ตอนที่ 20 ความปรารถนาอันแรงกล้า

“บุตรสาวของสุลต่านอัยดารมาเยี่ยมเยียน อีกสักครู่คงเดินทางมาถึงแล้ว เจ้าทั้งสามควรอยู่ต้อนรับแขกด้วยกัน”

สุลต่านฮาซานกวาดสายตามองบุตรชายทั้งสามของเขา

“ลูกรู้สึกไม่ค่อยสบาย จะขอตัว...”

อิลยาสกำลังเอ่ยยังไม่ทันจบประโยค บิดาเขาก็เอ่ยแทรกขึ้นมาทันที

“เจ้าคือคนสำคัญที่บุตรของอัยดารต้องการพบมากที่สุด พ่อขอสั่งเจ้าให้นั่งลง...อิลยาส”

สุลต่านฮาซานดักคอบุตรชายคนเล็กทันที

“พี่พอจะรู้แล้วว่าทำไมท่านพ่อถึงให้อิลยาสอยู่ เพราะราเนียบุตรสาวขององค์สุลต่านอัยดารนี่เอง ที่ท่านพ่อจะจับคู่ให้น้องของพี่แต่งงาน” ฮาซีฟหยอกล้อน้องชายคนเล็ก

“ก็เพราะท่านพี่นั่นแหละ ที่ไม่ยอมแต่งงานกับนาง นางก็เลยหันมาที่ข้า” อิลยาสโต้กลับพี่ชาย

“เจ้าจะต่อว่าพี่เจ้าไม่ได้นะอิลยาส ราเนียไม่ได้พึงพอใจพี่ของเจ้า แต่กลับเป็นเจ้าต่างหากที่นางพอใจ”

“นั่นก็เป็นเพราะพี่ฮาซีฟมีสนมในฮาเร็มเป็นร้อย ทำให้ราเนียไม่พอใจนะขอรับ เลยเปลี่ยนเป้าหมายมาที่ลูกขอรับ”

“อีกอย่าง ทำไมราเนียถึงไม่ชอบท่านพี่คาริสล่ะขอรับ ท่านพี่คาริสก็ไม่ได้มีฮาเร็ม มีหญิงสาวในฮาเร็มสักหน่อย”

“เจ้าอย่าเอาพี่ไปเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้เลยอิลยาส สรุปแล้วนางชอบเจ้า...เจ้าก็ควรจะรับเรื่องนี้ไปถึงจะถูก”

คาริสซึ่งนั่งเงียบฟังบทสนทนาอยู่นาน โต้กลับเป็นครั้งแรก ในหัวของคาริสตอนนี้กำลังครุ่นคิดถึงสตรีนางหนึ่ง ‘นางจะหายตัวไปได้อย่างไรกัน ถ้าท่านพี่ฮาซีฟไม่ได้ลักพาตัวไป แล้วคนกลุ่มใดกันที่พานางไป’

“เจ้ามีเรื่องอันใดทุกข์ใจหรือคาริส พี่เห็นเจ้านิ่งเหมือนกำลังใช้ความคิด”

ฮาซีฟเอ่ยถามน้องชาย เพราะเรื่องที่เขากำลังทำอยู่หรือเปล่าที่น้องขายเขากำลังคิดอยู่ตอนนี้ หลังจากบทรักที่ร้อนแรงกับหญิงชาวไทยที่มีชื่อว่าโมนาผ่านไปเกือบสิบยก เขาพึงพอใจกับบทรักและลีลาของนางเป็นอย่างมาก จนต้องสั่งให้จัดห้องภายในฮาเร็มไว้โดยเฉพาะเป็นสัดส่วน และมีสาวใช้คอยปรนนิบัติ นางต้องการเครื่องเพชร แก้วแหวนเงินทองเป็นสิ่งตอบแทน ฮาซีฟจึงจัดให้นางโดยมิได้ติดขัดอะไร นางมอบความสุข และเขาก็มอบเงินตราเป็นสิ่งตอบแทน

“เปล่าขอรับท่านพี่ ข้ารู้สึกเหนื่อยจากการทำงานขอรับ”

“งั้นพี่ให้นางสนมของพี่ไปปรนนิบัติเจ้าสักสองสามคนไหม คืนนี้...”

