로그인공유
บทที่ 674
관련 챕터
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 675
“ดูสิ ซ่งรั่วเจินมาแล้ว”“คราวนี้สาเหตุที่การแจกโจ๊กของถังเสวี่ยหนิงก่อให้เกิดความวุ่นวายโกลาหลเช่นนี้ก็เพราะอยากเอาชนะซ่งรั่วเจิน คิดไม่ถึงว่าจะก่อให้เกิดเรื่องใหญ่โตเช่นนี้ ไม่รู้ว่าวันนี้จะมาหรือไม่?”“ต้องยอมรับว่าซ่งรั่วเจินมีฝีมือทีเดียว ไม่อย่างนั้นจะทำให้ฉู่อ๋องประทับใจในตัวนางได้อย่างไร?”ชั่วขณะที่คุณหนูทั้งหลายในงานเห็นซ่งรั่วเจิน ความรู้สึกหลากหลายปนเปคิดถึงตอนแรกที่นางถูกถอนหมั้น ใครต่อใครล้วนคิดว่านางโชคร้ายทั้งยังขวัญกล้าเทียมฟ้า ผู้ใดเลยจะคาดว่าในไม่ช้านางจะไปเข้าตาฉู่อ๋อง ส่วนหลินจือเยว่ที่แต่เดิมเริ่มเข้ามามีอำนาจในราชสำนักกลับตกต่ำกลายเป็นนักโทษ ช่างชวนให้คนทอดถอนใจโดยแท้“รั่วเจิน”ฉู่จวินถิงเห็นซ่งรั่วเจินมาแล้วก็เป็นฝ่ายเดินเข้ามาหาใบหน้าซ่งรั่วเจินแฝงรอยยิ้ม มือถือของขวัญวันเกิดสำหรับองค์หญิงหก ถามว่า “องค์หญิงหกเล่า? ไยหม่อมฉันจึงไม่เห็นเลยเพคะ?”“วันนี้เป็นวันเกิดของนาง บอกว่าอยากแต่งตัวดีๆ สักหน่อย จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มา” ฉู่จวินถิงยิ้มบางพี่น้องตระกูลซ่งทั้งสามคนเห็นฉู่อ๋องกับน้องสาวตนเองคุยกันอย่างเป็นกันเองเช่นนี้ ดูเหมือนเป็นถ้อยคำเรียบง่ายไม่กี
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 676
“ช่วงนี้ฉู่อ๋องสนิทสนมกับซ่งรั่วเจินมากไม่ใช่หรือ? หลิงไท่ซือย้ายกลับเมืองหลวงมาทั้งครอบครัวพอดีเช่นนี้ นั่นมิเท่ากับว่า...”ทุกคนพลันสัมผัสได้ถึงความไม่ชอบมาพากลในเรื่องนี้ แต่ละคนบังเกิดความสนอกสนใจขึ้นมาทันทียามนี้ซ่งรั่วเจินเป็นถึงหลานสาวของราชครูกู้ มีฐานะสูงศักดิ์กว่ากาลก่อน แต่หลิงเชี่ยนเอ๋อร์ก็เป็นถึงหลานสาวของหลิงไท่ซือ ทั้งเคยสร้างความชอบในสนามรบและยังได้รับคำชมเชยจากฝ่าบาทสตรีทั้งสองยืนเคียงข้างกันก็ไม่รู้จริงๆ ว่าฉู่อ๋องจะเลือกอย่างไรฉู่มู่เหยาเดินยิ้มมาถึงตรงหน้าพวกซ่งรั่วเจินแล้วยิ้มเอ่ยว่า “ก่อนหน้านี้พี่หญิงเชี่ยนเอ๋อร์ไปคารวะเสด็จแม่ที่ตำหนัก เสด็จแม่ไม่ได้เจอนางนานแล้วจึงพูดจากับนางมากหน่อยทำให้มาถึงล่าช้า”ซ่งรั่วเจินไม่รู้จักหลิงเชี่ยนเอ๋อร์ แต่สัมผัสได้อย่างชัดเจนว่าสายตาของฝ่ายตรงข้ามเหมือนจะมองมาที่ตนเองโดยแฝงนัยลึกซึ้งเนื้อหาในนิยายกล่าวถึงเรื่องราวเกี่ยวกับฉินซวงซวงและหลินจือเยว่เป็นหลัก ส่วนตระกูลซ่งที่มีหน้าที่ชูบทตัวเอกยามนี้ตกอยู่ในสภาพอเนจอนาถลงเรื่อยๆ ส่วนหลิงเชี่ยนเอ๋อร์...ในนิยายต้นฉบับที่นางอ่านดูเหมือนจะไม่เคยปรากฏตัว“องค์หญิงหก สุขสันต์วั
