ตอนที่ 6

“อื้อ หลิวหยาง ข้าเจ็บ เจ็บมือ”

มองคนที่ผละริมฝีปากออกด้วยสายตาเว้าวอน ข้อมือทั้งสองข้างที่ถูกกำแน่น เป็นอิสระทันทีที่พูด ร่างกายถูกพลิกลงไปนอนบนเตียงนุ่มอีกครั้ง ตามด้วยจูบหอมหวาน วาบหวาม และเร่าร้อนกว่าเมื่อครู่

“อื้อ!”

คนไม่มีประสบการณ์ลุ่มหลงมัวเมาในรสจูบ จนไม่รู้สึกตัวยามที่โดนมือใหญ่ปลดเปลื้องชุดท่อนบนออก ริมฝีปากหนาเคล้าคลึงหยอกเย้าหนักๆ หวังดึงสติคนตัวเล็กให้หลงมัวเมาอยู่ในรสสัมผัส ไม่อยากให้นางคืนสติกลับมา ไม่อยากให้รู้ด้วยว่าตอนนี้ร่างกายของนางเปลือยเปล่าไปถึงไหนแล้ว

“อือ อ๊ะ! หลิวหยาง ข้า ข้าหนาว หนาวมาก”

ร้องประท้วงเมื่อความอบอุ่นจากร่างใหญ่ค่อยๆห่างออกไป ผิวเปลือยเปล่านวลเนียนต้องอากาศหนาวเย็น ร่างบอบบางสั่นสะท้านจนต้องห่อกายหนีความหนาวเหน็บ ดวงตาสีนิลจ้องมองคนที่ผละออกไปปลดชุดอย่างชั่งใจ

เธอไม่ได้ต้องการอะไรแบบนี้ แต่ร่างกายของฟางซินกลับไม่เป็นอย่างนั้น อ่อยระทวยไร้เรี่ยวแรง และเฝ้ารอสิ่งที่แม่ทัพหลิงหยางจะทำต่อจากจูบ

“เจ้ากลายเป็นคนขี้หนาวตั้งแต่เมื่อไหร่”

“ข้า ข้าหนาวจริงๆนะ”

ใบหน้าสวยหวานบึ้งตึง ริมฝีปากมุ่ยลงเมื่อคนตัวโตไม่ยอมเชื่อ เธอไม่ได้ขี้หนาวหรอก เพียงแต่ไม่เคยใช้ชีวิตอยู่ในเมืองหนาวเลย ร่างกายมันก็เลยไม่ค่อยชิน แม้จะอยู่ในร่างของฟางซินที่เคยเจอกับอากาศหนาวเย็นมากกว่านี้ แต่ร่างกายและจิตใจมันดันเกิดความย้อนแย้ง ทำให้เธอรู้สึกว่าร่างกาย มันทนทานต่อความหนาวเย็นได้น้อยกว่าคนอื่นๆ

“งั้นข้าจะทำให้เจ้าอุ่น”

พูดจบเสื้อผ้าที่ห่อหุ้มความกำยำไว้ ก็ค่อยๆหลุดออกจากร่างสูงใหญ่ทีละชิ้น ใบหน้าขาวนวลซับสีเลือดจางๆ ดวงตาหวานล้ำหลับลงช้าๆ ก่อนจะลืมขึ้นมาใหม่อีกครั้ง จ้องมองนิ่งกลางร่างกำยำ ค่อยๆยกฝ่ามือขึ้น ลูบไล้สัมผัสทั่วแผ่นอก  

ร่างกายผู้ชายเป็นแบบนี้เองสินะ ทั้งงดงาม ทั้งน่ากลัวในเวลาเดียวกัน

“ของข้า ท่านจะไม่ถอดของข้าเหรอ?”

