เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 746
บทที่เกี่ยวข้อง
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 747
ชั่วขณะทั้งคู่ได้เห็นหนังสือหย่าก็รู้สึกว่ากู้ชิงเจ๋อทำเกินไปแล้ว หลายปีมานี้มารดาเสียสละมากถึงเพียงนั้น กลับต้องพบจุดจบเช่นนี้เพียงแต่ ยามพวกเขาได้เห็นว่ามารดาเขียนชื่อลงไปด้วยก็เข้าใจว่ามารดาตัดสินใจแล้ว“ท่านแม่ ท่านตัดสินใจแล้วจริงหรือ? หากไม่อยาก ตอนนี้ก็ใช่ว่าไม่มีโอกาสเปลี่ยนใจ” กู้หย่วนอันเอ่ยถามอย่างอดไม่ได้หวังซื่อส่ายหน้า “ข้าไม่มีวันเปลี่ยนใจ พวกเจ้าเองก็ไปกับข้าเถอะ!”พูดไป นางจับมือกู้หย่วนอันและกู้รั่วหลาน สีหน้าจริงจังอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน “แม่ไม่มีวันทำร้ายพวกเจ้า วันนี้พวกเจ้าจากไปพร้อมข้า บ้านท่านยายย่อมไม่มีวันทอดทิ้งพวกเจ้า ข้าเชื่อว่าสกุลกู้เองก็ยอมรับพวกเจ้า”“แต่พ่อของพวกเจ้า...เขาไม่ใช่พ่อที่ดีอย่างแท้จริง หากยังอยู่ที่นี่ต่อไป พวกเจ้าไม่มีวันมีอนาคตที่ดี”“เชื่อแม่ ดีหรือไม่?”เผชิญหน้ากับท่าทางหนักแน่นของมารดา สองพี่น้องสบตากันแวบหนึ่ง พยักหน้ารับคำ “พวกเราล้วนฟังท่านแม่”หลายปีมานี้ พวกเขาได้เห็นมารดาวางแผนเพื่อพวกเขาเยี่ยงไร อีกทั้งยังรู้ว่ามารดาอดทนต่อความอัปยศ บัดนี้เดินมาจนถึงขั้นที่ไม่อาจทนไหวอีก ในฐานะลูกสาวลูกชาย ไฉนเลยพวกเขาจะทนเห็นมารดา
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 748
เพียงแค่หลังดื่มชาไปแล้วหนึ่งถ้วย สติของกู้ชิงเจ๋อก็เริ่มเลือนราง ร่างกายร้อนผ่าวขึ้นมาระลอกหนึ่ง“พี่สาม ท่านไม่เป็นไรใช่หรือไม่?”หลิ่วอวิ๋นเวยเห็นว่ายาออกฤทธิ์แล้ว เดินเข้าไปหยุดข้างกายกู้ชิงเจ๋อ ตั้งใจล้มลงไปสมองกู้ชิงเจ๋อพร่ามัว ได้กลิ่นหอมบนตัวสตรี ความรู้สึกพลุ่งพล่านแล่นขึ้นศีรษะระลอกหนึ่ง โอบหลิ่วอวิ๋นเวยไว้ในอ้อมกอดภายในสายตาหลิ่วอวิ๋นเวยสะท้อนรอยยิ้ม นางก็รู้ว่าไม่มีชายใดสามารถหนีไปจากเงื้อมมือนางพ้น!……เช้าวันต่อมา ราชครูกู้เข้าวังแล้ว ขณะเดียวกันกู้ชิงซิวและกู้ชิงเหยี่ยนก็มุ่งหน้าไปยังคฤหาสน์ที่อยู่ภายนอกของกู้ชิงเจ๋อหลังเมื่อวานใคร่ครวญอยู่นาน พวกเขาก็ตัดสินใจนับตั้งแต่วันนี้ไป พวกเขาจะตัดขาดความสัมพันธ์กับกู้ชิงเจ๋อ ภายภาคหน้าไม่ว่ากู้ชิงเจ๋อทำอันใด ก็ล้วนไม่เกี่ยวข้องกับพวกเขาอีกทว่า ก่อนหน้านี้พวกเขาเอ่ยเตือนหวังซื่อไปแล้ว ดีที่สุดคือพวกเด็กๆ อย่าได้ถูกดึงมาเกี่ยวข้องพวกเขาเพิ่งมาถึงประตูใหญ่ ก็ได้รับจดหมายหนึ่งฉบับที่ส่งมาจากสกุลหวัง“ภายในเขียนว่าอะไร?” กู้ชิงซิวขมวดคิ้ว เหตุใดสกุลหวังถึงบังเอิญส่งจดหมายมาในเวลานี้?กู้ชิงเหยี่ยนอ่านเนื้อหาแล้ว ท่า
