บททค่ 47/1 สองตำหนักเปิดใจ

บทที่ 47/1 สองตำหนักเปิดใจ

ริมฝั่งแม่น้ำนอกกำแพงเมืองเทียนหวง

แสงแดดสาดส่องกระทบพื้นผิวของแม่น้ำสายใหญ่ ที่กำลังไหลเอื่อยเฉื่อยเกิดเป็นประกายวิบวับ บุรุษร่างสูงสง่าทั้งสอง ยืนอยู่ที่ขอบทางเดินริมฝั่งแม่น้ำ ซึ่งทอดยาวประหนึ่งมังกรวารีตัวใหญ่ เสียงลมพัดผ่านใบไม้ดังเป็นจังหวะแผ่วเบา เหมือนจะบอกเล่าเรื่องราวแห่งความรู้สึก ที่อยู่ภายในใจของทั้งสองบุรุษ

อวี้เหวินเทียนหยาในชุดผ้าไหมสีดำ รอบกายแผ่ไอเย็นบางเบาตลอดเวลา ดวงตาคมกริบสงบนิ่งเยือกเย็น จนมิสามารถอ่านสิ่งใดได้จากแววตา เป็นที่รู้กันดีว่าบุรุษผู้นี้สูงส่งและทรงอำนาจ จนมิอาจแตะต้องหรือท้าทายผู้หนึ่ง

ดวงตาสีเทาเย็นชาทอดมองบุรุษสะคราญโฉม ผู้ซึ่งทรงอำนาจและสูงศักดิ์ไม่แพ้กัน แววตาของเขายังคงสงบนิ่ง ขณะกล่าวถึงเรื่องสำคัญกับอีกฝ่าย

“หากเป็นเมื่อก่อน ข้าอาจไม่เข้าใจเรื่องราวและความรู้สึกระหว่างหนุ่มสาว แต่เมื่อไม่นานมานี้ ข้าถึงเพิ่งรู้ว่าสิ่งใดคือความรู้สึกที่เรียกว่า ความรัก ช่างเป็นความรู้สึกที่ซับซ้อนจนอยากจะอธิบาย…” แววตาสงบนิ่งของอวี้เหวินเทียนหยาเริ่มขยับเมื่อเอ่ยคำว่า ความรัก ออกมา

ฮั่วเฮ่อฉีพยักหน้าเล็กน้อย คล้ายเห็นด้วยก