ตอนที่ 19

“เอ ป่านนี้คุณสิบจะนอนหรือยังนะ”

ร่างอรชรในชุดนอนบางเบานอนอมยิ้มอยู่บนเตียงนุ่มสีชมพูสดใสของตน นัยน์ตาคู่สวยจ้องมองรูปภาพของเขาที่อยู่บนฝาผนังห้องด้วยความคิดถึงสุดหัวใจ นึกเสียดายที่วันนี้เธอติดธุระด่วน ไม่อย่างนั้นก็คงจะได้อยู่กับเขานานกว่านี้

“ลองโทร.ไปหาดีกว่า ไม่ลองก็ไม่รู้สิยายผิง”

ว่าแล้วตรีชฎาก็ตัดสินใจคว้าโทรศัพท์มาไว้ในมือ แล้วกดหาเบอร์ที่บันทึกไว้จนมาหยุดอยู่ที่ชื่อ ‘สิบทิศที่รัก’ ริมฝีปากอวบอิ่มก็คลี่ยิ้มออกมาจนเห็นลักยิ้มน่ารักบนแก้มใสทั้งสองข้าง

ร่างสูงกำยำเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยผ้าเช็ดตัวเพียงผืนเดียว ชายหนุ่มก้าวพ้นประตูห้องน้ำยังไม่ทันจะถึงสามก้าว เครื่องมือสื่อสารคู่ใจก็กรีดร้องขึ้นเป็นจังหวะตามที่ตั้งไว้ คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันอย่างนึกแปลกใจ เวลาดึกดื่นป่านนี้ ใครโทร.มาหาเขากัน

สิบทิศเดินไปหยิบโทรศัพท์มือถือที่วางไว้อยู่บนหัวเตียง นัยน์ตาคมมองดูเบอร์ที่โชว์หราอยู่บนหน้าจอ เขาก็ต้องแปลกใจยิ่งกว่าเดิม เมื่อเลขสิบหลักที่โชว์อยู่นั้น เขาไม่คุ้นเอาเสียเลย ชายหนุ่มปล่อยให้เสียงเรียกเข้าดังอยู่ชั่วขณะ นิ้วเรียวยาวถึงได้ตัดสินใจกดรับสาย แนบโทรศัพท์ไว้กับหู แล้วกรอกเสียงทุ้มพูดกับคนต้นสายทันที

“สวัสดีครับ ผมสิบทิศพูดครับ”

ทันทีที่ได้ยินเสียงทุ้มหวานของเขา หัวใจของเธอก็เต้นไม่เป็นส่ำด้วยความตื่นเต้น นึก ๆ แล้วเธอก็อายอยู่เหมือนกันที่เป็นฝ่ายโทร.ไปหาเขาก่อน แต่จะทำยังไงได้ล่ะ ถ้าขืนรอให้เขาเป็นฝ่ายโทร.มาเอง เธอคงต้องรอชาติหน้าตอนบ่าย ๆ แล้วล่ะ

“คุณสิบขา นี่ผิงเองนะคะ คุณสิบทำอะไรอยู่คะ ยังไม่นอนอีกเหรอ” 

เสียงหวานใสรัวคำถามมากมายใส่เขาไม่ยั้ง

“นี่คุณเองเหรอตรีชฎา คุณไปเอาเบอร์มาจากไหน แล้วโทร.มาทำไม ดึกดื่นป่านนี้แล้ว ยังจะโทร.มารบกวนคนอื่นอีก มีมารยาทบ้างหรือเปล่าฮะ”

เมื่อรู้ว่าคนที่โทร.มาหาเขาเป็นใคร เสียงห้วนก็รัวคำถามกลับไปทันที ถึงว่าสิใครที่ไหนโทร.มาเอาป่านนี้ ที่แท้ก็แม่นางยั่วหน้าด้านหน้าทนนี่เอง

“เอาทีละคำถามสิคะคุณสิบขา ผิงงงไปหมดแล้ว ไม่รู้จะตอบคำถามไหนก่อนดี”

น้ำเสียงกระเง้ากระงอดบอก เพราะไม่รู้ว่าเธอจะเริ่มตอบคำถามไหนก่อน

“ไปเอาเบอร์มาจากไหน เท่าที่จำได้ ผมไม่เคยให้เบอร์ใครมั่วซั่ว โดยเฉพาะผู้หญิงอย่างคุณ”

สิบทิศยิงคำถามแรกให้หญิงสาวตอบ

“เรื่องแค่นี้จิ๊บ ๆ ผิงก็ไปสืบหามาสิคะ หาเบอร์โทรศัพท์ของคุณสิบ ง่ายนิดเดียว”

เสียงหวานบอกอย่างยั่วเย้าชวนให้เขานึกโมโห

“แล้วโทร.มาทำไม”

น้ำเสียงแข็งกระด้างและเย็นชาถามเป็นคำถามที่สอง

“อยากรู้จริง ๆ เหรอคะ คุณสิบขา...”

