บทที่ 10 ใจเต้นเป็นลิงโลด

หลังประสบเหตุจากความหล่อกระแทกตา ธารตะวันก็ขอให้ท่านประธานช่วยไปนั่งหน้าตาดีที่โต๊ะอาหารแทน มิเช่นนั้นหัวใจเธอมันน่าจะทำงานหนักเกินแล้วอาจล้มเหลวได้เลย

แม่ครัวจำเป็นนำไส้กรอกกับหมูสับและโบโลน่าเตรียมไว้ เริ่มตั้งแต่ต้มเนื้อหมูแล้วก็หั่นไส้กรอกให้เรียบร้อย

ใบหน้างามล้ำหยิบจับอย่างคล่องแคล่ว โลกที่จากมาเธอทำมาแทบจะทุกอาชีพแล้วในร้านอาหาร ทั้งล้างจานหรือผู้ช่วยเชฟเธอก็ผ่านสนามเหล่านี้มาแล้วทั้งนั้น

ชีวิตเธอก็ทำได้ทุกอย่างเพื่อเงินนั่นแหละ...

เมนูทำง่ายแล้วก็อิ่มท้องถูกเสิร์ฟบนโต๊ะอาหาร ธันย์ธาราละสายตาจากหน้าจอมือถือ เขาวางคว่ำหน้าจอลงแล้วขยับตัวอย่างสนใจไข่กระทะตรงหน้าแทน

“อันนี้ซอสนะคะ เผื่อคุณธันย์อยากใส่ซอสเพิ่ม” เธอวางซอสให้เขาพร้อมกับพริกไทยเผื่อจะโรยหน้าเพิ่ม

พอจัดวางเสร็จร่างบางก็ถอยไปยืนประสานมือไว้ด้านหน้า พลันเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย เมื่ออีกฝ่ายช้อนตามองมาด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ก่อนจะเสตาไปที่ไข่กระทะพร้อมกับออกคำสั่งเสียงเย็นยะเยือก

“คุณชิมสิ” เขาพูดเสียงนิ่งจนเหมือนคนไร้ชีวิตชีวา

“คะ” เธอเลิกคิ้วแล้วระบายยิ้มจืดเจื่อนเมื่อได้ยิน

ทำอย่างกับกลัวว่าเธอจะวางยาพิษในอาหารเขา ธารตะวันยิ้มแย้มแก้เก้อเขินไม่เข้าใจสักนิดว่าทำไมถึงอยากให้เธอชิมก่อน พอสงสัยก็อดไม่ได้ที่จะไถ่ถามในสิ่งที่หัวสั่งการให้พูดออกไป

หรือเรียกว่าแพ้เสียงในหัวนั่นเอง

“กลัวฉันจะวางยาพิษคุณหรือไงคะ”

“แล้วคุณจะทำหรือเปล่า”

“คุณธันย์...”

คนที่แค่พูดเล่นขำไม่ออก เมื่อประธานธันย์ถามกลับเสียงจริงจัง สีหน้าอารมณ์ดูเป็นกังวลจนหว่างคิ้วเขากระตุกเข้าหากัน ทำเธอยืนตัวแข็งทื่อคิดไม่ตกกับสถานการณ์ตรงหน้า

“ผมแค่อยากจะไว้ใจคุณ” เขาพูดต่อเสียงราบเรียบ พลางหยิบช้อนในมือส่งให้เธอประกอบการตัดสินใจด้วย

ธารตะวันขยับสายตาสบมองนัยน์ตาคมเข้ม พอเอาเข้าจริงก็รู้สึกแย่ที่โดนตั้งแง่ไม่ไว้วางใจ แต่อีกใจหนึ่งก็พยายามจะทำความเข้าใจความเป็นธันย์ธาราให้มากที่สุด

ตัวเธอก็ต้องมั่นใจว่าไม่มีทางทำเรื่องไม่ดีอยู่แล้ว แต่ในส่วนของเขาเธอก็เป็นแค่คนแปลกหน้า จะไม่ไว้ใจกันก็ไม่ใช่เรื่องผิดแปลกอะไร

“ถ้างั้นฉันขออนุญาตชิมก่อนก็แล้วกันนะคะ” เธอค้อมศีรษะอย่างนอบน้อม ก่อนจะหลุบตามองเขาที่เลื่อนเก้าอี้ให้เธอนั่งข้างๆ

ร่างบางไม่มีท่าทีอิดออดยิ้มรับอย่างมั่นใจ เพื่อแสดงความบริสุทธิ์ใจเธอก็นั่งลงข้างเขาแล้วรับช้อนมาถือไว้ ก่อนเริ่มตักไข่ดาวที่โรยซอสและพริกไทยเข้าปากเคี้ยวทันที