เอ่ยถามคนที่ถอดชุดตัวเองออกไปจนหมดแล้ว ส่วนของเธอเหลือท่อนล่างที่ยังไม่ถอด ดวงตาหวานหลุบลงต่ำ มองประติมากรรมชั้นเยี่ยมที่อยู่กลางท่อนขาใหญ่ เธอเป็นคนปั้นแต่งให้ตรงนั้นของเขาใหญ่ถึงขนาดนั้น หรือมันใหญ่อย่างนั้นตามธรรมชาติ รู้สึกสงสารร่างกายฟางซินขึ้นมาทันที ไม่รู้ว่าร่างกายตรงนั้นของนาง จะสามารถโอบรัดมังกรใหญ่โตของสามีนางได้ไหม

“… เจ้ามองอะไร”

ใบหน้าหล่อเหลาราวรูปสลักของนักรบโบราณขึ้นสีระเรื่อ ดวงตาหวานเอาแต่จดจ้องร่างกายที่ใหญ่โตของตัวเอง จนลืมให้ความร่วมมือในการถอดชุดไป เขาไม่อยากทำรุนแรงมากไปกว่านี้ เพราะนางเพิ่งจะหายป่วยได้ไม่นาน

“ข้า ข้าแค่คิดว่ามันจะอยู่ในตัวของข้าได้หรือเปล่า หลิวหยาง ข้ากลัว กลัวมังกรของท่าน”

สารภาพเสียงแผ่วเบา มองหน้าสามีที่ถูกต้องของฟางซินด้วยสายตาหวาดกลัว ยกมือลูบไล้อกแกร่งช้าๆ พลางครุ่นคิด ถ้าหากร้องขอให้เขากระทำอย่างอ่อนโยน เขาจะยอมทำตามไหมนะ

“ท่านช่วยทำกับข้าอย่างอ่อนโยนได้ไหม”

“…”

อีตาหมีเงียบมากจนรู้สึกกลัว วนนิ้วมือแรงขึ้นเพื่อกระตุ้นให้เขายอมรับปาก หยัดตัวขึ้นนั่งเมื่อร่างกายด้านบนไร้การตอบสนอง ยกสองมือขึ้นโอบรัดลำคอแกร่ง กดริมฝีปากคลอเคลียกลีบปากหนาเบาๆ

“หลิวหยาง ทำกับข้าเบาๆหน่อยนะ”

เลื่อนมือต่ำลงผลักแผ่นอกกำยำ ดันให้ร่างใหญ่โตไปอยู่อีกด้านของเตียง

บางทีอีตาหมียักษ์นี่อาจจะเป็นทางรอดของเธอก็ได้ ทำให้เขาพอใจ ทำให้เขาหลงรักและลืมผู้หญิงคนนั้นไปซะ ให้ฟางซินใช้ชีวิตอยู่กับหลิวหยาง ปล่อยให้อีตาอ๋องใช้ชีวิตอยู่กับนางเอก มันน่าจะโอเคแล้ว บางทีมิสชันที่เธอได้รับมา อาจจะเป็นการช่วยไม่ให้ตัวร้ายอย่างฟางเซินตายก็ได้

“นั่นก็อยู่ที่ว่า เจ้าจะดื้ออีกหรือเปล่า”

“ขะ ข้าไม่ดื้อ ข้าไม่ใช่คนแบบนั้นเลย”

“งั้นหรือ ถ้าหากเจ้าดื้อรั้นอีก ข้าจะลงโทษเจ้า”

“อือ ข้ารับปากแล้วไง เลิกทำหน้าแบบนั้นเถอะน่า เสียดายของ”

ยกมือที่ลูบวนอยู่บนกล้ามท้องแน่น ขึ้นมาลูบบนใบหน้าหล่อเหลา อีตานี่เป็นลูกรักของเธอหรือเปล่า ทำไมถึงได้หน้าตาดีขนาดนี้ ถ้าหากยิ้มมากกว่านี้สักหน่อยก็คงดี

หมับ!