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 677
งานเลี้ยงวันเกิดของฉู่มู่เหยาเรียกได้ว่าได้รับการเตรียมการมาอย่างพิถีพิถัน เสียงบรรเลงดนตรีคลอโสต นางรำก็ยิ่งร่ายรำอย่างงดงามยิ่งนักซ่งรั่วเจินลิ้มรสอาหารที่ครัวหลวงจัดเตรียมมาอย่างพิถีพิถัน ฟังคำหยอกเย้าของพวกอวิ๋นอ๋องแล้วก็ยิ้มออกมาเป็นครั้งคราวฉู่มู่เหยาให้ซ่งรั่วเจินนั่งอยู่ข้างกาย ทั้งยังให้คนเว้นที่นั่งฝั่งซ้ายของซ่งรั่วเจินไว้สำหรับฉู่จวินถิงโดยเฉพาะกู้ฮวนเอ๋อร์ก็นั่งลงข้างที่ว่างอย่างรู้ความยิ่ง เว้นที่นั่งให้ฉู่อ๋องนั่งข้างซ่งรั่วเจิน ส่วนคนที่นางหันหน้าเข้าหาก็คืออวิ๋นอ๋องที่กำลังสนทนาอย่างเพลิดเพลิน“ญาติผู้พี่ ชุดที่ฉู่อ๋องสวมวันนี้ท่านเป็นคนทำใช่ไหมเจ้าคะ?” กู้ฮวนเอ๋อร์ขยับเข้ามาใกล้แล้วเอ่ยถามขึ้นมาตอนที่ซ่งรั่วเจินมาถึงก็สังเกตเห็นชุดของฉู่จวินถิงได้ในทันที จึงไม่ได้ปฏิเสธกู้ฮวนเอ๋อร์เข้าใจแล้ว รอยยิ้มกว้างกว่าเดิม “ญาติผู้พี่ ท่านไม่รู้หรอกว่าตอนที่ท่านยังไม่มา ฉู่อ๋องจงใจอวดอ้างชุดที่ท่านทำให้เขาด้วยละ ถ้าข้าไม่ได้เห็นกับตาตัวเองก็คงไม่กล้าเชื่อหรอก!”ซ่งรั่วเจินกะพริบตาแล้วเอ่ยอย่างประหลาดใจ “มีเรื่องเช่นนี้ด้วย?”กู้ฮวนเอ๋อร์พยักหน้าหงึกหงัก “ตอนนี้ข้าเข
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 678
ยามนี้ทุกคนนั่งประจำที่กันหมดแล้ว ถึงจะเหลือที่ว่าง แต่ก็อยู่ห่างจากตรงนี้มากนักก่อนหน้านี้เสด็จแม่ยังกำชับให้นางดูแลพี่หญิงหลิงเชี่ยนเอ๋อร์ดีๆ โดยเฉพาะ ไม่ได้กลับเมืองหลวงมานานเช่นนี้ ไม่คุ้นเคยกับใคร ย่อมไม่อาจปล่อยให้นางนั่งโดดเดี่ยวตามลำพังอยู่ด้านหลัง“วันนี้เป็นวันเกิดขององค์หญิง ข้านั่งด้วยไม่เหมาะสม” หลิงเชี่ยนเอ๋อร์ยิ้มอย่างอ่อนโยนและมีมารยาท “ข้าไปนั่งด้านหลังดีกว่า”ฉู่จวินถิงเหลือบมองหลิงเชี่ยนเอ๋อร์แวบหนึ่ง สายตากวาดไปยังข้างๆ ซ่งรั่วเจินอย่างครุ่นคิด เหมือนกำลังใคร่ครวญความเป็นไปได้ที่จะนั่งด้วยกันสองคนครู่ต่อมา เขาก็เอ่ยขึ้นว่า “แม่นางหลิง เจ้ามานั่งตรงนี้เถอะ”ความประหลาดใจวาบผ่านดวงตาหลิงเชี่ยนเอ๋อร์ “แล้วเจ้า...”ซ่งรั่วเจินก็มองฉู่จวินถิงด้วยความประหลาดใจเช่นกัน ก่อนหน้านี้ตอนที่ฉู่มู่เหยาแนะนำก็รู้แล้วว่าพวกเขาเป็นสหายที่โตมาด้วยกันตั้งแต่เล็ก แต่ด้วยนิสัยของฉู่จวินถิง ถึงกับเป็นฝ่ายสละที่นั่งเองหรือนี่?กู้ฮวนเอ๋อร์เห็นว่าฉู่อ๋องถึงขั้นสละที่นั่งของตนเองให้หลิงเชี่ยนเอ๋อร์ สีหน้าก็พลันเปลี่ยนไป ผุดลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ดึงหลิงเชี่ยนเอ๋อร์มานั่งลงบนที่นั่งของ
