ตอนที่ 03 เชฟในต่างโลก

ข้าในตอนนี้คือหลานเสวี่ย บุตรีขุนนางที่ถูกเนรเทศ และยังเป็นพระชายาของฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน ถ้าอิงตามธรรมเนียมแล้วควรที่จะได้เป็น ฮองเฮาแท้ ๆ แต่เพราะครอบครัวเลยถูกเนรเทศมาอยู่ตำหนักเย็น

หลานเสวี่ยนึกถึงความทรงจำของตัวเองก็พอรู้นิสัยใจคอของฮ่องเต้บ้าง คนผู้นี้ เลือดเย็นเหลือเกิน แถมยังโหดเหี้ยมอำมหิต ฆ่าคนเป็นผักปลาตอนที่เขาขึ้นครองราชย์

ส่วนหลานเสวี่ยในยามนี้ไร้อำนาจ มีเพียงใช้ชีวิตต่ำต้อยไปวัน ๆ ถูกกักขังในตำหนักเย็นมาเกือบสามปี ถ้าจะออกไปไม่ใช่เรื่องง่ายแน่ เพราะเพียงแค่ร่างของสตรีผู้นี้ก้าวออกจากธรณีประตู เกรงว่าหัวของนางคงหลุดออกจากบ่าทันที คนผู้นั้นไม่ปล่อยเอาไว้แน่

ใบหน้าสวยครุ่นคิดหาวิธีที่จะออกไปอย่างปลอดภัย ก่อนจะหันมาสนใจบ่าวรับใช้สองคนที่กำลังยกผักที่ล้างสะอาดมาให้ หลังจากที่หลานเสวี่ยบอกว่าจะทำอาหารให้ด้วยการใช้เวทมนตร์ พวกนางสองคนก็ทำหน้าดีใจเอามาก ๆ 

หลานเสวี่ยจึงให้ทั้งสองออกไปนอกห้องครัว จากนั้นก็เข้าไปในมิติระบบ เข้ามาข้างในหลานเสวี่ยรู้สึกว่าในมิติระบบ อากาศสดชื่นดีมาก ก่อนที่จะสังเกตเห็นผลผลิตกำลังถูกเก็บเกี่ยว ทำเอาตกใจไม่น้อยที่ใช้เวลาปลูกไม่ถึงแปดชั่วโมงด้วยซ้ำ

และได้รับคะแนนจากการเก็บเกี่ยวผลผลิตครั้งแรก 100 คะแนน ทำให้ตอนนี้ได้คะแนนทั้งหมด 256 และได้โบนัสพิเศษอีก นั่นคือพื้นที่การเพาะปลูกอีก ห้าตารางเมตรทำให้หลานเสวี่ยมีที่ดินเพิ่มขึ้นและเพาะปลูกเพิ่มขึ้น

“ระบบปลูก มันฝรั่งกับ กะหล่ำปลี ผักกาดขาว กับต้นหอม" 

(ระบบกำลังดำเนินการ) 

หลานเสวี่ยยิ้มอย่างพอใจ ถ้าหากทุกอย่างเป็นไปได้ด้วยดี ชีวิตต่อจากนี้คงไม่ลำบากเพราะมีระบบสุดวิเศษแบบนี้อยู่ จากนั้นก็ไปแลกของในร้านค้า แล้วเอาไปใส่ในถุงมิติเพราะจะได้ดึงออกมาใช้ได้ง่ายไม่ต้องเจ้ามาในมิติทุกครั้ง

ของที่แลกคือ เนื้อหมู 1 กิโลกรัมใช้ 7 คะแนน ถูกแบบนี้เอามาเลย 3 กิโล ต่อมาคือเกลือกับผงชูรส ขวดละ 1 คะแนน ซอสปรุงรสสำหรับใช้ผัดอาหาร 3 คะแนน และที่ขาดไม่ได้คือ ผ้าห่มผืนหนา หลานเสวี่ยจงใจเลือกอันที่คล้ายกับยุคนี้ เพื่อไม่ให้เตะตาเกินไป 

