ตอนที่ 31 โชคดีที่เจอเธอ

“ข้าไม่เข้าใจในสิ่งที่ท่านพูด” คนขับรถแท็กซี่ตอบกลับ

          “ฉัน จะ ไป โรงแรม กะ-กุม เบ”

ปรางทิพย์พยายามออกเสียงชื่อของโรงแรมที่เธอและพวกเจ้มีญ่าพักอยู่ ขอให้เธอได้ไปถึงที่โรงแรมให้ได้เสียก่อนเถอะ

          “กุม-เบ” ชายพื้นเมืองพยายามแกะข้อความจากเสียง

          “ใช่! กุม-เบ โรงแรมกุมเบ” ปรางทิพย์ยิ้มออกมาทันที

          “อะไรคะ?” ปรางทิพย์หยิบกระดาษจากมือของชายขับแท็กซี่ที่ส่งมาให้เธอดู เธอเห็นตัวหนังสือที่อ่านไม่ออก แต่มีตัวเลขหลายๆ ตัวปนอยู่ ปรางทิพย์คาดเดาได้ทันที ว่านี่คือค่าตอบแทนที่เธอต้องจ่ายถ้าเขาจะพาเธอไปยังจุดหมายนั้น

          “โอเค!” ปรางทิพย์โชว์สัญลักษณ์มือ พร้อมกับยิ้มและดีใจเป็นอย่างมาก ถ้าเธอไปถึงโรงแรมเมื่อไหร่ก็ค่อยแก้ปัญหาอีกที ปรางทิพย์คิดว่า ยังไงเจ้มีญ่าคงไม่หนีกลับไปอย่างแน่นอน...

          [ห้องอิลยาส]

          “เย็นนี้เจอกันที่โต๊ะอาหารนะคะท่านพี่”

          “ครับ”

          “งั้นราเนียไปพักผ่อนก่อนนะคะ เดี๋ยวเจอกันค่ะ”

          “ครับ แล้วเจอกันครับ”

          ปึ่ง! ประตูบานใหญ่ถูกปิด

          “เฮ้อ!” อิลยาสถอนหายใจออกมาทันที ไม่รู้ว่าเขาจะทนราเนียได้อีกนานแค่ไหน ท่านพ่อของเขาต้องการให้อิลยาสแต่งงานกับเธอ จุดที่ทำให้เขาขัดผู้เป็นบิดาไม่ได้ก็คือ ท่านพ่ออยากให้รัฐไบยาร์กับรัฐบาลาเนียร์เป็นพันธมิตรที่ดีต่อกัน เลยต้องการให้บุตรของทั้งสองรัฐนี้แต่งงานกัน

          ร่างสูงอยู่ในชุดพื้นเมืองสีขาวแขนกระบอกมีลวดลายปักบนชุด กางเกงสแลคสีดำเงา นิ้วเรียวแกร่งแกะกระดุมเสื้อสีขาวนั้นออกเผยให้เห็นอกกว้าง ไรขนอ่อนสีน้ำตาลเข้มปกคลุมทั่วแผ่นอกกว้างกำยำ กล้ามเนื้อท้องแบนราบเป็นลอนสวยแข็งแกร่ง ‘เขาต้องการแช่น้ำอุ่นเพื่อผ่อนคลายสักหน่อย’

          แกร๊บ!! เสียงบางอย่างดังขึ้น ชีคหนุ่มหันไปยังต้นเหตุของเสียงนั้นพลางขมวดคิ้วด้วยความสงสัย เขาเดินเข้าไปอย่างช้าๆ พร้อมกับจ้องไปที่ผ้าม่านผืนใหญ่นั้น อิลยาสรู้สึกถึงบางอย่างที่กำลังเคลื่อนไหว

          [หลังผ้าม่าน...]

          ตึก! ตึก! ตึก! เสียงหัวใจเต้นแรง ตามอารมณ์ของเจ้าของ

          ‘ไม่นะ! เขาจะต้องไม่เดินมาทางนี้!’ ธาริกาพยายามกลั้นหายใจอย่างลุ้นระทึก เธอพลาดไปขยับชุดของเธอที่มีเครื่องประดับสวมใส่อยู่และมันกระทบกันจนเกิดเสียง ทำให้ชายแปลกหน้าได้ยิน ธาริกาภาวนาขอให้เธอรอดพ้นเหตุการณ์อันน่าหวาดเสียวนี้ด้วยเถิด

          พรึ่บ!!! มือหนาคว้าผ้าม่านเปิดออก

          “กรี๊ด!!” เสียงกรีดร้องของธาริกาดังขึ้น

          “เฮ้ย!!” อิลยาสตกใจเสียงร้องของหญิงสาว พร้อมกับตะลึงกับภาพที่เขาเห็น

          “อย่าทำฉันเลย!”

ธาริการีบสื่อสารกับคนตรงหน้าทันที เธอใช้ภาษาสากลในการพูดกับเขา ความตื่นตกใจทำให้เธอรีบยกมือขึ้นไหว้ทันที

          “เจ้าเป็นใคร! เข้ามาที่นี่ได้อย่างไรกัน?”

คำถามภาษาสากลเอ่ยขึ้น เมื่อเข้าใจประโยคสื่อสารจากหญิงสาว

          “ฉันหนีมาค่ะ อย่าทำอะไรฉันเลยนะคะ”

ธาริกากำลังร้องขอด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ ความหวาดกลัวบุคคลตรงหน้าทำให้ริมฝีปากบางสั่นระริก เธอไม่รู้จะสรรหาคำไหนที่จะเอ่ยกับเขาอีกแล้วนอกจากขอให้เขารับฟังเธอก่อน

          “เจ้าหนีใครมา? และนี่เจ้าไม่ใช่...”