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 679
“จวินถิง ไม่ได้กลับมาหลายปี เจ้าไม่ถือสาที่ข้าเรียกเจ้าแบบนี้กระมัง?” หลิงเชี่ยนเอ๋อร์เป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นมาฉู่จวินถิงมีสีหน้าสูงส่งเย็นชาเหมือนที่ผ่านมา “ไม่เป็นไร คราวนี้พี่ใหญ่เจ้ากลับมาด้วยหรือไม่?”หลิงเชี่ยนเอ๋อร์ยิ้มบาง “พี่ใหญ่มีเรื่องบางอย่างยังจัดการไม่แล้วเสร็จจึงกลับมาช้ากว่าข้า แต่คิดว่าอีกสองวันก็คงกลับมาแล้ว รอจนเขากลับมาจะต้องไปชวนเจ้าร่ำสุราเป็นอันดับแรกอย่างแน่นอน”ฉู่จวินถิงนึกถึงหลิงมู่ชวน คล้ายกับว่านึกถึงช่วงเวลาที่เคยอยู่ด้วยกัน สีหน้าจึงอ่อนโยนลงเล็กน้อย “ก่อนหน้านี้ได้เจอเขาตอนอยู่ในสนามรบ ในที่สุดตอนนี้ก็ได้กลับเมืองหลวงเสียที”เมื่อทุกคนเห็นฉู่จวินถิงที่พูดจาและปฏิบัติกับสตรีโดยไม่ไว้หน้ามาแต่ไหนแต่ไร ยามนี้กลับสนทนากับหลิงเชี่ยนเอ๋อร์ด้วยสีหน้าอ่อนโยนเช่นนี้ กระทั่งเป็นฝ่ายตอบโต้กลับไป ดวงตาต่างฉายแววตกตะลึง“ฉู่อ๋องกับแม่นางหลิงรู้จักกันมาตั้งแต่เล็ก ไม่เพียงมีความสัมพันธ์มานมนาน แม่นางหลิงยังเคยนำทัพออกศึก เรียกได้ว่าเป็นยอดสตรีในหมู่สตรี”“ถ้าทั้งคู่ได้ครองคู่กัน เช่นนั้นก็เหมาะสมกันไม่ธรรมดาเชียวละ!”“จนถึงตอนนี้ฉู่อ๋องก็ยังไม่หมั้นหมาย แม้ก่อนหน้านี
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 680
ถังเสวี่ยหนิงแค้นใจยิ่งนัก พอคิดถึงว่านางหมดโอกาสที่จะได้ครองคู่กับฉู่อ๋องเพราะเรื่องนี้ ในใจก็รู้สึกเจ็บปวดอย่างยากจะบรรยายในเมื่อตอนนี้เป็นไปไม่ได้แล้ว นางยอมให้ฉู่อ๋องกับหลิงเชี่ยนเอ๋อร์ได้ครองคู่กัน แต่ไม่ยอมให้ซ่งรั่วเจินได้เป็นชายาของฉู่อ๋องเป็นอันขาด!“ดังนั้น เจ้าอยากพูดอะไร?” ซ่งรั่วเจินเลิกคิ้วบางพลางถาม“เจ้าช่างเสแสร้งเก่งเสียจริง ข้าไม่รู้ว่าเจ้าใช้วิธีการแบบไหนมาหลอกลวงฉู่อ๋อง แต่ฮองเฮาไม่หลงกลเจ้าง่ายๆ หรอก!”“บอกเจ้าตามตรงก็แล้วกัน หลิงเชี่ยนเอ๋อร์ต่างหากจึงเป็นคนที่คู่ควรกับฉู่อ๋อง! ไม่แน่ว่าอาจได้รับสมรสพระราชทานตอนไหนก็ได้ ทุกอย่างที่เจ้าหลงลำพองในตอนนี้ล้วนแต่เป็นเรื่องน่าขันทั้งเพ!”ซ่งรั่วเจินหัวเราะเบาๆ “ตอนนี้เจ้ายอมรับแล้วสินะว่าตัวเองไม่คู่ควรกับฉู่อ๋อง?”“ข้าหมายถึงเจ้าต่างหาก! เจ้าไม่คู่ควร!” ถังเสวี่ยหนิงโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงทว่าซ่งรั่วเจินเพียงมองนางอย่างไม่สะทกสะท้าน “ข้าคู่ควรหรือไม่คู่ควรไม่จำเป็นต้องให้เจ้ามากังวลสนใจ ข้ายังไม่ร้อนใจ เจ้าจะเดือดร้อนไปทำไม?”“เจ้าช่างหน้าด้านไร้ยางอายสิ้นดี!” ถังเสวี่ยหนิงมีสีหน้าดูแคลน “อย่าคิดนะว่าข้าไม่รู้ว่
