ตอนที่ 7 มีแต่คนอยากซื้อ

รุ่งเช้าวันถัดมา ฟ้ายังไม่ทันสว่างดี เสียงตีระฆังเปิดตลาดก็ดังขึ้น

“ก๊อง ก๊อง”

อาเซียงตื่นตั้งแต่ไก่โห่ จวนสกุลหลินอยู่ไม่ไกลจากตลาดประจำเมืองมากนัก จึงทำให้ได้ยินเสียงตะโกนของแม่ค้าพ่อค่ะ

“ผักสดถูก ๆ ขายถูกเหมือนแจกฟรี!”

“ขนมดอกเหมยวันนี้ลดครึ่งราคา!”

“ใครมีข่าวซุบซิบเรื่องเมื่อวาน เอามาแลกหมั่นโถวได้หนึ่งลูก!”

หลินเย่วเอ๋อร์หัวเราะในลำคอ พลางจัดปิ่นปักผม “ตลาดที่นี่ไม่เคยเงียบเลยจริง ๆ”

อาเซียงรีบยื่นชุดให้ “คุณหนู รีบแต่งตัวเถิดเจ้าค่ะ! วันนี้ต้องงามกว่าทุกวันนะเจ้าคะ พวกชาวบ้านรู้ว่าท่านไปยื่นขอใบอนุญาตกับท่านไป๋ พวกเขาต้องจับตาดูแน่!”

“งามอย่างปลอดภัยใช่หรือไม่” หลินเย่วเอ๋อร์แกล้งถาม

อาเซียงหัวเราะร่วน “แน่นอนเจ้าค่ะ ถ้างามจนแพ้ผื่นขึ้น ใครจะซื้อของเราเล่า!”

ไม่นาน ทั้งคู่ก็ลากโต๊ะไม้ไปยังหัวมุมตลาดตงเหมิน จุดเดิมที่เมื่อวานเคยตั้งแผง

“ให้ลอง ไม่ขาย”

วันนี้ ป้ายใหม่ถูกขึงไว้ด้วยเชือกสีแดง เขียนตัวใหญ่ด้วยหมึกสีเข้มว่า

“ร้านหยกมรกต เปิดลงชื่อสำหรับผู้ที่ต้องการซื้อ เมื่อทางร้านเปิดขาย จะส่งให้ถึงบ้านทันที”

อาเซียงวางกระดานไม้เรียบข้างโต๊ะแล้วปักป้ายกล่องพู่กันจุ่มหมึกฟรี! อย่างภาคภูมิ

“คุณหนูเจ้าคะ คราวนี้ยอดจองต้องทะลุฟ้าแน่!”

หลินเย่วเอ๋อร์หัวเราะเบา ๆ “ถ้าทะลุฟ้าเจ้าต้องปีนขึ้นไปนับเองนะ”

ทั้งคู่พูดคุยกันหัวเราะคิกคัก ไม่นานนัก ฝูงชนก็เริ่มทยอยเข้ามา บางคนก็จำนางได้เพราะเมื่อวันก่อนเคยมาลองใช้ บางคนก็แวะเข้ามาเพราะอยากรู้อยากลอง

“อ้าว ร้านนี้นี่เอง วันก่อนลองทาแล้วปากไม่คันนะ” สตรีวัยกลางคนกล่าว พลางเดินมาหยิบกระปุกทดลอง

“กลิ่นหอมกำลังดี ไม่ฉุน ข้าไม่เวียนหัวแล้ว!” สตรีอีกนางเอ่ยเสียงดัง

เด็กสาววัยรุ่นหัวเราะ “ข้าทาแล้วริมฝีปากไม่แตกเหมือนสีทาปากของร้านฮวาเหมยจวงเลย ดีกว่าตั้งเยอะ!”

เสียงหัวเราะของคนรอบข้างดังลั่น หลินเย่วเอ๋อร์ยิ้มละไม

“อย่าพูดถึงร้านอื่นเสียงดังนัก เดี๋ยวลมจะหอบเอาไป อีกอย่างอย่าพาดพิงร้านอื่นเลยจะดีกว่า”

แต่แววตาของนางแอบเจ้าเล่ห์ “เพียงพูดว่าของไม่ดีก็พอ”

อาเซียงรีบยื่นกระดาน “หากชอบจริง เชิญลงชื่อไว้ตรงนี้เจ้าค่ะ! ข้าเตรียมหมึกหอมไว้ให้แล้ว เขียนไปก็หอมไป!”

คนในตลาดหัวเราะกันใหญ่พลางตื่นเต้น “หมึกหอมหรือ! แบบนี้ก็ต้องลองสักหน่อย!”

เพียงครึ่งชั่วยาม กระดานไม้ถูกจารชื่อแน่นขนัด ทั้งเหล่าแม่บ้าน พ่อค้าแม่ค้า หญิงสาวหลายช่วงวัยต่างก็มาขอลงชื่ออย่างตื่นเต้น

“ข้าจะซื้อให้ภรรยาข้า นางจะได้ไม่บ่นว่าปากแตกอีก!”

