บทที่ 6 จากไปแล้ว

บทที่ 6 จากไปแล้ว

          “ฮ่า ฮ่า ข้าจะบอกให้เจ้ารู้เอาไว้ ว่าบุตรชายที่เจ้ารักนักหนายามนี้ คงกลายเป็นอาหารสัตว์ป่าไปแล้ว อดีตบุตรเขยของข้าเอ๋ย”

เท้าของหญิงชราเหยียบลงกลางอกของบุรุษที่มีรูปลักษณ์ซูบตอบอีกทั้งยังตาบอดจนช่วยตนเองแทบไม่ได้ ชาวบ้านหลายคนมามุงดูแต่ก็รีบกลับไปหลังเจอคำขู่จากภรรยาของหัวหน้าหมู่บ้านว่าจะไม่ให้กู้ยืมตำลึงหากมาช่วยอดีตลูกเขยไร้ค่า

สาเหตุที่ชาวบ้านเพิกเฉยการช่วยเหลือสองพ่อลูกนั่นเป็นเพราะสกุลอันทำการปล่อยเงินกู้โดยใช้ที่นามาแลกเปลี่ยนและยังคิดดอกเบี้ยเจ็ดส่วนจากสิบส่วน แม้จะดูขูดเลือดไปแต่กลับไม่มีผู้ใดกล้าเอ่ยแย้งด้วยเกรงกลัวว่าตนเองจะไม่ได้เงิน

          “ยายแก่นี่เอาอีกแล้วนะ ไหนบอกแยกบ้านกันไปแล้วไง ทำไมถึงได้มาวุ่นวายกับสองพ่อลูกนี่อีก ตัวเองก็มีเงินมากกว่าแท้ ๆ”

          พลัก

          “ท่านพ่อ ไม่นะ” เอ่ยพึมพำกับตนเองได้ไม่นานหยางเทียนหรงที่หลบซ่อนตัวอยู่ใกล้ประตูทางเข้าก็ต้องวิ่งออกมาอย่างรวดเร็วเพราะหญิงชรากำลังจะเอาท่อนไม้ฟาดไปยังศีรษะบิดาของตน

          มันจะมากเกินไปแล้ว

          อาภรณ์ที่ห่อไข่ไก่และสมุนไพรถูกวางแอบเอาไว้อยู่หลังกอหญ้า จากนั้นตนจึงวิ่งออกไปผลักหลังของหญิงชราออกไปให้ไกลจากบิดาของตน สองแขนกางออกเพื่อปกป้องบิดาให้รอดพ้นจากหญิงชราที่แสนร้ายกาจผู้นี้

          “นี่เจ้ายังไม่ตาย!” โจวซือเหยียนเบิกตาโพลงหลังเห็นคนที่กล้าเข้ามาผลักตนเองเมื่อครู่เป็นผู้ใด ท่อนไม้ในมือสั่นระรัวจนมันหลุดออกจากมือเหี่ยวย่นหยาดเหงื่อไหลซึมลงมายังคาง  

          “เป็นไปไม่ได้ ในเมื่อตอนนั้นเจ้าไม่หายใจแล้ว” อันซีเหมยเอ่ยเสียงดังด้วยความตื่นตระหนก เพราะนางเป็นผู้พิสูจน์เองกับมือว่าหลานแสนชังผู้นี้ไม่หายใจแล้วจริง ๆ 

          “หลานจะตายก่อนท่านยายกับท่านป้าได้อย่างไรกันขอรับ หากเป็นเช่นนั้นข้าคงเป็นหลานที่อกตัญญูยิ่งนัก”

          “หลานอกตัญญูนี่เจ้าแช่งข้าหรือ” หญิงชราเหวเสียงดังหลังได้ยินวาจาไม่เข้าหูจากปากของหลานชายคนนี้

          “เข้าใจผิดแล้ว ข้าเพียงแค่เอ่ยตามความจริง อายุข้ายังน้อยกว่าจะเติบใหญ่ย่อมใช้ระยะเวลาหลายปี แต่ท่านยายแก่ชรามากแล้วเช่นนี้อีกไม่นานก็คงตายจาก ไม่สิ หลานเลอะเลือนแล้วพูดอะไรออกไปหวังว่าท่านยายจะไม่ถือสานะขอรับ” อย่าเพิ่งความดันขึ้นจนตายไปก่อนเล่ารอดูความสำเร็จของเขาเสียก่อนเถิดยายแก่  

