บทที่ 6 หลบหน่อยพระเอกมา

“ขอบคุณสำหรับความสนใจสมัครเข้าบริษัทเรา... ยังไงเราจะติดต่อกลับไปในภายหลังนะคะ”

การสัมภาษณ์ผ่านพ้นไปอย่างรวดเร็ว มือของธารตะวันยังไม่ทันจะหายชื้นเหงื่อ บุคคลที่สัมภาษณ์ทั้งห้าท่านตรงหน้าก็ผายมือให้เธอออกจากห้องได้ หลังซักถามประวัติอยู่เกือบสิบนาทีกว่า

เอาเข้าจริงตัวเธอประหม่าหนัก คนที่สัมภาษณ์ก่อนหน้าก็มีแต่คนหน้าตาดี ทั้งการศึกษาก็มาจากมหาวิทยาลัยชื่อดังอีกต่างหาก

ร่างบางเดินคอตกออกจากห้องสัมภาษณ์ ไหล่ห่อหูลู่เป็นกังวลว่าทางบริษัทอาจจะไม่ติดต่อรับเข้าทำงาน แล้วบทจะเข้าข้างเจตกวินโดยการที่ต้องไปทำงานบริษัทเดียวกัน

แค่คิดก็ชวนสยองพองขนจนเสียวหลังวาบแล้ว

“เฮ้อ เมื่อกี้เสียงสั่นไปหน่อยหรือเปล่านะ”

เธอเดินก้มหน้ามองปลายเท้าที่ก้าวอย่างเอื่อยเฉื่อย จนกระทั่งมีเสียงตะโกนเรียกจากด้านหลังดังขึ้น เธอก็หยุดชะงักฝีเท้าลงพร้อมกับเอี้ยวลำคอหันกลับไปมอง

“ธารตะวันคนไหนคะ”

“อยู่นี่ค่ะ... ธารตะวันอยู่ตรงนี้ค่ะ”

เจ้าของชื่อชูแขนขึ้นเหยียดตรง ดวงตาดำขยายอย่างมีหวังแล้วคลี่ยิ้มกว้าง เมื่อหนึ่งในคนที่สัมภาษณ์เดินออกจากห้องมาเรียกดักเธอไว้

“ธารตะวัน ฉัตรวรารักษ์รอก่อนค่ะ” อีกฝ่ายพูด พลางมองเอกสารในมือมาสลับกับมองหน้าเธอประกอบกัน

ธารตะวันยิ้มกว้างจนตาหยี เดินซอยเท้าเข้าไปนั่งรอที่เก้าอี้ด้านหน้าห้องสัมภาษณ์ ขยับปลายเท้าชนกันอย่างอารมณ์ดีขึ้นมาหน่อย นั่งรออยู่สักพักจนคนหน้าห้องสัมภาษณ์กลับไปหมด

ผู้หญิงคนเดิมที่เรียกเธอไว้ก็เดินออกมาจากห้อง ก่อนจะพยักหน้าเชิงให้เธอลุกขึ้นเดินตามหลังไป

ธารตะวันเดินตามหลังอีกฝ่ายไปเงียบๆ กระทั่งมาถึงห้องทำงานที่หน้าห้องมีป้ายชื่อเต็มยศอยู่ว่าประธานธันย์ธารา นามสกกุลเธียรประทีปนับอนันต์กำกับไว้

พอเดินตามไปหยุดอยู่หน้าโต๊ะทำงาน ใบหน้าสวยก็พลันเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยอย่างสนใจ เพราะอีกฝ่ายนั่งเก้าอี้หันหลังให้ทั้งคู่อยู่

“ธารตะวันมาพบท่านประธานแล้วค่ะ” คนนำมากล่าวสั้นๆ ก่อนจะค้อมศีรษะแล้วเดินออกจากห้องไป

ภายในห้องเหลือแค่เธอกับเขาที่นั่งหันหลังให้ จวบจนวินาทีที่เก้าอี้ทำงานหมุนหันกลับมาประจันหน้ากับธารตะวัน รอยยิ้มเธอที่ประดับไว้บนมุมปากก็ค่อยๆ หุบฉับทีละนิด

“นี่คุณ...” เธอพึมพำเสียงเบาหวิว จนประโยคขาดห้วงไปชั่วขณะ

ลางสังหรณ์ใจแม่นจนอยากผันตัวไปเป็นหมอดู...

“เธอชื่อธารตะวันใช่ไหม”

“เอ่อ ใช่... ชะ- ใช่ค่ะ”

“ผมอง.. ธันย์ธารา เธียรประทีปนับอนันต์”

น้ำเสียงนุ่มทุ้มน่าฟังกล่าวแนะนำตัว บนใบหน้าหล่อเหลาปราศจากรอยยิ้ม ราวกับมันราคาแพงเกินกว่าจะยิ้มพร่ำเพรื่อ ทำเธอที่ยิ้มมาทั้งวันหุบลงเพราะเหงือกเริ่มแห้งแทนแล้ว

“อ่า คุณที่ทางข้ามม้าลายนั่นเอง” เธอยิ้มกลบเกลื่อนไปก่อน

เพราะคนที่เพิ่งจะแนะนำตัวเป็นถึงท่านประธานบริษัท คือคนเดียวกันกับที่เธอล้มทับตรงแยกทางข้ามทางม้าลาย

จะวายป่วงกันหมดก็เพราะเธอไปตอกหน้าเขา ข้อหาช่วยชีวิตไว้แต่ไม่ได้รับคำขอบคุณ อีกทั้งเจ้าตัวยังทำพฤติกรรมแปลกแปร่งดูไม่น่าไว้ใจใส่อีกต่างหาก ในหัวเธอเลยคิดวิตกกังวลไปกันใหญ่

