ตอน 11 ขายซากแมงป่องทะเล

ตอน 11 ขายซากแมงป่องทะเล

สมาคมนักผจญภัยเป็นแหล่งพิทักษ์ภัยให้กับประชาชน และเป็นแหล่งสร้างรายได้ให้กับนักล่า สร้างความแข็งแกร่งให้กับประเทศ 

วัตถุดิบจากซากสัตว์ประหลาดที่เหล่านักล่านำมาขายจะถูกนำไปชำแหละและบริหารจัดการโดยสมาคมแต่ละเเห่ง พวกเขาจะคัดเลือกและคัดกรองวัตถุดิบส่งไปยังรัฐหรือหน่วยงานต่างๆ เพื่อนำมันไปสร้างประโยชน์ต่อไป นี่เป็นข้อมูลคร่าวๆที่ผู้จัดการเล่าให้ผมฟัง เขาชี้ให้ดูอาวุธและชุดเกราะของเหล่านักล่าที่สวมใส่กัน 

"เกราะที่ดีจะมีน้ำหนักเบาและกันกระสุนได้ด้วย ราคาก็สูงตามคุณภาพ"  ผู้จัดการนิวกล่าว ผมก็เข้าใจแบบเขา เกราะที่ดีจะมีน้ำหนักเบาและกันกระสุน แต่เท่าที่ดูพวกนักล่าสวมใส่ ผมว่ายังไม่ผ่านมาตรฐานด้วยซ้ำ ก็พอรู้บ้างว่าพวกมันทำมาจากซากสัตว์ประหลาดบางประเภท บางชุดก็ผสมผสานระหว่าวัตถุดิบของมนุษย์กับของสัตว์ประหลาด แต่มันจะกันกระสุนได้จริงๆเหรอนั่น

"ดูขุดของคนนั้นสิ นั่นทำมาจากเกล็ดของจระเข้ยักษ์ที่ผ่านการยกระดับคุณภาพด้วยเทคโนโลยีของประเทศ มันทนทานและกันกระสุนได้เยี่ยมเลยล่ะ เวลาพวกเขาออกล่า เกราะนั่นจะช่วยรับการโจมตีที่รุนเเรงของสัตว์ประหลาดได้"   ผู้จัดการเริ่มขายเห็ดลม 

 "มันจะกันกระสุนได้จริงๆเหรอครับ ผมว่ากระดองแมงป่องทะเลมันมีประสิทธิภาพมากกว่าเกล็ดจระเข้ยักษ์นะ"  ผมแสดงความเห็น ผู้จัดการนิวพยักหน้าเห็นด้วย

 "นั่นก็ใช่ครับ แต่แมงป่องทะเลมันเก็บซากยาก ชายหาดที่ใกล้สมาคมของเราก็มีพวกมันด้วยนะ มีสิบตัวนี่เเหละครับ แต่ก่อนรัฐบาลกับนักล่าแนวหน้าได้มาล่าพวกมัน และได้ซากไปหนึ่งตัว เขารายงานผมว่าแมงป่องทะเลที่นี่มีสิบสองตัว พวกมันเป็นประเภทรักเพื่อน ถ้าเราโจมตีมัน เหล่าเพื่อนก็จะมาร่วมวงทุกตัว ทำให้การล่าเป็นไปได้ยาก นอกจากนี้มันยังโจมตีเร็ว แถมหางก็มีพิษถึงตาย  พวกรัฐจัดการได้เพียงสองตัว แต่นำซากออกมาได้เพียงตัวเดียว พวกเขาสูญเสียพลรบไปหลาสิบคน และสูญเสียนักล่าแนวหน้าไปถึง 4 คน หลังจากล่าถอยได้สำเร็จ พวกเขาก็ปล่อยให้พวกมันกลับไปใต้ทรายเพื่อจะได้ไปเก็บซากอีกตัวพร้อมกับเก็บศพเพื่อนรบ แต่ปรากฏว่าแมงป่องทะเลมันลากทุกอย่างไปด้วย"   ผู้จัดการกล่าว ผมเพียงพยักหน้า 

