ตอนที่ 5 ยอมรับชะตา

“เหยียนเอ๋อร์..เรากลับบ้านกันเถิด” เจียงเหิงพยักหน้าให้น้องสาว

“ข้า..ข้า” กู้ชิงเหอไม่รู้จะทำเช่นไรดี นางควรตามเจียงเหิงกลับไปในตอนนี้ หรือจะพยายามหาทางรั้งอยู่กับท่านลุงให้ได้อีกสักวันสองวัน

“ท่านลุง ข้าขอกลับไป..” 

“ไม่ได้!!” 

นางยังกล่าวไม่จบประโยค หวางชุ่นฮวาก็ส่งเสียงปฏิเสธออกมาทันควัน

“เรือนสกุลกู้มิใช่โรงทาน เจียงซิ่วไฉรับตัวเจ้าไปแล้วเจ้าก็ต้องไปกับเขา จะกลับมาเรือนเดิมให้ชาวบ้านเขานินทาข้าได้หรือ?” น้ำเสียงของนางคล้ายห่วงเกียรติบ้าน แต่ใครก็รู้ว่า นางห่วงแค่ข้าวในหม้อของตนเท่านั้น!

กู้ชิงเหอเม้มริมฝีปากแน่น ก้มมองดูร่างกายตัวเอง

“ข้าไม่ได้เอาเสื้อผ้ามาด้วย ข้าขอกลับไปที่เรือนสักรอบได้หรือไม่เจ้าคะ"

กู้ต้าซุนที่ยืนฟังอยู่คัดค้านขึ้นมาทันที

“เจ้าอย่าถ่วงเวลาอีกเลยชิงเหอ เอาไว้พรุ่งนี้ข้าจะเอาของๆ เจ้าไปส่งให้ที่เรือนสกุลเจียงก็แล้วกัน” 

สีหน้าของเจียงเหิงที่ยืนฟังอยู่เงียบ ๆ พลันเปลี่ยนไปเล็กน้อย คิ้วเรียวย่นเข้าหากันอย่างครุ่นคิด

กู้ชิงเหอมีน้องชายอยู่อีกคน ที่นางไม่อยากออกเรือนไปอยู่ที่อื่นก็คงเพราะเป็นห่วงน้องชาย

เขาแก้ปัญหาให้นางได้อยู่ในหมู่บ้านเดิมก็ยังมีโอกาสได้พบหน้าน้องชาย และเขายังบอกชัดเจนอีกว่าเขาไม่ได้ต้องการเอาตัวนางมาเป็นภรรยา  ไม่รู้หญิงสาวผู้นี้จะกลัวอะไรตนนักหนา

จริงสินะ ใต้ชายคาท่านลุงแท้ๆ ของตนเองนางยังได้รับความลำบากถึงเพียงนั้น ก็คงไม่ไว้ใจผู้ใดง่ายๆ 

บางทีเขาควรจะอ่อนโยนกับนางอีกสักนิด..

กู้ชิงเหอยืนนิ่งคล้ายรูปสลักสีซีด ร่างผอมบางของนางยังไม่ขยับไปไหนก่อนจะเอ่ยเสียงเบาราวกับยอมรับชะตา

“เจ้าค่ะ”

……….

“พี่สาวกู้เดินช้าลงหน่อยก็ได้เจ้าค่ะ”

เสียงของเจียงเหยียนแผ่วเบา แฝงไว้ด้วยความห่วงใยจากใจจริง มือเล็กของนางยังประคองแขนของกู้ชิงเหอแน่นไม่ปล่อย

“เจ้าเหนื่อยหรือไม่ ถ้าเจ้าเหนื่อยก็ไม่ต้องห่วงข้านะ ข้ายังเดินไหว”

“ไม่เหนื่อยสักหน่อยเจ้าค่ะ ข้าอยากดูแลพี่สาวเอง” เจียงเหยียนเอียงคอมอง ใบหน้าขาวนวลดังหยกมีเหงื่อซึมที่หน้าผากเล็กน้อย