อิลยาสพยายามนึกถึงใบหน้านางสนมของท่านพี่ของเขา เพราะปกติท่านพี่ฮาซีฟนั้นจะชอบจับตัวหญิงสาวมาอยู่เป็นประจำ ถ้าท่านพี่ถูกใจใครและหญิงสาวคนนั้นไม่พึงพอใจ

          “ฉันถูกลักพาตัวมาค่ะ”

ธาริกามองบุรุษชายแปลกหน้าอย่างชั่งใจ เธอไม่รู้ว่าเขาจะเป็นอย่างไร แต่ธาริกาสังเกตจากการบทสนทนาของเขากับหญิงสาวคนเมื่อครู่ ดูแล้วเขาน่าจะไม่ได้โหดร้ายอะไรนัก

          “อะไรนะ! เจ้าถูกลักพาตัวมางั้นหรือ? แล้วเจ้าอยู่ตรงนี้นานหรือยัง?”

อิลยาสมองหญิงสาวที่นั่งอยู่หลังผ้าม่านด้วยความรู้สึกฉงน ถ้าเธอเข้ามาอยู่ตรงนี้นานแล้ว เธอก็คงได้ยินอิลยาสกับราเนียสนทนากันอย่างแน่นอน

          “นะ-นานแล้วค่ะ...เอ่อ...ฉันขอออกไปจากตรงนี้ก่อนได้ไหมคะ...ฉันนั่งแบบนี้นานแล้ว...มันเมื่อยค่ะ”

ธาริกาเอ่ยขอกับชายหนุ่มแปลกหน้า ดูจากรูปลักษณ์และบทสนทนาการโต้ตอบกับเธอแล้ว ชายคนนี้น่าจะเป็นคนที่น่าเชื่อถือได้พอสมควร

          “อืม”

          ธาริกาลุกขึ้นก้าวออกมา พร้อมกับเดินตรงไปทรุดตัวนั่งลงกับโซฟานุ่มตัวใหญ่กลางห้อง โดยไม่รู้สึกเกรงกลัวคนที่ยืนมองเธออยู่ในห้องแต่อย่างใด ความเมื่อยล้าจากการนั่งเป็นเวลาทำให้ขาทั้งสองข้างของเธอนั้นชาไปหมด

          “ฉันขอน้ำสักแก้วได้ไหม”

ธาริกาปรายตามองขวดน้ำที่วางตั้งอยู่บนโต๊ะ ความร้อนในร่างกายทำให้เธอนั้นกระหายน้ำเป็นอย่างมาก ตอนนี้เวลาที่เธอและรินลดาหนีมาได้นั้นน่าจะราวๆ หนึ่งชั่วโมงแล้ว

          “ครับ” อิลยาสพยักหน้า พร้อมกับนั่งลงบนโซฟาตัวใหญ่ตรงข้ามกับหญิงสาว สายตาคมเข้มสำรวจไปทั่วดวงหน้าใสริมฝีปากชมพู ‘นางน่าจะเป็นชาวไทยอย่างแน่นอน’

          “ฉันกับเพื่อนอีกสามคนถูกลักพาตัวมา หลังจากงานเดินแบบที่โรงแรมเสร็จ และพวกฉันเป็นคนไทยค่ะ”

ธาริกาเริ่มเล่าเรื่องให้กับชายหนุ่มตรงหน้าฟัง อย่างน้อยเขาก็น่าจะเป็นคนดีคนหนึ่งเลยทีเดียว ธาริกาสันนิฐานจากรูปร่างหน้าตาและผิวพรรณของเขา

          “เจ้าต้องโดนท่านพี่ฮาซีฟลักพาตัวมาอย่างแน่นอน”

อิลยาสเดาเรื่องนี้ได้ไม่ยาก เพราะภายในงานท่านพี่ของเขาก็มีทีท่าว่าสนใจสาวงามจากประเทศไทยอยู่พอสมควร

          “ท่านพี่? หมายถึงพี่ชายคุณหรือคะ?”

ใจของเธอเต้นแรงขึ้นทันที

          “ครับ...แต่ข้าไม่ได้เหมือนพี่ชายของข้านะครับ”

อิลยาสรีบออกตัว เขามีไลฟ์สไตล์เป็นของตัวเอง ถ้าคนสนิทที่สุดสำหรับเขาก็น่าจะเป็นพี่ชายคนรองมากกว่า

          “เอ่อ...ฉันอยากจะขอร้องคุณได้มั้ยคะ ฉันหนีมาพร้อมกับเพื่อนสองคน ตอนนี้ฉันไม่รู้ว่าเพื่อนของฉันไปอยู่ตรงไหนบ้าง...หวังว่าคุณคงจะไม่ส่งฉันไปให้พี่ชายคุณอีกนะคะ”

          “ครับ...ไม่อย่างแน่นอน”

เรื่องนี้อิลยาสคงต้องปรึกษาท่านพี่คาริสก่อน เพราะอิลยาส ไม่อยากให้เกิดเรื่องบาดหมางกันในสามพี่น้อง ถึงแม้ว่าท่านพี่ฮาซีฟจะมีพฤติกรรมที่ออกจะดูแปลกไปต่างจากเขาและท่านพี่คาริส แต่ทว่าท่านพี่ฮาซีฟก็เป็นพี่ชายที่ดี รับผิดชอบงานในครอบครัวเป็นอย่างดี อีกนัยหนึ่งในเรื่องของสตรีประเทศของเขานั้นถือเป็นเรื่องปกติ สำหรับการมีฮาเร็มและนางสนมมากมาย....