บทที่ 7 ฉากหวานสุดสยองขวัญ

ธารตะวันยอมควักเงินซื้อไอศกรีมนมให้ชื่นใจ หลังอารมณ์ดีที่กำลังจะได้งานและเงินเดือนก้อนโต แต่แล้วก็มาตกตะกอนความคิดบางอย่างขึ้นมาได้เงียบๆ หน้าร้านสะดวกซื้อ

“มันคงไม่มีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นหรอกม้าง...”

เธอมุ่นคิ้วครุ่นคิดจนหน้าเคร่งเครียด ปากก็งับเนื้อไอศกรีมนุ่มลิ้นกินอย่างเอร็ดอร่อยดับร้อนไปด้วย

งานง่ายเงินดีมีที่ไหน...

แต่ถ้าเป็นในโลกของนิยายก็ไม่แน่

เธออดคิดไม่ตกจริงๆ ผู้ชายอย่างธันย์ธารามีพฤติกรรมแปลกๆ ตอนได้เจอกันครั้งแรก ช่างเป็นความน่าประทับใจที่เธอไม่มีวันลืมแน่ โดนมองด้วยสายตาราวกับเป็นผู้ร้ายถือมีดจี้คอทั้งที่ช่วยชีวิตเขาน่ะ

“ทำไมรู้สึกถึงลางไม่ดียังไงก็ไม่รู้ว้า” ระหว่างที่เธอกำลังตบตีกับความคิดตัวเองในหัว สายตาก็ดันขยับไปสบเข้ากับกลุ่มพนักงานออฟฟิศในช่วงพักเที่ยง

แต่มันจะไม่ทำให้เธอทำหน้าเหยเกเลย ถ้าหากหนึ่งในกลุ่มแก๊งนั้นไม่มีเจตกวินหนุ่มร่างสูงโปร่งโดดเด่นเตะตาขึ้นมา

“คิดว่าโลกแบนมาตลอด... เหอะ โลกมันกลมขนาดนี้เลยเหรอ”

ธารตะวันลนลานหาที่หลบกำบังกาย ถ้ามีคาถาหายตัวเหมือนนิยายไสยเวทที่เคยอ่าน หรือกระบี่ให้ขี่หนีเธอคงทำไปแล้ว แต่โชคชะตานั้นดันเล่นติดตลกเกินไปหน่อยให้เจตกวินหันมาสบตาเธอพอดี

“เอ่อ... อ่า เอิ่ม” เธอหน้าเหลอหลาพูดจับภาษาไม่ได้

ร่างกายชาดิกเหมือนโดนน้ำเย็นสาด เมื่อเจตกวินหันไปคุยบางอย่างกับกลุ่มเพื่อน ก่อนจะพยักพเยิดหน้าให้กันแล้วเขาก็ตรงปรี่ล็อคเป้ามาหาเธอทันที

“น้องตะวันสอบสัมภาษณ์งานเป็นยังไงบ้างครับ” เจตกวินชวนคุยอย่างเป็นกันเอง เขายิ้มจนเห็นฟันขาวเรียงสวย เจิดจรัสกว่าแสงแดดในยามบ่ายเสียอีก

“คะ เอ่อ... ได้งานแล้วค่ะ”

“ดีใจด้วยนะครับคนเก่ง”

ธารตะวันต้องคอยปั้นหน้ายิ้มให้เจตกวิน พยายามหลุกหลิกตามองหาทางหนีทีไร่ในการไม่ใกล้ชิดกับอีกฝ่าย

แต่ทว่าเหมือนฟ้ายังเป็นใจให้เกิดโมเม้นท์หวานแหวว เมื่อคนตัวสูงที่ยืนอยู่ตรงหน้าเอื้อมมือมาปาดคราบไอศกรีมที่เปื้อนปากให้เธอ ทำเอาร่างบางตัวแข็งค้างสติหลุดลอยปลิวไปในอากาศ

“กินเลอะเป็นเด็กเลยนะน้องตะวัน” เจตกวินพ่นลมขำอย่างเอ็นดู

ทว่าคนที่โดนนิ้วมือเขาสัมผัสริมฝีปากไปเมื่อครู่ กลับขนแขนลุกซู่ในฉับพลันจนนึกว่ากำลังอยู่ในฉากหนังสยองขวัญ ตอนที่ผีกำลังจะออกมาในจังหวะเหมาะเหม็งราวกับจัดวางไว้