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 749
กู้ชิงเจ๋อรู้สึกเพียงสมองขาวโพลน คิดแล้วก็ไม่เข้าใจว่าเพราะเหตุใดเขาจึงนอนเตียงเดียวกับหลิ่วอวิ๋นเวยเขาพยายามย้อนนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืน จำได้เพียงว่าตอนนั้นเขาอยากรอให้หลิ่วอวิ๋นเวยหลับก่อนค่อยไปหาหวังซื่อ แต่ใครคิดเล่าว่าดื่มชาไปหนึ่งถ้วย เขาก็จำอันใดไม่ได้อีกหลิ่วอวิ๋นเวยแสร้งตื่นขึ้นมา ได้เห็นสีหน้าตกตะลึงพรึงเพริดของกู้ชิงเจ๋อ นางตกใจก่อนเป็นอย่างแรก ต่อมาเผยสีหน้าเขินอาย“พี่สาม เมื่อคืนท่าน...”กู้ชิงเจ๋อไม่คุ้นชินกับท่าทางเช่นนี้ของหลิ่วอวิ๋นเวย พวกเขาเติบโตมาด้วยกันตั้งแต่เด็ก เห็นอวิ๋นเวยเป็นน้องสาวมาโดยตลอดต่อให้ตอนนี้รู้ว่านางไม่ใช่น้องสาวของตน แต่ความรู้สึกหลายปีนี้เป็นของจริง โดยเฉพาะได้เห็นท่าทางน่าสงสารของอวิ๋นเวย ตั้งแต่เริ่มจนจบเขาก็ไม่อาจหักใจไม่ใยดีนางได้ดังนั้นหลังได้เห็นอวิ๋นเวยที่โดดเดี่ยวน่าสงสารมาขอความช่วยเหลือ เขาจึงยังรับนางเข้าจวนแต่ตอนนี้พวกเขากลายเป็นอะไรแล้ว?หลิ่วอวิ๋นเวยเห็นกู้ชิงเจ๋อยังตกใจและงุนงง ท่าทางสะท้อนความเสียใจ กลับไม่รู้สึกแปลกใจ แต่นางเชื่อว่าระหว่างชายหญิงไม่มีความสัมพันธ์ฉันเพื่อนบริสุทธิ์เช่นนั้นตั้งแต่แรกทั้งๆ ที่รู้ว่าน
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 750
กู้ชิงเจ๋อเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด แต่ไหนแต่ไรมาเขาดีต่ออวิ๋นเวยเพราะเป็นหน้าที่ของพี่ชายพี่ใหญ่พี่รองเย็นชาเกินไป น้องสาวล่วงเกินบิดามารดา บิดามารดาไม่สนใจก็ช่างเถอะ แต่พวกเขาพี่น้อง น้องสาวไม่ได้ทำผิดต่อพวกเขา หรือไม่สามารถใจกว้างต่อน้องสาวได้?ทว่าบัดนี้ เขาและอวิ๋นเวยทำเรื่องพรรค์นี้ ภายภาคหน้าไม่สามารถพูดว่าระหว่างพวกเขาไม่มีอะไรได้อีกย้อนนึกถึงเมื่อแรกหวังซื่อพูดกับเขาว่าอย่าใกล้ชิดอวิ๋นเวยเกินไปนัก จนเกิดเป็นความสัมพันธ์ที่เหนือกว่าพี่น้อง เขายังตอบโต้อย่างมีเหตุผลได้ แต่บัดนี้เขายังมีหน้าอะไรพูดเช่นนี้อีก?หลิ่วอวิ๋นเวยเห็นกู้ชิงเจ๋อถึงขั้นไม่คิดรับผิดชอบ สีหน้าเปลี่ยนเป็นไม่สบอารมณ์“พี่สาม เหตุใดท่านทำกับข้าเช่นนี้? ข้า...หลายปีมานี้ข้าบริสุทธิ์ผุดผ่องมาโดยตลอด!”พูดจบ หลิ่วอวิ๋นเวยก็ร้องไห้สะอึกสะอื้นใต้ผ้าห่มกู้ชิงเจ๋อที่เตรียมจากไปได้ยินเสียงร้องไห้ของหลิ่วอวิ๋นเวย ไม่อาจเมินข้ามได้ ทำได้เพียงเข้าไปปลอบ“อวิ๋นเวย เจ้าอย่าเพิ่งร้อง มีเรื่องใดก็พูดกันดีๆ เจ้าอย่าซ่อนตัวใต้ผ้าห่มอีกเลย”ยามกู้ชิงเหยี่ยนและกู้ชิงซิวมาถึงคฤหาสน์ที่อยู่ภายนอกของกู้ชิงเจ๋อ บ่าวรับใช้ก็
