ตอนที่ 5 ยอมรับชะตา

ยามนี้กู้ต้าซุนถึงได้กล้าหาญ ก้าวออกมายืนเบื้องหน้าภรรยา “เจียงซิ่วไฉ อย่าว่าอย่างนั้นอย่างนี้เลยนะ เรื่องนี้เจ้าเอ่ยปากเปล่าไม่ได้ จะรับตัวหลานสาวข้าไปเจ้าก็ต้องมีเงินหกร้อยอีแปะไปคืนตาเฒ่าหลู่ เจ้ามีหรือไม่เล่า?”

ชายหนุ่มไม่ตอบ แต่กลับล้วงเอาถุงเงินออกมานับแล้วยื่นส่งให้ผู้เฒ่าหลู่โดยตรง

“ขออภัยผู้อาวุโสที่ข้าล่วงเกิน”

ชายชราดีใจจนเนื้อเต้น เขาคิดว่าจะต้องเสียเงินไปเปล่าเสียแล้ว 

“เจ้าเกรงใจไปแล้ว คนเราย่อมผิดพลาดกันได้ แต่หากทำผิดแล้วไม่รับผิดชอบนี่สิถึงจะไม่ควรอภัย” ผู้เฒ่าหลู่รับเงินกลับไปเก็บโดยที่ไม่เสียเวลานับ

“แต่ข้าเตือนเจ้าไว้อย่างนะบัณฑิตเจียง สตรีผู้นี้ไร้กตัญญู ลุงกับป้าสะใภ้เลี้ยงดูนางมาหลายปีแต่นางกลับไม่คิดทดแทนคุณ! ซ้ำยังก่อเรื่องให้ผู้คนต้องวุ่นวาย เจ้าก็ดูนางให้ดีๆ หน่อยเล่า” ชายชราตบบ่าเจียงเหิงเบาๆ ก่อนจะเดินจากไปพร้อมกับคนของเขา

กู้ชิงเหอเหม่อมองพื้นดินอย่างเลื่อนลอย นางผิดอะไร? กู้ชิงเหอผู้นี้ทำผิดอะไร นางต่างหากที่เป็นผู้ถูกกระทำมาตลอด!!

หวางชุ่นฮวาเบิกตามองถุงเงินในมือของเจียงเหิงด้วยแววตาลุกวาว นางเห็นอยู่ว่าในถุงเงินนั้นยังมีเงินเหลืออยู่อีก!

“ช้าก่อนตาเฒ่า”

“บ๊ะ! เจ้ายังจะมีปัญหาอะไรอีก นางหวางซื่อ!” ชายชราหันกลับมาตวาดลั่น

“เจ้าให้เงินข้ามาแล้วหกร้อยอีแปะก็จริงอยู่ แต่ตามที่เราตกลงกันไว้ เจ้าจะให้สินสอดหลานสาวข้า 1 ตำลึงมิใช่หรือ? ที่เหลืออีกสี่ร้อยอีแปะเล่า”

“เพ่ย! นางหญิงหิวทอง!! ยามเจ้าพูดจากับผู้คนเจ้าจ้องแต่ถุงเงินโดยไม่มองหน้าผู้ใดเลยหรืออย่างไร!” ผู้เฒ่าหลู่เต้นผาง “ข้าไม่ได้เอาตัวหลานสาวเจ้ากลับไปด้วยจะให้ข้าจ่ายอะไรให้อีก!”

“ข้าไม่รู้ล่ะ แม่สื่อก็เป็นพยานให้ข้าได้ว่าสินสอดของกู้ชิงเหอต้องเป็น 1 ตำลึงเงิน” แต่ข้าเพิ่งได้รับมาเพียงหกร้อยอีแปะแล้วผู้ใดจะรับผิดชอบส่วนที่เหลือให้ข้า!" หวางชุ่นฮวามองสลับไปสลับมาระหว่างเจียงเหิงกับผู้เฒ่าหลู่

“ก็ต้องเป็นเจียงซิ่วไฉน่ะสิ เขาซื้อแม่นางกู้มาจากผู้เฒ่าหลู่แล้วมิใช่หรือ เขาก็ต้องเป็นคนจ่าย” ชายหนุ่มที่มากับผู้เฒ่าหลู่ชี้มือไปยังเจียงเหิง

