ตอนที่ 8 ร้านหยกมรกตเปิดขายวันแรก

รุ่งเช้าแห่งวันประกาศขายจริง เสียงตีระฆังตลาดยังไม่ทันดังครบสองที หน้าแผงร้านหยกมรกตก็มีคนมายืนรอจนเหยียบเงากันแทบไม่ติด อาเซียงวิ่งต้วมเตี้ยมถือกระดานรายชื่อของเมื่อวานแนบอกแน่น ร้องตะโกนอย่างภาคภูมิ

“คุณหนู! กระดานลงชื่อของเมื่อวานแน่นยิ่งกว่าปลาทูในเข่งเสียอีกเจ้าค่ะ!”

หลินเย่วเอ๋อร์ยืนอยู่หลังโต๊ะไม้สีอ่อน ใส่เสื้อคลุมบางสีงาช้าง ผูกผ้าคาดเอวเรียบ ๆ ไม่ประดับเกินงามตามที่นางตั้งใจ นางรับกระดานมาไล่นิ้วดูชื่อทีละบรรทัด แล้วพยักหน้าช้า ๆ

“วันนี้ขายครั้งแรกตามรายชื่อที่ลงไว้ก่อน ส่วนผู้ที่เพิ่งมาวันนี้เชิญลงชื่อเพิ่ม ข้าจะทยอยส่งไปถึงเรือนภายในสามวัน”

“โอ๊ยดีเลย!”

“ดีจริง ๆ!”

“นี่แหละร้านในฝันข้า!”

เสียงของผู้คนรอบแผงขายดังลั่น อาเซียงตั้งกล่องเล็กสองใบ ใบหนึ่งตั้งป้ายว่า รับเงิน อีกใบตั้งผ้ายว่า รับคำชม

“มีกล่องรับคำชมด้วยรึ”

อาเซียงยิ้มตาหยี “ใช่เจ้าค่ะ และคุณหนูก็จะอ่านทุกคำติชมด้วยนะ”

เพื่อกันความชุลมุน หลินเย่วเอ๋อร์ติดป้ายไม้เล็กเพิ่มอีกเป็นป้ายบ่งบอกลำดับพร้อมพู่กันสำหรับเขียนหมายเลข อาเซียงรับหน้าที่แจกจ่ายคิวเติมตัวเลขเร็วปานจิ้งจอกไล่หางตนเอง

“คิวที่หนึ่ง! แม่นางหลิว ลงชื่อไว้สองกระปุก!’”

“คิวสอง! เถ้าแก่จางร้านขายเกี๊ยว ซื้อให้ภรรยาหนึ่งกระปุก!”

หลินเย่วเอ๋อร์มอบกระปุกด้วยสองมือทุกครั้ง นางจะกล่าวนิ่ม ๆ ให้คู่มือใช้งานง่าย ๆ เสมอ

“ทาบาง ๆ ยามเช้าและก่อนนอน หากกลางวันลมแรง ทาแตะเบา ๆ อีกหน อย่ากดแรงไปล่ะ

คนฟังหัวเราะ แต่พยักหน้ารับเหมือนจดตำราในใจ เพื่อป้องกันการซื้อแล้วหาย นางให้บ่าวชายตัวเล็กทำหน้าที่จดโพยหลังบ้าน ชื่อ ที่อยู่ จำนวน หมายเหตุ เช่น ผิวบอบบางหรือแพ้กลิ่นฉุนง่าย จากนั้นจึงประทับตราหยกเล็ก ๆ ลงบนกระดาษหอมเพื่อแสดงว่าเป็น “ของแท้จากร้านหยกมรกต”