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 751
พวกกู้ชิงเหยี่ยนเพิ่งเหยียบเข้าลานบ้านได้สองก้าวก็ได้ยินเสียงกู้ชิงเจ๋อปลอบโยนกู้อวิ๋นเวย“อวิ๋นเวย มีเรื่องใดก็พูดกันดีๆ เจ้าอย่าซ่อนตัวใต้ผ้าห่มอีกเลย ดีหรือไม่?”เพียงได้ยินเสียงนี้ก็รู้สึกไม่ชอบมาพากล เสียงแหบพร่าหลายส่วน กลับคล้ายกำลังปลอบโยนคนรัก มิใช่พี่น้องทั้งคู่สบตากันแวบหนึ่ง พังประตูเข้าไป หลังพวกเขาได้เห็นฉากเบื้องหน้าแล้ว ภายในสายตาเปี่ยมความตกตะลึงได้เห็นกู้ชิงเจ๋อสวมเพียงชุดซับใน ชนิดที่ว่ายังไม่ได้มัดให้ดี บนคอยังปรากฏรอยแดงคลุมเครืออีกด้วยหลิ่วอวิ๋นเวยได้ยินเสียงดังขึ้นอย่างกะทันหันก็ตกตะลึงพรึงเพริด จากนั้นโผล่ศีรษะออกมาพวกกู้ชิงเหยี่ยนทั้งสองคนสามารถมองผ่านลำคอของนางและรู้ได้ว่านางไม่ได้สวมเสื้อผ้า สองคนนี้ทำอันใดภายในห้อง ไม่ต้องพูดก็รู้ได้“กู้ชิงเจ๋อ เจ้าเหลวไหลจริงๆ! เหตุใดถึงทำเรื่องไร้ยางอายเช่นนี้ออกมาได้?”กู้ชิงเหยี่ยนเหวี่ยงหมัดเปี่ยมโทสะเข้าไปโดยตรง เหตุใดเขาถึงมีน้องชายโง่เขลาเช่นนี้!“สตรีบนโลกนี้ตายไปหมดแล้วหรือ? ต่อให้เจ้าอยากรับอนุ ก็สมควรรับอนุที่ดี!”“เพื่อภรรยาที่ถูกขับไล่คนหนึ่ง เพื่อนักโทษคนหนึ่ง ถึงขั้นหย่าร้างกับหวังซื่อ ข้าว่าเจ
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 752
“อยู่ต่อหน้าพวกเราเจ้ายังจะเสแสร้งอันใดอีก? คิดว่าพวกเราโง่เขลาเบาปัญญาเหมือนชิงเจ๋อกระนั้น?”“แหกคุก วางเพลิง ฆ่าคน เรื่องสำคัญเหล่านี้เจ้าไม่พูดออกมาแม้ประโยคเดียว พูดเพียงความสัมพันธ์ชายหญิง พวกเราสนใจกระนั้นหรือ?”“ด้วยฐานะของเจ้าในตอนนี้ ยังสามารถแจ้งทางการจับชิงเจ๋อได้? ยิ่งไปกว่านั้นพวกเราสืบมาก่อนแล้ว หลายปีมานี้เจ้ายังมีชู้รักอยู่ภายนอก ความบริสุทธิ์ผุดผ่องอะไรนั่นมีค่าไม่ถึงหนึ่งอีแปะ!”“คิดพึ่งพาอาศัยชิงเจ๋อ ภายภาคหน้าจะได้เป็นวัวเป็นม้าให้เจ้า ก็ไม่ดูบ้างว่าเจ้าคู่ควรหรือไม่?”กู้ชิงซิวเปล่งวาจาคมคาย ไม่เกรงใจเลยสักเศษเสี้ยวหลิ่วอวิ๋นเวยชอบเสแสร้ง เช่นนั้นก็นำเรื่องน่าอายทั้งหมดเหล่านั้นมาฉีกหน้านาง!ถ้อยคำนี้พูดออกมาแล้ว สีหน้าหลิ่วอวิ๋นเวยเปลี่ยนเป็นไม่สบอารมณ์มาก ยังปากแข็ง “ท่านพูดเหลวไหลอะไร? ต่อให้ต้องการปกป้องพี่สาม ก็ไม่สามารถปรักปรำข้าได้!”“ยังต้องปรักปรำเจ้าอีกหรือ?” กู้ชิงซิวหัวเราะ “พูดเหลวไหลปรักปรำผู้อื่นเป็นการกระทำของเจ้า ไม่ใช่อุปนิสัยของพวกเรา!”พูดไป เขาโยนหลักฐานลงต่อหน้ากู้ชิงเจ๋อ “ลืมตาของเจ้าดูให้ดีๆ!”“ตกลงหลิ่วอวิ๋นเวยเป็นคนเช่นไร เพื่อหญ