เธอเลือกมาเผื่อสองคนด้วย สามชิ้น 15 คะแนน ถือว่าไม่แพง แต่ที่สำคัญที่สุดคือครีมอาบน้ำอันนี้ล่อตาล่อใจจริง ถ้าไม่มีมันจะอาบน้ำได้อย่างไร จริงไหมถ้างั้นก็จัดไปอย่าให้เสีย 20 คะแนนสำหรับครีมอาบน้ำ และ อีก 10 คะแนนสำหรับ ครีมนวดผม และ แชมพู เท่านี้ชีวิตสุขสบายของหลานเสวี่ยก็เริ่มต้นขึ้นแล้ว

“เกือบลืมซื้อยา อันนี้สำคัญมากนะ ถ้าเกิดป่วยอีกพวกหมอในวังไม่มีทางมารักษา หรือต่อให้ไปขอย่าพวกนั้นก็ไม่ให้แน่” 

หลานเสวี่ยซื้อยาสามัญประจำบ้านมาสองสามอย่าง แต่ทว่าราคามันสูงมาก อย่างละ 20 คะแนน รู้สึกจนขึ้นมาเลย 

สุดท้ายวันนี้ก็ให้คะแนนไป 221 เหลือ 35 คะแนน พอออกมาข้างนอกก็เอาผักกับเนื้อออกมา รวมถึงเครื่องปรุงต่าง ๆ หลานเสวี่ยจงใจเลือกของที่เป็นแบบย้อนยุคหน่อย ราวกับว่ามันเป็นของที่ทำจากที่นี่เลย

“พวกเจ้าสองคน เข้ามาได้แล้ว” 

สองบ่าวรีบผลักประตูเข้ามาอย่างรีบร้อน ทั้งสองคนอ้าปากค้างมองหน้ากัน สลับกับมองดูข้างของที่แสนล้ำค่า ผักกาดขาวน่ากิน ไร้ร่องรอยของแมลง และเนื้อหมูแดงสดแบบนี้ แม้แต่ในวังยังหายาก

“คุณหนู ท่านเอาของพวกนี้มาได้อย่างไรเจ้าคะ” หยางหยางถามด้วยความสงสัย

หลานเสวี่ยยกยิ้มมุมปากเมื่อนึกถึงความลำบากของทั้งสอง การได้พบกับอาหารมากมายแบบนี้นับว่าเป็นเรื่องที่เกินฝันของบ่าวสองคนไปแล้ว “ของพวกนี้ข้าเอามาจากดินแดนของเซียน เป็นของวิเศษ ดีกว่าอาหารจากโลกมนุษย์มากนัก”

“คุณหนูของบ่าวเป็นเซียนหรือเจ้าคะ บ่าวดีใจเหลือเกิน” หยางหยาง มองหลานเสวี่ยด้วยสายตาชื่นชม

“ในที่สุดพวกเราจะได้กินเนื้อแล้วท่านพี่หยาง” 

หลานเสวี่ยไม่รู้หรอกว่าเซียนคืออะไร ได้ยินแต่ในหนังก็เลยตามน้ำไป ยังไงก็ดีกว่าให้พวกเธอเข้าใจผิด

“แต่ว่า ทั้งสองคนต้องเก็บเรื่องนี้เป็นความลับนะ อย่าให้คนอื่นรู้ ไม่เช่นนั้นตัวข้าจะเป็นอันตรายถึงชีวิต”

ถ้าคนอื่นรู้เดี๋ยวก็ถูกกล่าวหาว่าเป็นพวกนอกรีต หรือพวกแม่มดเหมือนในหนัง แล้วถูกนำไปประหารต้องตายสถานเดียวสิ 

“พวกเราจะทำอาหารให้คุณหนูเอง ท่านไปพักผ่อนเถิด ดูสิมือของท่านเย็นหมดแล้ว” 

หยางหยาง รีบจับมือของหลานเสวี่ยมากุมไว้อย่างทะนุถนอม 

“ไม่เป็นไร วันนี้ข้าจะทำอาหารให้พวกเจ้าทานเอง เอาล่ะไปเตรียมผักมาให้ข้าหน่อย” 

“ไม่ได้นะ คุณหนูเป็นถึงพระชายา จะทำแบบนี้ไม่ได้นะเจ้าคะ ให้บ่าวสองคนจัดการเถิด” 