“นั่นสิ...แม่ว่าลูกจะเคร่งอยู่กับงานมากจนเกินไปนะคาริส”

“ไม่ขอรับ ลูกไม่ได้เป็นอะไร แค่เหนื่อยได้นอนสักพักก็คงหายขอรับ”

“ทำไมเจ้ากับอิลยาสถึงไม่สนใจสตรีสาวงามกันเลย พี่เริ่มสงสัยแล้วสิ...ท่านพ่อว่าอย่างไรขอรับ...”

“จริงอย่างที่พี่เจ้าพูดนะคาริส ไหนเจ้าบอกว่าจะรีบมีทายาทให้กับพ่ออย่างไรเล่า เจ้าลืมสิ่งที่เจ้าพูดแล้วหรือไร”

น้ำเสียงขององค์สุลต่านเริ่มเข้มขึ้นเมื่อพูดถึงสิ่งนี้

“ลูกมิได้ลืมขอรับ เพียงแต่ลูกขอเคลียร์งานของลูกให้ลงตัวก่อนขอรับท่านพ่อ แล้วลูกจะรีบปั๊มทายาทให้ท่านพ่อทันทีขอรับ”

คำพูดของคาริสนั้น ทำให้เขาอดนึกถึงดวงหน้าอันงดงามของใครบางคนขึ้นมาอย่างไม่ตั้งใจ คาริสแปลกใจตัวเองยิ่งนัก ทำไมเขาถึงเฝ้าคิดและวนเวียนอยู่กับสตรีนางนี้เหลือเกิน หรือเพราะความงดงามของเธอที่ตราตรึงอยู่ในจิตใจของคาริส หรือเป็นเพราะการหายตัวไปอย่างปริศนาของเธอกันแน่

“เอาล่ะ...บุตรของอัยดารมาแล้ว”

“อัสลามุอะลัยกุม...ท่านลุง และท่านป้าเจ้าค่ะ และท่านพี่ทั้งสามนะเจ้าคะ”

เสียงใสๆ ของหญิงสาวเอ่ยทักทายตามธรรมเนียมของชาวอาหรับ ‘ราเนีย’ บุตรสาวขององค์สุลต่านอัยดารแห่งรัฐบาลาเนียร์

“เจ้ามาเหนื่อย นั่งลงก่อนเถิดหลาน”

“เจ้าค่ะ” ดวงตากลมโตจ้องไปยังเป้าหมายของเธอทันที ราเนียชอบอิลยาสบุตรชายคนเล็กของสุลต่านฮาซานมานานหลายปี แต่ทว่าเธอนั้นก็ไม่สามารถที่จะเข้าถึงอิลยาสได้เลยสักครั้ง เขาคอยหลบหลีกเธออยู่ตลอดเวลา ทำให้ราเนียต้องเปลี่ยนแผนโดยการให้ท่านพ่อของเธอมาเจรจาเมื่อเดือนที่แล้วนี่เอง

“มานั่งข้างๆ อิลยาสนี่เถิดราเนีย” ฮาซีฟเสนอแนะราวกับต้องการกลั่นแกล้งน้องชายของเขา

“เจ้าค่ะท่านพี่ฮาซีฟ”

“เอาล่ะ...เริ่มทานกันได้เลย หลานทานให้เต็มที่นะราเนีย เห็นว่าหลานจะมาพักอยู่ที่นี่หลายวันใช่หรือไม่”

“เจ้าค่ะท่านลุง...เอ่อ...”

