LOGINShare
บทที่ 412
Related chapters
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 413
อวิ๋นเนี่ยนชูยักไหล่ “สกุลซ่งเองก็มีรถม้า อีกทั้งแม้วันนี้ข้าจะพักอยู่ที่จวนสกุลซ่งมิได้กลับบ้าน ก็หาได้มีปัญหาใดไม่” นางสนิทสนมกับซ่งรั่วเจินตั้งแต่เยาวว์วัย ก่อนนี้ก็เคยพักค้างคืนที่จวนสกุลส่งอยู่บ้าง เพียงแต่ครั้นมีญาติผู้พี่มา นางก็คิดแต่จะหาโอกาสได้พบเจอเขาให้มากหน่อย โอกาสได้พักค้างคืนที่จวนสกุลซ่งจึงน้อยตามลงไป“เจ้าอยากให้คุณชายสามสกุลซ่งส่งเจ้ากลับไปอย่างนั้นหรือ?” อวิ๋นเฉิงเจ๋อเอ่ยถามเสียงเรียบ สิ่งที่อวิ๋นเนี่ยนชูคิดอยู่ตอนนี้มีเพียงถ้อยคำของซ่งรั่วเจินที่บอกเมื่อนางกลับไปแล้วให้เปิดอกเผยความในใจของตนต่อญาติผู้พี่ ทว่าก่อนนี้นางก็เคยรวบรวมความกล้าพูดบอกญาติผู้พี่ออกไปแล้วเช่นกัน ทว่าผลลัพธ์ก็คือการถูกปฏิเสธตอนนั้นเขาว่าอย่างไรแล้วนะ?ญาติผู้พี่ว่านางยังเยาว์อยู่นัก ยังไม่เข้าใจความหมายที่แท้จริงของการชอบพอใครสักคนบัดนี้นางมิใช่เด็กน้อยไร้เดียงสาอีกต่อไปแล้ว แม้นางจะพยายามติดสอยห้อยตาม ลองใจเขาไม่รู้กี่หลายต่อหลายครั้ง ทว่าสิ่งที่ได้รับก็มีแต่ท่าทีเย็นชาเป็นคำตอบกลัวก็แต่เพียงแม้คืนนี้จะพูดออกไปแล้ว ผลลัพธ์ก็ยังคงเหมือนเดิมอวิ๋นเฉิงเจ๋อเห็นทีอวิ๋นเนี่ยนชูคล้ายจะ
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 414
“ท่านพี่ เรื่องมิได้ง่ายดายเช่นนั้น วันนี้ข้าเพียงแค่พูดขึ้นมาก็ถูกท่านแม่บอกปัดเสียแล้ว ท่านพ่อเองก็โกรธมากยิ่งนัก”“ท่านเองก็ใช่ว่าจะมิรู้ว่าอวิ๋นซีหว่านและมารดาของนางเจ้าแผนการมากเพียงใด บัดนี้นางยังมิอาจแต่งออกไปมิได้ ย่อมจะต้องทำทุกวิถีทางให้ได้พึ่งใบบุญจากท่าน หากถึงเวลานั้นแล้ว...” สายตาของอวิ๋นเฉิงเจ๋อจรดลงบนใบหน้าของอวิ๋นเนี่ยนชู แม้เมื่อเวลาผ่านไปจะทำให้อาการบวมช้ำลดน้อยลงแล้ว ทว่าก็ยังคงปรากฏร่องรอยให้เห็นอยู่จางๆ “ใบหน้าของเจ้ายังเจ็บอยู่หรือไม่?”อวิ๋นเนี่ยนชูชะงักไปเล้กน้อย ก่อนมือจะเผลอยกขึ้นแตะจับใบหน้าของตนโดยไม่รู้ตัว ก่อนแววตาจะหมองหม่นลง“ข้ามิเป็นไร รั่วเจินทายาให้ข้าแล้ว พรุ่งนี้คงจะหายดีแล้วเจ้าค่ะ” ดวงตาของอวิ๋นเฉิงเจ๋อเข้มข้นด้วยอารมณ์ ทว่าน้ำเสียงกลับนุ่มนวลอ่อนโยนเป็นยิ่ง “ต่อไปเจ้ามิจำเป็นต้องออกหน้ารับแทน เจ็บตัวมามิคุ้มกันหรอก”“ท่านพี่ ท่านไม่อยากให้ข้าไปยุ่งเรื่องของท่านหรือ?” อวิ๋นเนี่ยนชูโพล่งถามอวิ๋นเฉิงเจ๋อหัวเราะเบาๆ “แม่นางเช่นเจ้าบาดเจ็บบนใบหน้ามิใช่นับเป็นเรื่องใหญ่หลวงหรอกหรือ? เรื่องเช่นนี้หากจะต้องพูดก็ต้องให้ข้าเป็นฝ่ายไปพูด บุรุ