“เอ่อ... แฮะ ขอบคุณค่ะ” เธอยิ้มจืดเจื่อน พลางเบือนใบหน้าไปด้านข้างแล้วใช้หลังมือถูริมฝีปากแรงๆ กันมันเลอะจุดอื่นอีก

อย่าหวังจะได้มีฉากหวานให้ใจเต้นแรงเลย เธอไม่ได้คิดจะให้ผู้ชายคนนี้ขึ้นมารับบทตัวเอกของเรื่องอีกแน่ ในนิยายภาคต่อของเรื่องขอให้เป็นแค่ตัวประกอบในฉากก็พอแล้ว

“แล้วนี่เรากินอะไรหรือยังครับ”

“ยังเลยค่ะ...”

“พี่กำลังจะไปกินข้าว ไปด้วยกันมั้ย”

“ไม่เป็นไรดีกว่าค่ะ เดี๋ยวตะวันกลับไปกินที่บ้านดีกว่า”

ตั้งใจปฏิเสธเจตกวินก็ส่วนหนึ่ง แต่อีกส่วนคือราคาอาหารที่แพงจนเธอไม่กล้าควักเงินส่วนตัวซื้อ

เงินที่ธารตะวันมีติดตัวไม่กี่ร้อยบาทด้วยซ้ำ แถมยอดเงินในบัญชีที่เธอลองกดเข้าเช็คดูในแอพพลิเคชั่นก็ร่อยหรอเหลือเกิน เพราะงั้นเธอขอกลับไปต้มบะหมี่กึ่งใส่ไข่สักฟองกินก็พอแล้ว

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่เลี้ยงข้าวเราเอง ฉลองที่ได้งานไง”

“ไม่เป็นไรจริงๆ ค่ะพี่เจต... ตะวันเกรงใจอ่า”

เจตกวินระบายยิ้ม แววตาแฝงความอบอุ่นปนเอ็นดูกัน ก่อนที่เขาจะวางฝ่ามือหนาบนศีรษะเล็กจนเธอตัวเกร็งจัด

“ไปกินเถอะ พี่ขอเลี้ยงเราเองครับ น้า... นะครับน้องตะวัน” เขาทำเสียงอ้อนเธอเหมือนหมาพันธุ์โกลเด้นที่ดูเชื่องและเชื่อฟังเจ้าของ

“พี่เจต...” เธอสะอึกในลำคอ มองรอยยิ้มสวยของเขาอย่างลืมตัว

“ออฟฟิศพี่อยู่ไม่ห่างจากบริษัทเราด้วย หลังจากนี้คงจะได้เจอกันบ่อยๆ แล้วนะครับน้องตะวัน”

“ทุกวันเลยเหรอคะ”

รุ่นพี่หนุ่มพยักหน้าหงึกหงักอย่างอารมณ์ดี แต่ตัวเธอเองนี่แหละที่อยากจะกรีดร้องอัดใส่หมอนให้รู้แล้วรู้รอด เพราะคิดว่าจะรอดจากเงื้องมือคนรักเก่าจากภาคก่อน

แต่ไหงโชคชะตาถึงเหวี่ยงให้มาอยู่ใกล้แค่เอื้อมแบบนี้...

“ดีใจล่ะสิ”

“แฮะๆ”

“ยิ้มแบบนี้ดีใจแน่ๆ เลยใช่มั้ยครับ”

ธารตะวันคลี่ยิ้มตาหยีพลางหัวเราะแห้งๆ แต่สีหน้าเหมือนคนจะร้องไห้มองเจตกวินที่ยิ้มร่าจนดวงตาหยีเป็นสระอิ แต่รอยยิ้มเขาเหมือนยิ้มของตัวตลกสวนสนุกที่เป็นฆาตกรเลือดเย็นซะมากกว่า

เธอไม่มีทางกลับไปหลงกลหรอก...

ทว่าการกระทำของทั้งคู่ที่ดูสนิทสนมกัน มองจากภายนอกเหมือนคนที่ชอบพลอกระหนุงกระหนิงกันได้น่ารักน่าเอ็นดู โดยที่เธอไม่รู้เลยว่ามีสายตาคู่คมของใครบางจับจ้องมองอยู่

มองด้วยแววตาที่ไม่ได้ประสงค์ดีสักเท่าไหร่ด้วยสิ...