ตอนที่ 21 เอาตัวรอดจากซาตานร้าย

“ฉันงงกับเธอเลย ทำไมเธอถึงได้เปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ ผ่านมาแค่ไม่กี่ชั่วโมงเองนะ”

“เธอต้องปรับตัวปราง...เธอถึงจะรอด ถ้าเธอมัวแต่มึนงงอยู่แบบนี้ล่ะก็ โอกาสที่เธอจะรอดอาจไม่มีด้วยซ้ำ เขาจับตัวพวกเรามา ถ้าตำรวจรู้ เธอคิดเหรอว่าเขาจะปล่อยเธอไว้ และอีนังสองคนนั่นอีก ฉันว่าเขาฆ่าทิ้งแน่นอน เธอลองคิดดูนะ นี่ฉันเห็นแก่ความเป็นเพื่อนระหว่างเธอกับฉันหรอกนะ ฉันถึงแนะนำเธอ”

“แล้วฉันจะอยู่คนเดียวได้ยังไง เธอไม่ไปไม่ได้เหรอโมนา เราอยู่ด้วยกันสิ หาทางหนีกันเถอะ ฉันกลัวนะโมนา!”

“โอ้ย!!! อะไรของเธอ! ยัยปราง! เธอจะโง่ไปถึงไหนเนี่ย! ฉันอธิบายเธอจนปากจะฉีกอยู่แล้ว เธอยังไม่เข้าใจอีกเหรอ โอเค...ถ้าเธอจะโง่ขนาดนี้ก็อยู่ที่นี่ไปคนเดียวเถอะ! ฉันไปแล้ว!”

“เดี๋ยวโมนา! เธออย่าทิ้งฉันไว้คนเดียวนะ”

“ไม่! เธออยากโง่เอง!”

ปึ่ง! เสียงประตูถูกปิดลง พร้อมกับร่างของอริสาจากไป

[ฝั่งหนึ่ง]

“ได้ยินมั้ยข้าว เสียงของพี่โมนากับพี่ปราง”

ธาริกาเอาหูแนบไปกับผนังห้อง เธอพยายามที่จะจับใจความจากเสียงที่เธอได้ยิน

“อืม...ใช่ แต่ข้าวรู้สึกว่าพี่สองคนนั่นน่าจะทะเลาะกันนะนับดาว พี่สองคนคงจะเครียดเหมือนกับเราเลยนะ”

กระบอกตาร้อนผ่าวขึ้นมาทันที เมื่อเธอนึกถึงสภาพของตัวเองตอนนี้

“ไม่เป็นไรนะข้าว เราต้องสู้สิ ตอนนี้เราสองคนเก็บข้อมูล แผนผังของห้องพวกนี้ไว้แล้วนะ เราจะต้องรอด ข้าวอย่าเครียดเลยนะ”

“ข้าวแค่ท้อใจ ข้าวไม่รู้ว่าเราจะต้องอยู่แบบนี้ไปกันถึงเมื่อไหร่กันนับดาว ข้าวไม่น่าเห็นแก่เงินเลย อันตรายที่เราไม่คาดคิดมันกันขึ้นกับเรา มันก็เกิดขึ้นแล้วนะนับดาว”

“ข้าวอย่าโทษตัวเองนะ ข้าวต้องเข้มแข็ง เราจะต้องออกจากที่นี่ไปให้ได้ ไม่ทางใดก็ทางหนึ่งแหละ”

“อืม...ข้าวจะสู้นะ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเราจะต้องช่วยกันหาทางออกจากที่นี่ไปให้ได้ ป่านนี้เจ้มีญ่าจะเป็นอย่างไรบ้าง จะตามหาพวกเราหรือเปล่านะ”

“นับดาวว่าเจ้มีญ่าอาจจะตามหาเราอยู่ที่ไหนสักแห่งแหละนะ นับดาวคิดว่าเจ้จะไม่ทิ้งเราอย่างแน่นอน”

“อืม...ข้าวก็หวังแบบนั้นนะนับดาว”

อีกเหตุการณ์หนึ่ง...