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 681
“พูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา คุณหนูซ่งคือผู้มีพระคุณของข้า เดิมทีข้าควรไปขอบคุณด้วยตนเอง แต่ช่วงนี้อยู่ระหว่างการพักฟื้น จนถึงวันนี้เพิ่งจะดีขึ้นหน่อย”ซ่งรั่วเจินสังเกตเห็นว่าเช่ออ๋องเข้ามาใกล้อย่างกะทันหัน จึงขมวดคิ้วเล็กน้อยด้วยสังเกตเห็นสิ่งผิดปกติ คนคนนี้…กำลังทำสิ่งใดอยู่กัน?เรื่องเมื่อครั้งก่อน พวกเขาไม่ได้ทิ้งร่องรอยใดไว้ ตราบใดที่องค์ชายใหญ่ไม่ทำตัวโง่เขลา ก็ไม่น่าจะทำให้เช่ออ๋องคลางแคลงใจได้ แล้วเหตุใดเช่ออ๋องยังต้องมาขอบคุณตระกูลซ่งกัน?“ก่อนหน้านี้ท่านอ๋องได้แสดงความขอบคุณแล้ว เรื่องเช่นนี้ไม่ว่าใครเห็นล้วนต้องช่วยเหลืออย่างเต็มที่ ท่านอ๋องไม่จำเป็นต้องเก็บไปใส่ใจเพคะ”อย่างไรก็ตาม ฉู่เทียนเช่อยกมือขึ้นพูดว่า "นี่คือมารยาทที่ควรมี พรุ่งนี้ข้าจะไปเอง คุณหนูซ่งคงไม่ปฏิเสธใช่หรือไม่?" ซ่งรั่วเจินหัวเราะแห้งๆ เมื่อพูดถึงขนาดนี้แล้ว แม้คิดจะปฏิเสธก็คงทำไม่ได้ไม่ใช่หรือ?“ไม่อย่างแน่นอน การที่ท่านอ๋องมาถือเป็นโชคดีของพวกเราเพคะ”เมื่อถังเสวี่ยหนิงและหลิงเชี่ยนเอ๋อร์เห็นฉากนี้ ในใจก็ลอบรู้สึกประหลาดใจแม้ว่าเช่ออ๋องจะดูเป็นมิตรเข้าถึงได้ง่าย ทว่าท่าทีที่มีต่อซ่งรั่วเจินในขณะนี
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 682
คิ้วคมของฉู่จวินถิงขมวดลง ใบหน้าเย็นชาและไร้อารมณ์ในยามนี้ถูกปกคลุมด้วยความเย็นยะเยือก “ต่อไปหากเจอคนปากพล่อยเช่นนี้อีก เสด็จพี่ควรจับคนผู้นั้นส่งเข้ากรมราชทัณฑ์เพื่อหลีกเลี่ยงการเผยแพร่ข้อมูลเท็จ"“เป็นแค่เรื่องตลกไม่กี่ประโยคเท่านั้น เหตุใดเจ้าต้องจริงจังถึงเพียงนี้ด้วย?” ฉู่เทียนเช่อพูดล้อเลียน “อายุเจ้าไม่น้อยแล้ว การหมั้นหมายล่าช้าและยังไม่กำหนดเสียที สตรีจากตระกูลสูงศักดิ์ในเมืองหลวงต่างจับจ้องอยู่ เป็นเรื่องยากที่จะหลีกเลี่ยงคำครหา”“ไม่คิดว่าเสด็จพี่ที่เพิ่งหายจากอาการบาดเจ็บจะยังมีใจมายุ่งเรื่องพวกนี้ด้วย ข้าได้ยินมาว่าช่วงนี้พี่สะใภ้รองคอยดูแลท่านจนล้มป่วย กระทั่งงานเลี้ยงตอนเย็นก็ไม่อาจมาเข้าร่วม?" ฉู่จวินถิงกล่าวเสียงเรียบสีหน้าของฉู่เทียนเช่อเปลี่ยนไปเล็กน้อย กล่าวว่า "ไม่เป็นไร หมอหลวงได้ตรวจดูแล้ว แค่เป็นกังวลมากเกินไป พักผ่อนไม่กี่วันก็จะดีขึ้น"ขณะนั้นเองกู้ฮวนเอ๋อร์ก็เดินเข้ามา เมื่อเห็นหลิงเชี่ยนเอ๋อร์และถังเสวี่ยหนิงยืนอยู่ด้วยกัน จึงอดสงสัยไม่ได้ "ญาติผู้พี่หลิง ที่แท้ท่านกับคุณหนูถังเป็นสหายรักกันหรือ? "หลิงเชี่ยนเอ๋อร์ชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะถอยหลังไปครึ่งก