"แล้วพวกเขาก็ไม่มาที่นี่อีกเลย แต่ก็ใช่ว่าจะไม่หยุดล่าแมงป่องทะเลนะ แต่พวกรัฐเลือกที่จะโจมตีพื้นที่ที่มีแมงป่องไม่เกินห้าตัว และจากข้อมูลที่ผมได้รับ แมงป่องทะเลมีราคาที่สูง เพราะทุกส่วนของมันนำไปใช้ประโยชน์ได้หมด กระดองของมันก็นำไปทำอุปกรณ์ชั้นเลิศได้ พิษของมันยิ่งไม่ต้องถามถึง มันสามารถนำไปต่อยอดได้ไม่สิ้นสุด"  ผู้จัดการนิวพูดแล้วหยุดกลืนน้ำลาย 

"ผมว่าชายหาดที่คุณพูดถึงมันไม่ได้มีแมงป่องแค่สิบตัวนะครับ  ข้อมูลนี้คุณนิวได้มาเมื่อไหร่เหรอครับ"

"สองปีก่อนน่ะครับ ก็หลังจากนั้นไม่มีใครย่างกรายไปที่นั่นอีกเลยนี่ครับ พวกเขาต่างพูดเสียงเดียวว่าขนาดรัฐที่มีกำลังพลและนักล่าแนวหน้ายังพ่ายเเพ้ แล้วนักล่าปลายเเถวเล่นพวกเขาคงได้แต่เอาชีวิตไปทิ้ง  พวกเขาก็เลยเลือกไปล่าที่อื่นแล้วมาส่งภารกิจที่นี่ แต่ตอนนี้แทบไม่เหลือแล้ว ไม่สิ สองสามวันมานี้ที่สมาคมกลับมาครึกครื้นขึ้น มันเป็นเพราะคุณโต๋เลยนะครับ แต่นั่นก็ไม่มีใครกล้าไปล่าอยู่ดี"   ผู้จัดการนิวเอ่ยชมผม 

"ห่ะ ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะครับ" ผมว่าผู้จัดการมัวนิ่มแน่เลย สองสามวันมานี้ผมไม่ได้ไปโปรโมทอะไรให้สมาคมเลยนี่ 

"แหม คลิปวีดีโอเกี่ยวกับคุณออกจะโด่งดังและเป็นกระเเสอันดับหนึ่งในนครนิวมอร์กของเรา ทั้งเรื่องความแข็งแกร่ง เรื่องภัตราคารฮอตสตาร์ก็ด้วย คุณรู้ไหมว่าตอนนี้ภัตราคารฮอตสตาร์เริ่มซบเซาหลังทำเรื่องห้ามคุณไปใช้บริการ ผมนี่โคตรสะใจเลยครับ"  ผู้จัดการนิวเอ่ย

"เรื่องภัตราคารนั่นก็พอเข้าใจ แต่ผมแทบไม่ได้ทำอะไรเลยนะ แค่นั่งให้เขาด่าเอง" ผมพูด ผู้จัดการนิวหัวเราะร่า ผมไม่อยากต่อบทสนทนาที่น่าอายจึงกวาดมองสายตาไปรอบๆ วันนี้พนักงานบริการร่าเริงกว่าทุกครั้ง พวกเขาสวมชุดใหม่กันด้วยเเฮะ

"บรรยากาศเปลี่ยนไปเยอะเลยนะครับ" 

"นี่ก็ต้องขอบคุณคุณโต๋อีกเช่นกันครับ"   ผู้จัดการนิวพูด

"ผมไปทำอะไรให้อีกนั่น"  ผมถามในสิ่งที่ผมสงสัย

"ก็ซากจระเข้ยักษ์ที่คุณขายให้สมาคมของผมไงครับ เมื่อเราส่งไปยังรัฐ เขาจะคำนวณคุณภาพอีกรอบและให้ค่าใช้จ่ายต่างๆ รวมถึงโบนัสมายังทางสมาคม พนักงานก็พลอยได้รับประโยชน์ไปด้วย เเละถ้าพวกเรามีวัตถุดิบส่งต่อเนื่องทางรัฐจะดำเนินการอัพเกรดสมาคมให้ด้วยครับ"  ผู้จัดการนิวพูดด้วยท่าทีตื่นเต้น 