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 415
“ซื้อให้ข้าหรือ?” กัวเยว่หลินเปิดตลับชาดออกดูด้วยความสงสัย “ไยจึงคล้ายถูกเปิดใช้แล้วเสียมากกว่า”“ชาดทาแก้มนี้ข้าตั้งใจซื้อให้กับเจ้า ข้าเกิดอยากรู้ขึ้นมาจึงได้แตะต้องไปบ้างแล้ว มือเปรอะเปื้อนไปด้วยเลยทีเดียว” ฉินจื้อหย่วนยิ้มเสียจนหน้าบาน ก่อนหยิบเอากล่องผ้าไหมจากลิ้นชักข้างเคียงส่งให้ไป “นี่ก็เป็นของขวัญที่ข้าตั้งใจซื้อให้เจ้าเช่นกัน เจ้าลองดูสิว่าถูกใจหรือไม่?”กัวเยว่หลินรับกล่องผ้าไหมมาเปิดออกดู เมื่อเปิดออกแล้วก็พบปิ่นทองใหม่เอี่ยมด้ามหนึ่ง ใบนหน้าของนางก็พลันผุดพรายรอยยิ้มออกมา “ก็นับว่าท่านยังพอมีสำนึกดีอยู่บ้าง!”ขณะที่ฉินจื้อหย่วนและน้องชายต่างกำลังยินดีกับการกลับมาของภรรยาตน ก็พลันได้ยินข่าวว่าทั้งครอบครัวฉินซวงซวงจะมาเยือน ใบหน้าก็เปลี่ยนสีแทบจะทันที“ว่ากระไรนะ?”“มิใช่เพียงคุณหนูเท่านั้นขอรับที่กลับมา กระทั่งเหล่าพี่ป้าน้าอาและหลินฮูหยินก็ยังมาด้วยแล้ว”“บ่าวไปสอบถามมาบ้างแล้ว ได้ยินว่าคุณหนูสกุลซ่งไปทวงหนี้สินยังจวนตระกูลหลิน เมื่อเห็นว่าสกุลหลินมิอาจคืนเงินให้ได้ก็ยึดบ้านของพวกเขาไปขอรับ”ทันทีที่คำพูดนี้หลุดออกมา ฉินเจิงและกู้อวิ๋นเวยก็รู้สึกเหมือนโลกทั้งใบมื
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 416
“พี่สาม ขอเพียงพรุ่งนี้ท่านส่งภาพนี้ออกไป ใต้เท้าเซียวจะต้องดีใจมากแน่ ท่านจะต้องอาศัยโอกาสนี้สานสัมพันธ์ใกล้ชิดกับใต้เท้าเซียวให้ได้!” ฉินซวงซวงพูดกำชับฉินเซี่ยงเหิงโบกมือ “วางใจเถอะ ข้ารู้ต้องทำเยี่ยงไร”จากนั้น ฮูหยินผู้เฒ่าหลินได้ยินข่าวนี้สีหน้ากลับเปลี่ยนเป็นไม่สบอารมณ์ “จือเยว่ ใช่หรือไม่ว่าภรรยาของเจ้าคนนี้มีใจเป็นอื่น? โอกาสได้ผูกสัมพันธ์อันดีเพียงนี้ นางไม่ให้สามีอย่างเจ้าไปทำ ตรงข้ามกันปล่อยให้พี่ชายของนางไปทำ?”“นี่คือคิดให้บ้านมารดาดียิ่งขึ้นไป ก็ไม่รู้ว่าจะถีบเจ้าให้พ้นทางยามใด!”สีหน้าหลินจือเยว่เองก็ไม่สบอารมณ์ ก่อนหน้านี้เคยได้ยินมาว่าใต้เท้าเซียวตามหาภาพวาดหนึ่งอยู่ตลอด น่าเสียดายยังหาไม่พบเขาคิดไม่ถึงเลยว่าภายในฝันบอกเหตุของฉินซวงซวงถึงขั้นมีเบาะแสของภาพวาดนี้อยู่ มิหนำซ้ำยังปล่อยให้ฉินเซี่ยงเหิงนำไปถือไว้ในมือแล้ว!“ซวงซวงรักเพียงข้าผู้เดียว นางไม่มีวันทำเรื่องพรรค์นั้น” หลินจือเยว่พูดอย่างลังเล“เพียงผู้เดียว? หากนางรักเจ้าเพียงผู้เดียวจริงก็คงไม่นอกใจ ต่อให้นางไม่ชมชอบเหยาจิ่นเฉิง แต่ก็ชมชอบฉู่อ๋อง!”“ตกลงนางคิดอะไรอยู่ ข้าจะยังไม่รู้อีกหรือ?”“เมื่อแรก