          “หรงหรงของบิดา เจ้ากลับมาแล้วหรือ” บิดาพยายามชันกายขึ้นมาหลังได้ยินเสียงของบุตรชายตัวน้อยที่หญิงชราตรงหน้าบอกกับตนว่าได้สังหารเจ้าก้อนแป้งตายไปเสียแล้ว

          หมับ

          มือหนาคว้าร่างกายเล็กได้ก็โอบกอดด้วยความหวาดกลัวระคนห่วงหา เพราะถ้าหากสูญเสียผู้เป็นดังแก้วตาดวงใจไปอีกคน หยางเสวี่ยหรงคงขาดใจตายไปเป็นแน่

          “ท่านพ่อข้ากลับมาแล้วขอรับ ท่านไม่ต้องห่วงหากข้าอยู่จะไม่มีผู้ใดกล้ามาทำร้ายท่านได้ข้าสัญญา” หยางเทียนหรงเอ่ยคำมั่นสัญญาแก่บิดาเจ้าของร่างที่ตนนั้นเข้ามาแทนที่ ต่อไปนี้บุรุษที่กำลังโอบกอดเขาอยู่จะกลายเป็นบิดาที่แท้จริงของเขาเอง

          และเขาจะทำหน้าที่ปกป้องและดูแลอีกฝ่ายเป็นอย่างดีไปจนชั่วชีวิตตามเจตจำนงของเด็กน้อยผู้นี้

          “เพ้ย เด็กอย่างเจ้าน่ะหรือจะทำอะไรข้าได้ ถูกข้าทุบตีไปทั้งตัวจนร้าวรานไปแล้วก่อนหน้ายังไม่สำนึกใช่หรือไม่ เช่นนั้นครานี้ข้าจะตีพวกเจ้าให้ตายคามือเลยทีเดียว” หญิงชรายกท่อนไม้ขึ้นหวังจะตีทุบทั้งสองให้ตายดังใจนึก ทันใดนั้นเอง

          กะต๊าก

          กะต๊าก

          “โอ้ย ไก่มาจากที่ใดกัน โอ้ย ซีเหมยเจ้ายืนมองอะไรอยู่ มาเอาไก่ออกไปจากตัวข้าเร็วเข้า” หญิงชราพยายามปัดป้องแต่ก็ไม่สามารถทำอันใดแม่ไก่ตัวอ้วนได้เลยเพราะมันใช้จะงอยปากจิกเข้าที่กายเนื้อจนมีโลหิตไหลออกมา และยังใช้เล็บจิกจนมีรอยเต็มแขนข้างที่ถือท่อนไม้อยู่

          “ท่านแม่ข้าไม่กล้า มันดุร้ายนักเจ้าค่ะ” คราแรกนางคิดจะเข้าไปแต่พอเห็นว่า แม่ไก่ตัวนั้นใช้กรงเล็บและจะงอยปากจิกจนมารดามีโลหิตนางจึงยืนดูห่างไกลแทน

          “นังลูกบ้า เข้ามาช่วยข้าเดี๋ยวนี้ โอ้ย ข้าเจ็บนะ อย่าให้ข้าจับเจ้าได้เชียว เจ้าได้กลายเป็นไก่ย่างให้ข้ากินแน่ โอ้ย” เมื่อเห็นว่าไม่สามารถเข้าไปใกล้สองคนนั้นได้อีกต่อไป หญิงชราจึงล่าถอยออกมาจนพ้นกำแพงดินของเรือนอดีตลูกบุตรเขยทันที

          เมื่อออกพ้นกำแพงเรือนแล้ว แม่ไก่ตัวนั้นไม่ได้ตามออกมาแต่มันยังคงวนเวียนอยู่บริเวณประตูเรือนอันแสนซอมซ่อของสกุลหยาง ราวกับปกป้องไม่ให้ผู้ใดย่างกรายเข้าไปในเรือนหลังนั้นได้

          “ท่านแม่เป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ” บุตรสาวคนโตที่วิ่งออกมารีบเข้ามาสำรวจมารดาของตนว่ามีบาดแผลมากน้อยเพียงใด พลางเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

          “มีตาหรือไม่ ถ้ามีก็ใช้ดูว่าข้าเป็นอันใด เพ้ย แล้วแม่ไก่ตัวอ้วนนั่นมันมาจากที่ใดกัน เหตุใดมันจึงต้องเข้ามาทำร้ายข้าด้วย” หญิงชราเอ่ยออกมาด้วยอารมณ์โทสะแล้วจ้องมองไปยังแม่ไก่ตัวนั้นด้วยสายตามาดร้าย       