최신 챕터
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 994
ฉู่จวินถิงสังเกตเห็นอารมณ์ที่เปลี่ยนไปของซ่งรั่วเจิน ไหวพริบบ่งบอกว่ามีปัญหาซ่งรั่วเจินส่ายหน้าเบาๆ “เพียงแต่ได้ยินจงเฟยพูดเรื่องบูชาเซียนโบตั๋นจึงรู้สึกแปลกอยู่บ้าง ไม่รู้ว่าใช่เซียนโบตั๋นที่หม่อมฉันรู้จักหรือไม่”นางเคยได้ยินเรื่องเซียนโบตั๋นมาก่อน เป็นสิ่งที่สตรีบูชาจริง เซียนบุปผา มีสรรพคุณช่วยคืนความอ่อนเยาว์ เพียงแต่ภายในนี้กลับมีเคล็ดลับบางอย่าง ทำให้คนเสพติดอย่างง่ายดาย สุดท้ายลุ่มหลงจนยากจะถอนตัวขึ้นมาได้ ไม่ใช่เรื่องที่ดีหากเป็นคนฝีมือโหดเหี้ยม ก็สามารถใช้ของสิ่งนี้แลกเปลี่ยนโชคชะตาได้ น่ากลัวอย่างมากจงเฟยมีสมบัติล้ำค่าเช่นนี้ ตนเองเก็บไว้บูชาเองก็พอ ทว่านางกลับนำมามอบให้ฮองเฮา แปลกเกินไปแล้วกระมัง“พูดให้ฟังเถอะ”ฉู่จวินถิงกลับไม่รีบร้อนจากไป เอียงหูฟัง รอฟังคำพูดของว่าที่ฮูหยินอย่างอารมณ์ดีแท้จริงแล้ว ไม่ว่าเจินเอ๋อร์พูดอะไร เขาล้วนอยากฟัง“หม่อมฉันเคยเห็นเซียนโบตั๋นมาก่อน ทำให้สตรีงดงามอ่อนเยาว์ผ่านการบูชาอาหาร หากจริงใจมากเพียงพอ ยังสามารถใช้เลือดเป็นเครื่องบูชาได้ ผลลัพธ์ดีมากนัก”“เพียงแต่จะทำให้สตรีลุ่มหลง กลายเป็นรีบร้อนอยากได้ผลลัพธ์ จากนั้นยากจะถอนตัวขึ
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 993
วังหลังวันนี้ซ่งรั่วเจินและฉู่จวินถิงเข้าวังไปขอบพระทัยความเมตตาด้วยกัน คิดไม่ถึงเลยว่าจะได้เห็นความครึกครื้นทั้งภายในภายนอกตำหนักของฮองเฮายังไม่ทันเข้าไปก็ได้ยินเสียงตวนเฟยดังออกมาจากภายใน“ระยะนี้น้องหญิงจงเฟยงดงามมากขึ้นเรื่อยๆ แล้ว คนเองก็สดใสมีชีวิตชีวามากเป็นพิเศษ ผิวพรรณขาวเปล่งปลั่ง ข้าถามนางว่าใช้เคล็ดลับอะไร นางก็ไม่ยอมบอกข้า ต่อมาข้ายังเห็นด้วยตนเอง”ตวนเฟยมองเซียนโบตั๋นข้างห้องบรรทมของฮองเฮาแวบหนึ่ง สายตาสะท้อนแววละโมบ“ที่แท้นางก็ตั้งใจขอเซียนโบตั๋นจากพระผู้ทรงศีล เพื่อรักษาความเยาว์วัยของสตรี ทำให้งดงามมีเสน่ห์!”เพียงถ้อยคำนี้พูดออกมา สนมคนอื่นก็ตาร้อนผ่าว ความเปลี่ยนแปลงของจงเฟยในระยะนี้ พวกนางล้วนเห็นอยู่ในสายตา ฝ่าบาทเองก็ประทับค้างแรมกับจงเฟยที่นั่นติดต่อกันหลายคืน ใครจะไม่อิจฉากันเล่า?สนมภายในวังมีไม่น้อย พวกเขาทำเพื่อให้ได้รับความโปรดปรานจากฝ่าบาท ปกติทำทุกวิธี ก็ไม่แน่ว่าจะได้ผลบัดนี้ได้เห็นจงเฟยได้รับความโปรดปรานมากขึ้นทุกที แต่ละคนร้อนใจจนแทบทนไม่ไหว“เดิมทีคิดว่าจงเฟยจะซ่อนไว้ คิดไม่ถึงเลยว่ายังมอบให้ฮองเฮาอีกด้วย น้องหญิงจงเฟยจริงใจต่อฮองเอาจริงๆ!