ทั้งสองคนคุกเข่าอยู่กับพื้นเย็น ๆ โดยไม่รู้สึกอะไร นางสองคนรับใช้คุณหนูมาตั้งแต่เด็ก ย่อมไม่อยากให้เจอความลำบาก ตอนนี้ก็เช่นกัน

“ลุกขึ้นมาเลย พวกเจ้าคงไม่รู้อะไร ตอนที่ข้ากำลังเดินไปเส้นทางแห่งยมโลก จู่ ๆ ก็มีท่านเซียนยื่นมือมาช่วยเหลือทำให้ข้าได้เรียนรู้สิ่งต่าง ๆ มากมาย แม้จะผ่านไปไม่ถึงชั่วยาม แต่เวลาในนั้นผ่านไปเป็นสิบปี” หลานเสวี่ยพูดพลางมองออกไปนอกหน้าต่าง

“ตลอดเวลาที่ข้าฝึกฝนกับท่านเซียน ข้าได้เรียนรู้หลายอย่างมาก พวกเจ้าสองคนอย่าได้ห่วงไปเลย” เรื่องทั้งหมดเป็นเรื่องแต่งของจางเสี่ยวหลง

แต่มันได้ผล เพราะหลังจากที่หลานเสวี่ยฟื้นขึ้นมาจากความตาย นางก็กลายเป็นคนละคน หยางกับเหมยที่รับใช้มานานย่อมรู้ดี คุณหนูที่อยู่ตรงหน้าเปลี่ยนไป ดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้น สวยขึ้นเป็นกองอีกด้วย มาถึงตอนนี้ทั้งสองจึงเข้าใจ

“ในที่สุด สวรรค์ก็เมตตาคุณหนูของบ่าวแล้ว ดีจังเลย ต่อไปนี้คุณหนูต้องการสิ่งใดบอก บ่าวสองคนได้เลย” 

“ใช่แล้วเจ้าคะ” 

เมื่อจัดการให้พวกเขาเข้าใจอย่างดีแล้ว หลานเสวี่ยก็สั่งให้เหมยติดไฟให้ เพราะไม่ค่อยมีประสบการณ์ติดไฟด้วยมือมาก่อน แล้วให้หยางล้างผักให้สะอาด ส่วนเธอเป็นคนจัดการกับเนื้อ 

หลานเสวี่ยพันแขนเสื้อขึ้น มือเรียวรวบผมยาวสลวยขึ้นไปม้วนอย่างสวยงามเผยให้เห็นลำคอเรียวระหงขาวเนียน ชุดผ้าไหมของนางไม่เหมาะอย่างยิ่งสำหรับเข้าครัวแบบนี้ แต่ระดับเชฟมือโปรแค่นี้จิ๊บจ้อย 

“เอามันฝรั่งพวกนั้นไปล้างด้วยนะ แล้วเอาไปต้มอีกเตา จะได้สุกเร็วขึ้น” 

“เจ้าคะ” สองบ่าวรับคำอย่างว่าง่าย แม้จะไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่พวกนางคิว่าคงเป็นเหมือนมันทั่วไปไม่มากก็น้อย

พอติดไฟได้แล้วก็เอาหม้อไปตั้งไฟ ใส่มันหมูไปเจียวให้ให้มีน้ำมันค่อยใส่เนื้อหมูตามลงไป ผัดให้เข้ากันจากนั้นใส่เครื่องปรุงรสที่เตรียมไว้ ไม่นานก็มีกลิ่นหอมออกมา แม้เครื่องปรุงไม่ครบ แต่รสชาติออกมาดีมาก

อร่อยกว่าเนื้อหมูที่เธอเคยทานเมื่อตอนที่เป็นจางเสี่ยวหลงอีก ผักกาดขาวก็อร่อย ไม่คิดว่าของจากระบบจะดีอย่างที่เคยบอกไว้

“กลิ่นหอมน่าทานจังเลยเจ้าคะ" 

“พี่หยาง ลองชิมได้ไหม” 

เหมยหิวจนตาลาย พอได้กลิ่นหอมของอาหารยิ่งหิวมากกว่าเดิม 

“ไม่ได้นะ นี้เป็นอาหารของคุณหนู ห้ามแตะต้องเด็ดขาด ไม่เช่นนั้นข้าจะลงโทษเจ้า”