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 753
กู้ชิงเหยี่ยนเอ่ยปากเสียงเย็นชา “นับว่าเจ้ายังมีมโนสำนึกอยู่บ้างที่หย่ากับหวังซื่อ ปล่อยให้นางพาลูกจากไป อย่างน้อยก็หลีกเลี่ยงไม่ต้องเดือดร้อนไปกับเจ้า”“จากที่ข้ามองดู หากเจ้ายังเป็นพ่อคนหนึ่ง ก็รีบเก็บเงินทองส่งไปให้หวังซื่อและลูกๆ เถอะ อย่างไรเสียเจ้าเก็บสิ่งเหล่านี้ไว้ก็ไม่มีประโยชน์อันใดแล้ว”กู้ชิงเจ๋อได้ยินสีหน้าก็เผือดซีด สายตาเปี่ยมความรู้สึกเหลือจะเชื่อ“พวกท่านพูดอันใด? หวังซื่อพาลูกจากไปแล้ว?”“มิเช่นนั้นเล่า?” กู้ชิงเหยี่ยนถามกลับกู้ชิงเจ๋อส่ายหน้า “นี่เป็นไปไม่ได้!”พูดไป เขารีบสวมเสื้อชั้นนอก รีบวิ่งออกไป เขาไม่เชื่อว่าหวังซื่อหย่าร้างกับเขาจริง!พวกกู้ชิงเหยี่ยนเห็นกู้ชิงเจ๋อมีท่าทีแปลกใจ ชุลมุนวุ่นวายมานาน เขาไม่รู้กระทั่งหวังซื่อพาลูกๆ จากไปแล้วกระนั้นรึ?เช่นนั้นหวังซื่อหย่ากับเขาได้เยี่ยงไร?หลิ่วอวิ๋นเวยคิดอยากขวางกู้ชิงเจ๋อไว้ แต่พวกกู้ชิงเหยี่ยนทั้งสองคนอยู่ที่นี่ นางไม่มีโอกาสขัดขวาง พูดออกมาอย่างอดไม่ได้“ข้ายังไม่ได้ใส่เสื้อผ้า พวกท่านอยู่ที่นี่ทำอันใด? หรืออยากจะทำลายความบริสุทธิ์ของข้า!”ชั่วขณะได้ยินถ้อยคำนี้ กู้ชิงซิวรู้สึกเพียงอยากอาเจียน “ข้า
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 754
“มิได้ตั้งใจ?”กู้ชิงเหยี่ยนหัวเราะพรืด หยิบหนังสือหย่าบนโต๊ะ “หมึกดำบนกระดาษขาวเขียนไว้อย่างชัดเจน เห็นได้ชัดว่าเป็นชื่อของเจ้า”“เจ้าคงไม่บอกข้าว่าหนังสือหย่าเองก็เป็นเจ้าถูกวางยาแล้วเขียนกระนั้นหรือ? เช่นนั้นหลังเจ้าถูกวางยาแล้วก็ยังมีสติ!”กู้ชิงเจ๋อถลึงตาใส่กู้ชิงเหยี่ยนอย่างโมโหหนึ่งปราด ทุกประโยคที่คนผู้นี้พูดล้วนทำให้เขาโมโหแทบตาย!“พี่ใหญ่ เรื่องมาถึงขั้นนี้ ท่านจะต้องพูดแทงใจข้าให้ได้กระนั้น?”“เจ้ามีความคิดถึงเพียงนี้ ข้าพูดแทงใจเจ้าที่ใดกัน? เพื่อหลิ่วอวิ๋นเวย เจ้าไม่ยอมรับท่านพ่อท่านแม่ ไม่ต้องการพี่ชาย แม้แต่ฮูหยินและลูกก็สามารถทอดทิ้งได้”“บัดนี้เรื่องทั้งหมดล้วนเป็นสิ่งที่เจ้าต้องการไม่ใช่หรือ?” กู้ชิงเหยี่ยนพูดเสียงเรียบต่อให้เป็นพี่น้องกัน เขาก็ไม่เข้าใจว่าเพราะเหตุใดกู้ชิงเจ๋อเลอะเลือนถึงเพียงนี้ได้ หลิ่วอวิ๋นเวยกรอกน้ำแกงลุ่มหลงให้ดื่มมากน้อยเพียงใดถึงสามารถหลงใหลเช่นนี้ได้?“ข้าเปล่า ข้าเพียงคิดว่าหลายปีนี้อวิ๋นเวยผ่านมาอย่างไม่ง่าย เหตุใดพวกท่านต้องคิดกับข้าสกปรกถึงเพียงนี้!”“ข้าเพียงแต่เห็นนางเป็นน้องสาว สายสัมพันธ์ที่เติบโตด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก เห็นนาง
