บทที่ 5

ทีแรกหม่อมราชวงศ์พิษณุนเรศวร์ก็ตั้งใจจะออกจากอาคารผู้โดยสารขาเข้าและตรงไปยังอาคารผู้โดยสารอากาศยานส่วนบุคคลทันที แต่พอรู้ว่าเขาจะต้องไปนั่งรอเวลาอีกเกือบชั่วโมง กว่าที่เพื่อนของเขาจะลงจากเครื่องและผ่านขั้นตอนการตรวจคนเข้าเมือง คุณชายหนุ่มจึงตัดสินใจที่จะหากาแฟดื่มสักแก้วเพื่อให้สมองแจ่มใสขึ้น

อันที่จริงเขาก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมต้องรับปากเพื่อนเก่า แล้วลงทุนฝ่าวิกฤติการจราจรของกรุงเทพฯ ขับรถออกจากบริษัทตั้งแต่สี่โมงเย็นเพื่อมาต้อนรับอีกฝ่ายถึงที่นี่ด้วย ในเมื่อเพื่อนของเขาก็น่าจะมีคนสนิทเตรียมรถลิมูซีนมารอรับอยู่แล้ว

หลังจากหาร้านกาแฟที่ใกล้ที่สุดพบ และหามุมสงบนั่งดื่มอเมริกาโนร้อนๆ จนหมดแก้ว เมื่อเห็นว่าตัวเองฆ่าเวลาไปได้พอสมควรแล้ว พิษณุนเรศวร์จึงเดินออกจากร้านเพื่อหาทางกลับไปยังรถของเขาโดยเร็วที่สุด พยายามไม่ให้เป็นจุดสนใจของใคร แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่วายตกเป็นเป้าสายตาของหญิงสาวสองสามคนที่เขาเดินผ่าน

ขณะที่เขาก้าวไปหยุดบนบันไดเลื่อน เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงสแล็กส์ก็ดังขึ้น คุณชายหนุ่มจึงล้วงเครื่องมือสื่อสารราคาแพงของเขาออกมาดู พบว่าหมายเลขที่ปรากฏบนหน้าจอ เป็นหมายเลขโทรศัพท์มือถือของโฮร์มุซ บิน ฮาเร็บ อัล อลาวี เพื่อนผู้มีตำแหน่งเป็นถึงรัชทายาทอันดับสองของรัฐสุลต่าน บาห์ลา จาเบลุซ และเป็นคนที่เขาตั้งใจจะมารับนั่นเอง

“ว่าไงไอ้เสือ... ถึงแล้วเหรอวะ” เขากดรับสายพร้อมกับทักทายด้วยน้ำเสียงประหลาดใจเล็กน้อย พลางยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูเวลา “ไหนเจ้าหน้าที่สนามบินบอกว่ากว่าเครื่องนายจะลงจอดก็อีกตั้งสิบห้านาทีไม่ใช่เหรอ”

“เปล่าว่ะพิซซ่า ยังอยู่บนเครื่อง แค่จะโทรมาถามว่านายอยู่ไหนแล้ว” โฮร์มุซตอบอย่างอารมณ์ดี

“ฉันน่ะเหรอ ก็อยู่ที่สนามบินนี่แหละ... ว่าแต่เขาห้ามไม่ให้ใช้โทรศัพท์เวลาอยู่บนเครื่องบินไม่ใช่เหรอวะ”

“เครื่องก็เครื่องฉันเอง ทำไมต้องใส่ใจข้อห้ามไร้สาระด้วยล่ะ ฉันก็โทรอย่างนี้บ่อยๆ ยังไม่เห็นตายสักที” เจ้าชายหนุ่มแย้งด้วยน้ำเสียงกวนประสาทเหมือนที่พิษณุนเรศวร์เคยได้ยินบ่อยๆ

“เขาห้ามเผื่อสัญญาณมันจะไปรบกวนเวลานักบินติดต่อกับศูนย์ภาคพื้นดินโว้ย! เดี๋ยวเครื่องได้ชนกันตายห่า!” มีไม่กี่คนที่คุณชายหนุ่มจะสามารถพูดจาได้โดยไม่ต้องห่วงเรื่องมารยาท ถึงจะเป็นการสบถแบบขำๆ แต่ก็อดห่วงไม่ได้

