ตอนที่ 2 รอยยิ้มสุดท้ายของหลินเยว่หลาน

ภาพนั้นอาจเป็นเพียงเงาดวงไฟสะท้อน แต่หัวใจคนที่สู้ชีวิตจนชนะมาได้นับครั้งไม่ถ้วนอย่างหลินเยว่หลาน นางรู้ดีว่าสัญชาตญาณไม่เคยโกหก

ลิฟต์สแตนเลสส่องเงาคนสองคนที่ยืนเคียงกัน หลินเยว่หลานซบผนังลิฟต์เพื่อหายใจ หูอื้อเหมือนกำลังดำน้ำ ซูเหม่ยหรงยืนข้าง ๆ กดชั้นล่าง มือข้างหนึ่งพยุงไหล่ แล้วอีกข้างถือโทรศัพท์ค้างบนหน้าจอแผนที่โรงพยาบาล ทุกอย่างดูเหมือนเป็นความช่วยเหลือที่ดีและถูกต้อง

ประตูลิฟต์เปิด ทว่าเวลารอรถกลับกลายเป็นเหมือนบททดสอบที่นอกจากจะเจ็บตัวแล้วยังต้องเจ็บใจเงียบ ๆ หลินเยว่หลานเอียงคอมองท้องฟ้า เมฆดำโผล่มาแทนที่ดาวอย่างว่องไว นางยิ้มกับตัวเอง

“โชคดีจัง ลืมพกร่ม...” แล้วหัวเราะเบา ๆ ที่ไม่มีใครได้ยิน อารมณ์ขันยังทำงานแม้ตัวนางอยู่ในสภาพที่แย่

รถของซูเหม่ยหรงจอดอยู่ตรงลานจอดรถ เมื่อทั้งคู่มาถึงรถ ซูเหม่ยหรงจับแขนหลินเยว่หลานพานางขึ้นเบาะหน้า ขณะคาดเข็มขัด นางเอ่ยเสียงราบเรียบ

“อย่าหลับนะ พูดกับฉันไปเรื่อย ๆ”

หลินเยว่หลานมองเส้นไฟบนถนนที่ยืดยาว นางเริ่มเล่าเรื่องต่าง ๆ ไปเรื่อย ๆ

“ฉันเคยปิดฝาลิปสลับกันด้วยนะ เพราะมีลิปหลายแท่ง ช่วงหัดแต่งหน้าใหม่ ๆ ทาไปทามาลิปไปติดฟัน สรุปฟันแดงเหมือนกินบีทรูทยังไงยังงั้น”

ซูเหม่ยหรงหัวเราะเสียงดัง “นางนี่นะ ยังจะตลกได้อีก”

“ไม่งั้นจะให้ร้องไห้เหรอ” นางยักไหล่ช้า ๆ แม้ไหล่แทบไม่ยอมขยับ

“ฮือ เจ็บ เจ็บแปลก ๆ”

ซูเหม่ยหรงมองกระจกหน้ารถด้วยสายตาตั้งใจ นางไม่พูดอะไรอยู่พักหนึ่ง ก่อนที่จู่ ๆ จะเอ่ยประโยคแปลก ๆ ขึ้นมา

“นางรู้ไหม หลายครั้งความสำเร็จของคนหนึ่งมันคือความพ่ายแพ้ของอีกคนหนึ่ง”

หลินเยว่หลานมองเสี้ยวหน้าคนขับ รถไฟฟ้าค่อย ๆ ปล่อยแสงลอดใต้สะพาน เส้นกรามคมของซูเหม่ยหรงดันทำให้คำพูดนั้นดูสวยขึ้นและคมขึ้น

“อย่าพูดแบบนั้นสิ ความสำเร็จของเราแบ่งได้ทั้งทีมนะ เพราะเราก็ทำมาด้วยกัน”

“ใช่” คำตอบนั้นสั้นแบบตัดบท

ฝนเริ่มลงเม็ด จากเม็ดเล็กแหย่แก้มกระจกกลายเป็นเส้นฝนที่กลบถนนจนเงาไฟละลาย ซูเหม่ยหรงลดความเร็ว พิงหลังกับเบาะเล็กน้อย เหยียบเบรกอย่างนุ่มนวลเป็นครั้งคราว