บทล่าสุด
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 994
ฉู่จวินถิงสังเกตเห็นอารมณ์ที่เปลี่ยนไปของซ่งรั่วเจิน ไหวพริบบ่งบอกว่ามีปัญหาซ่งรั่วเจินส่ายหน้าเบาๆ “เพียงแต่ได้ยินจงเฟยพูดเรื่องบูชาเซียนโบตั๋นจึงรู้สึกแปลกอยู่บ้าง ไม่รู้ว่าใช่เซียนโบตั๋นที่หม่อมฉันรู้จักหรือไม่”นางเคยได้ยินเรื่องเซียนโบตั๋นมาก่อน เป็นสิ่งที่สตรีบูชาจริง เซียนบุปผา มีสรรพคุณช่วยคืนความอ่อนเยาว์ เพียงแต่ภายในนี้กลับมีเคล็ดลับบางอย่าง ทำให้คนเสพติดอย่างง่ายดาย สุดท้ายลุ่มหลงจนยากจะถอนตัวขึ้นมาได้ ไม่ใช่เรื่องที่ดีหากเป็นคนฝีมือโหดเหี้ยม ก็สามารถใช้ของสิ่งนี้แลกเปลี่ยนโชคชะตาได้ น่ากลัวอย่างมากจงเฟยมีสมบัติล้ำค่าเช่นนี้ ตนเองเก็บไว้บูชาเองก็พอ ทว่านางกลับนำมามอบให้ฮองเฮา แปลกเกินไปแล้วกระมัง“พูดให้ฟังเถอะ”ฉู่จวินถิงกลับไม่รีบร้อนจากไป เอียงหูฟัง รอฟังคำพูดของว่าที่ฮูหยินอย่างอารมณ์ดีแท้จริงแล้ว ไม่ว่าเจินเอ๋อร์พูดอะไร เขาล้วนอยากฟัง“หม่อมฉันเคยเห็นเซียนโบตั๋นมาก่อน ทำให้สตรีงดงามอ่อนเยาว์ผ่านการบูชาอาหาร หากจริงใจมากเพียงพอ ยังสามารถใช้เลือดเป็นเครื่องบูชาได้ ผลลัพธ์ดีมากนัก”“เพียงแต่จะทำให้สตรีลุ่มหลง กลายเป็นรีบร้อนอยากได้ผลลัพธ์ จากนั้นยากจะถอนตัวขึ
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 993
วังหลังวันนี้ซ่งรั่วเจินและฉู่จวินถิงเข้าวังไปขอบพระทัยความเมตตาด้วยกัน คิดไม่ถึงเลยว่าจะได้เห็นความครึกครื้นทั้งภายในภายนอกตำหนักของฮองเฮายังไม่ทันเข้าไปก็ได้ยินเสียงตวนเฟยดังออกมาจากภายใน“ระยะนี้น้องหญิงจงเฟยงดงามมากขึ้นเรื่อยๆ แล้ว คนเองก็สดใสมีชีวิตชีวามากเป็นพิเศษ ผิวพรรณขาวเปล่งปลั่ง ข้าถามนางว่าใช้เคล็ดลับอะไร นางก็ไม่ยอมบอกข้า ต่อมาข้ายังเห็นด้วยตนเอง”ตวนเฟยมองเซียนโบตั๋นข้างห้องบรรทมของฮองเฮาแวบหนึ่ง สายตาสะท้อนแววละโมบ“ที่แท้นางก็ตั้งใจขอเซียนโบตั๋นจากพระผู้ทรงศีล เพื่อรักษาความเยาว์วัยของสตรี ทำให้งดงามมีเสน่ห์!”เพียงถ้อยคำนี้พูดออกมา สนมคนอื่นก็ตาร้อนผ่าว ความเปลี่ยนแปลงของจงเฟยในระยะนี้ พวกนางล้วนเห็นอยู่ในสายตา ฝ่าบาทเองก็ประทับค้างแรมกับจงเฟยที่นั่นติดต่อกันหลายคืน ใครจะไม่อิจฉากันเล่า?สนมภายในวังมีไม่น้อย พวกเขาทำเพื่อให้ได้รับความโปรดปรานจากฝ่าบาท ปกติทำทุกวิธี ก็ไม่แน่ว่าจะได้ผลบัดนี้ได้เห็นจงเฟยได้รับความโปรดปรานมากขึ้นทุกที แต่ละคนร้อนใจจนแทบทนไม่ไหว“เดิมทีคิดว่าจงเฟยจะซ่อนไว้ คิดไม่ถึงเลยว่ายังมอบให้ฮองเฮาอีกด้วย น้องหญิงจงเฟยจริงใจต่อฮองเอาจริงๆ!