"อ้อ แบบนี้นี่เอง เข้าใจเเล้วครับ ว่าแต่ทางสมาคมจะรับซากของแมงป่องทะเลไหมครับ เมื่อวานผมได้มันมาจำนวนหนึ่ง"  ผมพูด ถ้าไม่เข้าประเด็นขายของวันนี้ผมคงไม่ได้ไปไหนแน่ ผู้จัดการได้ฟังก็ชะงัก

"คุณโต๋คงไม่ได้ล้อเล่นใช่ไหมครับ"

"ผมเคยล้อเล่นด้วยเหรอครับ"

"จะ จริงเหรอครับ คุณมีซากแมงป่องทะเลจริงเหรอครับ ว้าว ราคามันแพงมากเลยนะครับ ไปๆๆ ไปทำเรื่องซื้อขายกันเถอะครับ"   เขาไม่พูดเปล่า แต่ลากผมไปด้วย 

ด้านนักล่า หลังจากผมถูกผู้จัดการลากไป

"มึงได้ยินเมื่อกี้ไหม"

"เออ เต็มสองรูหูกูเลย เราลองไปดูที่ชายหาดไหม ถ้าเป็นอย่างที่พูดจริงก็น่าจะมีอะไรให้เราเก็บติดไม้ติดมือมาบ้าง"

"ไปๆๆ"

"ไปด้วยๆ"

"วันนี้จะไม่ไปทำภารกิจที่อื่นเเล้ว ตูจะไปดูชายหาดคูป้าบริส"

ผู้จัดการนิวยืนมองซากเบื้องหน้าอ้าปากค้าง เหล่าพนักงานชำแหละต่างพูดอะไรไม่ออกเพราะสิ่งที่เห็นคือซากแมงป่องตัวละ 500,000 เครดิต ถ้าตีเป็นเงินประเทศหลักก็ราว 20 ล้านบาท 

ที่ราคามันสูงขนาดนี้ส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะหางพิษที่สามารถนำไปสกัดยาปฏิชีวนะรักษาโรคที่หายยากได้ แต่ถ้าส่วนหางไม่ครบคู่ราคาก็จะลดลงไปอย่างมาก เรียกง่ายๆว่าแค่หางของมันหางเดียวก็ราคาเเพงกว่าจระเข้ยักษ์ทั้งตัว ไม่ต้องคิดว่าตัวหนึ่งมีสองหางจะได้ราคาเท่าไหร่

การชำเเหละแมงป่องนั้นไม่ได้ยากเลย แค่ใช้มีดเล็กแหลมล้วงเข้าไปในช่องว่างเล็กๆของเปลือกแล้วกรีดเปิดทางเป็นส่วนๆ แต่การจัดการฆ่ามันนี่สินับว่าเป็นเรื่องยาก แม้คุณจะรู้จุดอ่อนของมันแต่คุณก็คงไม่สามารถเข้าไปใกล้เเล้วจ้วงมีดแทงปล้องมันเพื่อแยกส่วนเหมื่อนการชำแหละ แต่อย่าลืมว่าคุณต้องเร็วกว่าหางหรือขาของมันที่พุ่งเข้าโจมตีอย่างคาดเดาทิศทางไม่ได้ 

 พนักงานคำนวณราคาด้วยมือที่สั่นเครือ ฝ่ายนับก็พยายามหาชิ้นส่วนของมันมาเรียงให้ครบเป็นตัวๆ คิดว่าคงอีกนานพอสมควรจึงจะเสร็จ 

ทำไมผมถึงคิดแบบนั้นเหรอ ก็เพราะแมงป่องมันมีร้อยกว่าตัวไงล่ะ ผมคงไม่รอที่สมาคมจนกว่าพวกเขาจะนับเสร็จหรอก จึงตัดสินใจขอตัวกลับโรงเเรมไปพักผ่อน 