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 992
“บัดนี้ข้าและองค์หญิงเพียงแต่มีปัญหากันเล็กน้อยเท่านั้น รอข้าไปอธิบายให้ชัดเจน ทั้งหมดย่อมกลับมาเป็นเหมือนเดิม”เสิ่นหวยอันพูดอย่างมีเหตุผล ชนิดที่ว่าหน้าตายังเผยแววลำพองใจ “เจ้าคิดดูให้ดี หากเปลี่ยนเป็นคนอื่น ก่อเรื่องพรรค์นี้ขึ้นมา ป่านนี้คงไม่มีชีวิตอยู่แล้ว”“ส่วนข้า ก็แค่ถูกโบย สามารถฟื้นฟูกลับมาได้อย่างว่องไว หรือเจ้าไม่เข้าใจความหมายกันเล่า?”“ตกลงเจ้าจะพูดอะไร?” เสิ่นจวินเจ๋อหรี่ตาลง สังเกตเห็นปัญหาแล้ว เสิ่นหวยอันมั่นใจในตนเองเกินไป“เหตุที่องค์หญิงทำเช่นนี้ ก็เพราะหึงหวงเท่านั้น” เสิ่นหวยอันหัวเราะเบาๆ ลูบแต่งผมและพูด “องค์หญิงมีจิตปฏิพัทธ์ต่อข้า เพียงแต่เห็นซ่งปี้อวิ๋นอยู่ข้างกายข้ามาโดยตลอด เข้าใจผิดคิดว่าข้าและนางมีความสัมพันธ์กัน นี่ถึงเป็นเช่นนี้”“ระหว่างสตรีย่อมหนีไม่พ้นความหึงหวง นี่คือเรื่องธรรมดาอย่างมาก เพียงแต่องค์หญิงอารมณ์รุนแรงอยู่บ้าง นี่ถึงโบยข้า”“หากไม่รัก นางก็คงไม่โมโหถึงเพียงนี้ เจ้าเข้าใจหรือไม่?”เสิ่นจวินเจ๋อชะงักไปในทันใด ครู่ต่อมาคิดว่าสายตาของฉู่มู่เหยาไม่น่าจะแย่ถึงเพียงนี้ เพียงแต่ลองคิดดูแล้วเขาก็เริ่มไม่มั่นใจเพราะเสิ่นหวยอันมั่นใจในตน
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 991
ได้ยินคำพูดของอวิ๋นเฉิงเจ๋อ ภายในสายตาอวิ๋นเนี่ยนชูเปี่ยมความแปลกใจ มากที่สุดคือต้องการรู้เหตุผลทั้งหมดตกลงเป็นเพราะอะไร?เพราะเหตุใดหลายปีมานี้ ทั้งๆ ที่นางแสดงความชอบของตนออกมาไม่ใช่เพียงครั้งเดียว ทว่าญาติผู้พี่กลับหลบเลี่ยงนางมาโดยตลอด นางต้องการคำตอบหนึ่ง กลับไม่ได้รับทั้งๆ ที่ดีต่อนางถึงเพียงนี้ ทั้งๆ ที่ภายในใจมีนางมาโดยตลอด เพราะเหตุใดจึงเป็นเช่นนี้?อวิ๋นเฉิงเจ๋อเอ่ยปากพูดเสียงขมปร่า นี่ถึงพูดความคิดที่เก็บซ่อนไว้ภายในใจตลอดหลายปีมานี้ออกมา...อวิ๋นเนี่ยนชูได้ยินทั้งหมดนี้ สายตาสะท้อนแววเหลือจะเชื่อ ยากจะเชื่อได้ว่าทั้งหมดนี้ถึงขั้นยังมีเรื่องที่นางไม่รู้มากถึงเพียงนี้“ดังนั้น...พวกเราไม่ใช่ญาติพี่น้องแท้ๆ?”อวิ๋นเนี่ยนชูเผยสีหน้าตกตะลึงพรึงเพริด นี่คือเรื่องที่นางไม่เคยรู้ หลายปีมานี้ญาติผู้พี่ก็ไม่เคยพูดมาก่อนอวิ๋นเฉิงเจ๋อพยักหน้า “ปีนั้นข้าถูกทิ้งไว้ที่ประตูเรือนด้านหลัง หากไม่ใช่ท่านแม่ใจดีรับเลี้ยงข้า ข้าคงตายไปตั้งนานแล้ว...”หลายปีมานี้เขาเคยคิดอยู่หลายค่ำคืน บิดามารดาแท้ๆ ของเขาเป็นใคร เหตุใดต้องทิ้งเขา บางครั้งก็เกลี้ยกล่อมตนเอง คิดถึงปัญหาเหล่านี้ไปล้วนไ
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 990