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 992
“บัดนี้ข้าและองค์หญิงเพียงแต่มีปัญหากันเล็กน้อยเท่านั้น รอข้าไปอธิบายให้ชัดเจน ทั้งหมดย่อมกลับมาเป็นเหมือนเดิม”เสิ่นหวยอันพูดอย่างมีเหตุผล ชนิดที่ว่าหน้าตายังเผยแววลำพองใจ “เจ้าคิดดูให้ดี หากเปลี่ยนเป็นคนอื่น ก่อเรื่องพรรค์นี้ขึ้นมา ป่านนี้คงไม่มีชีวิตอยู่แล้ว”“ส่วนข้า ก็แค่ถูกโบย สามารถฟื้นฟูกลับมาได้อย่างว่องไว หรือเจ้าไม่เข้าใจความหมายกันเล่า?”“ตกลงเจ้าจะพูดอะไร?” เสิ่นจวินเจ๋อหรี่ตาลง สังเกตเห็นปัญหาแล้ว เสิ่นหวยอันมั่นใจในตนเองเกินไป“เหตุที่องค์หญิงทำเช่นนี้ ก็เพราะหึงหวงเท่านั้น” เสิ่นหวยอันหัวเราะเบาๆ ลูบแต่งผมและพูด “องค์หญิงมีจิตปฏิพัทธ์ต่อข้า เพียงแต่เห็นซ่งปี้อวิ๋นอยู่ข้างกายข้ามาโดยตลอด เข้าใจผิดคิดว่าข้าและนางมีความสัมพันธ์กัน นี่ถึงเป็นเช่นนี้”“ระหว่างสตรีย่อมหนีไม่พ้นความหึงหวง นี่คือเรื่องธรรมดาอย่างมาก เพียงแต่องค์หญิงอารมณ์รุนแรงอยู่บ้าง นี่ถึงโบยข้า”“หากไม่รัก นางก็คงไม่โมโหถึงเพียงนี้ เจ้าเข้าใจหรือไม่?”เสิ่นจวินเจ๋อชะงักไปในทันใด ครู่ต่อมาคิดว่าสายตาของฉู่มู่เหยาไม่น่าจะแย่ถึงเพียงนี้ เพียงแต่ลองคิดดูแล้วเขาก็เริ่มไม่มั่นใจเพราะเสิ่นหวยอันมั่นใจในตน
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 991
ได้ยินคำพูดของอวิ๋นเฉิงเจ๋อ ภายในสายตาอวิ๋นเนี่ยนชูเปี่ยมความแปลกใจ มากที่สุดคือต้องการรู้เหตุผลทั้งหมดตกลงเป็นเพราะอะไร?เพราะเหตุใดหลายปีมานี้ ทั้งๆ ที่นางแสดงความชอบของตนออกมาไม่ใช่เพียงครั้งเดียว ทว่าญาติผู้พี่กลับหลบเลี่ยงนางมาโดยตลอด นางต้องการคำตอบหนึ่ง กลับไม่ได้รับทั้งๆ ที่ดีต่อนางถึงเพียงนี้ ทั้งๆ ที่ภายในใจมีนางมาโดยตลอด เพราะเหตุใดจึงเป็นเช่นนี้?อวิ๋นเฉิงเจ๋อเอ่ยปากพูดเสียงขมปร่า นี่ถึงพูดความคิดที่เก็บซ่อนไว้ภายในใจตลอดหลายปีมานี้ออกมา...อวิ๋นเนี่ยนชูได้ยินทั้งหมดนี้ สายตาสะท้อนแววเหลือจะเชื่อ ยากจะเชื่อได้ว่าทั้งหมดนี้ถึงขั้นยังมีเรื่องที่นางไม่รู้มากถึงเพียงนี้“ดังนั้น...พวกเราไม่ใช่ญาติพี่น้องแท้ๆ?”อวิ๋นเนี่ยนชูเผยสีหน้าตกตะลึงพรึงเพริด นี่คือเรื่องที่นางไม่เคยรู้ หลายปีมานี้ญาติผู้พี่ก็ไม่เคยพูดมาก่อนอวิ๋นเฉิงเจ๋อพยักหน้า “ปีนั้นข้าถูกทิ้งไว้ที่ประตูเรือนด้านหลัง หากไม่ใช่ท่านแม่ใจดีรับเลี้ยงข้า ข้าคงตายไปตั้งนานแล้ว...”หลายปีมานี้เขาเคยคิดอยู่หลายค่ำคืน บิดามารดาแท้ๆ ของเขาเป็นใคร เหตุใดต้องทิ้งเขา บางครั้งก็เกลี้ยกล่อมตนเอง คิดถึงปัญหาเหล่านี้ไปล้วนไ
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 990