“เจ้าไม่ต้องเกรงใจนะ เดี๋ยวลุงจะให้อิลยาสดูแลเจ้าเอง ตามสบายเถิด...อิลยาสลูกดูแลน้องด้วยนะ”

“ขอรับท่านพ่อ” อิลยาสเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“ขอบคุณนะคะท่านพี่ ราเนียดีใจจังเลยค่ะ”

สายตาของราเนียจับจ้องไปที่ชายหนุ่มคู่หมายพร้อมกับเผยรอยยิ้มออกมา ในที่สุดเธอก็ได้ใกล้ชิดกับเขาเสียที เธอจะไม่ปล่อยให้โอกาสนี้หลุดลอยไปเด็ดขาด

“เจ้ารับปากท่านพ่อแล้วนะอิลยาส เจ้าต้องดูแลราเนีย พาไปเที่ยวรอบเมืองของเราเลยนะ เรื่องงานเจ้าไม่ต้องห่วงพี่จัดการได้”

 ฮาซีฟรู้ว่าน้องชายของเขานั้นไม่ค่อยสนใจอิสตรีอย่างเขา ฮาซีฟเลยพยายามยัดเยียดสิ่งนี้ให้กับน้องชาย

“ขอรับท่านพี่” อิลยาสตอบตกลงราวกับถูกมัดมือชก เขาจะทำอย่างไรดีกับเรื่องนี้

[ฮาเร็ม]

“อะไรนะโมนา! เธอจะย้ายห้องไปไหน แล้วฉันล่ะ นายท่านอะไรนั่น ปล่อยตัวเธอแล้วงั้นเหรอ เธอช่วยอธิบายฉันหน่อยได้มั้ย อยู่ดีๆ เธอก็มาบอกฉันว่าเธอตกลงกับนายท่านได้แล้ว ฉันงงไปหมดแล้ว”

“นี่ไง! เธอเห็นมั้ย” อริสาชูสร้อยเพชรราคานับสิบล้าน ที่นายท่านหรือชีคฮาซีฟนั้นมอบให้แก่เธอ หลังจากที่เธอกับเขาผ่านมรสุมบทรักร้อนแรงนั้นมานับสิบครั้ง!

“เธอจะบ้าเหรอโมนา”

“บ้าอะไร...ฉันฉลาดต่างหากล่ะ เธอไม่รู้หรือไงปรางว่าที่นี่คือที่ไหน...ทำไมพวกเราถึงโดนจับตัวมา ฉันรู้เรื่องราวทั้งหมดแล้ว”

“อะไรของเธอ”

“ที่นี่คือปราสาทขององค์สุลต่านที่ปกครองเมืองไบยาร์ไง และคนที่ให้สร้อยเส้นนี้ฉันมาก็คือลูกชายคนโตของเขา และที่พีคไปกว่านั้นก็คือเขารวยมาก!”

“อย่าบอกนะว่าเธอได้สร้อยเส้นนี้มาเพราะเอาตัวเข้าแลก!”

“ก็ไม่ใช่ซะทีเดียวนะ เขาชอบฉัน และอยากได้ฉัน ก็เลยเสนอไอ่นี่มา ฉันก็เห็นว่าไม่มีอะไรที่ฉันจะต้องเสียแล้ว ถึงหนีเขาก็คงไม่พ้นอยู่ดี ก็เลยตามเลย”

“แล้วเขาบอกเหรอว่าจะปล่อยเธอ”

“เขาไม่ปล่อยฉันหรอก เพียงแต่เขาให้ฉันไปอยู่ห้องที่ดีกว่านี้มีคนรับใช้คอยปรนนิบัติฉัน ถ้าจะพูดกันแบบภาษาของบ้านเขา ก็คือ ให้ฉันเป็นนางสนมไง! ฉันก็ไม่รู้เรื่องบรรดาศักดิ์อะไรมากหรอก แต่ที่รู้ก็คือดีกว่าอยู่ห้องแบบนี้กับเธอแน่นอนปราง”

“ทำไมเธอไม่คิดหาทางหนีล่ะโมนา”

“ก็แล้วทำไมฉันจะต้องหนีด้วยล่ะ ฉันเสียตัวไปแล้วนะปราง ฉันจะต้องเอาคืนให้คุ้ม”

อริสาไม่ได้รู้สึกเสียใจเลย ที่เธอนั้นสูญเสียความสาวให้กับเขาไป ‘ถ้าเธออยู่เป็น ทุกอย่างก็จะจบ’ แต่สำหรับอริสานั้นการอยู่ที่นี่แล้วเป็นใหญ่ต่างหากคือเป้าหมายของเธอ