          “คงเป็นไก่ป่าที่หลงมาจากป่าด้านหลังนะเจ้าคะ”

          “ไหนเจ้าบอกว่ามันตายไปแล้วอย่างไรเล่า เหตุใดมันจึงวิ่งเข้ามาปกป้องบิดามันได้”

          “หรือมันแค่หมดสติไปเท่านั้นเจ้าคะ”

          “ช่างเถอะ ข้าไม่รามือจากสองคนนั้นเป็นแน่ หลินเอ๋อร์ของข้าจากไปด้วยความทรมาน หลานชังและบิดาของมันย่อมต้องตายด้วยความทรมานไม่ต่างจากหลินเอ๋อร์ของข้า” เพราะรักบุตรสาวคนนี้สุดหัวใจและคาดหวังเอาไว้อย่างแรงกล้าว่านางจะนำพาความรุ่งเรืองมาสู่ตระกูลได้แต่เมื่ออีกฝ่ายตายจากทำให้ความหวังของยายเฒ่าพังทลาย ยายเฒ่าโจวจึงไม่อาจปล่อยวางได้ นางต้องการให้สองคนนั้นได้รับความเจ็บปวดเหมือนที่นางได้รับ

          “ท่านแม่หมายความว่าอย่างไรเจ้าคะ”

          “ในเมื่อวันนี้มันไม่ตาย แต่วันหน้าใช่ว่าจะรอดจากเงื้อมมือของข้าไปได้”

          หลังจากที่แม่ไก่ตัวอ้วนไล่จิกหญิงชราจนล่าถอยจากไป เด็กน้อยจึงหันกลับไปเพื่อสำรวจบิดาของตนว่าบาดเจ็บที่ใดหรือไม่

          “บิดาท่านเจ็บที่ใด บอกข้าได้หรือไม่ขอรับ” มือน้อยยังคงสำรวจไปตามกายของบิดาอย่างถี่ถ้วนเพราะเกรงกลัวว่าจะมีบาดแผลที่ตนไม่เห็นก่อนมาถึงที่นี่

          “ข้าไม่เป็นอะไร ยายของเจ้ายังไม่ทันได้ทุบตีข้า”

          “บิดาท่านแน่ใจหรือ ท่านไม่ได้โป้ปดข้าเพื่อให้ข้าสบายใจใช่หรือไม่” หยางเทียนหรงพยายามเลิกอาภรณ์บริเวณแขนทั้งสองข้างขึ้น แต่แรงของเด็กน้อยกลับทำได้เพียงแค่ข้อแขนเท่านั้น เจ้าตัวน้อยจิปากด้วยความหงุดหงิด

          เรี่ยวแรงของเด็กน้อยเหตุใดมันจึงน้อยนักนะ

          เขาอยากเติบโตมากกว่านี้แล้ว

          “ข้าไม่เป็นอะไรจริง ๆ หรงหรง ว่าแต่เจ้าเถอะเจ็บที่ใดหรือไม่ ข้าได้ยินว่ายายของเจ้าทุบตีเจ้าจนตาย”

          ใช่

          เด็กคนนั้นตายจากท่านไปแล้ว

          “หรงหรงที่แสนอ่อนแอผู้นั้นได้จากท่านไปแล้วขอรับ ยามนี้เหลือเพียงแค่หรงหรงที่แข็งแกร่งเพื่อปกป้องท่านไม่ให้พบเจอเรื่องเลวร้ายอีกต่อไป” มันอาจจะเป็นประโยคที่โตมากกว่าวัยของเด็กคนนี้ แต่หยางเทียนหรงอยากจะบอกบิดาตรงหน้าว่าเขาต้องการกระทำเช่นนี้จริง ๆ

          “ข้าขอโทษที่พาเจ้ามาลำบากเช่นนี้ บางคราหากข้าเป็นผู้จากไปแทนมารดาของเจ้า ยายของเจ้าคงเอ็นดูเจ้ามากกว่านี้” หยางเสวี่ยหรงเอ่ยขึ้นด้วยความเจ็บปวดเมื่อนึกภรรยาของตนที่ตายจากการถูกโจรปล้นเรือนคราก่อน

          หากวันนั้นนางไม่เข้ามารับคมดาบจากพวกมันเพื่อปกป้องเขา นางก็คงไม่ต้องจากไปเช่นนี้