ตอนที่ 5

ร่างบอบบางลุกขึ้นจากเก้าอี้ กระชับเสื้อคลุมเข้าหากันแน่น เดินผ่านทางเดินไปยังตำหนัก ที่ข้ารับใช้เคยบอกไว้ว่า เป็นห้องทำงานของท่านแม่ทัพ ห้ามเฉียดกายเข้าไปรบกวนการทำงานของเขาเด็ดขาด

เมื่อเดินมาถึงจนหน้าห้องนั้น มือบางยกขึ้นผลักประตูโดยไม่สนเสียงห้ามปรามของนายทหารด้านหน้า เดินเข้าไปข้างในรวดเร็ว ยกมือวาดลงบนซีกหน้าข้างขวา ของคนที่เงยขึ้นมองสุดแรง จนใบหน้าหล่อเหลาหันไปอีกด้าน

เพี๊ยะ!

“ท่าน! ท่านทำให้ข้าเกือบตาย! แต่พอข้าฟื้นขึ้นมา ก็ทำดีด้วยราวกับไม่เคยมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น ท่าน…ฮึก! ท่านใจร้าย”

น้ำตาไหลรวมขึ้นมาคลอหน่อย รวมตัวกันอย่างรวดเร็ว ไม่นานก็หยดแมะลงบนพื้นอย่างสุดจะกลั้น

แม้ฟางซินจะถูกกำหนดให้รับบทเป็นตัวร้าย แต่ชีวิตนางก็ค่อนข้างน่าสงสาร นางแค่หลงรักอ๋องเฉินที่เข้ามาทำดีด้วย นางผิดที่เลือกใช้วิธีการแบบนั้นทำร้ายคนอื่น แต่ในช่วงชีวิตสุดท้ายนางก็สำนึกผิดอยู่นะ แล้วนี่ก็ยังไม่ถึงช่วงที่นางรังแกคนอื่นหนักหนาเลยด้วยซ้ำ ทำไมเขาต้องใจร้ายกับนางขนาดนี้

“ออกไป!”

เสียงตวาดดังขึ้นเพื่อขับไล่ข้ารับใช้ ที่ยืนรอดูสถานการณ์อยู่หน้าห้อง แต่คนที่ยืนร้องไห้อยู่ตรงหน้ากลับก้าวขาแทน มือเรียวเล็กยกขึ้นปาดน้ำตาออกจากแก้มแดงปรั่งแรงๆ ความโกรธเมื่อครู่ ผันเปลี่ยนเป็นความน้อยเนื้อต่ำใจ

เออ! ไปก็ได้โว้ย! ไอ้ผัวใจร้าย

หมับ!

“เจ้าจะไปไหน?”

“ก็ท่านไล่ข้า ปล่อยข้านะ!”

ดิ้นรนออกจากวงแขนแกร่ง แอ่นร่างกายหนีสัมผัสของสามีตัวโต ฟางซินอยู่กับหลิวหยาง แล้วรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเพียงแค่ลูกกระต่าย ส่วนเขาก็เป็นหมีโตเต็มวัย ร่างกายใหญ่โตของเขาให้ความรู้สึกน่าหวาดกลัวก็จริง แต่กลับสร้างความอบอุ่นจากความหนาวเย็นได้เป็นอย่างดี

“คิดว่าทำร้ายข้าแล้ว เจ้าจะเดินออกไปได้ง่ายๆอย่างนั้นหรือ”

ดวงตามาดร้ายทำให้ร่างบางสั่นระริก สู้สิรออะไร แม้ว่าร่างกายของฟางซินจะสั่นสะท้านเพราะหวาดกลัวคนตรงหน้า แต่เธอที่สิงอยู่ในร่างของนางไม่ได้กลัวหรอก จะเดินออกไปสวยๆให้ดู จับตาดูให้ดีนะ อีตาหมียักษ์

ผลัก!

พรึ่บ

“ว้าย หลิวหยางท่านจะอุ้มข้าไปไหน”

ผลักสามีออกไปแล้ว แต่ยังไม่ได้ก้าวออกไปไหน ก็ถูกอุ้มขึ้นไปพาดอยู่บนบ่า ดิ้นพล่านจะลงมาให้ได้ แต่ไม่นานก็ต้องห้อยต่องแต่งอย่างหมดสภาพ

โอ้ย! เกลียดร่างกายฟางซินชะมัด ดิ้นนิดดิ้นหน่อยก็เหนื่อยแล้ว ร่างกายอ่อนแอไม่สมกับที่เป็นนางร้ายเลย

พลุบ!

สัมผัสนุ่มนิ่มของผ้า ทำให้ใบหน้าหวานขึ้นริ้วสีแดงสด มองรอบตัวอย่างหวาดระแวง เธอมัวแต่คิดหาทางลงจากบ่าของอีตาหมี รู้สึกตัวอีกที ก็ถูกเขาจับมาวางอยู่บนเตียงซะแล้ว

“ท่าน!”

“ข้า?”

“ท่านจะทำอะไรข้า!?”

ตะโกนถามเสียงสั่น จ้องหน้าสามีตาขวาง อยากจะกางเล็บพุ่งเข้าไปตะกุยหน้าหล่อๆของเขา แต่ก็นึกเสียดายความหล่อเหลาที่หาได้ยากจึงเลือกจะปกป้องตัวเองแทน ด้วยการยกแขนขึ้นกอดหน้าอกไว้

“ทำอะไรเจ้างั้นหรือ?…  ก็ทำอย่างที่เราเคยทำ”

ดวงตาคู่หวานเบิกโพรง เคยทำ? เคยทำอะไรกัน! ไม่เห็นจำได้เลยสักนิด ว่าตัวเองเขียนให้ทั้งสองคนมีอะไรกันไปตอนไหน นึกสินึก ฟางซินกับสามี เล่นจ้ำจี้กันไปตอนไหน โอ้ย!