“เอาเถอะ ฉันก็แค่โทรมาถามเท่านี้แหละ ไม่คุยแล้วก็ได้วะ” โฮร์มุซตัดบท

“โอเค เดี๋ยวเจอกัน” พูดจบก็กดวางสายโดยไม่รอให้อีกฝ่ายตอบกลับมา

น้ำเสียงขัดใจของโฮร์มุซในคำพูดประโยคสุดท้ายทำให้หม่อมราชวงศ์พิษณุนเรศวร์นึกภาพออกทันทีว่าหน้าตาท่าทางของเพื่อนสนิทจะเป็นอย่างไร โดยเฉพาะเวลาที่ถูกเขาชิงตัดสายทิ้ง มันทำให้เขาต้องส่ายหน้าและยิ้มออกมาอย่างลืมตัว ป่านนี้เจ้าชายหนุ่มคงจะหงุดหงิดเสียเต็มประดา

ขณะเดียวกันบันไดเลื่อนก็พาเขาลงมาถึงชั้นล่าง พิษณุนเรศวร์รีบสอดโทรศัพท์มือถือกลับลงไปในกระเป๋ากางเกงพร้อมกับก้าวลงจากบันไดเลื่อน แต่ทันใดนั้น...

“ว้าย!!”

โดยไม่คาดคิด ร่างสูงใหญ่ที่กำลังใจลอยก็บังเอิญปะทะเข้ากับหญิงสาวซึ่งยืนหันรีหันขวางอยู่บริเวณหน้าทางลงบันไดเลื่อน

ก่อนที่เธอจะเสียหลักจนล้มลงไปกับพื้น คุณชายหนุ่มก็ได้สติ ยื่นแขนไปรองรับแผ่นหลังของเธอไว้ได้ทัน หากถึงอย่างนั้น กระเป๋าสะพายขนาดใหญ่ที่ดูเทอะทะของเธอก็พลอยหลุดมือจนข้าวของหลายชิ้นในนั้นกระเด็นออกมากลิ้งอยู่บนพื้น

“ขอโทษครับ คุณ...” รีบร้องบอกพลางก้มลงไปมองหญิงสาวในอ้อมแขน

ทันทีที่สบเข้ากับดวงตากลมโตที่มีแววตื่นตระหนก หม่อมราชวงศ์พิษณุนเรศวร์ก็ต้องชะงักไปชั่วขณะ ในวินาทีนั้นเขารู้สึกเหมือนกับทุกอย่างรอบตัวหยุดนิ่ง สิ่งที่ยังเคลื่อนไหวมีเพียงริมฝีปากสีแดงระเรื่อที่กำลังสั่นระริก ได้ยินลมหายใจหอบถี่เล็ดลอดจากจมูกน้อยๆ ที่โด่งพองาม พวงแก้มขาวนวลเนียนค่อยๆ กลายเป็นสีชมพูจัด ภาพที่เห็นทำให้คุณชายหนุ่มลืมหมดทุกอย่างแม้แต่คำพูดของตัวเอง

“เอ่อ คุณ... ปล่อยฉันเถอะค่ะ” เสียงใสๆ ของคนที่ยังอยู่ในวงแขนปลุกอีกฝ่ายให้ได้สติกลับคืนมาอีกครั้ง

“ขอโทษจริงๆ ครับ คุณเจ็บตรงไหนบ้างหรือเปล่า...” เขารีบประคองให้เธอยืน จากนั้นก็กล่าวขอโทษขอโพยด้วยความรู้สึกผิด

“ฉันต่างหากที่ต้องขอโทษ เพราะฉันมัวแต่ยืนขวางทางอยู่... ขอบคุณนะคะที่ช่วยไม่ให้ฉันหกล้ม” เธอตอบพลางจัดแจงชุดพอดีตัวที่สวมอยู่ให้เข้าที่ ไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้ามองผู้ชายตรงหน้า

พอสังเกตเห็นว่าของใช้ส่วนตัวร่วงกระจัดกระจายอยู่ สีหน้าหญิงสาวก็แตกตื่นขึ้นมาอย่างปัจจุบันทันด่วน ศศิวลัยรีบลนลานก้มลงไปเพื่อจะเก็บข้าวของบนพื้น แต่เครื่องแบบเข้ารูปสีฟ้าสดกับรองเท้าส้นสูงที่เธอเพิ่งจะหัดสวมได้ไม่กี่วัน ก็ไม่อำนวยต่อการย่อตัวลงนั่งแม้แต่น้อย ทำให้อากัปกิริยาที่แสดงออกมาดูทุลักทุเลจนอีกฝ่ายทนมองอยู่เฉยๆ ไม่ได้