“ผิดแล้ว 1 ตำลึงนั่นมันเป็นเรื่องที่ผู้เฒ่าหลู่ตกลงกับคนสกุลกู้ แต่เจียงซิ่วไฉตกลงจะซื้อคนในราคาหกร้อยอีแปะ เขาไม่ต้องจ่ายส่วนที่เหลือ” อีกคนว่า

“ข้าว่าเจ้าทำใจเสียเถิดต้าซุน หวางซื่อ อย่าลืมสิว่าบ้านเจียงไม่มีเงินเหลือแล้ว ข้าเดาว่าเท่าที่เจียงซิ่วไฉนำออกมาเมื่อครู่ก็คงจะหมดตัวแล้วกระมัง” บางคนเสียดสีอย่างนึกสนุก”

เจียงเหิงไม่ได้สนใจกับคำพูดของชาวบ้านเลยสักนิด เขารู้อยู่แล้วว่าหวางชุ่นฮวาแสร้งทักท้วงเฒ่าหลู่ก็เพื่อให้ตนยอมจ่ายเพิ่มอีกสี่ร้อยตำลึง 

ทีแรกเขาคิดจะยกเลิกการซื้อตัวหญิงสาวไปเสียเลยอย่างนึกรำคาญ ตนก็ไม่ได้เป็นพ่อพระที่จิตใจเมตตาถึงเพียงนั้น! แต่พอเห็นสายตาของน้องสาวแล้วเขาก็ได้แต่ถอนใจ

“เหยียนเอ๋อร์..ข้าตามใจเจ้ามากไปแล้วจริงๆ”

พอเห็นเจียงเหิงยอมควักเงินอีกสี่ร้อยอีแปะยื่นส่งให้ หวางชุ่นฮวาก็ยิ้มแก้มแทบแตก รีบคว้าเงินทั้งหมดเก็บเข้าไปไว้ในแขนเสื้อแล้วเดินมาสั่งความหลานสาวสามีด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“ออกเรือนไปแล้วก็ทำตัวดีๆ นะชิงเหอ วันหน้าได้ดิบได้ดีแล้วก็อย่าลืมกลับมาตอบแทนน้ำใจพวกเราบ้างแล้วกัน”

กู้ชิงเหอเหลือบตามองป้าสะใภ้ สตรีใจร้ายผู้นี้ยังคิดจะหาประโยชน์จากนางอีกหรือ! 

เจียงเหิงชักสีหน้าใส่หวางชุ่นฮวา ก่อนจะเอ่ยเสียงดังให้ทุกคนได้ยิน “ทุกท่านอย่าได้เข้าใจผิด เงินที่ข้ายอมจ่ายไปก็แค่ค่าชดเชยชีวิตคน ไม่เกี่ยวกับสินสอด อย่าเอาเรื่องข้ากับนางไปตีความให้เสื่อมเสีย!”

นางหวางซื่อยักไหล่ เจียงเหิงจะรับตัวกู้ชิงเหอไปเป็นภรรยาหรือเป็นบ่าวก็แล้วแต่เขาเถิด! ที่แท้เจียงซิ่วไฉก็ไม่ได้ฉลาดสักเท่าใดนัก นางแค่โวยวายนิดหน่อยก็หลงกลนางแล้ว!

“เอาล่ะ ทีนี้ข้ากลับได้แล้วใช่ไหม” ผู้เฒ่าหลู่กล่าวออกมาสีหน้าหงุดหงิด

“ไปให้เร็วเลยตาแก่ ไปแล้วไม่ต้องกลับมาเหยียบที่นี่อีกเลยก็ยิ่งดี!” หวางชุ่นฮวายกมือตวัดไปด้านข้างแรงๆ ราวกับไล่สุนัขจรจัด

กลุ่มของผู้เฒ่าหลู่ทำท่าจะกระโดดกลับมาอีกครั้ง เดือดร้อนให้ชาวบ้านในหมู่บ้านเกาซานต้องมาช่วยกันทั้งห้ามทั้งดึงสองผัวเมียจอมปั่นป่วนกันอีกรอบ

“เหยียนเอ๋อร์..เรากลับบ้านกันเถิด” เจียงเหิงพยักหน้าให้น้องสาว

“ข้า..ข้า” กู้ชิงเหอไม่รู้จะทำเช่นไรดี นางควรตามเจียงเหิงกลับไปในตอนนี้ หรือจะพยายามหาทางรั้งอยู่กับท่านลุงให้ได้อีกสักวันสองวัน

“ท่านลุง ข้าขอกลับไป..” 