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 417
ณ สกุลซุน“ตกลงพี่สาวของเจ้าเป็นอะไรไป? มิใช่พูดว่าช่วยพวกเราไปขอความเมตตาที่จวนเซียงอ๋องหรือ? เหตุใดฮั่นเฟยยังอยู่ในคุกอีกเล่า?”ซุนกังเจิ้งถามด้วยน้ำเสียงเจือความสงสัย ไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด“ท่านพี่ พี่สาวของข้าจะต้องพูดไปแล้วแน่ ทว่าแต่ไหนแต่ไรมาเซียงอ๋องก็อารมณ์รุนแรง พระชายาเซียงอ๋องเองก็เห็นซื่อจือเป็นสมบัติล้ำค่า ใช่หรือไม่ว่าขอความเมตตาไปก็ไร้ประโยชน์?”สีหน้าหลิ่วเฟยเยี่ยนไม่สบอารมณ์ พวกเขาคิดหาหนทางทั้งหมดแล้ว ลงท้ายทำได้เพียงฝากความหวังไว้ที่หลิ่วหรูเยียน“หึ...” ซุนกังเจิ้งแค่นหัวเราะเสียงเย็นทีหนึ่ง “ข้าถามมาก่อนแล้ว เจ้ารู้หรือไม่ว่าเพราะเหตุใดเซียงอ๋องจึงเชิญบ้านของพี่สาวเจ้าไป?”“เพราะเหตุใด?”“เพราะซ่งรั่วเจินมีบุญคุณช่วยชีวิตซื่อจื่ออย่างไรเล่า ตอนนั้นซื่อจื่อเป็นขอทานเกือบหิวตายไป เป็นซ่งรั่วเจินมอบเงินให้เขาหนึ่งก้อน นี่ถึงทำให้เขามีชีวิตรอดปลอดภัยอยู่ได้”“เจ้าพูดเถอะ บุญคุณยิ่งใหญ่ถึงเพียงนี้ ขอเพียงนางเอ่ยปาก หรือว่าจวนเซียงอ๋องจะยังไม่รับปากอีก?”“เห็นได้อย่างชัดเจนว่าพวกเขาไม่คิดช่วย! ในงานเลี้ยงคืนนั้นไม่ทำแม้แต่เอ่ยถึง!”ซุนกังเจิ้งยิ่งพูดก็ยิ่งโมโ
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 418
“คุณหนู คุณชายอวิ๋นจะมีวิธีแก้ปัญหาจริงหรือ?” เฉินเซียงเองก็แปลกใจอย่างอดไม่ได้“ไม่ว่าเรื่องใดก็ล้วนมีวิธีแก้ปัญหา สาเหตุที่เนี่ยนชูคลี่คลายไม่ได้ เพราะนางกังวลมากเกินไป”“ก่อนหน้านี้อวิ๋นซีหว่านทำเพื่อฉินเซี่ยงเหิง คิดเพียงตัดเส้นทางสู่การสอบขุนนางของอวิ๋นเฉิงเจ๋อ นางเองก็ไม่คิดดู อวิ๋นเฉิงเจ๋อไม่มีโทสะเลยแม้แต่น้อยจริงหรือ ปล่อยให้นางวางอุบายเขาโดยไม่ใส่ใจเลยแม้แต่น้อยหรือ?”สีหน้าซ่งรั่วเจินเย็นชา เรื่องนี้ไม่ว่าเป็นใครก็ไม่สามารถอดทนได้ อวิ๋นเฉิงเจ๋อเพียงแต่เห็นแก่สกุลอวิ๋นที่รับเลี้ยงดูเขาจึงไม่พูดเท่านั้นบัดนี้อนุอวิ๋นและอวิ๋นซีหว่านเห็นเขาเป็นก้อนแป้งบีบคลึงรังแกง่าย นั่นคือมองคนผิดไปแล้ว“บ่าวเองก็คิดว่าก่อนหน้านี้อวิ๋นซีหว่านทำเลยเถิดเกินไปจริงๆ บัดนี้ยังคิดจะแต่งงานกับคุณชายอวิ๋น ไฉนเลยจะมีเรื่องดีให้เอาเปรียบถึงเพียงนี้ได้? ระยะก่อน บ่าวยังได้ยินมาว่าภายในเมืองหลวงมีแม่นางมากมายชมชอบคุณชายอวิ๋นนะเจ้าคะ!”ซ่งรั่วเจินหัวเราะเบาๆ “รอก่อนเถอะ น่าจะมีข่าวดีเร็วๆ นี้แล้ว”ขณะกำลังสนทนากันอยู่นั้น อวิ๋นเนี่ยนชูก็มาถึงเพียงได้พบซ่งรั่วเจิน อวิ๋นเนี่ยนชูก็พูดขึ้นอย่างดีใจ