ดวงตากลมโตเบิกกว้างที่รสชาติอาหารถูกปาก พลางช้อนตามองที่ประธานธันย์แล้วยิ้มแก้มแป้นแล้นจนตาเป็นรูปสระอิ

“อร่อยมากค่ะ” เธอชมฝีมือตัวเอง พร้อมกับยกนิ้วโป้งประกอบหลังกลืนอาหารหมดปากแล้ว

ธันย์ธารายกยิ้มจนแทบมองไม่ออกว่ายิ้มอยู่ที่มุมปาก ไม่ว่าอารมณ์ไหนสีหน้าและแววตาเขาก็เย็นชาราวกับหมอกอยู่ดี เขาส่ายหน้าว่าไม่ทานไข่กระทะของเธอแล้วดันมันไปไว้ตรงหน้าเธอแทน

“กินอีกสิ”

“คะ”

“กินข้าวมาหรือยัง”

“เอ่อ... ยังไม่ได้กินค่ะคุณธันย์” ใบหน้าจิ้มลิ้มมุ่นคิ้ว เผลอยู่ปากเข้าหากันเล็กน้อย

เมื่อเช้าเธอรีบเดินทางจนไม่ได้ทานอะไรรองท้องมาเลย แต่ปกติในโลกที่จากมาก็ไม่เคยทานข้าวเช้าทันอยู่แล้ว เพราะงั้นมันเลยจะไปหนักที่มื้อกลางวันซะมากกว่า

“งั้นคุณก็ทานให้หมด”

“แล้วคุณธันย์ไม่ทานเหรอคะ”

เขาส่ายหน้าเบาๆ แทนคำตอบ ทำเอาเธอนั่งไหล่ห่อคอตกทันที

ร่างบางนั่งงุดหน้าจนคางเกือบชิดอก อุตส่าห์ตั้งใจทำสุดฝีมือทั้งตกแต่งหน้าตาให้สวยงามน่ารับประทาน รสชาตินี่ก็ไม่ได้แย่เลยสักนิด ไม่ได้อยากจะน้อยใจเลยแต่หัวใจมันก็ซึมหงอยอยู่ดี

“หรือว่าเพราะฉันกินแล้วคุณก็เลย... ถ้างั้นเดี๋ยวฉันทำให้ใหม่ก็ได้ค่ะ แต่รบกวนรอสักครู่ได้ไหมคะ”

ธารตะวันน้อยใจแต่พยายามเก็บอาการ เธอก้มหน้าลงแล้วจะลุกไปทำเพิ่มใหม่ แต่ถูกมือหนารั้งแขนไว้พร้อมกับแย่งช้อนในมือเธอไป พอเงยหน้าขึ้นมองเขาก็พบว่าเจ้าตัวใช้ช้อนเดียวกันตักไข่กระทะกิน

“คุณธันย์”

“จบมั้ย”

“แต่นั่นมันช้อน...”

เธอถึงกับเรียบเรียงคำพูดไม่ถูก กระอึกกระอักที่เขาแสดงออกว่าไม่รังเกียจตามที่เธอกังวล แต่การกินช้อนเดียวกันมันต้องสนิทกันมากไม่ใช่เหรอ หรือก็ต้องคนเป็นแฟนกันนี่นาถึงจะทำได้

บ้าชะมัดเลย...

หัวใจของเธอเต้นแรงเป็นลิงโลดเลยตอนี้ หน้าตาหูเหอเห่อร้อนแทบไหม้ไปหมดแล้ว พลังทำลายล้างนี่มันอะไรกัน หล่อเย็นชาแถมมีลูกเล่นที่แพรวพราวอีกต่างหาก

นิยายเรื่องนี้จะได้พระเอกตัวซีเครทเหรอ...

ธันย์ธาราป้องปากกระแอมไอ ก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง หลังอีกฝ่ายนั่งสติหลุดลอยราวกับลูกโป่งอัดแก๊สไปแล้วเรียบร้อย

“กินเสร็จแล้วตามขึ้นไปข้างบนที”

“เอ่อ ได้ค่ะคุณธันย์... ขอบคุณนะคะ”

เธอรีบค้อมศีรษะหลายๆ ครั้ง ก่อนเงยหน้าส่งยิ้มบางเบาให้เขาที่กดสายตาหน้านิ่งตอบกลับมา

ทว่าห้วงเวลาฝันหวานก็ถูกดับลงในเพียงพริบตา ฉุดดึงให้เธอกลับสู่โลกแห่งความเป็นจริง เมื่อเสียงแหลมสูงของหญิงรุ่นใหญ่ดังขึ้นจากด้านหลัง จนเสียวสันหลังวาบขึ้นมาโดยอัตโนมัติ

“ผู้หญิงคนนี้ใครตาธันย์...”