บทที่ 13 เส้นทางชีวิตใหม่ /1

บทที่ 13 เส้นทางชีวิตใหม่ /1

เมืองเทียนหวง เมืองหลวงอาณาจักรอู๋ซาง

จวนเสนาธิการทหาร

จดหมายจากแดนไกลลุกไหม้อยู่ในเตากำยาน กลางโถงรับรองของเรือนฟาหยาง

ฮูหยินผู้เฒ่า เหวินกุ้ยเหริน มารดาของหวังเหลียง และมีศักดิ์เป็นป้าของ เหวินไป๋เหลียน ทอดมองหลานสาวคนโปรดที่เกิดจากเหวินไป๋เหลียนอย่างมาดหมาย

ปีนี้หวังลู่เสียนอายุเก้าหนาว เด็กหญิงเกิดหลังหวังลี่ถิงเพียงหนึ่งเดือน จากที่เคยเป็นเพียงบุตรีของอนุ เวลานี้เด็กหญิงคือบุตรีของฮูหยินเอกอย่างสมบูรณ์

"เสียนเอ๋อร์ อีกไม่กี่วันเจ้าก็ต้องเดินทางไปสำนักเพลิงจักรพรรดิแล้ว เตรียมตัวพร้อมรึยัง" ผู้เป็นย่าเอ่ยถามด้วยสุ้มเสียงอ่อนโยน หวังลู่เสียนหน้าตาพริ้มเพราตั้งแต่เด็ก ฉายแววว่าจะเติบโตขึ้นเป็นหญิงงามเหมือนมารดา อีกทั้งเปี่ยมด้วยพรสวรรค์ อายุเพียงเก้าหนาวระดับตบะอยู่ที่หนิงชี่ขั้นปลายแล้ว สตรีสายเลือดตระกูลเหวินต่างหากที่สมควรมีชะตาหงส์ ไม่ใช่เด็กอีกคนตามคำทำนายของหอพยากรณ์!!

"เสียนเอ๋อร์เตรียมตัวพร้อมแล้วเจ้าค่ะท่านย่า แต่ว่า…เสียนเอ๋อร์ไม่อยากจากท่านย่าไปเลย" เด็กหญิงในชุดผ้าไหมเนื้อดีสีชมพูอ่อนหวาน เอ่ยวาจาฉอเลาะเอาใจหญิงชรา ใบหน้าเล็กถูไถไปมากับอกอวบของผู้เป็นย่าอย่างออดอ้อน เหวินกุ้ยเหรินหัวเราะหลานสาวอย่างเอ็นดู

บรรยากาศภายในเรือนฟาหยางเปี่ยมไปด้วยความชื่นมื่น ผิดกับเรือนฝูหรงของอนุเสิ่น

เสิ่นหยูกำหมัดแน่นจนเล็บจิกเข้าเนื้อ ขณะฟังรายงานจากสาวใช้ เรื่องที่หวังลู่เสียนกำลังจะกลายเป็นศิษย์ของสำนักเพลิงจักพรรดิอีกคน มิใช่แค่ หวังซีเหยียน ผู้เป็นน้องชาย ที่ได้เข้าร่วมสำนักเมื่อปีที่แล้ว

มาคราวนี้ฮูหยินผู้เฒ่าตั้งใจฝากฝังหลานสาว ให้เดินทางไปพร้อมองค์ชายใหญ่ ผู้ซึ่งใครๆต่างคาดเดาว่า เขาจะได้รับการแต่งตั้งเป็นองค์ไท่จื่อในอีกไม่นาน

“เจ้าฟังมาไม่ผิดแน่นะเสี่ยวจี่ เรื่องที่นางแก่นั่น ตั้งใจส่งหวังลู่เสียนไปพร้อมขบวนเดินทางขององค์ชายใหญ่”

“ไม่ผิดแน่เจ้าค่ะอี๋เหนียง บ่าวของคุณหนูรอง อ๊ะ คุณหนูใหญ่ เป็นคนมาคุยโอ้อวดให้บ่าวฟังเองเลยเจ้าค่ะ”

"หึ! นี่คงคิดวางตัวหวังลู่เสียนให้เป็นว่าที่พระชายาในอนาคต แทนหลานสาวที่ถูกลบชื่อไปกระมัง" สีหน้าของอนุเสิ่นมืดครึ้มยามนึกถึงแม่สามี หากไม่ใช่เพราะฮูหยินผู้เฒ่า นางคงไม่สูญเสียบุตรคนที่สองตั้งแต่ยังไม่ลืมตาดูโลก

"ลูกข้ากลับมารึยัง" เอ่ยถามพลางกระดิกนิ้วเรียกสาวใช้ให้เข้ามาใกล้ๆ

"คุณชายสามกลับมาแล้วเจ้าค่ะอี๋เหนียง ตอนนี้กำลังฝึกเดินพลังอยู่ในห้องเจ้าค่ะ"

หลังฟังสาวใช้รายงานจบ อนุเสิ่นก้มกระซิบกระซาบบางอย่างกับอีกฝ่าย เสี่ยวจี่นิ่งอึ้งไปชั่วขณะ แต่กระนั้นก็ตอบรับคำสั่งแต่โดยดี

