บทที่ 1104

อีกฝ่ายคิดจะจับจุดอ่อนของพวกเขาอยู่แล้ว จะนำจุดอ่อนยื่นใส่มือของพวกเขาง่าย ๆ ไม่ได้เด็ดขาด

ดวงตางามสง่าของฉู่จวินถิงฉายความเย็นชา พวกสกุลเจียงเหล่านี้ล้วนมิใช่คนที่จะรับมือได้โดยง่ายจริง ๆ

เดิมทีเขาก็เพราะเห็นแก่หน้าเสด็จพี่ใหญ่ จึงไม่อยากถือโทษโกรธเคือง ทว่าดูแล้วบัดนี้ อีกฝ่ายกลับได้ใจจนล้ำเส้น!

“เจ้าวางใจแล้วไปเถิด หากมีสิ่งใดไม่เหมาะสม ให้สาวใช้มาบอกข้า” ฉู่จวินถิงกล่าว

ซ่งรั่วเจินพยักหน้า มีฉู่จวินถิงอยู่ นางย่อมไม่กังวลแม้แต่น้อยว่าจะเกิดอันใดขึ้น

ในเวลาเดียวกันนั้น พระชายามู่อวิ๋นและคนอื่น ๆ ต่างกำลังก็มองไปยังเจียงฉิงหลานด้วยรอยยิ้มเปื้อนทั่วใบหน้า

“ท่านน้า ช่วงนี้สุขภาพท่านเป็นอย่างไรบ้าง?”

เจียงฉิงหลานนั่งลงข้างพระชายามู่อวิ๋นด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม เบียดเจียงหลูเสวี่ยซึ่งควรจะได้นั่งในที่อันสมควรไปด้านหลัง ราวกับไม่ได้รู้สึกว่าไม่เหมาะสมแม้แต่น้อย

“ข้าเจอท่านแล้วดีใจจริงๆ! เดิมทีเมื่อหลายวันก่อน ข้าก็อยากจะไปเยี่ยมท่านอยู่ แต่น่าเสียดายที่ช่วงก่อนนั้นข้าเพิ่งก่อเรื่องขายหน้าเล็กน้อย จึงไม่ควรที่จะออกจากจวนชั่วคราว ลำบากอยู่ไม่น้อย”