พรุ่งนี้ผมกะว่าจะส่งวัตถุดิบจากทะเลให้ภัตราคารของคุณมิวแล้วค่อยไปรับเงินที่สมาคม จากนั้นก็คิดว่าอยากจะล่าฉลามดู ครั้งนี้ผมจะใส่เกราะไปด้วยเผื่อเจอแมงป่องรุมกระทืบอีก 

เรื่องหนี้สินก็ไม่ต้องห่วงเเล้ว แต่สิ่งที่ห่วงคือแม่จะมีฟีดแบ็คยังไงเมื่อรู้ว่าผมเป็นนักล่า และหาเงินใช้หนี้ได้ในเวลาไม่ถึงเดือน แม้ว่าหนี้สินพวกนั้นจะไม่ใช่ของตัวเองก็เถอะ เฮ้อ เพราะผมโง่แท้ๆ เลยต้องลำบากหาเงินจ่ายค่าของให้คนอื่น ส่วนพ่อผมก็อาจจะเป็นเพราะไว้ใจคนรู้จักก็เลยลงเอยอย่างที่เห็น ผมอยากรู้จริงๆ ว่าถ้าเราหาเงินจ่ายให้เขา แล้วเราควรมีสิทธิ์ครอบครองกรรมสิทธิ์เหล่านั้นด้วยไหม

โลกก่อนของผมก็มีการค้ำประกันเหมือนกัน แต่จะมีกฏหมายบังคับว่าถ้าเจ้าของหนี้ไม่จ่ายหรือเบี้ยวจนเป็นเหตุให้คนค้ำต้องจ่ายแทน กรรมสิทธิ์จะเป็นของคนค้ำตามเปอร์เซ็นต์ที่จ่ายไป เช่นเจ้าของหนี้ซื้อบ้าน เราค้ำบ้านให้ แรกๆก็จ่ายไปจนเหลือหนี้ครึ่งหนึ่ง แล้วเขาเสือกเบี้ยวจนเราต้องไปจ่ายแทนมันในครึ่งหลัง  เราก็จะมีกรรมสิทธิ์ในบ้านหลังนั้นครึ่งหนึ่ง ถ้าหากเจ้าของหนี้ไม่เอาเงินมาจ่ายคืนเรา ทางหน่วยงานจะดำเนินการจัดสรรแบ่งส่วนตามกฏหมายทันทีโดยที่เจ้าของหนี้ไม่มีสิทธิแย้ง

ถ้าเป็นที่ดินเราจ่ายให้เจ้าของหนี้แค่ไหนเราก็จะได้ตามสัดส่วนนั้นๆ แต่หากเป็นสิ่งของชิ้นเดียวที่ไม่สามารถแบ่งได้ก็จะถูกนำไปขายทอดตลาดแล้วแบ่งเงินตามสัดส่วน ซึ่งกรณีที่เป็นสิ่งของเราอาจขาดทุน เมื่อเทียบกับเงินที่จ่ายไปเพราะราคามันตกแต่ก็ดีกว่าไม่ได้ห่าอะไรคืนมาเลย

แล้วโลกพระจันทร์สองดวงไม่เป็นแบบนั้นนี่สิ มันกลายเป็นคนค้ำจ่ายส่วนคนซื้อได้ของไป ถ้าตกลงกันได้ก็ดีไป แต่ถ้าตกลงไม่ได้เราก็จะไม่มีสิทธ์ห่าเหวตะเหลวแหมดอะไรเลย เหมือนโดนบังคับให้เอาเงินที่หามาลำบากไปโยนทิ้ง

คิดแล้วก็ปวดใจจึงไปอาบน้ำแต่งตัว ผมเลือกกนมช็อกโกแลตกับขนมปังโกโก้ในมิติมากินให้ท้องอิ่ม ที่จริงในมิติมีอาหารทุกประเภทนะ แต่ผมอยากกินนมช็อกโกแลต หลังจากกินเสร็จก็ล้มตัวลงนอนทันที พรุ่งนี้ค่อยว่ากันต่อ

เช้าวันถัดมา

ผมเดินทางมาที่ภัตราคารคุณมิว ครั้งนี้พนักงานทุกคนรู้จักหน้าตาของผมแล้ว แม้แต่คนที่ผมไม่คุ้นหน้าเขายังรู้จักผมว่าซ่าน ผมถูกเชิญให้ไปห้องวีวีไอพีที่มีอาหารทะเลเต็มโต๊ะ 