กู้ชิงเหอยิ้มตอบ เด็กสาววัยสิบสามปีผู้นี้ไร้เดียงสา อ่อนโยนและเชื่อคนง่าย ในนิยายนางก็รักกู้ชิงเหอเหมือนพี่สาวคนหนึ่งเช่นนี้ 

“ข้าโตกว่าเจ้าสองปี ข้าต้องเป็นคนดูแลเจ้าถึงจะถูก”

เบื้องหน้าเจียงเหิงยังคงเดินนำในระยะที่พอเหมาะ ชายเสื้อจากผ้าป่านหยาบสะบัดเบา ๆ ตามสายลม เขาไม่ได้หันกลับไปมองน้องสาวสองคนที่เดินตามหลัง 

แต่เมื่อได้ยินบทสนทนาระหว่างคนทั้งสองริมฝีปากของชายหนุ่มก็เผยรอยยิ้มบาง

น้องสาวเป็นเด็กร่าเริงแต่เพราะสูญเสียความจำตั้งแต่ยังเล็กทำให้นางยังปรับตัวเข้ากับผู้คนได้ยากอยู่บ้าง คนเดียวที่น้องสาววางใจก็มีเพียงเขาเท่านั้น

เวลานี้เจียงเหยียนกลับไม่ได้เกาะชายเสื้อตนเหมือนเช่นเคย แต่กลับไปเกาะติดอยู่กับกู้ชิงเหอมาตั้งแต่ตอนที่นางยังไม่ฟื้น

เขาคิดไม่ผิดแล้วที่ตัดสินใจรับตัวกู้ชิงเหอมาอยู่ด้วย

ด้านกู้ชิงเหอมองตามร่างสูงผอมของคนตรงหน้าไปพลาง ในใจก็คิดไปพลาง

ในอีกโลกนางเพิ่งจะจบการศึกษาและกำลังจะได้เริ่มชีวิตวัยทำงานอยู่แล้วเชียว คอนโดที่นางอาศัยอยู่เพียงลำพังเปิดไฟทิ้งไว้หรือไม่? นางจะมีชีวิตอยู่ในยุคโบราณที่ไม่มีโทรศัพท์มือถือหรือสิ่งอำนวยความสะดวกได้อย่างไรกัน หรือตอนนี้มีใครรู้หรือไม่ว่านางเกิดอุบัติเหตุจนเสียชีวิตไปแล้ว

จริงสิ! ในอีกโลกนางไม่มีญาติพี่น้องเหลือเลยสักคน ใครจะจัดพิธีศพให้นางกันนะ

หญิงสาวชำเลืองมองเจียงเหยียนอีกครั้งด้วยสายตาอ่อนโยน อย่างน้อยที่นี่ก็ยังมีคนที่รักนางอย่างจริงใจอยู่อีกคน!

ส่วนยมทูตหน้านิ่งผู้นั้น..เงาร่างของเขาอยู่ห่างจากนางไม่กี่ก้าว เสียงฝีเท้าสงบ ก้าวเดินด้วยท่าทางอ่อนโยนและอบอุ่นในสายตาของเจียงเหยียน แต่ในหัวของกู้ชิงเหอกลับมีเพียงภาพจินตนาการที่อีกฝ่ายเคยไล่ต้อนตนให้ตกลงไปในเหวนรก!

กู้ชิงเหอจำได้... จำได้แม่นยิ่งกว่าสูตรใดๆ ในวิชาเกษตร!!

เขาสั่งให้คนลากนางขึ้นจากบ่อโคลนในคุกใต้จวน เสื้อผ้าของนางฉีกขาด ร่างกายและใบหน้าของนางเต็มไปด้วยบาดแผลจากรอยแส้! 

ทุกครั้งที่นางขอความเมตตา เขาก็เพียงยืนมองอยู่ในความมืดพร้อมกับรอยยิ้มที่ราวกับว่า แววตานางที่สิ้นหวังคือของหวานชั้นดีที่เขาเฝ้ารอ

เขาป้อนข้าวนางด้วยมือ..แต่แทรกเศษแก้วไว้ในเม็ดข้าวทุกคำ!!