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 419
เพียงนึกได้ว่าฮูหยินใหญ่เลือกคนดีมากมายเพียงนั้นให้อวิ๋นเนี่ยนชู นางก็รู้สึกริษยาขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ ถือสิทธิ์อะไรนางเป็นลูกอนุ แม้แต่แต่งงานก็เลือกคนดีไม่ได้!อวิ๋นเนี่ยนชูจะโทษ ก็ต้องโทษตนเอง!“เช่นนั้นญาติผู้พี่ของเจ้าชอบนางหรือไม่?” อนุอวิ๋นเอ่ยถามอย่างอดไม่ได้“นี่ต่างหากน่าขันที่สุด เดิมทีญาติผู้พี่ก็ไม่ชอบนาง!”“ก่อนหน้านี้ข้ายังเห็นนางถูกญาติผู้พี่ปฏิเสธแล้วก็แอบซับน้ำตาอีกด้วย ถึงตอนนั้นข้าแต่งกับญาติผู้พี่แล้ว นางจะไม่ร้องไห้จนตาบอดหรือ?”อนุอวิ๋นได้ยินก็หลุดเสียงหัวเราะออกมา “นั่นก็ดียิ่งนัก! เดิมทีเจ้าต่างหากสมควรเป็นบุตรีสายตรงของสกุลอวิ๋น เป็นนางแย่งฐานะของเจ้าไป แม่ของนางก็แย่งฐานะของข้าไป สมน้ำหน้าพวกเขา!”สีท้องฟ้ายามราตรีเข้มขึ้น อวิ๋นเฉิงเจ๋อกลับมาถึงก็เมามายแล้ว“คุณชาย เหตุใดวันนี้ท่านดื่มหนักเพียงนี้เล่า?”ชิงเหยียนประคองอวิ๋นเฉิงเจ๋อเข้าห้อง ส่วนบ่าวภายในลานบ้านคนหนึ่งได้เห็นภาพนี้แล้วดวงตาพลันทอประกาย นี่ก็คือมีคนนำผลประโยชน์มามอบให้โดยยังไม่ได้ร้องขอโดยแท้ น่ากลัวว่าไม่ต้องใช้ยาสลบแล้ว!ครุ่นคิด เขาอ้างว่าต้องการไปห้องปลดทุกข์ ลอบออกไปแล้ว“คุณชาย คนผ
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 420
“นายท่าน ซีหว่านหายไปแล้วเจ้าค่ะ!”อนุอวิ๋นรีบวิ่งเข้าไปภายในเรือนของอวิ๋นฮูหยิน เพิ่งผ่านเข้าลานบ้านก็ร้องตะโกนโวยวายขึ้นมาอวิ๋นหงหล่างกำลังปรึกษาฮูหยินเรื่องให้อวิ๋นเฉิงเจ๋อรับปากแต่งงาน อย่างไรเสียเรื่องนี้ให้จางเหวินเอ่ยปากย่อมดีที่สุดอิงตามความกตัญญูที่อวิ๋นเฉิงเจ๋อมีต่อนาง ต่อให้ไม่เต็มใจก็ต้องรับปากทว่าวันนี้จางเหวินมีท่าทีหนักแน่นมากเป็นพิเศษ ไม่ว่าเขาเกลี้ยกล่อมเยี่ยงไรก็ไร้ประโยชน์ นางกัดฟันยืนกรานไม่รับปาก ไม่มีวันให้อวิ๋นเฉิงเจ๋อแต่งกับนางจากนั้น ขณะทั้งคู่กำลังโมโหหน้าแดงก่ำ จู่ๆ ก็เห็นอนุอวิ๋นวิ่งเข้ามา อวิ๋นหงหล่างรีบประคองหยุดนางที่ก้าวได้ไม่มั่นคงไว้“เกิดอะไรขึ้น? เจ้าไม่ต้องรีบ ค่อยๆ พูด”จางเหวินเห็นท่าทางห่วงใยต่ออนุอวิ๋นของอวิ๋นหงหล่าง สายตาสะท้อนไอเย็นวูบหนึ่ง หลายปีมานี้เดิมทีเขาก็ไม่เห็นตนเป็นภรรยาเอกอนุคนหนึ่งใช้ชีวิตสง่าผ่าเผยเสียยิ่งกว่านาง!อนุอวิ๋นรู้สึกลำพองใจขึ้นภายในใจระลอกหนึ่ง ใบหน้ายังเผยท่าทางอ่อนโยนกังวลใจดังเดิม“นายท่าน ดึกดื่นถึงเพียงนี้แล้ว ซีหว่านยังไม่กลับมา”“ท่านเองก็รู้ว่านางเป็นเด็กรู้จักขอบเขตคนหนึ่ง ที่ผ่านมาต่อให้ออกไปก