"นี่เป็นบริการพิเศษสำหรับคุณโต๋ คุณสามารถสั่งเพิ่มเติมได้ หากต้องการสิ่งใดเรียกพวกเราได้ตลอดค่ะ"  พนักงานเอ่ย ผมมองอาหารที่โต๊ะที่กินสิบคนก็ไม่หมด แล้วจะให้ผมสั่งเพิ่มอีกทำไมเล่าคุณพี่คร้าบ 

ขณะที่คิดว่าจะได้กินคนเดียว คุณมิวกับผู้จัดการนิวก็เข้ามา เอ่อ แล้วคุณผู้นำตระกูลก็มาด้วยเเฮะ แต่งตัวโคตรเนี๊ยบ มาดทรงเจ้าพ่อมาเฟียใหญ่เลยนะนั่น 

"สวัสดียามเช้าครับคุณโต๋"  ผู้นำอะกูลเอ่ย เขาดูไม่เหมือนคนป่วยติดเตียงเเล้ว จะว่าไปก็ไม่แปลกเท่าไหร่ถ้าได้รับยาวิวัฒนาการระดับทหารเข้าไป 

"สวัสดียามเช้าเช่นกันครับ"

"ยานั่นทำให้ผมรู้สึกเหมือนเกิดใหม่เลย เหมือนว่าร่างกายจะแข็งแรงกว่าตอนหนุ่มๆเสียอีก นี่ผมไม่ได้พูดเกินจริงนะครับ" ผู้นำตระกูลเอ่ย เขาเชิญผมนั่งเก้าอี้ ผมก็ทำตามมารยาท ผู้นำเลือกกนั่งเก้าอี้ข้างผม คุณผู้จัดการนิวก็นั่งอีกข้าง ส่วนคุณมิวนั่งถัดออกไป

"นี่เป็นสัญญาครับ หุ้น 25% ในเครือตระกูลของผมทั้งหมด และข้อกำหนดในการรับวัตถุดิบ ราคาวัตถุดิบก็จะอ้างอิงให้สูงกว่าราคาตลาด แล้วก็เรื่องอื่นๆ"   ผู้นำตระกูลไม่พูดเปล่าเขาเปิดเอกสารให้ผมดูพร้อมอธิบายทีละเเผ่น

"ไม่ใช่หุ้น 20% เหรอครับ"

"ผมเพิ่มให้ครับ เรื่องนี้ผ่านการคิดมาอย่างรอบคอบเเล้ว อีกอย่างตอนนี้ผมไม่ได้หมดสภาพเหมือนแต่ก่อน จึงสมารถกลับมาบริหารบริษัทเครือตระกูลได้เต็มที่ หุ้น 25% ถือว่าน้อยไปด้วยซ้ำ ในอนาคตผมจะเพิ่มให้อีกครับ" ผู้นำตระกูลอธิบาย ผมส่ายหน้า

"ไม่ต้องเพิ่มก็ได้ครับ ผมไม่ได้ต้องการมากขนาดนั้น ยังไงผมก็แทบไม่ได้ลงทุนอะไรกับพวกคุณเลย ก็แค่คนขายวัตถุดิบขี้โลภคนหนึ่งก็เท่านั้น"  ผมกล่าว

"คุณไม่เป็นแบบนั้นหรอกครับ ที่พวกเรามีตอนนี้ได้เพราะคุณ จะบอกว่าคุณมีส่วนช่วยตระกูลของเรามากกว่าเงินลงทุนอีกนะครับ"  ผู้นำตระกูลพูด ผมไม่ขัดเพราะสีหน้าพี่แกจริงจังมาก จึงอ่านสัญญาอีกรอบ เมื่อไม่มีอะไรผิดปกติก็เซ็นเอกสาร

"เรื่องส่งวัตถุดิบ ผมจะมาส่งที่นี่นะครับ เดือนละครั้งน่าจะพออยู่ สำหรับ 120 ภัตราคาร" 