เพียงเอ่ยปาก โทสะทั้งหมดก็พรั่งพรูออกมาแล้วความเจ็บปวดและอึดอัดใจที่สั่งสมอยู่ภายในใจล้วนระเบิดออกมาในเวลานี้อวิ๋นเฉิงเจ๋อได้ยินอวิ๋นเนี่ยนชูพูดเช่นนี้เป็นครั้งแรก มองนางตวาดถามไล่เรียงตนเอง ภายในใจเปี่ยมความรู้สึกผิด“ขอโทษ ล้วนเป็นความผิดของข้า”เห็นสายตาเปี่ยมความรู้สึกผิดของฝ่ายชาย อวิ๋นเนี่ยนชูตาแดงขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว “เดิมทีทั้งหมดนี้ก็เป็นความผิดของท่านอยู่แล้ว! เหตุใดท่านไม่บอกข้าเร็วสักหน่อย ท่านรู้ว่าหลายปีมานี้ข้าฝืนได้ลำบากมากเพียงใดหรือไม่?”“ในเมื่อท่านไม่พูดมาโดยตลอด เหตุใดไม่เก็บเอาไว้ชั่วชีวิตเล่า?”น้ำตานางไหลลงมา ตลอดหลายปีมานี้ไม่ตอบรับความรู้สึกนาง นี่ทุกข์ใจมากเพียงใด?นางอยากบริภาษเขาแรงๆ อยากทุบตีเขา ชนิดที่ว่าอยากไม่สนใจเขาอีก ทำให้เขาเสียใจภายหลังไปชั่วชีวิตเพียงแต่ ยามได้เห็นของเหล่านั้นที่เขาซ่อนไว้ภายในห้อง รวมถึงภาพเหมือนของนางที่วาดไว้นับไม่ถ้วนยามค่ำคืน นางก็อยากร้องให้อย่างอดไม่ได้...“เป็นความผิดของข้าเอง ทั้งหมดล้วนเป็นความผิดของข้า เจ้าตีข้าด่าข้าโทษข้า ล้วนสมควรทั้งสิ้น”อวิ๋นเฉิงเจ๋อสืบเท้าขึ้นไปข้างหน้าหนึ่งก้าว ภายในสายตาเปี่ยมความเอ็
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 989
“อะไรนะ?” อวิ๋นเนี่ยนชูชะงัก ภายในสายตาสะท้อนความตกตะลึงทั้งๆ ที่ตลอดมาล้วนเป็นนางตอแยญาติผู้พี่หากไม่ใช่เพราะหลายปีมานี้นางทำเช่นนี้มาโดยตลอด คาดว่าญาติผู้พี่ก็คงไม่ชอบนาง ทว่าได้ยินคำพูดของมารดาแล้ว เหตุใดญาติผู้พี่ถึงผลักทั้งหมดนี้ลงบนศีรษะของเขาเล่า?“เฉิงเจ๋อพูดว่าเขาพยายามสอบสร้างผลงานก็เพื่อจะได้คู่ควรกับเจ้า จะได้มีโอกาสสู่ขอเจ้า”“หากเปลี่ยนเป็นในอดีต ข้าจะต้องไม่เห็นด้วยที่พวกเจ้าคบหากัน บัดนี้ผ่านเรื่องมามากถึงเพียงนี้ ความคิดของแม่ก็เปลี่ยนไปไม่น้อย”“หากเจ้าชอบเฉิงเจ๋อจริง ข้าเองก็ไม่คัดค้าน แต่หากเจ้าไม่ชอบ...”สีหน้าจางเหวินสับสน ก่อนหน้านี้เคยเห็นท่าทางของเด็กทั้งสอง ไม่ว่ามองอย่างไรเนี่ยนชูก็ไม่คล้ายไม่ชอบเฉิงเจ๋อ“ข้าชอบญาติผู้พี่เจ้าค่ะ” อวิ๋นเนี่ยนชูตอบอย่างไม่ลังเล “ข้าชอบญาติผู้พี่มาโดยตลอด”มองเห็นท่าทางมุ่งมั่นของลูกสาว จางเหวินรู้สึกเอือมระอาระคนโชคดีอยู่บ้าง “ช่างแล้วๆ น้ากู้ของเจ้าพูดถูกแล้ว ลูกหลานมีความสุขของลูกหลาน พวกเจ้าคบหากันก็เป็นพวกเจ้าสร้างขึ้น”“แม้ว่าปีนั้นเฉิงเจ๋อทำไม่ถูก ไม่สมควรเกิดความคิดต่อเจ้า แต่ข้าล้วนเห็นความพยายามของเขาตลอดหลา
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 988
ยิ่งไปกว่านั้น ขอเพียงเขาพยายาม เขาเชื่อว่าตนเองจะต้องมีอนาคตแน่ตระกูลตกต่ำ บิดามารดาจากไปก่อนวัยอันควร เดิมทีเขาก็เป็นเด็กกำพร้าคนหนึ่ง ไม่แน่ว่าอาจตายที่ข้างถนนตั้งนานแล้ว บัดนี้ไม่เพียงมีข้าวกิน มีเสื้อผ้าสวมใส่ ท่านน้ายังเชิญอาจารย์มาสอนหนังสือเขา เขาไม่มีวันอกตัญญูเขาคิด...รออีกหน่อย รอจนเขามีความสามารถ รอจนเขาฉายแววโดดเด่น บางทีอาจมีโอกาสขอท่านน้าแต่งงานกับเนี่ยนชูทว่า ขณะเขากำลังตรากตรำร่ำเรียนอยู่นั้น ในที่สุดก็ได้รับคำชมจากอาจารย์ ได้เข้าเรียนที่สำนักศึกษาหลวง อาจารย์ของสำนักศึกษาหลวงเองก็ชื่นชมว่าเขาจะต้องมีโอกาสสอบผ่านขุนนางแน่ ตอนเขาคิดว่าตนเองอาจจะสามารถตอบรับความรู้สึกของเนี่ยนชูได้ กลับได้ยินท่านน้าและแม่นมพูดสนทนากันที่แท้...เขาไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของบิดามารดาลูกของมารดาตายไปตั้งนานแล้ว ส่วนเขาคือเด็กที่วันนั้นถูกทิ้งไว้หน้าประตูเรือนด้านหลังของมารดาเดิมทีมารดาก็ยากจะยอมรับความเจ็บปวดได้ อีกทั้งยังสงสารเขา หมอพูดว่าร่างกายนางเสียหาย ภายภาคหน้ายากจะมีลูกได้อีก นี่ถึงรับอุปการะเขา ประกาศต่อโลกภายนอกว่าเขาเป็นลูกของตนเขาเป็นแค่เด็กถูกทิ้งคนหนึ่ง เศษสวะที่ไม่ยอมหนาว