“ให้ผมช่วยคุณเก็บดีกว่านะครับ” หม่อมราชวงศ์หนุ่มรีบอาสา พลางทิ้งตัวลงนั่งบนปลายเท้า ทำท่าจะช่วยเหลือ หากหญิงสาวกลับยิ่งออกอาการตกใจ ละล่ำละลักบอก

“มะ...ไม่เป็นไรค่ะ ให้ฉันจัดการเองดีกว่า”

ถึงอย่างนั้นก็สายเกินไปเสียแล้ว เพราะมือของคุณชายหนุ่มยื่นออกไปคว้าวัตถุสีชมพูสองสามชิ้นที่กระจายอยู่ท่ามกลางกระป๋องแป้งเด็กและหลอดบรรจุโฟมล้างหน้าราคาถูกได้เสียก่อน

เขารวบรวมแผ่นสี่เหลี่ยมนุ่มนิ่มในซองบรรจุแยกทั้งสามชิ้นยื่นส่งให้ศศิวลัยโดยไม่เอะใจสักนิดว่ามันคืออะไร ในขณะที่หญิงสาวได้แต่ยืนมองจนตาค้าง ใบหน้ากลายเป็นสีแดงก่ำด้วยความอับอาย แทบจะไม่กล้ารับแผ่นผ้าอนามัยเหล่านั้นจากมือของเขา

พิษณุนเรศวร์เห็นสีหน้าท่าทางของเธอแล้วต้องรู้สึกแปลกใจ จึงก้มลงไปสำรวจสิ่งที่ถืออยู่ในมืออีกครั้ง ซองสีชมพูบางใสจนมองเห็นแผ่นสีขาวที่พับทบอยู่ด้านในกับชื่อยี่ห้อสินค้าภาษาอังกฤษซึ่งพิมพ์อยู่บนนั้นทำให้เขาเพิ่งจะเดาออก คุณชายหนุ่มรีบวางมันลงตรงหน้าศศิวลัยแล้วลุกขึ้นยืนอย่างเก้อเขิน

“ขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ...” ใบหูของเขาร้อนผ่าวไปวูบหนึ่ง

ศศิวลัยก้มหน้าก้มตาหยิบของทั้งหมดบนพื้น ซุกเอาไว้ในกระเป๋าสะพายใบเดิม แล้วพยายามซ่อนมันเอาไว้ในอ้อมแขนตัวเองก่อนจะลุกขึ้นมาอีกครั้ง

“ฉัน... ฉันขอตัวก่อนนะคะ” บอกเพียงเท่านั้นเธอก็หันตัวกลับแล้วเดินจ้ำเท้าจากไปทันที ทิ้งให้หม่อมราชวงศ์พิษณุนเรศวร์ทอดสายตามองตามอย่างลืมตัว

เขายืนนิ่งอยู่เช่นนั้นเกือบนาที นึกถึงความเปิ่นที่แสดงออกไปต่อหน้าหญิงสาวแล้วก็ต้องส่ายหน้า

เครื่องแบบที่สวมอยู่... เธอเป็นแอร์โฮสเตสอย่างนั้นหรือ...

ยิ่งเห็นกระป๋องแป้งเด็กและโฟมล้างหน้าในกระเป๋าสะพายของเธอ พิษณุนเรศวร์ก็ยิ่งคาดไม่ถึง นานแค่ไหนแล้วนะที่เขาไม่เคยเห็นใครใช้ของพื้นๆ ธรรมดาอย่างนั้น โดยเฉพาะเมื่อคิดถึงค่านิยมของคนในอาชีพอย่างเธอด้วยแล้ว

หม่อมราชวงศ์หนุ่มยิ้มกับตัวเอง มีไม่กี่ครั้งหรอกที่เขาจะให้ความสนใจผู้หญิงจนถึงกับมองตามหลัง แต่ก็น่าเสียดายที่เขาคงไม่มีโอกาสได้เจอกับเธออีก เพราะว่า...

“เกือบลืมไปเลย... ต้องรีบไปหาโฮร์มุซนี่...” เหลือบเห็นนาฬิกาข้อมือก็นึกขึ้นได้ว่าใกล้เวลาที่เครื่องบินส่วนตัวของเพื่อนสนิทจะลงจอด คิดแล้วร่างสูงใหญ่ก็รีบก้าวไปข้างหน้าโดยมีจุดหมายคืออาคารจอดรถที่อยู่ติดกัน