บทที่16 พบคุณหนูหลู่อีกครั้ง

เมื่อเกวียนวัวของเสี่ยวหลันจื่อไปถึงอำเภอนางรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย

"ทำไมเป็นท่านล่ะ เเล้วฉีเหลยไปไหน"

เสี่ยวหลันจื่อมองหาฉีเหลย

"ทำไมถึงจะเป็นข้าไม่ได้ "เซี่ยวอี้เหิงปรายตามองเสี่ยวหลันจื่อเรียบๆ

"ก็ไม่ทำไม ข้าเพียงคิดว่าฉีเหลยจะมาด้วยเพราะ ข้าจะให้เขาช่วยถือของที่ข้าจะซื้อวันนี้"

"ข้าก็ถือได้" เซียวอี้เหิงพูดจบก็เดินนำหน้านางไป

เสี่ยวหลันจื่อเกาหัว ไม่เข้าใจอารมณ์และความคิดของเขาเอาซะเลย

หลังจากขายสมุนไพรแล้วเสี่ยวหลันจื่อก็ไปที่ร้านจี้ชิงหรูอีกครั้ง คราวที่แล้วนางไม่ได้ซื้อเสื้อผ้าให้พวกเขาทั้งสามคนวันนี้จึงคิดว่าจะซื้อให้พวกเขาซะหน่อย จะปล่อยให้ใส่เเต่ชุดหรูหราเดินลอยไปลอยมาในหมู่บ้านมันรู้สึกทิมแทง สายตานางยังไงไม่รู้

"โอ้  ดูซินั่นใครมาเสี่ยวหลันจื่อขอเราไมใช่หรือ สร้างเรื่องเอาไว้ใหญ่โตแล้ว หนีหายไปเลยนะ"

เจียงฉงเหนียง ผู้ดูแลจี้ชิงหรูรีบออกมาคล้องเเขนนาง อย่างสนิทสนมที่หน้าร้าน

"เจ้าคิดมากไปแล้วข้าสร้างเรื่องที่ได้กันเป็นเขาต่างหาก"

เสี่ยวหลันจื่อชี้ไปที่เซียวอี้เหิงที่ยืนใบหน้าเรียบเฉยอยู่ข้างๆ นาง

"เจ้าไม่รู้อะไรหลังจากที่เจ้ากลับไปสตรีทั้งหลายในอำเภอต่างพากันมาที่นี่เพื่อสอบถามที่อยู่ของเจ้าและถามชื่อสามีของเจ้า

"สามีของข้าที่ใดกันข้าก็บอกไปแล้วแต่วันนั้นว่าเขาเป็น……"

"ช่างเถอะๆ จะเป็นอะไรก็ช่างแต่ตอนนี้พวกเจ้าสองคนเป็นหัวข้อหลักของการสนทนาของชาวอำเภอหยู่เปิง มาสักพักแล้วนะ แต่กลับไม่มีใครรู้ว่าพวกเจ้าเป็นใคร สุดท้ายเลยต้องลำบากข้าที่ต้องปกปิดให้พวกเจ้าสองคน"

เจียงฉงเหนียง แสร้งทำหย้าตาโมโหถึงความยากลำบากของตนเองที่ต้องเผชิญในหลายวันมานี้ ทุกวันจะมีผู้หญิงมากมายมาที่ร้านจี้ชิงหรู แต่ไม่ได้มาซื้อของพวกนางมารอที่จะพบชายหนุ่มรูปงามในวันนั้น

"อย่าพูดถึงเรื่องนั้นเลยข้ามาวันนี้อยากจะมาซื้อเสื้อผ้าให้พวกเขาสักหน่อยที่บ้านของข้ายังมีบุรุษตัวโตอีกสองคนข้าอยากซื้อให้พวกเขาสักคนละสามชุดท่านช่วยเลือกให้ข้าหน่อยไม่ต้องเอาหรูหรามาก" เสี่ยวหลันจื่อเดินลูบเนื้อผ้าที่วางอยู่บนแผง

เจียงฉงเหนียง ยิ้มตาหยีเพราะการค้ามาถึงมือตน ชุดของเซียวอี้เหิงเป็นสีดำ ทั้งชุดเขาเป็นคนเลือกเอง ฉีเยี่ยนสีฟ้าน้ำทะเล ของฉีเหลยสีเขียวใบไผ่ตอนจ่ายเงินเสี่ยวหลันจื่อ ถึงกับทำหน้ามุ่ยเพราะราคาชุดของทั้งสามคนรวมกันแล้วเกือบ 20 ตำลึง

"แพงจริงๆ" เสี่ยวหลันจื่อบ่นอุบ

"ถึงแพงก็ต้องซื้อเพราะเขาเป็นบุรุษของเจ้า"