Latest chapter
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 994
ฉู่จวินถิงสังเกตเห็นอารมณ์ที่เปลี่ยนไปของซ่งรั่วเจิน ไหวพริบบ่งบอกว่ามีปัญหาซ่งรั่วเจินส่ายหน้าเบาๆ “เพียงแต่ได้ยินจงเฟยพูดเรื่องบูชาเซียนโบตั๋นจึงรู้สึกแปลกอยู่บ้าง ไม่รู้ว่าใช่เซียนโบตั๋นที่หม่อมฉันรู้จักหรือไม่”นางเคยได้ยินเรื่องเซียนโบตั๋นมาก่อน เป็นสิ่งที่สตรีบูชาจริง เซียนบุปผา มีสรรพคุณช่วยคืนความอ่อนเยาว์ เพียงแต่ภายในนี้กลับมีเคล็ดลับบางอย่าง ทำให้คนเสพติดอย่างง่ายดาย สุดท้ายลุ่มหลงจนยากจะถอนตัวขึ้นมาได้ ไม่ใช่เรื่องที่ดีหากเป็นคนฝีมือโหดเหี้ยม ก็สามารถใช้ของสิ่งนี้แลกเปลี่ยนโชคชะตาได้ น่ากลัวอย่างมากจงเฟยมีสมบัติล้ำค่าเช่นนี้ ตนเองเก็บไว้บูชาเองก็พอ ทว่านางกลับนำมามอบให้ฮองเฮา แปลกเกินไปแล้วกระมัง“พูดให้ฟังเถอะ”ฉู่จวินถิงกลับไม่รีบร้อนจากไป เอียงหูฟัง รอฟังคำพูดของว่าที่ฮูหยินอย่างอารมณ์ดีแท้จริงแล้ว ไม่ว่าเจินเอ๋อร์พูดอะไร เขาล้วนอยากฟัง“หม่อมฉันเคยเห็นเซียนโบตั๋นมาก่อน ทำให้สตรีงดงามอ่อนเยาว์ผ่านการบูชาอาหาร หากจริงใจมากเพียงพอ ยังสามารถใช้เลือดเป็นเครื่องบูชาได้ ผลลัพธ์ดีมากนัก”“เพียงแต่จะทำให้สตรีลุ่มหลง กลายเป็นรีบร้อนอยากได้ผลลัพธ์ จากนั้นยากจะถอนตัวขึ
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 993
วังหลังวันนี้ซ่งรั่วเจินและฉู่จวินถิงเข้าวังไปขอบพระทัยความเมตตาด้วยกัน คิดไม่ถึงเลยว่าจะได้เห็นความครึกครื้นทั้งภายในภายนอกตำหนักของฮองเฮายังไม่ทันเข้าไปก็ได้ยินเสียงตวนเฟยดังออกมาจากภายใน“ระยะนี้น้องหญิงจงเฟยงดงามมากขึ้นเรื่อยๆ แล้ว คนเองก็สดใสมีชีวิตชีวามากเป็นพิเศษ ผิวพรรณขาวเปล่งปลั่ง ข้าถามนางว่าใช้เคล็ดลับอะไร นางก็ไม่ยอมบอกข้า ต่อมาข้ายังเห็นด้วยตนเอง”ตวนเฟยมองเซียนโบตั๋นข้างห้องบรรทมของฮองเฮาแวบหนึ่ง สายตาสะท้อนแววละโมบ“ที่แท้นางก็ตั้งใจขอเซียนโบตั๋นจากพระผู้ทรงศีล เพื่อรักษาความเยาว์วัยของสตรี ทำให้งดงามมีเสน่ห์!”เพียงถ้อยคำนี้พูดออกมา สนมคนอื่นก็ตาร้อนผ่าว ความเปลี่ยนแปลงของจงเฟยในระยะนี้ พวกนางล้วนเห็นอยู่ในสายตา ฝ่าบาทเองก็ประทับค้างแรมกับจงเฟยที่นั่นติดต่อกันหลายคืน ใครจะไม่อิจฉากันเล่า?สนมภายในวังมีไม่น้อย พวกเขาทำเพื่อให้ได้รับความโปรดปรานจากฝ่าบาท ปกติทำทุกวิธี ก็ไม่แน่ว่าจะได้ผลบัดนี้ได้เห็นจงเฟยได้รับความโปรดปรานมากขึ้นทุกที แต่ละคนร้อนใจจนแทบทนไม่ไหว“เดิมทีคิดว่าจงเฟยจะซ่อนไว้ คิดไม่ถึงเลยว่ายังมอบให้ฮองเฮาอีกด้วย น้องหญิงจงเฟยจริงใจต่อฮองเอาจริงๆ!