เพียงเอ่ยปาก โทสะทั้งหมดก็พรั่งพรูออกมาแล้วความเจ็บปวดและอึดอัดใจที่สั่งสมอยู่ภายในใจล้วนระเบิดออกมาในเวลานี้อวิ๋นเฉิงเจ๋อได้ยินอวิ๋นเนี่ยนชูพูดเช่นนี้เป็นครั้งแรก มองนางตวาดถามไล่เรียงตนเอง ภายในใจเปี่ยมความรู้สึกผิด“ขอโทษ ล้วนเป็นความผิดของข้า”เห็นสายตาเปี่ยมความรู้สึกผิดของฝ่ายชาย อวิ๋นเนี่ยนชูตาแดงขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว “เดิมทีทั้งหมดนี้ก็เป็นความผิดของท่านอยู่แล้ว! เหตุใดท่านไม่บอกข้าเร็วสักหน่อย ท่านรู้ว่าหลายปีมานี้ข้าฝืนได้ลำบากมากเพียงใดหรือไม่?”“ในเมื่อท่านไม่พูดมาโดยตลอด เหตุใดไม่เก็บเอาไว้ชั่วชีวิตเล่า?”น้ำตานางไหลลงมา ตลอดหลายปีมานี้ไม่ตอบรับความรู้สึกนาง นี่ทุกข์ใจมากเพียงใด?นางอยากบริภาษเขาแรงๆ อยากทุบตีเขา ชนิดที่ว่าอยากไม่สนใจเขาอีก ทำให้เขาเสียใจภายหลังไปชั่วชีวิตเพียงแต่ ยามได้เห็นของเหล่านั้นที่เขาซ่อนไว้ภายในห้อง รวมถึงภาพเหมือนของนางที่วาดไว้นับไม่ถ้วนยามค่ำคืน นางก็อยากร้องให้อย่างอดไม่ได้...“เป็นความผิดของข้าเอง ทั้งหมดล้วนเป็นความผิดของข้า เจ้าตีข้าด่าข้าโทษข้า ล้วนสมควรทั้งสิ้น”อวิ๋นเฉิงเจ๋อสืบเท้าขึ้นไปข้างหน้าหนึ่งก้าว ภายในสายตาเปี่ยมความเอ็
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 989
“อะไรนะ?” อวิ๋นเนี่ยนชูชะงัก ภายในสายตาสะท้อนความตกตะลึงทั้งๆ ที่ตลอดมาล้วนเป็นนางตอแยญาติผู้พี่หากไม่ใช่เพราะหลายปีมานี้นางทำเช่นนี้มาโดยตลอด คาดว่าญาติผู้พี่ก็คงไม่ชอบนาง ทว่าได้ยินคำพูดของมารดาแล้ว เหตุใดญาติผู้พี่ถึงผลักทั้งหมดนี้ลงบนศีรษะของเขาเล่า?“เฉิงเจ๋อพูดว่าเขาพยายามสอบสร้างผลงานก็เพื่อจะได้คู่ควรกับเจ้า จะได้มีโอกาสสู่ขอเจ้า”“หากเปลี่ยนเป็นในอดีต ข้าจะต้องไม่เห็นด้วยที่พวกเจ้าคบหากัน บัดนี้ผ่านเรื่องมามากถึงเพียงนี้ ความคิดของแม่ก็เปลี่ยนไปไม่น้อย”“หากเจ้าชอบเฉิงเจ๋อจริง ข้าเองก็ไม่คัดค้าน แต่หากเจ้าไม่ชอบ...”สีหน้าจางเหวินสับสน ก่อนหน้านี้เคยเห็นท่าทางของเด็กทั้งสอง ไม่ว่ามองอย่างไรเนี่ยนชูก็ไม่คล้ายไม่ชอบเฉิงเจ๋อ“ข้าชอบญาติผู้พี่เจ้าค่ะ” อวิ๋นเนี่ยนชูตอบอย่างไม่ลังเล “ข้าชอบญาติผู้พี่มาโดยตลอด”มองเห็นท่าทางมุ่งมั่นของลูกสาว จางเหวินรู้สึกเอือมระอาระคนโชคดีอยู่บ้าง “ช่างแล้วๆ น้ากู้ของเจ้าพูดถูกแล้ว ลูกหลานมีความสุขของลูกหลาน พวกเจ้าคบหากันก็เป็นพวกเจ้าสร้างขึ้น”“แม้ว่าปีนั้นเฉิงเจ๋อทำไม่ถูก ไม่สมควรเกิดความคิดต่อเจ้า แต่ข้าล้วนเห็นความพยายามของเขาตลอดหลา
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 988
ยิ่งไปกว่านั้น ขอเพียงเขาพยายาม เขาเชื่อว่าตนเองจะต้องมีอนาคตแน่ตระกูลตกต่ำ บิดามารดาจากไปก่อนวัยอันควร เดิมทีเขาก็เป็นเด็กกำพร้าคนหนึ่ง ไม่แน่ว่าอาจตายที่ข้างถนนตั้งนานแล้ว บัดนี้ไม่เพียงมีข้าวกิน มีเสื้อผ้าสวมใส่ ท่านน้ายังเชิญอาจารย์มาสอนหนังสือเขา เขาไม่มีวันอกตัญญูเขาคิด...รออีกหน่อย รอจนเขามีความสามารถ รอจนเขาฉายแววโดดเด่น บางทีอาจมีโอกาสขอท่านน้าแต่งงานกับเนี่ยนชูทว่า ขณะเขากำลังตรากตรำร่ำเรียนอยู่นั้น ในที่สุดก็ได้รับคำชมจากอาจารย์ ได้เข้าเรียนที่สำนักศึกษาหลวง อาจารย์ของสำนักศึกษาหลวงเองก็ชื่นชมว่าเขาจะต้องมีโอกาสสอบผ่านขุนนางแน่ ตอนเขาคิดว่าตนเองอาจจะสามารถตอบรับความรู้สึกของเนี่ยนชูได้ กลับได้ยินท่านน้าและแม่นมพูดสนทนากันที่แท้...เขาไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของบิดามารดาลูกของมารดาตายไปตั้งนานแล้ว ส่วนเขาคือเด็กที่วันนั้นถูกทิ้งไว้หน้าประตูเรือนด้านหลังของมารดาเดิมทีมารดาก็ยากจะยอมรับความเจ็บปวดได้ อีกทั้งยังสงสารเขา หมอพูดว่าร่างกายนางเสียหาย ภายภาคหน้ายากจะมีลูกได้อีก นี่ถึงรับอุปการะเขา ประกาศต่อโลกภายนอกว่าเขาเป็นลูกของตนเขาเป็นแค่เด็กถูกทิ้งคนหนึ่ง เศษสวะที่ไม่ยอมหนาว