หยางเป็นคนควบคุมตัวเองตลอด นางเคร่งครัดในกฎระเบียบ ค่อยจัดการสิ่งต่าง ๆ ได้เป็นอย่างดี ในความทรงจำของหลานเสวี่ยนางเป็นบ่าวที่ชื่อตรงและภักดีที่สุด

”ไม่เป็นไรหรอก พี่หยาง พวกท่านชิมได้คนละสองคำ อาหารพวกนี้เป็นของพวกเราสามคน ใครบอกว่าเป็นของข้าคนเดียว” หลานเสวี่ยกอดอกพูด ด้วยริมฝีปากเล็กมันวาว เพราะชิมเนื้อหมูไปสองชิ้น

“อย่าเลยคุณหนู อาหารพวกนี้ล้ำค่ามากนัก พวกเราทานไปก็เสียของเปล่า ๆ พวกเราสองคนทานแค่อาหารจากห้องครัววังก็ได้เจ้าคะ” 

“ใช่แล้ว บ่าวผิดเองที่ลืมคิดเรื่องนี้ ให้อภัยบ่าวด้วยเจ้าค่ะ” 

หยางกับเหมย นางสองคนคุกเข่าอีกแล้ว ทำเอาหลานเสวี่ยที่มาจากอนาคตอันไกลไม่ชอบใจเท่าไหร่

“ต่อไปพวกเจ้าไม่ต้องคุกเข่าเวลาอยู่กับข้าสองคนอีกนะ อยู่ด้วยกันที่นี่ไม่ต้องมากพิธีหรอก อีกอย่างอาหารพวกนี้มีเยอะแยะไม่ต้องเป็นห่วง ข้าสัญญากับพวกเจ้าไว้แล้วว่า ต่อไปเราจะไม่กินอาหารสุนัขแบบนั้นอีก” 

ใบหน้าสวยฉายแววเด็ดเดี่ยว ดวงตาของนางเปร่งประกายออร่าออกมา เมื่อนึกถึงอาหารพวกนั้นนางก็คับแค้นใจจริง ๆ

ทั้งสองคนซาบซึ้งตรึงใจมาก ๆ ทั้งสองปาดน้ำตาด้วยความปีติ ยิ่งดีใจมากกว่าเดิมที่คุณหนูเป็นห่วงพวกนางมากขนาดนี้

“ขอบคุณมากเจ้าคะที่คิดถึงพวกบ่าวสองคน เหมยเหมย เจ้าลองชิมดูสิ คุณหนูอนุญาตแล้ว” 

“ขอบคุณเจ้าคะ” 

หลานเสวี่ยมองพวกนางสองคนด้วยความเอ็นดู แม้อายุของเธอตอนนี้จะเป็นเด็กน้อยอายุสิบเจ็ด แต่เธอก็เป็นนักศึกษามหาวิทยาลัย ไม่ต่างจากที่เธอจะเป็นพี่ของหยางและเหมย

“เอาละ มันฝรั่งสุขได้ทีแล้ว ข้าจะทำมันบดให้ทานเอง ถึงเครื่องปรุงจะไม่ครบ แต่อร่อยแน่นอน” 

มือเรียวตัดมันฝรั่งออกมาจากหม้ออย่างคล่องแคล่ว เอาเปลือกออก แล้วบดให้ละเอียดใส่เกลือเล็กน้อยเพิ่มรสชาติได้ดีเท่านี้ก็เรียบร้อย

“ตั้งโต๊ะได้เลย” 

ในที่สุดอาหารจานแลกหลังจากทะลุมิติมาก็สำเร็จ ทุกอย่างออกมาดีมากจริง ๆ ผัดหมูผักกาดขาว กับมันบดแสนอร่อย แม้จะเป็นแค่เมนูธรรมดา แต่รสชาติไม่ใช่อย่างที่ตาเห็นแน่นอน 

“จะให้พวกเราทานร่วมโต๊ะกับคุณหนูจริงเหรอเจ้าคะ แบบนี้จะ ...” 