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 992
“บัดนี้ข้าและองค์หญิงเพียงแต่มีปัญหากันเล็กน้อยเท่านั้น รอข้าไปอธิบายให้ชัดเจน ทั้งหมดย่อมกลับมาเป็นเหมือนเดิม”เสิ่นหวยอันพูดอย่างมีเหตุผล ชนิดที่ว่าหน้าตายังเผยแววลำพองใจ “เจ้าคิดดูให้ดี หากเปลี่ยนเป็นคนอื่น ก่อเรื่องพรรค์นี้ขึ้นมา ป่านนี้คงไม่มีชีวิตอยู่แล้ว”“ส่วนข้า ก็แค่ถูกโบย สามารถฟื้นฟูกลับมาได้อย่างว่องไว หรือเจ้าไม่เข้าใจความหมายกันเล่า?”“ตกลงเจ้าจะพูดอะไร?” เสิ่นจวินเจ๋อหรี่ตาลง สังเกตเห็นปัญหาแล้ว เสิ่นหวยอันมั่นใจในตนเองเกินไป“เหตุที่องค์หญิงทำเช่นนี้ ก็เพราะหึงหวงเท่านั้น” เสิ่นหวยอันหัวเราะเบาๆ ลูบแต่งผมและพูด “องค์หญิงมีจิตปฏิพัทธ์ต่อข้า เพียงแต่เห็นซ่งปี้อวิ๋นอยู่ข้างกายข้ามาโดยตลอด เข้าใจผิดคิดว่าข้าและนางมีความสัมพันธ์กัน นี่ถึงเป็นเช่นนี้”“ระหว่างสตรีย่อมหนีไม่พ้นความหึงหวง นี่คือเรื่องธรรมดาอย่างมาก เพียงแต่องค์หญิงอารมณ์รุนแรงอยู่บ้าง นี่ถึงโบยข้า”“หากไม่รัก นางก็คงไม่โมโหถึงเพียงนี้ เจ้าเข้าใจหรือไม่?”เสิ่นจวินเจ๋อชะงักไปในทันใด ครู่ต่อมาคิดว่าสายตาของฉู่มู่เหยาไม่น่าจะแย่ถึงเพียงนี้ เพียงแต่ลองคิดดูแล้วเขาก็เริ่มไม่มั่นใจเพราะเสิ่นหวยอันมั่นใจในตน
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 991
ได้ยินคำพูดของอวิ๋นเฉิงเจ๋อ ภายในสายตาอวิ๋นเนี่ยนชูเปี่ยมความแปลกใจ มากที่สุดคือต้องการรู้เหตุผลทั้งหมดตกลงเป็นเพราะอะไร?เพราะเหตุใดหลายปีมานี้ ทั้งๆ ที่นางแสดงความชอบของตนออกมาไม่ใช่เพียงครั้งเดียว ทว่าญาติผู้พี่กลับหลบเลี่ยงนางมาโดยตลอด นางต้องการคำตอบหนึ่ง กลับไม่ได้รับทั้งๆ ที่ดีต่อนางถึงเพียงนี้ ทั้งๆ ที่ภายในใจมีนางมาโดยตลอด เพราะเหตุใดจึงเป็นเช่นนี้?อวิ๋นเฉิงเจ๋อเอ่ยปากพูดเสียงขมปร่า นี่ถึงพูดความคิดที่เก็บซ่อนไว้ภายในใจตลอดหลายปีมานี้ออกมา...อวิ๋นเนี่ยนชูได้ยินทั้งหมดนี้ สายตาสะท้อนแววเหลือจะเชื่อ ยากจะเชื่อได้ว่าทั้งหมดนี้ถึงขั้นยังมีเรื่องที่นางไม่รู้มากถึงเพียงนี้“ดังนั้น...พวกเราไม่ใช่ญาติพี่น้องแท้ๆ?”อวิ๋นเนี่ยนชูเผยสีหน้าตกตะลึงพรึงเพริด นี่คือเรื่องที่นางไม่เคยรู้ หลายปีมานี้ญาติผู้พี่ก็ไม่เคยพูดมาก่อนอวิ๋นเฉิงเจ๋อพยักหน้า “ปีนั้นข้าถูกทิ้งไว้ที่ประตูเรือนด้านหลัง หากไม่ใช่ท่านแม่ใจดีรับเลี้ยงข้า ข้าคงตายไปตั้งนานแล้ว...”หลายปีมานี้เขาเคยคิดอยู่หลายค่ำคืน บิดามารดาแท้ๆ ของเขาเป็นใคร เหตุใดต้องทิ้งเขา บางครั้งก็เกลี้ยกล่อมตนเอง คิดถึงปัญหาเหล่านี้ไปล้วนไ
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 990
