บทที่ 15  ซีซวนมาหา

บทที่ 15 

ซีซวนมาหา

ในเวลานี้อากาศยังหนาวและยังมีหิมะตกเล็กน้อย ทำให้คนในหมู่บ้านไม่รับรู้ถึงความเปลี่ยนแปลงของกุ้ยหนิงอัน อีกทั้งเธอใส่เสื้อกันหนาวและเสื้อผ้าตัวใหญ่ทำให้ปกปิดร่างกายที่แท้จริงได้

ความคิดที่จะไปขายผลผลิตตลอดช่วงปีใหม่ต้องพับไปหลังจากนั้นสามวัน เนื่องจากหิมะตกหนักจนกลายเป็นพายุหิมะ

บ้านเรือนหลายสิบหลังถูกพายุพังถล่ม หนึ่งในนั้นก็เป็นบ้านรองกุ้ย ดีที่ทุกคนอยู่ในมิติจึงไม่เป็นอะไร ต่างจากชาวบ้านครอบครัวอื่นที่หนีออกมาไม่ทัน ทำให้บาดเจ็บไม่น้อย ทว่าโชคดีหน่อยที่ไม่มีครอบครัวใดต้องสูญเสียชีวิต

หัวหน้าหมู่บ้านเกณฑ์ชายในหมู่บ้านมาช่วยผู้ประสบภัยในครั้งนี้ เมื่อมาถึงบ้านรองกุ้ยได้แต่แปลกใจที่ทุกคนไม่มีร่องรอยของการบาดเจ็บเลย คล้ายกับทั้งห้าคนของบ้านรองกุ้ยไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์พายุถล่มเมื่อคืนนี้

“บ้านรองกุ้ยมีเพียงหลังคาเท่านั้นที่พัง เอาเถอะในส่วนนี้ฉันจะซ่อมแซมให้เอง” เพราะรู้ถึงฐานะบ้านรองกุ้ย หัวหน้าหมู่บ้านจึงตัดสินใจควักเงินตนเองซื้อวัสดุและอุปกรณ์มาซ่อมแซมให้ด้วยตนเอง

“ไม่เป็นไรครับลุงกัง ค่าใช้จ่ายทั้งหมดบ้านผมจะออกด้วยตนเอง เอาแค่พออยู่ได้ก่อนครับ อันอันตั้งใจจะสร้างบ้านใหม่”

กุ้ยหลงจื่อตัดสินใจที่จะสร้างบ้านใหม่ ส่วนสาเหตุที่ซ่อมหลังคาก็เพราะว่าหากบ้านหลังนี้ไม่มีหลังคาจะอยู่กันได้อย่างไร นี่คงเป็นคำถามของชาวบ้านและคนทั่วไปที่เห็น

“สร้างบ้านใหม่เหรอ แต่มันใช้เงินไม่น้อยเลยนะอาหลง”

เขาไม่ได้ดูถูก เพียงแต่ค่าใช้จ่ายในการสร้างบ้านใหม่นั้นมันไม่น้อยเลย อย่างต่ำก็สามร้อยถึงห้าร้อยหยวนแล้ว

“ครับ แต่บ้านเราพอจะมีเงินเก็บอยู่บ้าง”

“หน็อย มีเงินถึงขนาดจะสร้างบ้านใหม่ แต่ส่งเงินรายปีให้ฉันแค่สองหยวนเนี่ยนะ มันจะมากไปแล้ว”

แม่เฒ่ากุ้ยได้ข่าวว่าบ้านรองหลังคาถล่มจึงรีบมาดู ไม่ใช่เพราะเป็นห่วง แต่กลัวว่าบ้านใหญ่จะโดนความกดดันจากชาวบ้านให้ช่วยเหลือบ้านรอง เมื่อมาถึงกลับได้ยินว่าบ้านรองจะสร้างบ้านใหม่

“สองหยวนคือเงินที่ตกลงกันค่ะย่า หรือย่าจะให้บ้านรองเอาเงินเก็บให้ย่าทั้งหมด ส่วนพวกเราจะเป็นยังไงก็แล้วแต่ยถากรรมใช่ไหม”

กุ้ยหนิงอันอดไม่ได้ที่จะแทรกตัวออกมาตอบ แม้จะรู้ว่าสิ่งที่คิดจะเป็นความจริงก็ตาม

ในระหว่างที่สองบ้านทุ่มเถียงกัน กลับมีรถยนต์คันหรูขับเข้ามา เมื่อรถยนต์จอดสนิท ชายชุดดำจึงลงมาเปิดให้กับเจ้านายของเขา ก่อนที่จะมีชายชุดดำอีกคนเดินตามหลังมาอีกคน

“อันอัน!”