ไม่นาน แถวก็เริ่มคดไปถึงร้านเกี๊ยว กลิ่นไอน้ำจากหม้อนึ่งลอยมาแตะจมูก สร้างบรรยากาศแปลก ๆ ของความอุ่นใจ ทันใดนั้น รถม้าหน้าประตูตงเหมินก็ค่อย ๆ เคลื่อนเข้ามา ผ้าม่านสีน้ำเงินเข้มปักลายดาบไขว้กับดอกเหมย ตราประจำจวนแม่ทัพใหญ่เมืองเว่ยเจิน ผู้คนขยับเว้นทางเองโดยไม่ต้องมีใครร้องขอ

บ่าวสาวในจวนก้าวลงมาก่อน สองนางช่วยกันพยุงคุณหญิงใบหน้างามสง่า แต่งชุดผ้าไหมสีอ่อน สายตาฉลาดนิ่ง ท่วงท่านุ่ม นางคือ ฮูหยินหลี่ ภรรยาแม่ทัพหลวง ผู้เป็นที่เกรงขามและผู้ที่คนทั้งเมืองนับตาถือตา

อาเซียงแทบทำป้ายคิวหล่น “คุณหนู! คนจากจวนแม่ทัพมาเจ้าค่ะ!”

หลินเย่วเอ๋อร์หันไปคำนับทันที “ข้ายินดีต้อนรับเจ้าค่ะ”

ฮูหยินหลี่กวาดตามองโต๊ะและบรรยากาศรอบตัว แววตาไม่ข่มใคร แม้ความเป็นผู้มาก่อนกาลจะทำให้ผู้คนเกรงใจ นางเอ่ยอย่างอ่อนโยน

“เมื่อวานมีคุณหนูจากตรอกตะวันตกนำของทดลองของเจ้ามาให้ข้า ข้าลองทาบาง ๆ ก่อนนอน ตื่นเช้ามาหน้าก็ยังรู้สึกนุ่มอยู่ ข้าจึงมาเอง”

คำพูดของนางสะเทือนทั้งตรอก ร้านแถวยาวอ้าปากหวอ หลินเย่วเอ๋อร์ยิ้ม

“ข้าเป็นเกียรติอย่างยิ่งเจ้าค่ะ หากท่านพอใจ วันนี้มีสินค้าที่เปิดขายชุดแรก ข้าขอจัดให้ตามกฎของร้านนะเจ้าคะ”

“กฎของร้าน?” ฮูหยินหลี่หัวร่อตาหยี “น่าสนใจ ว่ามาสิ”

หลินเย่วเอ๋อร์ผายมือไปยังบ่าวชายที่จดโพย “ทุกรายชื่อที่อยู่บนกระดานจะได้ก่อนตามลำดับ ที่เหลือข้ารับจองพร้อมส่งถึงเรือนภายในสามวัน หากท่านไม่รีบด่วน ข้าขอมอบลำดับการจองให้ท่านเป็นลำดับแรกเจ้าค่ะพร้อมกับกล่องผ้าหอมเป็นของแถมสำหรับท่านด้วย”

ฮูหยินหลี่พยักหน้าช้า ๆ “ดี มีระเบียบดี” นางหันไปสั่งบ่าวไพร่ “จัดเงินและรถม้ารอรับของตามเวลา อย่าทำให้ร้านนี้เสียหาย”

คำพูดที่หลุดจากปากภรรยาแม่ทัพ เปรียบดั่งตรายางความเชื่อใจที่ตีลงกลางหน้าตลาดในทันใด อาเซียงยืนหลังตรงราวทหารใหม่

“รับทราบเจ้าค่ะ!” ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าตนมิใช่คนของจวนแม่ทัพ

แทบถัดจากฮูหยินหลี่ ก็มีกลุ่มสตรีสามนางเดินมาจากตรอกเหนือ แต่งหน้าเข้มกลิ่นฉุนนำหน้า นำโดยสาวงามใบหน้าคมจัด พัดแพรในมือยกขึ้นบังมุมปากอย่างคนชอบเล่นคำ คนในตลาดรู้จักกันดีว่านางเป็นมือหว่านลมของร้านฮวาเหมยจวง