“ที่เจ้าควรจับคือตรงนี้”

บังคับมือเล็กมาวางบนแท่งเนื้อใหญ่โตของตัวเอง ใบหน้าหวานซีดลงทันที ผละออกไปมองสิ่งที่อยู่ในมือตัวเอง มองร่างกายที่กำลังขยายตัวก่อนจะกลืนน้ำลายลงคอ ก่อนหน้านี้มันยังไม่โตงั้นเหรอ นี่มันไม่ใช่มังกรแล้วไหม!

“กรี๊ด! หลิวหยาง ท่านทำอะไรกับมือข้า”

“อย่าปล่อยนะฟางซิน ขยับมือเจ้าดูสิ มันออกจะน่าเอ็นดูตอนที่อยู่ในมือของเจ้า”

น่าเอ็นดูตรงไหนไอ้สามีเจ้าเล่ห์!

ใบหน้าสวยเต็มไปด้วยเหงื่อเม็ดเล็กๆ ความร้อนที่ออกมาจากกายแกร่งทำให้รู้สึกอุ่นขึ้นมาก ความร้อนที่ปะทุเพราะความต้องการก็ด้วย มันร้อนจนไม่อยากอยู่เฉย มันอุ่นจนเธออยากได้มันมากกว่าเดิม

“อือ หลิวหยาง ข้าหนาวอีกแล้ว”

ความหนาวเหน็บที่เผชิญมาลำพังกำลังเรียกร้องหาไออุ่น เป็นแค่ตัวแทนของฟางซินก็ได้ เธอแค่ต้องการการโอบกอดจากใครสักคน ช่วยกอดเธอหน่อยสิ โลกที่เธอเคยอยู่ มันเหน็บหนาวและเดียวดายกว่าที่นี่มากเหลือเกิน

“ข้าจะทำให้เจ้าอุ่น”

“อื้อ ช่วยทำให้ข้าอุ่นเพราะท่านที”

พูดจบก็ขยับมือเร็วขึ้น ใช้ประสบการณ์จากการแต่งฉากวาบหวิวในนิยายของตัวเองเข้าช่วย ใช้สองมือกำแก่นกายใหญ่โตไว้แน่น หวังช่วยให้เขาเสร็จนำไปก่อน

เธอเคยอ่านเจอในหนังสือเล่มหนึ่ง เขาบอกไว้ว่า ผู้ชายเสร็จแล้ว ความต้องการจะอ่อนลง เธออยากให้หลิวหยางเป็นอย่างนั้น

หมับ!

“เจ้าต้องทำเบากว่านี้นะ”

“อ๊ะ ท่านเจ็บเหรอคะ”

เสียงหวานเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง คลายมือออกจากลำกายขนาดใหญ่ แต่ถูกมือใหญ่บังคับให้กำไว้เหมือนเดิม บังคับให้รูดขึ้นลงเบากว่าที่เธอทำเมื่อครู่

ทำแบบนี้มันรู้สึกหวิวมาจนถึงช่องท้องเลย เสียงครางต่ำที่ออกมาจากลำคอนั่นก็ด้วย หลิวหยางกำลังจะทำให้เธอตบะแตก

“อ๊ะ หลิวหยาง”

“อืม ช้าๆ ฟางซิน”

ชื่อที่ออกมาจากริมฝีปากหยัก ย้ำเตือนความเป็นจริงต่อคนที่กำลังหลงมัวเมา เธอไม่ใช่ฟางซินภรรยาเขานี่นา เป็นเพียงผู้หญิงอีกมิติหนึ่งที่ทะลุเข้ามาอยู่ในร่างฟางซิน เวลาเพียงไม่กี่วัน ก็เผลอลืมไปซะแล้ว ว่าตัวเองมาที่นี่เพื่อเอาตัวรอด และมาเพื่อเปลี่ยนจุดจบอันน่าเศร้าของสตรีนางนี้