บทที่ 1566

ซ่งจิ่งเซินเห็นว่านางมิได้รับบาดเจ็บจริง ๆ จึงทอดถอนใจอย่างโล่งอก “ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว วันนี้ที่เทศกาลงานวัดผู้คนย่อมเยอะอยู่แล้ว ท่านอย่าวิ่งสุ่มสี่สุ่มห้าสิ โชคดีที่กระหม่อมรับไว้ทัน มิเช่นนั้นท่านก็คงจะได้รับบาดเจ็บไปแล้ว”

ในตอนนี้ฉู่มู่เหยาหาได้สนใจฟังว่าซ่งจิ่งเซินกำลังพูดอะไรอยู่ไม่ เพราะว่านางเพิ่งได้พบว่าตนเองกำลังอยู่ในอ้อมกอดของซ่งจิ่งเซิน

รอบกายอบอวลไปด้วยกลิ่นอายของบุรุษ หากเป็นผู้อื่น นางก็คงจะรังเกียจไม่น้อย ทว่าในตอนนี้นางกลับไม่ต่อต้านแม้แต่น้อย ตรงกันข้ามกลับทำให้นางรู้สึกสบายใจเป็นอย่างยิ่ง

หัวใจของนางเต้นแรงโดยไม่รู้ตัว ภายใต้บรรยากาศอันครึกครื้นจ้อกแจ้กจอแจนี้ นางยังคงได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองอย่างชัดเจน

ซ่งจิ่งเซินเห็นฉู่มู่เหยาเงียบไม่พูดจา แต่ใบหน้ากลับยิ่งแดงมากขึ้นเรื่อย ๆ จึงขมวดคิ้วทันที

“ท่านเป็นอะไรไป? หากไม่สบายต้องบอกข้านะ!”

“ข้าไม่เป็นไรจริง ๆ”

ฉู่มู่เหยาทำน้ำเสียงอ่อนลงด้วยจิตสำนึก น้ำเสียงอันนุ่มนวลแฝงไปด้วยการตำหนิเล็กน้อย "หากเจ้าไม่ไล่ตามข้า ข้าก็คงไม่ต้องวิ่งหรอก"

“เดิมทีกระหม่อมคิดว่าคืนนี้จะจัดการเรื่องนี้ให้เสร็จสิ้นเสียก่อนแล้วค่อยไปหาท