“ท่านพี่คะ ราเนียขอเข้าไปเยี่ยมชมห้องของท่านพี่ได้มั้ยคะ ราเนียได้ยินมาว่าท่านพี่ชอบวาดรูป และเก็บสะสมไว้มากมาย ราเนียอยากดูค่ะ”

          “พี่ว่าเราออกไปเที่ยวข้างนอกกันก่อนดีกว่า ราเนียยังไม่เคยชมบรรยากาศในสวนของพี่เลย ราเนียอาจจะสนใจก็ได้ครับ”

อิลยาสพยายามเบี่ยงเบนจุดสนใจของเธอ เขาอึดอัดกับสิ่งนี้ที่สุด เขาไม่ชอบผู้หญิงที่พยายามรุกเขาจนเกินไป

          “งั้นท่านพี่พาน้องไปชมหน่อยนะคะ เดี๋ยวห้องของท่านพี่ค่อยไปตอนบ่ายก็ได้ค่ะ”

          “ครับ” อิลยาสจำใจต้องรับปากเธอไป อิลยาสตกที่นั่งลำบากทันที ท่านพ่อของเขาต้องการทายาทมากเสียจนไม่สนใจที่จะนึกถึงจิตใจของเขาเลย ไม่ใช่เพราะเขาไม่ชอบอิสตรี แต่เป็นเพราะเขายังไม่ถูกใจใครเลยต่างหาก

          [ฮาเร็ม]

          “ไม่!” ธาริกาปฏิเสธเสียงแข็ง เธอไม่รู้ว่าสาวใช้เข้ามาและจะสื่อสารอะไร แต่เธอพอจับใจความได้ว่านางต้องการให้เธอและรินลดาอาบน้ำแต่งตัว เหมือนกับว่านางต้องการให้เธอไปไหนสักแห่ง เธอจับใจความได้เพียง ‘นายท่าน’

          “ข้าวว่าเราทำตามที่เขาบอกเถอะนับดาว อย่างน้อยเราจะได้ออกจากห้องนี้ไปบ้าง เผื่อเราจะมีหนทางที่จะหนีไง ถ้าเราอยู่แต่ในห้องเราไม่มีทางที่หาทางออกไปได้แน่”

          “อืม...ใช่สิ! จริงด้วย! เผื่อเราจะเก็บรายละเอียดมาเพิ่ม เพื่อที่จะวางแผนหนีไปจากที่นี่ได้”

          “งั้นเราควรเริ่มจากการกินก่อนนะ เราสองคนจะอดอาหารไม่ได้นะ เพราะถ้าเกิดมีโอกาสหนี เราอาจจะต้องใช้พลังในการวิ่งก็ได้นะ”

          “โอเค! ข้าวนี่เก่งจริงๆ เลยนะ นับดาวยังคิดไม่ทันเลย”

          “ข้าวคิดตลอดเวลา ข้าวอยากออกไปจากที่นี่ ข้าวคิดถึงแม่”

ปลายเสียงของเธอสั่นเครือ ความรู้สึกท้อแท้และหมดหวังกลับซัดเข้ามาอีกครั้งในใจของเธอ

          “เราต้องสู้สิ...มาข้าวเรามากินกันก่อนดีกว่า แล้วค่อยอาบน้ำแต่งตัว ดูพวกนางสิ มองหน้าเราสองคน เหมือนกับจะฟังเรารู้เรื่องเลยอ่ะ”

          “อืม...”

          เวลาผ่านไปราวสองชั่วโมง...