เพียงเอ่ยปาก โทสะทั้งหมดก็พรั่งพรูออกมาแล้วความเจ็บปวดและอึดอัดใจที่สั่งสมอยู่ภายในใจล้วนระเบิดออกมาในเวลานี้อวิ๋นเฉิงเจ๋อได้ยินอวิ๋นเนี่ยนชูพูดเช่นนี้เป็นครั้งแรก มองนางตวาดถามไล่เรียงตนเอง ภายในใจเปี่ยมความรู้สึกผิด“ขอโทษ ล้วนเป็นความผิดของข้า”เห็นสายตาเปี่ยมความรู้สึกผิดของฝ่ายชาย อวิ๋นเนี่ยนชูตาแดงขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว “เดิมทีทั้งหมดนี้ก็เป็นความผิดของท่านอยู่แล้ว! เหตุใดท่านไม่บอกข้าเร็วสักหน่อย ท่านรู้ว่าหลายปีมานี้ข้าฝืนได้ลำบากมากเพียงใดหรือไม่?”“ในเมื่อท่านไม่พูดมาโดยตลอด เหตุใดไม่เก็บเอาไว้ชั่วชีวิตเล่า?”น้ำตานางไหลลงมา ตลอดหลายปีมานี้ไม่ตอบรับความรู้สึกนาง นี่ทุกข์ใจมากเพียงใด?นางอยากบริภาษเขาแรงๆ อยากทุบตีเขา ชนิดที่ว่าอยากไม่สนใจเขาอีก ทำให้เขาเสียใจภายหลังไปชั่วชีวิตเพียงแต่ ยามได้เห็นของเหล่านั้นที่เขาซ่อนไว้ภายในห้อง รวมถึงภาพเหมือนของนางที่วาดไว้นับไม่ถ้วนยามค่ำคืน นางก็อยากร้องให้อย่างอดไม่ได้...“เป็นความผิดของข้าเอง ทั้งหมดล้วนเป็นความผิดของข้า เจ้าตีข้าด่าข้าโทษข้า ล้วนสมควรทั้งสิ้น”อวิ๋นเฉิงเจ๋อสืบเท้าขึ้นไปข้างหน้าหนึ่งก้าว ภายในสายตาเปี่ยมความเอ็
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 989
“อะไรนะ?” อวิ๋นเนี่ยนชูชะงัก ภายในสายตาสะท้อนความตกตะลึงทั้งๆ ที่ตลอดมาล้วนเป็นนางตอแยญาติผู้พี่หากไม่ใช่เพราะหลายปีมานี้นางทำเช่นนี้มาโดยตลอด คาดว่าญาติผู้พี่ก็คงไม่ชอบนาง ทว่าได้ยินคำพูดของมารดาแล้ว เหตุใดญาติผู้พี่ถึงผลักทั้งหมดนี้ลงบนศีรษะของเขาเล่า?“เฉิงเจ๋อพูดว่าเขาพยายามสอบสร้างผลงานก็เพื่อจะได้คู่ควรกับเจ้า จะได้มีโอกาสสู่ขอเจ้า”“หากเปลี่ยนเป็นในอดีต ข้าจะต้องไม่เห็นด้วยที่พวกเจ้าคบหากัน บัดนี้ผ่านเรื่องมามากถึงเพียงนี้ ความคิดของแม่ก็เปลี่ยนไปไม่น้อย”“หากเจ้าชอบเฉิงเจ๋อจริง ข้าเองก็ไม่คัดค้าน แต่หากเจ้าไม่ชอบ...”สีหน้าจางเหวินสับสน ก่อนหน้านี้เคยเห็นท่าทางของเด็กทั้งสอง ไม่ว่ามองอย่างไรเนี่ยนชูก็ไม่คล้ายไม่ชอบเฉิงเจ๋อ“ข้าชอบญาติผู้พี่เจ้าค่ะ” อวิ๋นเนี่ยนชูตอบอย่างไม่ลังเล “ข้าชอบญาติผู้พี่มาโดยตลอด”มองเห็นท่าทางมุ่งมั่นของลูกสาว จางเหวินรู้สึกเอือมระอาระคนโชคดีอยู่บ้าง “ช่างแล้วๆ น้ากู้ของเจ้าพูดถูกแล้ว ลูกหลานมีความสุขของลูกหลาน พวกเจ้าคบหากันก็เป็นพวกเจ้าสร้างขึ้น”“แม้ว่าปีนั้นเฉิงเจ๋อทำไม่ถูก ไม่สมควรเกิดความคิดต่อเจ้า แต่ข้าล้วนเห็นความพยายามของเขาตลอดหลา
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 988
ยิ่งไปกว่านั้น ขอเพียงเขาพยายาม เขาเชื่อว่าตนเองจะต้องมีอนาคตแน่ตระกูลตกต่ำ บิดามารดาจากไปก่อนวัยอันควร เดิมทีเขาก็เป็นเด็กกำพร้าคนหนึ่ง ไม่แน่ว่าอาจตายที่ข้างถนนตั้งนานแล้ว บัดนี้ไม่เพียงมีข้าวกิน มีเสื้อผ้าสวมใส่ ท่านน้ายังเชิญอาจารย์มาสอนหนังสือเขา เขาไม่มีวันอกตัญญูเขาคิด...รออีกหน่อย รอจนเขามีความสามารถ รอจนเขาฉายแววโดดเด่น บางทีอาจมีโอกาสขอท่านน้าแต่งงานกับเนี่ยนชูทว่า ขณะเขากำลังตรากตรำร่ำเรียนอยู่นั้น ในที่สุดก็ได้รับคำชมจากอาจารย์ ได้เข้าเรียนที่สำนักศึกษาหลวง อาจารย์ของสำนักศึกษาหลวงเองก็ชื่นชมว่าเขาจะต้องมีโอกาสสอบผ่านขุนนางแน่ ตอนเขาคิดว่าตนเองอาจจะสามารถตอบรับความรู้สึกของเนี่ยนชูได้ กลับได้ยินท่านน้าและแม่นมพูดสนทนากันที่แท้...เขาไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของบิดามารดาลูกของมารดาตายไปตั้งนานแล้ว ส่วนเขาคือเด็กที่วันนั้นถูกทิ้งไว้หน้าประตูเรือนด้านหลังของมารดาเดิมทีมารดาก็ยากจะยอมรับความเจ็บปวดได้ อีกทั้งยังสงสารเขา หมอพูดว่าร่างกายนางเสียหาย ภายภาคหน้ายากจะมีลูกได้อีก นี่ถึงรับอุปการะเขา ประกาศต่อโลกภายนอกว่าเขาเป็นลูกของตนเขาเป็นแค่เด็กถูกทิ้งคนหนึ่ง เศษสวะที่ไม่ยอมหนาว
