิดแต่จะขายหลานสาวกิน!! ข้าว่านะ บัณฑิตเจียง หากเจ้ารับนางไว้ก็เท่ากับได้ช่วยเหลือนางและปกป้องชื่อเสียงตัวเองด้วย”

“เมียจ๋า..เจ้าก็รู้ว่าเขาเป็นบัณฑิตตกอับ แม้แต่ค่าเดินทางไปสอบก็ยังไม่มี แล้วจะให้เขาเอาเงินที่ไหนมาจ่ายแทนเราเล่า?” กู้ต้าซุนกระซิบกระซาบอยู่ข้างหูหวางชุ่นฮวา 

“ท่านพี่อาจไม่เคยสังเกต เจียงซิ่วไฉมักจะพาน้องสาวของเขาเข้าเมืองไปหาซื้อตำราเรียนหรือไม่ก็พวกหมึกกับกระดาษเป็นประจำ ไม่แน่ว่าเขาอาจจะมีเงินแต่มันไม่พอสำหรับค่าเดินทางก็ได้นี่!”