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 987
ซ่งรั่วเจินพยักหน้า “ข้าเคยไม่สนับสนุนเจ้าตั้งแต่ยามใด? แต่ไหนแต่ไรมาข้าล้วนสนับสนุนการตัดสินใจของเจ้า”ก่อนหน้านี้นางทำนายมาก่อนแล้ว ภายในเรื่องนี้มีเงื่อนงำซ่อนอยู่มากมาย อวิ๋นเฉิงเจ๋ออ่อนแอเกินไปสำหรับเรื่องนี้ ไม่มีความรับผิดชอบมากเพียงพอเพียงแต่ หากไม่เคยผ่านความทุกข์ของผู้อื่น ก็ไม่สามารถตัดสินตามใจได้อวิ๋นเฉิงเจ๋อกลายเป็นเช่นนี้ ย่อมหนีไม่พ้นประสบการณ์ที่เขาเคยเจอมาในช่วงหลายปีมานี้เรื่องเดียวกัน บางคนมีความรับผิดชอบที่แข็งแกร่งมาก ไม่ได้รับผลกระทบใด แต่บางคนคิดอ่านอย่างละเอียด ยากจะสามารถรับได้ใต้หล้ากว้างใหญ่ รวมทุกสรรพสิ่งไว้แล้ว ทั้งหมดล้วนเกิดขึ้นเพราะตนเอง นางย่อมไม่วู่วามสอดมือเข้าไปอวิ๋นเนี่ยนชูยิ้มกว้าง “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ไม่ว่าผลลัพธ์เป็นเช่นไรข้าก็ไม่ใส่ใจแล้ว หากไม่พูดเรื่องนี้ออกมา ข้าจะต้องเสียใจภายหลังแน่”“ตอนนี้ท่านป้าจ้างกำลังอยู่กับท่านแม่ข้า รอกลับไปแล้วค่อยหาโอกาสพูดเถอะ”ซ่งรั่วเจินจิกนิ้วทำนาย ภายในสายตาเผยแววประหลาดใจ เปลี่ยนคำพูด “ดูท่าแล้ว เจ้าไม่จำเป็นต้องพูดออกจากปากของตนแล้วล่ะ”อวิ๋นเนี่ยนชูสงสัย “หมายความว่าอะไร?”“ญาติผู้พี่เจ้าพูด
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 986
ตอนนั้นสมองของนางขาวโพลน ชนิดที่ว่ายังเจือความขุ่นเคืองระคนเขินอายอีกด้วย คิดว่าญาติผู้พี่จำคนผิดไปจนกระทั่งได้ยินเขาพูดพึมพำชื่อของนางไม่หยุด ได้เห็นน้ำตาเจืออยู่ในสายตาของเขา ความรู้สึกของนางก็ซับซ้อนขึ้นมาจากนั้น นางประคองญาติผู้พี่เข้าห้อง ได้ยินเขาพูดพึมพำภายในความฝัน เรียกชื่อของนางเบาๆตอนจากมา นางชนเข้ากับหนังสือบนโต๊ะของเขาโดยไม่ทันระวัง ตอนหยิบของขึ้นมา จู่ๆ ก็ได้พบภาพวาดของตนถูกซ่อนไว้ด้านในบนภาพวาดนั้นเป็นนางสวมใส่ชุดที่ไปฟังเรื่องเล่านางเปิดลิ้นชักของโต๊ะเขียนหนังสือตัวนั้นออกดู พบว่าภายในล้วนเป็นภาพวาดของนางไม่เพียงแค่นางในตอนนี้ ยังมีนางในอดีต ทั้งหมดล้วนวาดเองกับมือของญาติผู้พี่คิดดูอย่างละเอียดแล้ว ตอนเด็กนางยังเคยไปที่ห้องของญาติผู้พี่ ต่อมาหลังความรักผลิบานในหัวใจก็ชอบไปหาญาติผู้พี่เพียงแต่จู่ๆ อยู่มาวันหนึ่ง ญาติผู้พี่บอกนางด้วยท่าทางเคร่งขรึมอย่างมาก นางเป็นหญิงสาวแล้ว ไม่สามารถเข้าห้องผู้ชายตามสะดวกได้ นางถึงเข้ามาน้อยครั้งทว่าชั่วขณะได้เห็นภาพวาดมากมายนี้ นางถึงเข้าใจอย่างชัดเจน เหตุใดญาติผู้พี่ไม่ให้นางเข้าห้องเพราะภายในห้องของเขามีของมากมายที