          “พวกคุณ จะ พา ฉัน ไปไหน” รินลดาส่งภาษามือสื่อสารกับหัวหน้าสาวใช้

          “ไป หา นายท่าน”

เซริสื่อสารกลับ วันนี้นายท่านฮาซีฟต้องการให้สาวงามทั้งสี่คนออกมาพบเขาที่ฮาเร็ม อาจมีใครคนใดในนี้ต้องรับใช้นาย

          “นาย? คือ เจ้านาย เหรอคะ?” รินลดาถามซ้ำอีกครั้ง เธอไม่แน่ใจในสิ่งที่หัวหน้าสาวใช้บอก

          “เจ้าค่ะ” เซริพยักหน้า

          “คุณเซริพอจะทราบหรือไม่ ว่านายท่านคาริสทำไมถึงต้องมาค้นห้องในฮาเร็มนี้ด้วยเจ้าคะ ข้าได้ยินมาว่านายท่านเข้ามาในฮาเร็ม เพื่อมาหาใครสักคน หรือจะเป็นหญิงต่างชาติพวกนี้เจ้าคะ”

โบอาเกิดความสงสัย เพราะสิ่งที่เธอได้รับข้อมูลจากบรรดาสาวใช้ และนางสนมคนอื่นๆ พูดกันหนาหู ว่านายท่านคาริสตามหาใครสักคน

          “เจ้าทำตามที่นายท่านฮาซีฟบอกเถิด ไม่ใช่กงการอะไรของเจ้า เราเป็นแค่ข้ารับใช้ก็ควรจะทำตามหน้าที่ของตัวเองเท่านั้น”

          “และถ้านายท่านฮาซีฟบอกให้คุณเซริฆ่าคนล่ะ คุณจะทำหรือเปล่าล่ะเจ้าคะ”

          “ไม่มีวัน นายท่านฮาซีฟไม่ทำอย่างนั้นแน่นอน ถึงแม้นายท่านจะมักมากเรื่องอิสตรีเพียงใด แต่นายท่านก็มิได้โหดร้ายขนาดนั้น นายท่านฮาซีฟเป็นคนทำงานเก่ง องค์สุลต่านฮาเซนไว้ใจท่านฮาซีฟเป็นอย่างมาก เลยไม่ตำหนิหรือต่อว่านายท่านฮาซีฟเลยสักครั้งที่ทำแบบนี้”

          “องค์สุลต่านฮาเซนต้องการทายาทนี่เจ้าคะ เลยต้องยอม นางสนมที่นี่มีมากมาย แต่ทำไมถึงไม่มีใครให้กำเนิดทายาทได้เลยสักคน ข้าสงสัยมานานแล้ว”

          “นายท่านฮาซีฟต่างหาก ที่ทำให้ไม่มีทายาท เพราะนายท่านเลือกคัดสรรด้วยตัวของท่านเอง แต่เท่าที่ข้าทำงานมาสิบห้าปี ส่วนใหญ่นายท่านจะชอบสตรีชาวไทยเป็นหลัก”

          “งั้น...นางทั้งสี่ที่เป็นชาวไทยนี่ก็อาจจะเป็นหนึ่งในที่นายท่านจะเลือกหรือเจ้าคะ”

โบอามองสตรีสาวสวยทั้งสอง ที่กำลังสนทนากัน โดยที่ทั้งสองไม่ได้รู้ชะตากรรมของตัวเองเลยสักนิด

          “ข้าไม่รู้ แต่ข้าคิดว่านางคนที่ตัวสูงคนนี้ ที่นายท่านสนใจเป็นพิเศษ”

เซริเหลือบมองสตรีสาวงามคนที่เธอเอ่ยถึง นางมีความงดงามดุจเจ้าหญิง ทั้งผิวพรรณ และทรวดทรงองค์เอวของนางช่างเหมาะเจาะเสียเหลือเกิน นางมีความบริสุทธิ์ผุดผ่องเกินกว่าที่จะตกเป็นทาสสวาทของนายท่านฮาซีฟ เซริสงสารนางเหลือเกิน