ก่อนหมดลมหายใจนางหายใจไม่ออก ไม่ใช่เพราะบาดแผล หากแต่เพราะความรู้สึกผิดในใจที่มันกัดกินเร็วกว่าพิษใดๆ ทั้งสิ้น

ตอนนั้นนางคิดว่าเจียงเหิงคงไม่มีหัวใจ แต่บัดนี้เมื่อมองเงาหลังเขา..นางกลับรู้ว่า เขาเคยมี และนั่นต่างหากที่น่ากลัวที่สุด 

ถ้ากลับไปยังโลกเดิมไม่ได้จริงๆ นางก็ต้องเปลี่ยนแปลงชะตาชีวิตของตัวละครกู้ชิงเหอผู้นี้ให้อยู่รอดปลอดภัยด้วยการทำดีกับสองพี่น้องคู่นี้ให้สุดหัวใจ!!

……….

เรือนสกุลเจียงอยู่เกือบจะท้ายสุดของหมู่บ้านเกาซาน ระหว่างทางพวกเขาเดินผ่านบ้านเรือนผู้คนหลายหลัง ผ่านคันนาที่แห้งแล้งท่ามกลางแดดร้อนเปรี้ยงจนหญิงสาวต้องขอหยุดพักหายใจอยู่บ่อยครั้ง 

แต่ในที่สุดเรือนพักชั้นเดียวขนาดใหญ่ก็ปรากฏขึ้นต่อสายตาของกู้ชิงเหอ

เรือนหลังนี้มีกำแพงดินเตี้ยๆ ล้อมเอาไว้ ด้านในมีลานดินกว้างขวางก่อนจะถึงตัวเรือนชั้นเดียวที่มีร่องรอยการต่อเติมห้องพักออกมาจากตัวเรือนหลัก 

หากจะเทียบกับบ้านเรือนหลายหลังที่นางเดินผ่านมาเมื่อครู่ เรือนสกุลเจียงก็ถือว่าดูดีกว่าเรือนทุกหลังในหมู่บ้านเกาซานเลยทีเดียว

สตรีวัยราวสามสิบปีผู้หนึ่งกำลังยืนตากผ้าอยู่ริมกำแพงรั้ว พอนางเห็นสองพี่น้องกลับมาที่เรือนพร้อมกับหญิงสาวอีกคนหนึ่งก็ยกมือขึ้นเท้าสะเอวชักสีหน้าไม่เป็นมิตรขึ้นมา

กู้ชิงเหอคิดว่าจะได้เห็นฉากปะทะคารมระหว่างเจียงเหิงกับอาสะใภ้ของเขาสักฉาก แต่กลายเป็นว่าอาสะใภ้หลี่กลับหมุนตัวหายไปทางด้านหลังเรือน

เจียงเหิงผลักประตูเข้ามาในเรือนเขาก็ได้เห็นท่านปู่กับท่านย่านั่งอยู่บนเสื่อรอเขาอยู่ก่อนแล้ว ชายหนุ่มยังไม่ทันได้ทักทายผู้อาวุโส อาสะใภ้หลี่ซื่อที่หายไปเมื่อครู่ก็พาท่านอาเล็กเจียงซืออวี่เดินตามหลังเขามา ทั้งสองทรุดตัวลงนั่งล้อมโต๊ะเตี้ยตัวยาวที่ตั้งอยู่กลางเรือน

ดูเหมือนว่าข่าวที่เขารับตัวกู้ชิงเหอกลับมาคงจะมาถึงหูท่านปู่ท่านย่าแล้วสินะ ก็ดี..จะได้ไม่ต้องเสียเวลาอธิบายให้มากความ

ปู่เจียงตบฝ่ามือลงบนโต๊ะเสียงดัง ตะเบ็งเสียงด้วยความไม่พอใจ 

"อาเหิง! ข้าอยากถามเจ้า! เจ้าเอาเงินจากที่ใดไปซื้อตัวหญิงนั่นกลับมา!"