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 987
ซ่งรั่วเจินพยักหน้า “ข้าเคยไม่สนับสนุนเจ้าตั้งแต่ยามใด? แต่ไหนแต่ไรมาข้าล้วนสนับสนุนการตัดสินใจของเจ้า”ก่อนหน้านี้นางทำนายมาก่อนแล้ว ภายในเรื่องนี้มีเงื่อนงำซ่อนอยู่มากมาย อวิ๋นเฉิงเจ๋ออ่อนแอเกินไปสำหรับเรื่องนี้ ไม่มีความรับผิดชอบมากเพียงพอเพียงแต่ หากไม่เคยผ่านความทุกข์ของผู้อื่น ก็ไม่สามารถตัดสินตามใจได้อวิ๋นเฉิงเจ๋อกลายเป็นเช่นนี้ ย่อมหนีไม่พ้นประสบการณ์ที่เขาเคยเจอมาในช่วงหลายปีมานี้เรื่องเดียวกัน บางคนมีความรับผิดชอบที่แข็งแกร่งมาก ไม่ได้รับผลกระทบใด แต่บางคนคิดอ่านอย่างละเอียด ยากจะสามารถรับได้ใต้หล้ากว้างใหญ่ รวมทุกสรรพสิ่งไว้แล้ว ทั้งหมดล้วนเกิดขึ้นเพราะตนเอง นางย่อมไม่วู่วามสอดมือเข้าไปอวิ๋นเนี่ยนชูยิ้มกว้าง “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ไม่ว่าผลลัพธ์เป็นเช่นไรข้าก็ไม่ใส่ใจแล้ว หากไม่พูดเรื่องนี้ออกมา ข้าจะต้องเสียใจภายหลังแน่”“ตอนนี้ท่านป้าจ้างกำลังอยู่กับท่านแม่ข้า รอกลับไปแล้วค่อยหาโอกาสพูดเถอะ”ซ่งรั่วเจินจิกนิ้วทำนาย ภายในสายตาเผยแววประหลาดใจ เปลี่ยนคำพูด “ดูท่าแล้ว เจ้าไม่จำเป็นต้องพูดออกจากปากของตนแล้วล่ะ”อวิ๋นเนี่ยนชูสงสัย “หมายความว่าอะไร?”“ญาติผู้พี่เจ้าพูด
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 986
ตอนนั้นสมองของนางขาวโพลน ชนิดที่ว่ายังเจือความขุ่นเคืองระคนเขินอายอีกด้วย คิดว่าญาติผู้พี่จำคนผิดไปจนกระทั่งได้ยินเขาพูดพึมพำชื่อของนางไม่หยุด ได้เห็นน้ำตาเจืออยู่ในสายตาของเขา ความรู้สึกของนางก็ซับซ้อนขึ้นมาจากนั้น นางประคองญาติผู้พี่เข้าห้อง ได้ยินเขาพูดพึมพำภายในความฝัน เรียกชื่อของนางเบาๆตอนจากมา นางชนเข้ากับหนังสือบนโต๊ะของเขาโดยไม่ทันระวัง ตอนหยิบของขึ้นมา จู่ๆ ก็ได้พบภาพวาดของตนถูกซ่อนไว้ด้านในบนภาพวาดนั้นเป็นนางสวมใส่ชุดที่ไปฟังเรื่องเล่านางเปิดลิ้นชักของโต๊ะเขียนหนังสือตัวนั้นออกดู พบว่าภายในล้วนเป็นภาพวาดของนางไม่เพียงแค่นางในตอนนี้ ยังมีนางในอดีต ทั้งหมดล้วนวาดเองกับมือของญาติผู้พี่คิดดูอย่างละเอียดแล้ว ตอนเด็กนางยังเคยไปที่ห้องของญาติผู้พี่ ต่อมาหลังความรักผลิบานในหัวใจก็ชอบไปหาญาติผู้พี่เพียงแต่จู่ๆ อยู่มาวันหนึ่ง ญาติผู้พี่บอกนางด้วยท่าทางเคร่งขรึมอย่างมาก นางเป็นหญิงสาวแล้ว ไม่สามารถเข้าห้องผู้ชายตามสะดวกได้ นางถึงเข้ามาน้อยครั้งทว่าชั่วขณะได้เห็นภาพวาดมากมายนี้ นางถึงเข้าใจอย่างชัดเจน เหตุใดญาติผู้พี่ไม่ให้นางเข้าห้องเพราะภายในห้องของเขามีของมากมายที