"บ่าวจะรีบไปจัดการเจ้าค่ะ"

หลังเดินทางมาเป็นระยะเวลาเกือบหนึ่งเดือน ในที่สุดรถม้าของรวี่เยว่ก็มาถึงเมืองเฉินเปี้ยน สภาพอากาศของเมืองนี้หนาวเย็นกว่าเมืองลวี่เฟิงมาก ทว่ารวี่เยว่กลับรู้สึกถึงพลังปราณธรรมชาติเข้มข้นที่ไหลเวียนอยู่ในอากาศรอบตัว

“เมืองเฉินเปี้ยนนี่ช่างเป็นสวรรค์ของนักบำเพ็ญโดยแท้ ขนาดพื้นที่ข้างล่าง พลังปราณธรรมชาติยังมากมายถึงเพียงนี้ แล้วบนภูผาของตำหนักเทวาอนธการจะหนาแน่นขนาดไหน”

หม่าลั่ว อดีตนักฆ่าที่ถูกส่งมาจับตัวรวี่เยว่ ได้ยอมสวามิภักดิ์เป็นบ่าวรับใช้นับตั้งแต่วันนั้น เพื่อแลกกับความปลอดภัยของจิตวิญญาณดวงน้อยๆของเขา เอ่ยเสียงสนับสนุนด้วยอีกคน

"จริงอย่างที่คุณหนูกล่าวมาขอรับ"

เมื่อเข้าเมืองมาได้รวี่เยว่และทุกคนจึงไปหาเช่าโรงเตี้ยม ตั้งใจว่าพรุ่งนี้จะออกไปหาเช่าร้าน เพื่อเปิดร้านขายของ ซึ่งผู้ใหญ่ทุกคนต่างเห็นชอบไปในทางเดียวกัน ด้วยเพราะพวกเขามิอาจย่างกรายขึ้นไปยังตำหนักเทวาอนธการได้ การตั้งรกรากอยู่ในเมืองเฉินเปี้ยนจึงเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด เพื่อให้รวี่เยว่ทุ่มเทกับการฝึกฝนโดยไม่ต้องมีห่วง

เช้าวันรุ่งขึ้นทุกคนจึงเดินทางไปยังสำนักนายหน้า สำหรับจัดหาบ้านและอาคารที่ปล่อยให้เช่า หลังจากเลือกดูอยู่สามแห่ง ในที่สุดรวี่เยว่ก็พบร้านที่ถูกใจ หน้าร้านกว้างสองคูหาสูงสามชั้น

ด้านหลังมีพื้นที่สำหรับอยู่อาศัย ทั้งใกล้แม่น้ำ ทิวทัศน์งดงามสบายตา ตรงตามความต้องการของเด็กหญิงและบ่าวรับใช้พอดิบพอดี

“ทำเลดีมากเลยเจ้าค่ะคุณหนู” แม่นมชุนเอ่ยขึ้นขณะเดินดูรอบๆ ถึงแม้นางไม่ได้แสดงออกทางสีหน้า ทว่าดวงตากลับสื่อความหมายออกมาชัดเจน

ราคาค่าเช่ารายปีถือว่าสูงพอสมควร แต่สำหรับรวี่เยว่ เงินจำนวนเท่านี้หาใช่เรื่องใหญ่ นางได้ค่าทำขวัญจากเผยคังมาพอประมาณ…เป็นทรัพย์สินครึ่งหนึ่งของเขา เพื่อแลกกับความปลอดภัยในชีวิตลูกเมีย

และเมื่อนำมารวมกับจำนวนเงินที่ได้มางานประมูลโอสถ รวี่เยว่จึงกลายป็นเศรษฐีนีน้อยๆ ในชั่วข้ามคืน

ทั้งที่เป็นฤดูหนาว แต่ถนนหนทางของย่านการค้ากลับคึกคักมิต่างจากหน้าร้อน จากที่ตั้งใจว่าจะเปิดร้านในช่วงฤดูใบไม้ผลิ จึงเปลี่ยนใจมาเปิดร้านเร็วขึ้น สินค้าที่จะทำออกมาขายคือ ขนมและลูกกวาดเสริมพลัง!! ซึ่งได้สูตรมาจากมหาเทวีเฟิ่งหนี่ว์ภรรยาของมหาเทพหวงหลง เทพีผู้รักการดื่มกินเป็นชีวิตจิตใจ!

มหาเทพหวงหลงได้เล่าเรื่องของศิษย์รักให้ภรรยาฟัง และด้วยเหตุผลที่ทั้งสองมิอาจให้กำเนิดทายาทได้ มหาเทวีจึงเอ็นดูรวี่เยว่เป็นพิเศษ ถึงขั้นยอมสอนเด็กหญิงทำอาหารที่มีสรรพคุณมิต่างจากโอสถ ทว่าสามารถดื่มกินได้ทุกวันโดยไม่มีผลข้างเคียง!!

ในเมื่อรวี่เยว่มีมหาเทวีเฟิ่งหนี่ว์เป็นอาจารย์อีกคน นางจึงขออนุญาตนำชื่อมาตั้งเป็นชื่อร้านว่า

“เฟิ่งหนี่ว์"