หลินเยว่หลานหันหน้ามองนอกหน้าต่าง ป้ายไฟแบรนด์เครื่องสำอางเจ้าใหญ่กะพริบเหมือนกำลังหัวเราะให้ นางคิดถึงพรุ่งนี้อย่างแปลกประหลาด คิดว่าพรุ่งนี้นางต้องทำอะไรบ้าง คิดได้เพียงไม่นานนางก็ขมคอราวกับมีควันดำพุ่งขึ้นจากกลางอก นางไอแรง ชั่วครู่เดียวก็ปวดเสียดข้างลิ้นปี่จนน้ำตาซึมออกมา

“เดี๋ยวก็ถึงแล้ว” เสียงของซูเหม่ยหรงนุ่มนวล

รถเลี้ยวเข้าซอยด้านข้างของโรงพยาบาลเอกชน ป้ายฉุกเฉินทอแสงขาวสะอาด แต่วินาทีต่อมา รถกลับชะงักไม่เลี้ยวเข้าทางฝั่งฉุกเฉิน ทว่ากลับวนรอบลานจอดชั้นใต้ดินแทน

“ทำไมไม่เข้าตรงฉุกเฉิน” หลินเยว่หลานถาม เสียงนางเบากว่าคิดมาก

“ฝนแรง เลี้ยวไม่ทัน เดี๋ยววนออกไปข้างหน้าอีกฝั่ง” ซูเหม่ยหรงตอบเพียงเท่านั้น

ความหนาวแทรกเข้าถึงกระดูก เพดานห้องโดยสารใกล้ลงทุกวินาที หลินเยว่หลานสูดหายใจยาว โยนตัวเองกลับไปสู่ความจริงที่ง่ายที่สุด คนข้าง ๆ นางคือเพื่อนที่โตมาด้วยกัน สนิทกันมากที่สุด จะมาจะทำร้ายกันง่าย ๆ แบบนี้เลยเหรอ?

รถหยุดกึกตรงไฟแดงหน้ารั้วโรงพยาบาล ซูเหม่ยหรงหันมามอง สายตานั้นนิ่งจนเดาไม่ออกว่านางกำลังคิดอะไรอยู่

“เยว่หลาน” ซูเหม่ยหรงเอ่ยเรียก

“ถ้าวันหนึ่งทุกอย่างต้องมีเจ้าของเพียงคนเดียว นางคิดว่าใครควรเป็นเจ้าของกันแน่”

หลินเยว่หลานหัวเราะแห้ง “ก็เราสองคนไง เราเซ็นสัญญาแล้ว นี่นางถามอะไรของนาง”

            ซูเหม่ยหรงยิ้มสวย เรียกได้ว่าสวยจนควรยกให้เป็นภาพโปรโมต

“ใช่ เซ็นแล้ว...” นางกดล็อกประตูรถ เสียงคลิกนั้นดังเหมือนจุดจบของเพลง

ฝนตกแรงขึ้นจนเสียงกลบทุกอย่าง หลินเยว่หลานเอามือกุมอก ลมหายใจติดขัด ภาพตรงหน้ากะพริบช้า ๆ เหมือนฟิล์มถูกฉีกแล้วแปะใหม่ นางคิดถึงประโยคที่เพิ่งพูดในคลิป

“ความงามที่ดีที่สุด คือความงามที่เราไม่ต้องพยายามให้ตัวเองเหนื่อยเกินไป” และหัวเราะกับชะตากรรมของตัวเอง มันดูตลกร้ายกว่าคอนเทนต์ที่เคยเขียน

เมื่อไฟเขียวมาถึง รถพุ่งออกไป ตัวเลขความเร็วไม่สูง แต่เวลาวิ่งเร็วเกินกว่าที่สมองจะวิ่งตามทัน ซูเหม่ยหรงขับรถอย่างเงียบสนิท ความเงียบนั้นไม่ใช่ความสงบ แต่มันคือเสียงกรีดร้องของความลับ

สามนาทีต่อมา รถหยุดอีกครั้ง คราวนี้มันหยุดลงหน้าประตูฉุกเฉินจริง ๆ นางปลดล็อก ประตูรถเปิดออกพร้อมกับกลิ่นยาฆ่าเชื้อที่ลอยเข้ามาแตะจมูก หลินเยว่หลานพยายามก้าวลงจากรถ โลกทั้งใบโคลงเคลงเหมือนเรือที่ลอยเคว้งกลางทะเล นางจิกส้นเท้าเปล่ากับพื้นเปียก ยืนฝืนท่ามกลางฝนที่ตีหลัง เสียงคนงานรักษาความปลอดภัยวิ่งเข้ามาพร้อมร่ม

“คุณผู้หญิง เป็นอะไรครับ!”