"เจ้ายังจะพูดเรื่องนี้อีก ข้าไม่อยากพูดกับเจ้าแล้ว" เสี่ยวหลันจื่ออยากจะไปดูปิ่นปักผมให้ท่านยายของนางสักหน่อยจึงลาเจียงฉงเหนียงแล้วออกจากจากร้านจี้ชิงหรูไป

ถัดจากร้านจี้ชิงหรูไปไม่ไกลเป็นร้านขายเครื่องประดับ ซื่อผิน เป็นร้านที่ใหญ่ที่สุดในอำเภอเช่นกัน เสี่ยวหลันจื่อ สะพายตะกร้าก้าวเท้าเข้าไปในร้าน นางกลายเป็นจุดสนใจทันที เพราะก่อนหน้านี้ใครๆก็ตามหาหญิงสาวที่มีใบหน้างดงามสะพายตะกร้าไม้ไผ่ไว้ด้านหลังและมักจะมีชายหนุ่มรูปงามเดินตามหลังของนางอยู่ไม่ห่าง

"แม่นางวันนี้ท่านต้องการดูเครื่องประดับแบบไหน ท่านบอกข้ามาได้เลย ร้านของเรามีเครื่องประดับสวยงามเยอะแยะมากมาย"

ผู้ดูแลที่ยืนอยู่หน้าร้านกระตือรือร้นเป็นอย่างมาก เขาอยากทำความรู้จักหญิงสาวที่เป็นประเด็นพูดคุยในอำเภอหยู่เปิงตอนนี้

ข้าต้องการดูปิ่นปักผมสักหน่อยเอาแบบทองกับเงินออกมาให้ข้าดูได้หรือไม่"

ผู้ดูแลรีบสั่งให้เด็กที่เฝ้าหน้าร้านไปหยิบกล่องเครื่องประดับที่เป็นปิ่นทองและเงินมาให้เสี่ยวหลันจื่อดู

"โอ้ มันงดงามมากเลย ข้าขอเลือกก่อนนะ"

"แม่นางตามสบาย"

ปิ่นเงินและปิ่นทองแยกมาอย่างละกล่อง งดงามละลานตาแม้จะทำจากทองและเงินแต่ก็ปราณีตสวยงาม ถ้าหากเอาไปขายในโลกปัจจุบันจะราคาแพงแค่ไหนนะ นี่นับว่าเป็นของเก่าแท้ๆ เลยนะเสี่ยวหลันจื่อคิดในใจ

หลังจากเลือกปิ่นปักผมเงินและทองอย่างละอันแล้วเสี่ยวหลันจื่อก็จ่ายไป สิบห้าตำลึงเพื่อปิ่นปักผมสองอัน ตอนที่นางจะออกจากร้านก็มีคนมายืนขวางนางเอาไว้

"เจ้าเป็นใครเหตุใดต้องขวางทางข้า"

เสี่ยวหลันจื่อมอง แม่นางที่อายุประมาณสิบห้าสิบหกมีหน้าตาธรรมดา

"คุณหนูของข้าต้องการเชิญให้เจ้าไปพบ"หญิงสาวบอกนาง

"คุณหนูของเจ้าเป็นใคร" เสี่ยวหลันจื่อถามพร้อมเอียงหัวคิด นี่นางไปเคยรู้จักคุณหนูลูกเศรษฐีบ้านไหนกัน

"เมื่อเจ้าไปพบคุณหนูของข้าเจ้าก็จะรู้เอง"

"ก็ได้" เสี่ยวหลันจื่อตามนางไป

หน้าโรงเตี๊ยม ฟู่ม่านโหรว เสี่ยวหลันจื่อเดินตามหญิงสาวคนนั้นขึ้นไปที่ห้องชั้นสอง ที่เป็นห้องส่วนตัวด้านซ้ายมือจากนั้นนางจึงเปิดประตูเข้าไปในห้อง

"คุณหนูนางมาแล้วเจ้าค่ะ"

เสี่ยวหลันจื่อจำได้ทันทีนางคือหลู่หลิงเซียน บุตรสาวคหบดีที่ร่ำรวยที่สุดของอำเภอหยู่เปิง

"นึกว่าใครที่แท้ก็คุณหนูหลู่นี่เองไม่ทราบว่าท่านมีธุระอันใดกับข้า" เสี่ยวหลันจื่อถามออกไป

"ข้าไม่มีธุระกับเจ้าแต่ข้ามีธุระกับเขา" หลู่หลิงเซียนชี้ไปที่เซียวอี้เหิง

เสี่ยวหลันจื่อร้อง อ้อ ออกมาหนึ่งทีจากนั้นจึงเบี่ยงตัวหันไปพูดกับเซียวอี้เหิง

"นางบอกว่ามีธุระกับท่าน เช่นนั้นพวกเจ้าก็คุยกันไปนะข้าขอตัวก่อน"