“ข้าจำไม่เห็นได้เลย ว่าเคยนอนกับท่านแล้ว”

โมเมเอาตัวรอดไปก่อน ช้อนสายตาขึ้นมองนิดๆ อย่างต้องการให้มันดูน่าสงสาร แต่ต้องหลุบสายตาลงทันที เมื่อสบเข้ากับแววตาลึกล้ำดูอันตราย แววตาสีดำสนิทที่เหมือนจะดูดกลืนทุกสิ่งทุกอย่างเข้าไป ทั้งน่าหวาดหวั่น แต่ทว่าเธอกลับรู้สึกว่ามันน่าค้นหา อยากรู้เหลือเกินว่าด้านในสีดำนั้น มีอะไรซุกซ่อนอยู่

“หลอกเจ้าไม่ได้เลยสินะ ใช่! เจ้ากับข้ายังไม่เคยเข้าหอกันเลยสักครั้ง”

เป็นคำพูดที่ทำให้ใจชื้นขึ้นมาก แต่ทำไมสีหน้าและแววตาของคนพูด ถึงทำให้รู้สึกหวาดกลัวได้ขนาดนี้ แววตาดำมืดฉายแววบางอย่าง เธอกลัวจนรีบขยับถอยหลังหนี

มันไม่ใช่แค่เฉยชาแล้ว เขาโกรธฟางซินแน่ๆ แววตาของเขาเมื่อครู่ ดูชั่วร้ายราวกับจะฆ่ากันให้ตายไปข้าง

พรึ่บ

หมับ!

“ว้าย! หลิวหยาง ปล่อยขาข้านะ ข้าเจ็บ!”

ข้อเท้าทั้งสองถูกดึงไปจับไว้อย่างแรง ข้อมือใหญ่ออกแรงดึงลาก ร่างเย้ายวนเข้าหาตัว คนหวาดกลัวนอนหอบหายใจแฮ่กๆ อยู่ใต้ร่างใหญ่โตที่โหมขึ้นมาคร่อมทับ ขาเรียวยาวกดทับขาเล็กไว้ทั้งสองข้าง ทับแน่นจนรู้สึกปวดร้าวไปถึงกระดูก

อีตาหมีบ้า! ขาฉันจะหักแล้วนะ

“หลิวหยาง ขาข้าจะหักแล้ว”

พรึ่บ!

“ว้าย!”

อีตาหมียักษ์จับเธอพลิกตัวอย่างรวดเร็ว เพียงไม่นาน ร่างกายบอบบางก็ขึ้นมาคร่อมทับอยู่กึ่งกลางร่างกำยำ สาบเสื้อที่แหวกอยู่ตรงหน้า  ทำให้สองมือเล็กรีบยกขึ้นรวบมันเข้าหากัน

กล้ามเนื้อสีขาวแน่นๆ อื้อ! น้ำลายแทบหก

“หลิว หลิวหยาง ท่าน ท่านปล่อยข้าลงเถอะนะ”

พูดเสียงสั่นเครือ มองคนใต้ร่างผ่านม่านน้ำตา เธอไม่อาจรู้ได้เลยว่าตัวละครตรงหน้าคิดอะไรอยู่ เธอไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขาเลย ไม่กล้าคิดสานสัมพันธ์กับเขา กลัวจุดจบนิยายของตัวเอง มันเศร้ามากกว่าเดิม หลิวหยางมีคนรักอยู่แล้ว การแต่งงานนี้เป็นเพียงแค่ฉากบังหน้า

“ข้าจะไม่ปล่อยเจ้าไปอีก”

มือหนาไต่วนอยู่บนสะโพก มือเล็กพยายามดึงมือทั้งสองข้างออก แต่แรงคนที่เป็นถึงแม่ทัพใหญ่ ชายผู้ได้ฉายาว่าผู้ชนะสิบทิศ กลับมีมากกว่าข้อมือเล็กๆของเธอ  ซ้ำเขายังรวบมือทั้งสองข้างไว้ด้วยกัน โดยใช้มือเพียงข้างเดียว จับยกขึ้นสูงเหนือศรีษะ อีกมือที่เคยวนอยู่แถวสะโพก กดแผ่นหลังลงต่ำ ใบหน้าสวยหวานโน้มลงมาใกล้ จนริมฝีปากแนบชิดติดกัน

“อึก อือ!”

ริมฝีปากหนาบดคลึงหนักๆ บนกลีบปากรูปกระจับสีแดงสด ผิวขาวเนียนดังสีของหิมะ แดงก่ำขึ้นมาเพราะพิษสัมผัส ความหวานล้ำด้านในโพลงปาก ทำให้ร่างสูงใหญ่ส่งเสียงครางฮึมในลำคอ ต่างจากคนที่ไม่เคยมีประสบการณ์แบบนี้เลยสักครั้ง เธอกำลังจะสำลักเพราะการกลั้นหายใจ

“อึก! อือ!”

“ฟางซิน หายใจทางปากเจ้าสิ”

น้ำเสียงนุ่มทุ้ม ทำให้เธอเผลอทำตามอย่างว่าง่าย สูดอากาศเข้าปอดผ่านริมฝีปากที่ถูกครอบครองอยู่ สมองอื้ออึงจนไม่รู้จะทำยังไงต่อไป ได้แต่ปล่อยให้คนตัวโตมอบจูบหวานล้ำมาให้ เรียนรู้ประสบการณ์แปลกใหม่ โดยมีคนตัวโตเป็นคนชักนำ