หลินเย่วเอ๋อร์หัวเราะเสียงใส “ดีเลยเจ้าค่ะ ของข้าดีแน่นอนช่วยบำรุงผิว ปากนุ่มชุ่มชื้น!”

เสียงหัวเราะของผู้คนดังลั่นตลาดจนเจี่ยนฮวาที่เพิ่งมาถึงต้องขมวดคิ้ว นางสวมชุดไหมสีแดงสด เดินพัดสะบัดข้างตัว ริมฝีปากแดงดั่งโลหิต

“อ้าว วันนี้ก็ยังไม่ขายอีกหรือคุณหนูหลิน ข้าชักสงสัยแล้วสิว่าเจ้ามาขายของหรือมาเล่นสนุกกันแน่”

หลินเย่วเอ๋อร์ก้มศีรษะอย่างนอบน้อมแต่แฝงรอยยิ้ม

“มาเล่นล่ะมั้ง แต่เล่นไปเล่นมา เห็นทีข้าจะรวยใหญ่แล้วสิ”

เจี่ยนฮวาหน้าตึง “คนเราพูดดีได้เพราะยังไม่รู้ว่าการค้าต้องมีต้นทุน”

“ข้าเห็นด้วย” หลินเย่วเอ๋อร์เอ่ย “เพราะต้นทุนของข้า คือความจริงใจ ไม่ใช่ของที่ผสมผงตะกั่ว”

คนรอบข้างเงียบกริบ ก่อนจะอุทานขึ้นพร้อมกัน

“โอ้โห”

แม่ค้าคนหนึ่งกระซิบ “เจ็บแสบยิ่งกว่าโดนพริกเสียอีก!”

เจี่ยนฮวาเชิดหน้า “ปากดีเสียจริงนะ คอยดูเถิด พรุ่งนี้ข้าจะให้คนทั้งเมืองซื้อแป้งร้านข้าแทนของทาปากของเจ้า!”

หลินเย่วเอ๋อร์ยังยิ้ม “ขอให้โชคดีนะ แต่ถ้าเกิดใครหน้าพัง ก็อย่าลืมแวะมาซื้อของข้านะ ต่อไปนอกจากสีทาปากแล้ว ข้ายังจะมีชาดทาแก้ม ทาเปลือกตา และของบำรุงเอาไว้ทาผิวด้วยนะ รับรองว่าทุกอย่างปลอดภัย ไร้พิษ”

เสียงหัวเราะรอบตลาดแทบจะกลบเสียงพัดของเจี่ยนฮวาที่สะบัดแรงจนพัดแทบหัก นางเดินสะบัดหน้าออกไปด้วยความโมโห ทิ้งกลิ่นน้ำหอมฉุน ๆ ไว้เต็มตรอก

ครั้นถึงยามโหย่ว เงาไม้ทอดยาว ขณะนั้นมีชายหนุ่มร่างสูงในชุดผ้าฝ้ายสีเข้มเดินมาหยุดหน้าแผงอย่างเงียบงัน ไม่มีใครทันสังเกตเห็น มีเพียงเด็กชายขายขนมที่พูดขึ้นเบา ๆ

“เฮ้ย นั่นท่านไป๋จิ้งเหยียนจากสำนักโอสถไป๋เหยามิใช่หรือ!”

อาเซียงสะกิดนายสาว “คุณหนู! ท่านไป๋มาแล้วเจ้าค่ะ!”

หลินเย่วเอ๋อร์ยังคงท่าทีสงบยิ้มละไมเหมือนเดิม “อย่าตื่นตระหนกไป เจ้าทำเหมือนเรากำลังขายของที่ห้ามขายงั้นแหละ”

ไป๋จิ้งเหยียนมองโต๊ะเรียบง่ายและผู้คนที่รายล้อม กระดานไม้เต็มไปด้วยรายชื่อของชาวบ้าน ข้างกล่องหมึกมีคนผลัดกันจุ่มพู่กันลงชื่ออย่างสนุกสนาน

“ท่านไป๋มาแล้วหรือ” หลินเย่วเอ๋อร์คำนับ “ข้ายังไม่เปิดขาย แต่ดูเหมือนว่าทุกคนเร่งเร่าอยากจะได้เสียแล้ว”

ไป๋จิ้งเหยียนเดินเข้าใกล้ หยิบกระปุกทดลองขึ้นแล้วเปิดฝา กลิ่นน้ำผึ้งผสมเมล็ดชาลอยละมุน เขาแตะปลายนิ้วทาเบา ๆ ก่อนยิ้มในมุมปาก

“ของดีไม่ต้องป่าวประกาศเสียงดัง” เขาเอ่ยเรียบ “วันนี้ข้าเห็นแล้ว ว่าเจ้าขายได้โดยไม่ขายจริง ๆ สินค้าที่ดีจะขายตัวมันเอง”

หลินเย่วเอ๋อร์ยิ้มบาง “ท่านหมายถึงผ่านใช่หรือไม่”