"คุณโต๋ยังไม่ต้องส่งเยอะขนาดนั้นก็ได้ครับ ในสัญญาไม่ได้ระบุว่าต้องส่งมากแค่ไหน แค่คุณส่งสำหรับ 10 ภัตราคารก็เพียงพอแล้วครับ ส่วนในอนาคตคุณโต๋จะเพิ่มก็ทำได้เต็มที่ครับ ผมบอกตามตรงว่าตอนนี้เราเปิดภัตราคารได้สูงสุดแค่ 10 แห่งเท่านั้น แต่อีกไม่นานน่าจะขยับจำนวนขึ้นครับ"  ผู้นำตระกูลเอ่ย   จากนั้นพวกเราก็พูดคุยระหว่างรับประทานอาหารไปด้วย ผมกินจนอิ่มแปล้เลย เงินค่าอาหารก็ไม่เสียสักเหรียญด้วย 

วัตถุดิบจากทะเลที่ผมมาขายครั้งแรกนั้นไม่รับเงิน เพราะถือเป็นค่าลงทุน แต่วัตถุดิบวันนี้นั้นแตกต่างกัน มันไม่ได้มาจากทะเลแต่มาจากมิติ

พวกเราไปยังห้องคัดแยกวัตถุดิบ ตอนนี้มีบ่อพลาสติก 10 ตารางเมตรจำนวน 20 บ่อ ผมว่ามันมีน้อยเกินไป

 "มีบ่อรองรับแค่นี้เหรอครับ" นี่เป็นคำถามของผม ผู้นำตระกูลพยักหน้า 

"สำหรับตอนนี้ขอจำกัดปริมาณแค่ 20 บ่อก่อนครับ แต่ถ้าคุณโต๋อยากจะขายมากกว่านี้ก็ได้ครับ เดี๋ยวผมจะเก็บในมิติผมเอง"  ผู้นำตระกูลกล่าว ผมมองเขา

"มิติของผมเก็บสิ่งมีชีวิตได้ มันเป็นบาเรียโล่งๆที่กว้างมาก เเต่เวลามันผ่านช้ามาก จึงไม่สามารถเพาะเลี้ยงสิ่งมีชีวิตได้ อีกอย่างมิติผมมันมีข้อจำกัดคือผมสามารถอยู่ในนั้นได้วันละหนึ่งชั่วโมง แต่ก่อนก็เคยทดลองเอาคนเข้าไปด้วยหลายสิบคน พอหมดเวลาผมก็เด้งออกมาคนเดียว แต่เมื่อเข้าไปอีกครั้งในวันถัดไป คนที่อยู่ข้างในยังมีชีวิตอยู่ พวกเขาบอกว่าผมหายไปและเดินเข้าช่องมิติมาอีกครั้งในเสี้ยววิ จากนั้นก็ทดลองอีกโดยปล่อยคนอยู่ในนั้นหนึ่งเดือน โดยที่ผมไม่เรียกใช้มิติเลย พอเข้าไปอีกครั้ง คนข้างในก็พูดว่าผมหายไปแล้วเปิดช่องมิติเข้ามาในเสี้ยววิเช่นกัน อาหารเครื่องดื่มที่เตรียมให้ยังไม่ทันได้แตะแม้เเต่นิด ด้วยเหตุนี้จึงไม่สามารถเพาะเลี้ยงสัตว์ได้เลยครับ"  ผู้นำตระกูลสาธยายยาวเหยียด เอาจริงๆแค่พูดว่ามีมิติที่เก็บสิ่งมีชีวิตได้ก็จบแล้วเปล่านั่น แต่ดูจากสีหน้าเขาคงอัดอั้นตันใจที่มีมิติแล้วดันเลี้ยงสิ่งมีชีวิตไม่ได้ ผมก็ไม่รู้ว่าเป็นข้อดีหรือข้อเสีย แต่สำหรับนักธุรกิจร้านอาหาร ไม่ใช่สิ ภัตราคารอาหารที่ต้องใช้วัตถุดิบจำนวนมากเเล้วคงเป็นข้อเสียมั้งนะ