“อ้าวร้านหยกมรกตคึกคักหนักหนา” นางลากเสียง “แค่ครีมทาปากจะมีอะไรน่าเอะอะกัน”

หลินเย่วเอ๋อร์คำนับน้อย ๆ “ร้านหยกมรกตมีแต่สิ่งสวย ๆ งาม ๆ เชิญชมได้”

นางหัวเราะ “สิ่งสวย ๆ งาม ๆ ข้าเจออยู่ทุกวัน ส่องกระจกก็เจอ”

ก่อนที่คำเย้ยจะกลายเป็นควันเสียอารมณ์ ฮูหยินหลี่เหลียวมองเพียงปราดเดียว บ่าวสาวของนางก็ขยับอย่างเป็นธรรมชาติ เปิดทางให้แถวดำเนินต่อโดยปราศจากการปะทะ เหมือนคลื่นละลายสิ่งสกปรกบนผิวน้ำ

ไป๋จิ้งเซียวไม่ได้มาแบบเปิดเผย เขายืนพิงเสาต้นหนึ่งไกล ๆ สังเกตท่าทีและระเบียบโดยมิเอาตัวเองเป็นศูนย์กลาง เมื่อเห็นว่านางเอกคุมลำดับการซื้อขายอย่างเป็นธรรมและยังมีอารมณ์ขันไม่ใช้อารมณ์ เขาก็เหลือบตาพอใจเล็กน้อย

ลำดับการรับสินค้าไหลลื่นอย่างเป็นระเบียบ ผู้คนหัวเราะคิกคักกับคำแซวเล็ก ๆ น้อย ๆ ของอาเซียง เวลาเห็นใครทำหน้าบึ้ง นางก็จะผลักกล่องรับคำชมให้

“ฝากคำติชมไว้ได้เลยเจ้าค่ะ”

ผลคือกล่องรับคำชมหนักจนต้องหากล่องใหม่มาเพิ่ม ในระหว่างความคึกคัก กลับมีชายหนุ่มร่างผอมคนหนึ่งแทรกคิวเข้ามาอย่างลับ ๆ เขาสวมเสื้อผ้าธรรมดา แต่ดวงตาลอบส่ายไปมา ชั่วพริบหนึ่ง มือของเขาก็ล้วงอะไรจากแขนเสื้อ หย่อนลงในกระปุกทดลองที่เปิดฝาอยู่ด้านหัวแถว เป็นผงสีขาวจางดุจแป้ง

อาเซียงหูไวตาดีจึงรีบเอ่ยท้วงทันที “เฮ้ย! นั่นเจ้าใส่อะไรลงไปน่ะ!”

ชายคนนั้นสะดุ้ง แล้วทำหน้าตาตื่น “ข้า ข้าก็แค่ดู!”

คนกลุ่มหน้าสุดชะเง้อคอมอง “เกิดอะไรขึ้น”

ผู้คนเริ่มพูดคุยกันไม่หยุดปาก ดุจควันลอยจากปล่องครัว หลินเย่วเอ๋อร์ยกมือขึ้นอย่างเรียบสงบ

“ทุกท่านอย่าตกใจไป”

นางหยิบกระดาษหอมตราร้านใบหนึ่ง วางรองใต้กระปุก แล้วเปลี่ยนกระปุกทดลองลูกใหม่ทันที พร้อมปิดฝาอันที่ต้องสงสัย ส่งให้บ่าวชาย

“นำไปเก็บ แยกต่างหาก อย่าให้ใครแตะ ข้าจะนำไปให้สำนักโอสถตรวจ”

ก่อนที่ความหวาดวิตกจะก่อตัว นางยิ้มระรื่น

“ของทดลองอันใหม่ เชิญ”

น้ำเสียงและจังหวะที่นิ่งทำเอาความแตกตื่นถูกกลืนไปจนหมด คนหันกลับมาทดลองเหมือนเดิม ราวกับว่าเรื่องเมื่อครู่เป็นเพียงเสียงไอของใครสักคน ชายหนุ่มร่างผอมหน้าเสีย ทำท่าจะหลบหนี ทว่าเสียงแหบห้าวของยามตลาดก็ดังขึ้น

หยุดนะ!”