“ไม่ได้!!” หวางชุ่นฮวาขัดขึ้นทันควันโดยไม่รอให้นางพูดจบประโยค “เรือนสกุลกู้มิใช่โรงทาน เจียงซิ่วไฉรับตัวเจ้าไปแล้วเจ้าก็ต้องไปกับเขา จะกลับมาเรือนเดิมให้ชาวบ้านเขานินทาข้าได้หรือ?” น้ำเสียงของนางคล้ายห่วงเกียรติบ้าน แต่ใครก็รู้ว่า นางห่วงแค่ข้าวในหม้อของตนเท่านั้น!

กู้ชิงเหอเม้มริมฝีปากแน่น ก้มมองดูร่างกายผ่ายผอมของตัวเอง “ข้าไม่ได้เอาเสื้อผ้ามาด้วย ข้าขอกลับไปที่เรือนสักรอบได้หรือไม่เจ้าคะ"

กู้ต้าซุนที่ยืนฟังอยู่คัดค้านขึ้นมาทันที “เจ้าอย่าถ่วงเวลาอีกเลยชิงเหอ เอาไว้พรุ่งนี้ข้าจะเอาของๆ เจ้าไปส่งให้ที่เรือนสกุลเจียงก็แล้วกัน” 

สีหน้าของเจียงเหิงที่ยืนฟังอยู่เงียบ ๆ พลันเปลี่ยนไปเล็กน้อย คิ้วเรียวย่นเข้าหากันอย่างครุ่นคิด

กู้ชิงเหอมีน้องชายอยู่อีกคน ที่นางไม่อยากออกเรือนไปอยู่ที่อื่นก็คงเพราะเป็นห่วงน้องชาย

เขาแก้ปัญหาให้นางได้อยู่ในหมู่บ้านเดิมก็ยังมีโอกาสได้พบหน้าน้องชาย และเขายังบอกชัดเจนอีกว่าเขาไม่ได้ต้องการเอาตัวนางมาเป็นภรรยา  ไม่รู้หญิงสาวผู้นี้จะกลัวอะไรตนนักหนา

แต่แล้วความคิดหนึ่งผุดขึ้นมา ใต้ชายคาท่านลุงแท้ ๆ ของนางยังลำบากถึงเพียงนี้ นางย่อมไม่อาจไว้ใจผู้ใดง่าย ๆ เช่นกัน

บางทีเขาควรอ่อนโยนกับนางบ้าง… อย่างน้อยก็เพราะสุดท้ายแล้ว เขาต้องฝากฝังนางให้ดูแลเจียงเหยียน

กู้ชิงเหอยืนนิ่งคล้ายรูปสลักสีซีด ร่างผอมบางของนางยังไม่ขยับไปไหน ก่อนจะกลั้นใจก้าวเท้าเดินตามสองพี่น้องสกุลเจียงไปราวกับยอมรับชะตากรรม

บ้านเรือนเก่าแก่และถนนดินแห้งแล้งของหมู่บ้านเกาซานรายล้อมด้วยทุ่งหญ้ารกชัฏที่กำลังจะตาย ใบไม้แห้งกรอบแทบไม่มีเหลือให้ปลิวไสว 

เสียงซุบซิบนินทาแว่วเข้าหูพวกเขาอยู่เป็นระยะ คนสองสามคนแอบมองกู้ชิงเหอด้วยสายตาแตกต่างกันไป และยังมีบางคนวิ่งไปทางท้ายหมู่บ้านเพื่อส่งข่าวให้สกุลเจียงได้รับรู้อีกด้วย