เสี่ยวหลันจื่อไม่อยากยุ่งกับเรื่องของพวกเขาอีกแล้ว

ก่อนที่นางจะทันได้เดินออกจากห้อง นางก็ถูกดึงแขนจากด้านหลังอย่างแรงเสี่ยวหลันจื่อเสียหลัก ล้มเข้าไปในอ้อมเเขนของเซียวอี้เหิง เขาก้มตัวลงกระซิบข้างหูนาง

"ถ้าหากจะออกจากห้องนี้ไปข้าจะจูบเจ้าต่อหน้าพวกนาง"

เสี่ยวหลันจื่อชะงักไปทั้นที จากนั้นจึงดิ้นออกจากอ้อมแขนเขา

"คืออย่างนี้นะคุณหนูหลู่ พอดีว่าลูกพี่ลูกน้องของข้าเป็นคนขี้อายท่านอยากจะคุยกับเขาก็ย่อมได้แต่ว่าข้าก็ต้องอยู่ด้วย แต่ว่าข้าจะไม่ขัดขวางพวกท่านหรอกนะเชิญคุยกันได้ตามสบาย"

เสี่ยวหลันจื่อหันไปถลึงตาใส่เซียวอี้เหิง จากนั้นจึงนั่งลง บริการรินชาให้ตนเองเสร็จสรรพ หลู่หลิงเซียนไม่สนใจนาง

"เชิญคุณชายนั่งลงเถอะ" หลู่หลิงเซียนพูดกับเขาเซียวอี้เหิงนั่งลงอย่างสง่างา ข้างเสี่ยวหลันจื่อ

หลู่หลิงเซียนไม่ถือสาเขา

"ข้าเคยให้คนไปสืบดูที่หมู่บ้านเถาฮวามาแล้ว ทุกคนในหมู่บ้านต่างพูดเป็นเสียงเดียวว่าท่านกับนางเป็นสามีภรรยากัน เจ้ามีเรื่องจะแก้ตัวหรือไม่"

คำสุดท้ายนางหันมาพูดกับเสี่ยวหลันจื่อ เสี่ยวหลันจื่อ ถึงกับสำลักน้ำชาเลยทีเดียว

เจ้าเข้าใจผิดแล้วนั่นเป็นเรื่องที่ชาวบ้านเข้าใจกันไปเอง ข้าไม่เคยเข้าพิธีแต่งงานกับเขาจะเป็นสามีภรรยาได้อย่างไร"

เสี่ยวหลันจื่อปฏิเสธ

"แต่เจ้ากับข้านอนด้วยกันทุกคืน"

เสียงทุ้งดังแทรกขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยทำเอาคนทั้งห้องถึงกับ เงียบ

เสี่ยวหลันจื่ออึกอัก ไม่รู้จะปฏิเสธยังไงเพราะนางกับเขานอนด้วยกันจริงๆ

"คุณหนูหลู่เจ้าก็รู้ว่าบ้านของข้าหลังเล็กห้องนอนไม่พอ ข้าจึงต้องนอนกับเขา อีกอย่างเขาไม่มีทางทำอะไรข้าเพราะเขาเป็นพวก….แบบนั้นน่ะ ท่านก็รู้ใช่หรือไม่"

หลู่หลิงเซียนมองทั้งสองคนอย่างครุ่นคิด นางไม่รู้ว่าสิ่งที่เสี่ยวหลันจื่อพูดเป็นเรื่องจริงหรือไม่

แต่ถ้าหากสองคนเป็นสามีภรรยากันแต่ทำไมนางถึงเอาแต่ปฏิเสธ การได้แต่งงานกับหนุ่มรูปงามเช่นนี้ เป็นความใฝ่ฝันของสตรีทั้งโลก เหตุใดนางถึงยังเอาแต่ปฏิเสธอยู่

"คุณหนูหลู่ ถ้าหากว่าเจ้าไม่มีอะไรแล้วข้าต้องขอตัวก่อนข้ายังมีธุระที่ต้องทำหลายอย่าง"

เสี่ยวหลันจื่อเห็นว่านางไม่มีคำถามจะถามอีกจึงคิดที่จะหนีออกจากบรรยากาศที่น่าอึดอัดนี้

"ข้าจะไปด้วย" หลู่หลิงเซียนเอ่ยขึ้น

"หะ!! เจ้าจะไปด้วย เจ้าจะไปไหน"

"ไปบ้านของเจ้า หมูบ้านเถาฮวา"

เสี่ยวหลันจื่อไร้คำจะพูด ช่างเถอะให้นางไปด้วยก็ไม่เสียหายอะไรดีกว่า ปล่อยให้นางมาหาเรื่อง

แล้วคนทั้งสี่รวมถึงสาวใช้ของหลู่หลิงเซียนที่ชื่อว่าถิงถิง ก็ไปหมู่บ้านเถาฮวา โดยการขี่เกวียนของเสี่ยวหลันจื่อ ครึ่งชั่วยามต่อมาทั้งสี่คนก็มาถึงหมู่บ้านเถาฮวา