ทำไมเขาถึงเรียกเธอเข้ามาคุยตัวต่อตัว

หรือจะเรียกเข้ามาต่อว่าส่วนตัวกันแน่

ความคิดเธอตบตีกันจนน่วมไปหมดแล้ว คิดไม่ตกจนเผลอขมวดคิ้วนิ่วหน้ากลัวโดนดุ ทว่าอีกฝ่ายกลับผายมือให้เธอนั่งลงก่อนซะงั้น

“นั่งก่อนสิ” ประธานธันย์ผายมือ พลางขยับเก้าอี้มาใกล้โต๊ะมากขึ้น

ร่างบางดึงเก้าอี้เข้ามาแล้วนั่งตัวลีบๆ กลัวจะถูกกล่าวหาเรื่องต่อว่ากัน หรือมีการเข้าใจผิดอย่างอื่นเกิดขึ้นถึงโดนเรียกเป็นการส่วนตัว

แต่แล้วเขม่าความคิดที่ฟุ้งกระจายในหัว ฉับพลันก็ถูกปัดเป่าด้วยการที่เขาพูดโพล่งความต้องการออกมา

“ผมอยากชวนคุณมาทำงานตำแหน่งผู้ช่วยส่วนตัว”

“ว่าไงนะคะ”

“ตกใจขนาดนั้นเชียวเหรอ”

“ตะ- ตกใจสิคะท่านประธาน... แปลว่าฉันกำลังจะได้งานนะ”

ในยุคที่ข้าวยากหมากแพง งานประจำคือเส้นเลือดใหญ่หล่อเลี้ยงชีวิตเลยก็ว่าได้ อีกอย่างการถูกชวนเข้าทำงานแบบนี้ มันก็แปลว่าเธอจะได้พาตัวละครธารตะวันไปยังบทเรียนอื่น

อะไรก็ได้ที่ไม่ใช่เจตกวินเป็นพอ...

“เรียกว่าคุณธันย์ก็พอ ไม่ต้องเรียกว่าท่านประธานหรอก” เขาเอ่ยเสียงเรียบและท่าทางนิ่งสุขุมนุ่มลึก ดูวางเฉยแต่ก็ดุดันในคราวเดียวกัน

“จะดีเหรอคะคุณธันย์...” เธอยิ้มเผล่ออกจะขี้เล่นตามประสา

“แต่งานจุกจิกนิดนึง ไม่ใช่แค่เคลียร์ตารางงานฉัน แต่ต้องคอยดูแลทุกเรื่องที่เกี่ยวข้องกับ... ผู้ชายที่ชื่อธันย์ธาราด้วย”

ดวงหน้าเรียวเล็กได้รูปเอียงคอนิดๆ ไม่เข้าใจคำพูดท้ายประโยคที่เขากำชับเลยสักนิด แต่เธอเป็นคนสู้งานอยู่แล้ว พร้อมจะไขว่คว้าโอกาสที่อีกฝ่ายหยิบยื่นให้แบบไม่ต้องคิดหนักเลย

“ได้ค่ะ ฉันจะทำอย่างเต็มความสามารถเลยค่ะ” เธอสูดลมหายใจแล้วตอบกลับเสียงหนักแน่น ดวงตาเป็นประกายพราวระยับขึ้นมาอย่างมีหวังกับการเริ่มต้นใหม่ในครั้งนี้

“ดี ส่วนเรื่องเงินเดือนผมให้ 2 เท่าที่คุณขอมาเลย”

“2 เท่า! ให้เงินเดือน 2 เท่าเลยเหรอคะ”

เธอดีใจจนออกนอกหน้าไปหน่อย เลยรีบยกมือขึ้นปิดปากเอาไว้ครู่หนึ่ง พร้อมกับวาดรอยยิ้มโค้งสวยส่งให้คนตรงหน้า

“พร้อมเริ่มงานพรุ่งนี้เลยมั้ย”

“พร้อมมากเลยค่ะ พรุ่งนี้เริ่มงานได้เลยค่ะ”

ธันย์ธาราพยักหน้ารับขึ้นลง นัยน์ตาคมปลาบปรายตามองไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่ไม่พูดสีหน้าเขาก็บอกหมดแล้วว่าหมดธุระที่จะพูด ธารตะวันเลยค้อมศีรษะแล้วเตรียมตัวจะลากัน

“เอ่อ ถ้างั้นฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะคุณธันย์...”

“ครับ”

“งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ... ทานข้าวกลางวันให้อร่อย นอนหลับฝันดีคืนนี้ราตรีสวัสดิ์ค่ะท่านประธาน เอ้ย คุณธันย์”

ประธานธันย์หรี่ตาลงเล็กน้อย พลางไล่สายตามองคนตัวเล็กที่เดินออกจากห้องทำงานไป ก่อนจะพับเก็บเอกสารที่เธอส่งเข้าสมัครมาด้วยสีหน้าคิดไม่ตกเท่าไหร่

ทว่าธารตะวันไม่อาจเก็บซ่อนรอยยิ้มดีใจได้เลย พอเดินพ้นห้องทำงานของท่านประธานเข้าไปในลิฟต์ เธอก็ยกมืออุดปากกรีดร้องดีใจเป็นลิงโลดอยู่คนเดียว

นี่แหละบทพระเอกตัวจริง

หลบหน่อยพระเอกมาแล้วโว้ย...