ซูเหม่ยหรงตอบแทนด้วยเสียงสั่น “แพ้เครื่องดื่มค่ะ”

เจ้าหน้าที่รีบพาไปยังเตียงฉุกเฉิน สายตาคนผ่านไปมาดูตกใจและห่วงใย พยาบาลถามคำถามเป็นเชือกยาว หลินเยว่หลานพยายามพยักหน้า นางมองข้อมือของตัวเอง ผิวขาวซีดกับเส้นเลือดเขียวจางและคิดว่าแสงไฟโรงพยาบาลช่างไม่แฟรนด์ลี่กับครีมรองพื้นเลยสักนิด ความคิดขำ ๆ หลุดขึ้นมาเองโดยอัตโนมัติ จะเรียกว่ามุกสุดท้ายของค่ำคืนนี้ก็ว่าได้

ก่อนสติจะขาด นางเผลอมองไปยังซูเหม่ยหรงอีกครั้ง ผู้หญิงคนนั้นยืนแอบอยู่หลังม่านพลาสติกใส สีหน้าคุมไม่อยู่แค่เสี้ยววินาที บางอย่างในแววตาคล้ายคำว่าเสร็จสิ้น แต่มันผ่านไปเร็วมาก ราวกับไม่เคยมีอยู่จริง

หมอพูดสั้น ๆ “เตรียมฉีดยาเปิดเส้นเลือดด่วน”

ผู้ช่วยวิ่งขวักไขว่ ตัวเลขบนเครื่องวัดชีพจรกระพริบลดลงเหมือนไฟที่ใกล้ดับ หลินเยว่หลานได้ยินเสียงอะไรไกล ๆ คล้ายกับเสียงคลื่นซัดชายหาด นางนึกถึงคอมเมนต์ของแฟนคลับ

“พี่เยว่หลาน ฉันซื้อแป้งตามที่พี่บอก มันดีมากเลย”

อีกเสี้ยวก็นึกถึงพ่อแม่ที่อยู่ต่างจังหวัดคอยโทรมาถามว่า

“ทำงานเหนื่อยไหมลูก”

หลายต่อหลายความคิดพุ่งตีเข้ามาในหัวพร้อม ๆ กัน

น้ำตาหยดสุดท้ายไหลออกมาอาบสองแก้ม นางฝืนยิ้มให้ตัวเอง

“ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไร”

แสงในเพดานซึ่งเคยสว่างจ้ากลายเป็นดอกไม้ขาวบานช้า ๆ สีขาวค่อย ๆ เบลอ นางรู้สึกเหมือนตกลงไปในสายน้ำ น้ำที่ไม่เย็นไม่ร้อน แต่เงียบลึกอย่างประหลาด

นางคิดถึงธงเป้าหมายเล็ก ๆ ที่ตั้งไว้มาตลอดชีวิตแล้วเผลอยิ้มอีกครั้งหนึ่ง เป็นยิ้นที่สวยที่สุดเท่าที่คนคนหนึ่งจะยิ้มได้ในวินาทีสุดท้ายของชีวิต

จากนั้น ทุกอย่างก็ดับลง...

ในตอนนั้นเอง ฝนตกหยุดพอดี แสงไฟหน้าห้องฉุกเฉินยังคงสว่าง ซูเหม่ยหรงเดินถอยหลังหนึ่งก้าว ถอนหายใจอย่างแผ่วเบาแล้วดึงโทรศัพท์ขึ้นมา

นางเปิดหน้าจอข้อความใหม่ นิ้วมือที่ไม่สั่นเลยแม้แต่น้อย พิมพ์ข้อความสั้น ๆ ที่จะส่งไปยังใครสักคน แสงบนหน้าจอปิดลงพร้อมกับรอยยิ้มที่หายไปอย่างไร้ร่องรอย ทิ้งไว้เพียงห้องฉุกเฉินกับชีวิตของอีกคนที่ค่อย ๆ ดับลงอย่างช้า ๆ