ตรีชฎาลากเสียงยาวถาม จนสิบทิศชักรำคาญ

“ไม่ต้องมาเล่นลิ้นตรีชฎา ที่โทร.มาจะมีอะไร นอกจากเรื่องไร้สาระของคุณ”

ได้ยินเขาพูดเช่นนั้น เสียงหวานใสก็รีบแย้ง

“ใครว่าเรื่องไร้สาระกันคะ ผิงบอกก็ได้ ที่ผิงโทร.มา ก็เพราะผิงคิดถึงคุณสิบยังไงล่ะคะ ที่รักขา”

คนปลายสายเบ้หน้าอยากจะอาเจียนกับคำตอบที่ได้รับมา

“หึ น้ำเน่าสิ้นดี”

เขาเค้นเสียงพูด จนคนที่ได้ยินถึงกับห่อเหี่ยวใจ แต่ก็ยังใจกล้าพูดกับเขาต่อ

“แล้วคุณสิบล่ะคะ ไม่คิดถึงผิงบ้างเหรอ ไม่ได้เจอกันตั้งครึ่งค่อนวัน ผิงคิดถึ้งคิดถึงคุณสิบใจแทบขาด”

ตรีชฎาหยอดคำหวาน ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าเขาจะตอบกลับมาว่าอย่างไร และแล้วเธอก็ทายถูกจนได้

“จะคิดถึงทำไมกัน ผมจะบอกให้นะตรีชฎา ไม่เจอคุณผมรู้สึกว่าโลกทั้งโลกมันสดใสมากเลยล่ะ ไม่เหมือนตอนเจอคุณ มองไปทางไหนก็เจอแต่ความมืดมิดอย่างกับตกนรกขุมอเวจี”

สิบทิศเน้นคำสุดท้ายชัดถ้อยชัดคำ ชัดเจนไปถึงทรวงในของตรีชฎา

“คนใจร้าย ผิงงอนคุณสิบแล้ว”

 เสียงหวานปนความเง้างอนพูดเหมือนเขาจะมางอนง้อเธอเสียอย่างนั้น

“ปัญญาอ่อน ที่โทร.มา มีแค่นี้ใช่ไหม ผมจะได้วาง เสียเวลานอน”

สิบทิศรีบตัดบท เพราะไม่อยากจะเสวนากับหญิงสาวนาน ๆ ยิ่งได้ยินเสียงก็ยิ่งเสียอารมณ์

“ถ้าอย่างนั้นผิงวางก็ได้ค่ะ คืนนี้หลับฝันดีนะคะ ฝันถึงผิงด้วยนะ อ้อ แล้วอย่าลืมห่มผ้าด้วยนะคะคุณสิบขา ตอนกลางคืนมันหนาว เดี๋ยวจะไม่สบาย เจอกันพรุ่งนี้นะคะที่รัก บายค่ะ จุ๊บ!”

ตรีชฎาบอกด้วยความห่วงใย แล้วยกโทรศัพท์ขึ้นมาจุ๊บหนึ่งที สิบทิศก็รีบดึงโทรศัพท์ออก เขากดตัดสายทันที เพราะรู้สึกสะอิดสะเอียนกับจูบที่เธอส่งมา

“หลับฝันดีนะคะ ห่มผ้าด้วยนะคะ เดี๋ยวจะไม่สบาย เหอะ ถึงเธอไม่บอก ฉันก็ต้องห่มผ้าอยู่แล้วล่ะ ยายโง่”

มือหนาโยนโทรศัพท์ลงบนเตียงอย่างไม่สนใจไยดี ก่อนจะเดินไปหยิบชุดนอนมาสวมใส่ เมื่อเรียบร้อยแล้ว ร่างสูงก็ล้มตัวลงนอนด้วยความเหนื่อยล้ามาตลอดทั้งวัน