“แบบนี้ดีแล้ว ตอนนี้ข้าหิวมาก ๆ เราทานกันเลยดีกว่า” 

หลานเสวี่ยตักอาหารเข้าปากคำหนึ่ง ก็รู้สึกเหมือนมีพลังเต็มเปี่ยม อร่อยจนลืมอาหารของเชฟมิชลินห้าดาวไปเลย วัตถุดิบพวกนี้สามารถทำอาหารธรรมดาให้เป็นอาหารวิเศษได้จริง ๆ 

“อร่อยมาก ๆ เลยเจ้าคะ บ่าวไม่เคยทานอะไรที่อร่อยขนาดนี้มาก่อนเลย” 

“พี่หยาง หยิกข้าที ตอนนี้ข้าฝันไปอยู่ใช่ไหม” 

หลานเสวี่ยหัวเราะออกมากับท่าทางของสองคน ดูแล้วพวกนางคงจะชอบอาหารที่ตนทำ แบบนี้ก็ดีแล้วนับว่าเป็นการเริ่มต้นที่ดี

หลังจากทานอาหารเสร็จหลานเสวี่ยก็มาเดินสำรวจรอบ เพื่อย่อยอาหารพลางหาหนทางจะออกไปจากที่นี้ แต่เดินมาจนรอบตำหนักก็พบว่าถูกล้อมด้วยกำแพงทั้งสี่ด้าน ไม่สามารถปีนออกไปได้

จากนั้นก็มานั่งคิดหาวิธีอื่นจนหัวหมุนไปหมดก็ยังไม่เจอคำตอบอะไร 

“คุณหนูท่สนคิดอะไรอยู่เจ้าคะ” 

“พี่หยาง ท่านพอมีวิธีออกไปจากที่นี่หรือเปล่า” 

หยางครุ่นคิดหนักเพราะเธอก็เป็นแค่บ่าวรับใช้ ความรู้ก็มีน้อยนิด 

“ตอนนี้คุณหนูถูก กักบริเวณห้ามก้าวขาออกจากตำหนักเย็น บ่าวคิดว่าไม่มีทางอื่นนอกจากทำให้ฝ่าบาททรงอภัยโทษให้”

หลานเสวี่ยนอนฟุบลงเตียงอย่างหมดแรง การจะให้คนแบบเขาอภัยโทษให้ ยากเกินไป เขาไม่สังหารหลานเสวี่ยก็ดีแค่ไหนแล้ว ไม่ใช่ว่าไม่อยากทำแต่เพราะเขาขึ้นครองราชย์จึงอภัยโทษทั่วแผ่นดิน ทำให้เธอยังมีชีวิตรอดมาถึงตอนนี้

“ถึงจะได้รับการ อภัยโทษแต่จะออกจากวังได้ต้องมีป้ายคำสั่งเจ้าคะ ไม่ก็ต้องมีทองเยอะ ๆ ไว้ติดสินบนทหารยาม” 

ทองเหรอจะหามาจากไหนกันนะ เอาผักไปขายจะมีคนซื้อหรือเปล่า? หลานเสวี่ย ครุ่นคิดในใจ

“ถ้าข้าฝากของให้พวกเจ้าเอาไปขายจะได้หรือเปล่า แล้วที่นี่ของแบบไหนที่ราคาแพง และหายาก” 

“ที่นี่เป็นวังหลัง ของที่มีราคาต้องเป็นของใช้สำหรับสตรีเจ้าคะ”

หลานเสวี่ยคิดอะไรดี ๆ ออกแล้ว สินค้าสำหรับผู้หญิงเธอถนัดมาก เพราะเป็นคนชอบซื้อของเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ผู้หญิงชอบอะไรเธอรู้หมด จากนั้นก็แค่หาคะแนนไปแลกในร้านค้า แล้วเอามาขายในราคาแพง ๆ เหล่าคนมีเงินพวกนี้ไม่มีทางปฏิเสธแน่

“แต่การจะไปขายตรง ๆ ต้องถูกตัดหัวแน่นอน จะต้องขายอย่างลับ ๆ เท่านั้น” 

ทว่าอุปสรรคก็มักจะขัดขวางตลอด เธอจะขายสินค้าให้พวกเขาได้อย่างไรดี