“ยัง” เขาหันมาสบตา “ยังขาดสิ่งหนึ่ง”

“ขาดสิ่งใดหรือ”

“ข้าต้องการเห็นว่าเจ้าจะทำเช่นไรเมื่อถูกทดสอบด้วยคำพูดของผู้คน การค้าขายย่อมมีทั้งคนชอบและไม่ชอบ มีทั้งคนชื่นชมและนินทา สิ่งเหล่านี้เจ้าห้ามไม่ได้ ”

คำพูดยังไม่ทันจบ เจี่ยนฮวาก็กลับมาอีกครั้ง คราวนี้นางมีผู้ช่วยถือแป้งขาวมาหลายห่อ

“ท่านไป๋! ข้ามาพอดี! ลองดูสิว่าแป้งของข้าเนียนกว่าหรือไม่!”

นางเปิดฝาห่อ ส่งกลิ่นหอมฉุนกระแทกจมูกจนหลายคนไอจาม หลินเย่วเอ๋อร์แกล้งเอ่ยเสียงดัง

“โอ้ กลิ่นแรงดุจดอกเหมยพันต้น ใครทาแล้วเดินในตลาด สามตรอกข้างหน้าคงได้กลิ่นก่อนตัวจะไปถึงกระมัง!”

คนทั้งตลาดหัวเราะกระจาย เจี่ยนฮวาหน้าแดงก่ำ “เจ้ากล้าหัวเราะข้ารึ!”

หลินเย่วเอ๋อร์ยังยิ้ม “หาได้หัวเราะเจ้าไม่ ข้าเพียงชื่นชมที่เจ้าใจกล้าใช้กลิ่นแรงกว่าเตาไฟที่ครัวบ้านข้าเสียอีก”

แม้แต่ไป๋จิ้งเหยียนก็กลั้นหัวเราะแทบไม่อยู่ เขายกมือแตะปาก

“พอเถิด หากยังเถียงกันต่อ คนทั้งตลาดคงได้หัวเราะเยาะพวกเจ้า”

คำพูดเสียงเรียบ ๆ แต่เฉียบจนคนรอบข้างฮือฮา “ท่านไป๋พูดถูก!”

เจี่ยนฮวากัดริมฝีปากแน่น พลางสะบัดพัด “ฮึ! ข้าขอตัวก่อนก็แล้วกัน!” แล้วก็หันหลังเดินหนีอีกครั้ง ทิ้งไว้เพียงกลิ่นหอมฉุนที่ไม่มีใครอยากสูดดม

ไป๋จิ้งเหยียนจึงหันกลับมาหาหลินเย่วเอ๋อร์ “บัดนี้ข้าเห็นครบแล้ว ทั้งฝีมือ ทั้งสติ ทั้งความตั้งใจของเจ้า”

เขาหยิบกระดาษตราสำนักออกจากอกเสื้อ แล้ววางลงบนโต๊ะ

“นี่คือหนังสือรับรองจากสำนักโอสถไป๋เหยา ร้านหยกมรกตมีสิทธิ์ขายได้ในเมืองเว่ยเจินตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไป”

คนทั้งตลาดปรบมือเสียงดัง “คุณหนูหลินได้รับหนังสืออนุญาตแล้ว!”

อาเซียงถึงกับน้ำตาไหล “คุณหนู! เราได้หนังสืออนุญาตจริง ๆ เจ้าค่ะ!”

หลินเย่วเอ๋อร์รับกระดาษมาอย่างสงบ แต่ยิ้มกว้าง

“ขอบพระคุณท่านไป๋ ข้าสัญญาว่าจะรักษาความปลอดภัยของทุกอย่างที่ข้าทำขึ้นมาไว้ให้ดีที่สุด”

ไป๋จิ้งเหยียนพยักหน้า “พวกเครื่องประทิมโฉมต่าง ๆ ไม่ใช่เพียงใช้แล้วดูงดงามเท่านั้น แต่ต้องปลอดภัยด้วย”

“หากพูดเช่นนั้น แล้วของที่ร้านฮวาเหม่ยจวงเล่า พวกที่ผสมตะกั่ว เหตุใดจึงไม่ถูกตรวจสอบ”

“ข้าก็กำลังยื่นเรื่องกับสำนักหอการค้าเช่นกัน ร้านฮวาเหม่ยจวงเปิดมาหลายรุ่น เจี่ยนฮวานางก็สานต่อร้านนี้จากพ่อของนาง สมัยก่อนข้ายังไม่ได้มาดูแลตรงนี้ เลยไม่รู้ว่าเกณฑ์การตรวจสอบในตอนนั้นเป็นอย่างไร

และในขณะที่สายตาทั้งคู่สบกันนั้น ลมยามบ่ายก็พัดกลีบดอกเหมยปลิวผ่านกลางตลาด กลิ่นน้ำผึ้งเจือชาอบอวลในอากาศ เป็นกลิ่นเฉพาะของร้านหยกมรกต