บ่าวจากจวนแม่ทัพสาวเท้าสองก้าวมายืนขวาง

“ฮูหยินกำลังรอซื้อของ ห้ามก่อความวุ่นวาย”

ชายคนนั้นกลืนน้ำลาย จู่ ๆ ก็ร้อง “ข้า...ข้าแพ้! ข้าแพ้ของร้านนี้!”

เขาทาปากตนเองอย่างเกินจริงจนเนื้อครีมติดเป็นคราบ แล้วตีหน้าแดง

“ดูสิ!”

ผู้คนรอบตัวเริ่มฮือฮา อาเซียงทำตาเขียวพลัน

“เมื่อครู่เจ้าเพิ่งเทผงประหลาดลงในกระปุกทดลอง แล้วตอนนี้เจ้ามาบอกว่าเจ้าแพ้ของของร้านหยกมรกต เจ้าคิดว่าใครจะเชื่อกัน ไม่แน่ เจ้าคงอยากจะใส่ความร้านเราสินะ!”

หลินเย่วเอ๋อร์ยังคงสุภาพ “หากท่านบอกว่าแพ้ ข้ายินดีใช้วิธีเดิมของสำนักโอสถ ทดสอบหลังใบหู ต่อหน้าผู้คน ณ ที่แห่งนี้ หากข้างหูแดงขึ้นฉับพลัน ข้าจะยอมคืนเงินและไม่ขายแก่ท่านอีก แต่หากไม่แดง ก็อย่าได้มากล่าวใส่ร้ายร้านเราอีก”

ไป๋จิ้งเซียวที่ยืนอยู่ไกล ๆ ขยับคางเล็กน้อย “รู้จักแก้ไขสถานการณ์ดีซะจริง”

ชายหนุ่มร่างผอมทำท่ากล้า ๆ กลัว ๆ สุดท้ายก็ยอมให้ทดสอบ หลินเย่วเอ๋อร์ใช้แผ่นไม้เล็กแตะครีมจากกระปุกทดลองใหม่ป้ายบาง ๆ ที่หลังใบหูของชายผู้นั้นแล้วบอกให้เขายืนรอเป็นเวลาหนึ่งเค่อ อาเซียงยืนกอดอกจ้องตาเขม็ง

หนึ่งเค่อผ่านหลังใบหูยังคงไม่เปลี่ยนสีและไม่แดงแม้แต่น้อย ผู้คนรอบแผงขายส่งเสียงอื้ออึง ชายคนนั้นหน้าเสียหนักกว่าเดิมถึงกับหลุบตา

หลินเย่วเอ๋อร์ยิ้มอ่อน “เมื่อผลออกมาเป็นเช่นนี้แล้ว ทุกท่านก็ได้เห็นแล้ว ต่อไปคำว่าแพ้ของจากร้านข้าก็อย่าได้กล่าวใส่ความอีก”

เสียงหัวเราะลั่นครั้งใหญ่ของพวกขาวบ้านดังขึ้น อีกทั้งเสียงผิวปากของพ่อค้าสมุนไพรแผงข้าง ๆ ก็ดังมาปะปน ฮูหยินหลี่เอ่ยเบา ๆ แต่ชัดเจน

“ดี มีระเบียบ มีเกณฑ์ในการตรวจสอบที่ดีมาก”

คำกล่าวสั้น ๆ นั้นมีน้ำหนักมากกว่าธงร้อยผืน ชายหนุ่มร่างผอมถูกยามประจำตลาดพาตัวไปยังศาลาหัวมุมเพื่อสอบถามความจริงต่อ ผู้คนกลับมายืนเข้าแถวต่ออย่างรวดเร็ว