"แบบนั้นคงไม่ต้องห่วงว่าสัตว์ทะเลจะตายสินะครับ งั้นเดี๋ยวผมเอากุ้งออกมาก่อนแล้วกันนะครับ"  ผมคิดจุดที่มีบ่อกุ้งหลากชนิดในมิติ มันก็ปรากฏออกมาให้เห็น ผมลากบ่อออกมาแต่มันดันเป็นช่องสีแดงคือไม่สามารถวางได้เพราะพื้นที่ไม่พอ

อะไรเนี่ยผมไม่เข้าใจ ห้องนี้มันโคตรกว้างเลยนะแล้วพื้นที่จะไม่พอได้ยังไง แค่บ่อในมิติบ่อเดียวเองนะ 

"คุณผู้นำตระกูล ผมว่าลองใช้พื้นที่มิติคุณเลยไหม ผมอยากลองเอาไปไว้ในนั้น" ฟังดูอาจเป็นคำขอเห็นแก้ตัว แต่ผู้นำตระกูลไม่ได้ปฏิเสธ เขาเปิดช่องมิติให้พวกเราเข้าไป พื้นที่มิติของผู้นำตระกูลกว้างมาก ในนี้มีของหลายอย่างที่เขาเก็บสะสมไว้ ผู้นำตระกูลพาไปพื้นที่โล่งๆ ผมก็ลากบ่อกุ้งออกมา ปรากฏว่ามันลึกกว่าสามสิบเมตร บ่ออะไรกว้างแค่ไม่กี่เมตรแต่ลึกสามสิบเมตรเนี่ยนะ ถ้าคนตักตกลงไปไม่ดำดิ่งสิ้นชีพมลายสูญเลยเหรอ แต่จะว่าไปในห้างมีเอไอติดตามตลอดเวลา เหมือนผมจะเคยเห็นคนตกบ่อกุ้ง เหล่าหุ่นยนต์เอไอก็จะพุ่งเข้ามาช่วยอย่างรวดเร็ว คงไม่อันตรายมั้ง

แล้วนี่ก็เป็นมิติชั้นแรกเลยด้วย ผมว่าที่มันติดแดงเป็นเพราะความสูงของห้องคัดแยกวัตถุดิบภัตราคารสูงไม่พอแน่เลย แต่ในมิติของผู้นำตระกูลทำได้ เพราะความสูงของมิติเท่าท้องฟ้าเลย บ่อกุ้งปรากฏออกมาให้ทุกคนได้เห็น

ซูม!

"โอ้มายโครนอส" ผู้นำตระกูล

 "โอชิท" คุณผู้จัดการ

"เห้ย เชี่ยไรวะ" ผมอุทานลั่น ไม่ใช่ตกใจที่บ่อลึก ไม่สิเมื่อเอามาวางในมิติผู้นำตระกูลมันกลายเป็นสูงจนต้องเเหงนดูเเทน 

แต่มาเข้าเรื่องที่ผมตกใจก่อน แทนที่เมื่อนำบ่อออกมาแล้วมันจะต้องออกมาทั้งบ่อสิ แต่นี่มันออกมาแต่กุ้ง แล้วพวกเราก็ระเนระนาดล้มกลิ้งกันกลางดงกุ้ง และที่ผมตกใจอีกคือเเทนที่บ่อในมิติของผมตรงจุดที่ผมลากออกมาจะว่างเปล่า แต่นี่อะไรจู่ๆก็มีกุ้งชุดใหม่ค่อยๆว่ายขึ้นมาจากด้านล่างมาเเทนชุดเดิมที่หายไป

"เห้ย ทีนมซ็อกโกแลตไม่เห็นจะมีกล่องใหม่มาแทนที่เลย นั่นของโปรดเราเลยนะ"  ผมอุทานเองระหว่างปัดกุ้งออก แต่คิดอีกทีก็ไม่ติดใจเรื่องนมช็อกโกแลตดีกว่า เพราะต่อให้ผมกินทั้งชาติมันก็ไม่หมดชั้นอยู่แล้ว

"ผมว่าเราจะไปเปลี่ยนชุดหรือเอาวัตถุดิบออกมาต่อดีครับ" ผมเอ่ยความเห็นให้เลือก

...........