เมื่อได้ยินเสียงคุ้นเคยเรียกชื่อเธอด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นดีใจ จึงได้หันไปมองแต่แล้วพอเห็นว่าเป็นใคร สองสาวจึงยิ้มให้กันก่อนจะหลุดหัวเราะออกมา

“เสี่ยวซวนเหรอ มาได้ยังไง ฉันเพิ่งเขียนจดหมายไปหาเมื่อไม่กี่วันก่อนนี่เอง”

“ฉันมาหลายวันแล้วล่ะ แต่ติดพายุหิมะเลยต้องนอนที่โรงแรมหลายวัน”

ความจริงแล้วซีซวนเตรียมจะไปเรียนต่อต่างประเทศ จึงคิดว่าควรจะมาลาเพื่อนรักด้วยตนเอง เพราะไม่รู้อีกนานแค่ไหนกว่าจะได้พบกัน ไม่คิดว่าจะเจอพายุหิมะเข้า

“แล้วนี่เกิดอะไรขึ้น บ้านเธอเกิดเรื่องอะไรเหรอ แล้วนี่ใช่คุณพ่อ คุณแม่ และน้องชายฝาแฝดที่เล่าให้ฉันฟังบ่อย ๆ หรือเปล่า”

ซีซวนกวาดสายตามองชาวบ้าน อาจจะเพราะเป็นลูกสาวเจ้าพ่อแห่งเมืองเซี่ยงไฮ้ สายตาที่เธอมองจึงคล้ายจะมีอำนาจทำให้ชาวบ้านและหัวหน้าหมู่บ้านกดดันไม่น้อย ซึ่งแตกต่างกับครอบครัวบ้านรองกุ้ยที่เธอใช้สายตาอ่อนโยนส่งไปให้

“พ่อคะ แม่คะ นี่เสี่ยวซวนเพื่อนสนิทที่ฉันเล่าให้ฟัง”

กุ้ยหนิงอันไม่แปลกใจเลย เพราะซีซวนเขียนจดหมายมาบอกความจริงกับเธอแล้วว่าตัวตนของซีซวนนั้นเป็นใคร

“สวัสดีค่ะคุณพ่อคุณแม่ ยินดีที่ได้พบกันนะคะ ฉันชื่อซีซวน หรือจะเรียกเสี่ยวซวนก็ได้ค่ะ”

“เสี่ยวซวน เธอมีอะไรหรือเปล่าหรือว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ทำไมถึงได้เดินทางมาจากเซี่ยงไฮ้เลยล่ะ”

“คิดถึงเธอน่ะสิ แล้วก็อีกไม่นานฉันต้องบินไปเรียนต่อต่างประเทศ ก่อนไปเลยคิดจะมาลาเธอน่ะ”

เพียงแค่นี้กุ้ยหนิงอันคิดว่าคงมีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้นกับซีซวนเป็นแน่

“บ้านเธอพังหมดแล้ว จะอยู่กันยังไง”

“ฉันตั้งใจจะสร้างบ้านใหม่ เลยจะซ่อมหลังคาบ้านเก่าให้พออยู่ได้ก่อนน่ะ”

ทั้งสองคนคุยกันจนลืมไปว่ายังมีหัวหน้าหมู่บ้านและชาวบ้านอีกมากมายที่ยืนอยู่ตรงนี้ด้วยเช่นกัน

“จริงสิ ตระกูลซ่งของฉันคล้ายจะมีที่ดินที่หมู่บ้านนี้ด้วย จงหวนที่ดินที่คุณพ่อให้ฉันนายจำได้ไหมว่าอยู่ตรงไหน”

เมื่อคิดบางอย่างขึ้นมาได้จึงหันไปถามคนดูแลของตนเอง

“เดี๋ยวผมตรวจสอบให้ครับคุณหนู เท่าที่ผมจำได้จะมีที่บนเขาและที่ดินในหมู่บ้านอยู่ครับ”