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 987
ซ่งรั่วเจินพยักหน้า “ข้าเคยไม่สนับสนุนเจ้าตั้งแต่ยามใด? แต่ไหนแต่ไรมาข้าล้วนสนับสนุนการตัดสินใจของเจ้า”ก่อนหน้านี้นางทำนายมาก่อนแล้ว ภายในเรื่องนี้มีเงื่อนงำซ่อนอยู่มากมาย อวิ๋นเฉิงเจ๋ออ่อนแอเกินไปสำหรับเรื่องนี้ ไม่มีความรับผิดชอบมากเพียงพอเพียงแต่ หากไม่เคยผ่านความทุกข์ของผู้อื่น ก็ไม่สามารถตัดสินตามใจได้อวิ๋นเฉิงเจ๋อกลายเป็นเช่นนี้ ย่อมหนีไม่พ้นประสบการณ์ที่เขาเคยเจอมาในช่วงหลายปีมานี้เรื่องเดียวกัน บางคนมีความรับผิดชอบที่แข็งแกร่งมาก ไม่ได้รับผลกระทบใด แต่บางคนคิดอ่านอย่างละเอียด ยากจะสามารถรับได้ใต้หล้ากว้างใหญ่ รวมทุกสรรพสิ่งไว้แล้ว ทั้งหมดล้วนเกิดขึ้นเพราะตนเอง นางย่อมไม่วู่วามสอดมือเข้าไปอวิ๋นเนี่ยนชูยิ้มกว้าง “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ไม่ว่าผลลัพธ์เป็นเช่นไรข้าก็ไม่ใส่ใจแล้ว หากไม่พูดเรื่องนี้ออกมา ข้าจะต้องเสียใจภายหลังแน่”“ตอนนี้ท่านป้าจ้างกำลังอยู่กับท่านแม่ข้า รอกลับไปแล้วค่อยหาโอกาสพูดเถอะ”ซ่งรั่วเจินจิกนิ้วทำนาย ภายในสายตาเผยแววประหลาดใจ เปลี่ยนคำพูด “ดูท่าแล้ว เจ้าไม่จำเป็นต้องพูดออกจากปากของตนแล้วล่ะ”อวิ๋นเนี่ยนชูสงสัย “หมายความว่าอะไร?”“ญาติผู้พี่เจ้าพูด
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 986
ตอนนั้นสมองของนางขาวโพลน ชนิดที่ว่ายังเจือความขุ่นเคืองระคนเขินอายอีกด้วย คิดว่าญาติผู้พี่จำคนผิดไปจนกระทั่งได้ยินเขาพูดพึมพำชื่อของนางไม่หยุด ได้เห็นน้ำตาเจืออยู่ในสายตาของเขา ความรู้สึกของนางก็ซับซ้อนขึ้นมาจากนั้น นางประคองญาติผู้พี่เข้าห้อง ได้ยินเขาพูดพึมพำภายในความฝัน เรียกชื่อของนางเบาๆตอนจากมา นางชนเข้ากับหนังสือบนโต๊ะของเขาโดยไม่ทันระวัง ตอนหยิบของขึ้นมา จู่ๆ ก็ได้พบภาพวาดของตนถูกซ่อนไว้ด้านในบนภาพวาดนั้นเป็นนางสวมใส่ชุดที่ไปฟังเรื่องเล่านางเปิดลิ้นชักของโต๊ะเขียนหนังสือตัวนั้นออกดู พบว่าภายในล้วนเป็นภาพวาดของนางไม่เพียงแค่นางในตอนนี้ ยังมีนางในอดีต ทั้งหมดล้วนวาดเองกับมือของญาติผู้พี่คิดดูอย่างละเอียดแล้ว ตอนเด็กนางยังเคยไปที่ห้องของญาติผู้พี่ ต่อมาหลังความรักผลิบานในหัวใจก็ชอบไปหาญาติผู้พี่เพียงแต่จู่ๆ อยู่มาวันหนึ่ง ญาติผู้พี่บอกนางด้วยท่าทางเคร่งขรึมอย่างมาก นางเป็นหญิงสาวแล้ว ไม่สามารถเข้าห้องผู้ชายตามสะดวกได้ นางถึงเข้ามาน้อยครั้งทว่าชั่วขณะได้เห็นภาพวาดมากมายนี้ นางถึงเข้าใจอย่างชัดเจน เหตุใดญาติผู้พี่ไม่ให้นางเข้าห้องเพราะภายในห้องของเขามีของมากมายที