เรื่องนี้นายท่านเองก็แจ้งมาแล้ว เผื่อว่าคุณหนูอยากจัดการที่ดินพวกนี้ด้วยตนเองว่าจะทำอะไร

“อย่างนั้นตรวจสอบเสร็จก็หาผู้รับเหมามาสร้างบ้านด้วยนะ ดูท่าแล้วบ้านเพื่อนฉันคงอยู่ไม่ได้ ต่อให้ซ่อมแซมหลังคาคงอยู่ได้ไม่นาน”

“ครับคุณหนู”

“เดี๋ยวก่อนเสี่ยวซวน เงินที่เธอให้ฉันยืมในตอนนั้นยังไม่ได้ใช้คืน เธอจะบ้าหรือไงยังจะมาสร้างบ้านให้ฉันอีก”

กุ้ยหนิงอันเริ่มปวดหัวกับเพื่อนสนิท มีอย่างที่ไหนจะมาสร้างบ้านให้ครอบครัวเธอ ไม่เพียงบ้านรองกุ้ยเท่านั้นที่ตกใจกับการกระทำของซีซวน แต่ชาวบ้านและบ้านใหญ่กุ้ยยังแทบไม่เชื่อหูตนเอง ว่ามีคนปกติที่ไหนจะมาสร้างบ้านให้คนอื่นง่าย ๆ

“ช่างเถอะ เงินแค่ห้าร้อยหยวนเท่านั้นเอง ฉันให้เธอมากกว่านั้นก็ไม่เอา ว่าแต่ตอนนี้บ้านอยู่ไม่ได้แล้ว เธอและครอบครัวเข้าไปพักที่โรงแรมกับฉันดีกว่า ไปทั้งครอบครัวนี่แหละจะได้นอนคุยกันให้หายคิดถึง เชิญคุณพ่อคุณแม่ด้วยนะคะ สองแฝดด้วยนะ”

ซีซวนยักไหล่เล็กน้อย ในเวลานี้เธอสลัดภาพเก่าออกไปจนหมดเหลือเพียงคราบคุณหนูผู้เอาแต่ใจคนหนึ่ง

“เดี๋ยวก่อนนะครับ คุณหนูแซ่ซ่ง คุณหนูใช่บุตรของนายท่านซ่งแห่งเมืองเซี่ยงไฮ้หรือเปล่าครับ”

หัวหน้าหมู่บ้านตัดสินใจเอ่ยถาม เพราะนายท่านซ่งคือผู้มีพระคุณกับครอบครัวเขาเมื่อนานมาแล้ว และท่านมีที่ทางในหมู่บ้านแปลงใหญ่และบนเขาอีกมากมาย ทว่าหลายปีที่ผ่านมากลับไม่มีใครมาติดต่อหรือทำอะไรกับที่ดินเหล่านั้นเลย

“ใช่ครับ คุณหนูคือบุตรคนเดียวของนายท่านซ่ง เจ้าพ่ออสังหาริมทรัพย์และการเดินเรือแห่งเมืองเซี่ยงไฮ้”

คนสนิทเป็นฝ่ายตอบแทน ทำให้ชาวบ้านที่รู้ฐานะของหญิงสาวตรงหน้าได้แต่กลืนน้ำลายอย่างฝืดคอ ไม่คิดว่าเบื้องหลังของเธอจะยิ่งใหญ่เช่นนี้

“หากเป็นเช่นนั้น ที่ดินของนายท่านซ่งอยู่ตรงข้ามกับบ้านรองกุ้ยนี่เองครับ และยังมีบนเขารวมถึงหน้าหมู่บ้านด้วยครับ”

“อ้า…ดีเลย อย่างนั้นก็สร้างมันตรงที่ดินผืนนี้นี่แหละ ยังไงพี่จงหวนช่วยจัดการให้ด้วย วันนี้เรารีบเข้าในเมืองกันเถอะ”

เมื่อรู้ว่าที่ดินของตนเองอยู่ไม่ไกลจึงรีบบอกกับคนดูแล จากนั้นจึงหันไปชวนกุ้ยหนิงอันและครอบครัวเข้าเมืองทันที

รถหรูสองคันเคลื่อนตัวออกจากหมู่บ้านโดยมีชาวบ้านมองด้วยความอิจฉาที่บ้านรองกุ้ยได้นั่งรถคันหรูแบบที่คนอื่นไม่เคยมีใครได้นั่งมาก่อน