บทที่ 4

ร่างสูงใหญ่ในชุดสูทพอดีตัว ก้าวผ่านประตูอัตโนมัติเข้ามาภายในอาคารผู้โดยสารขาเข้าอย่างเชื่องช้า แต่ก็มีจังหวะจะโคนที่น่ามองอย่างบอกไม่ถูก ราวกับทุกย่างก้าวผ่านการคิดคำนวณมาอย่างดีโดยผู้เชี่ยวชาญด้านการให้คำปรึกษาด้านบุคลิกภาพ

ด้วยความสูงเกือบหนึ่งร้อยเก้าสิบเซนติเมตร ไหล่กว้างสมส่วน และเรือนร่างที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อภายใต้เสื้อผ้าที่ตัดเย็บอย่างประณีต ทั้งใบหน้าหล่อเหลาไร้ที่ติ รับกับจมูกโด่งเป็นสัน ผมสีเข้มที่ถูกจัดแต่งอย่างเป็นระเบียบ และดวงตาคู่คมที่ทอประกายฉลาดเฉลียว จึงไม่น่าแปลกใจที่การปรากฏตัวของเขาจะเรียกสายตาของผู้คนให้หันไปมองราวกับเป็นซูเปอร์สตาร์ผู้โด่งดังคนหนึ่ง

หากเป็นบุคคลอื่นก็อาจจะรู้สึกยินดีที่รู้ว่าตัวเองตกเป็นเป้าสายตา โดยเฉพาะจากบรรดาสาวน้อยสาวใหญ่ที่ต้องหันมองตามเขาอย่างลืมตัว แต่สำหรับ หม่อมราชวงศ์พิษณุนเรศวร์ โขมพัสตร์ แล้ว เขากลับรู้สึกอึดอัดทุกครั้งที่มีความจำเป็นต้องปรากฏตัวในที่สาธารณะ

คุณชายหนุ่มอาจจะไม่ได้เป็นที่รู้จักในวงกว้างของคนทั่วไปก็จริงอยู่ หากในแวดวงธุรกิจและวงสังคมชั้นสูงนั้น เขานับได้ว่าเป็นนักธุรกิจหนุ่มผู้มีชื่อเสียง และเป็นที่กล่าวขวัญถึงในระดับเอเชียเลยก็ว่าได้ ที่สำคัญเขายังเป็นหนุ่มโสดเนื้อหอมที่บรรดานักธุรกิจใหญ่ทั่วประเทศต่างก็ต้องการที่จะผูกสัมพันธ์กับบุตรหลานผู้หญิงในตระกูลของตนเอง

ขณะที่ดวงตาหลายคู่ยังชำเลืองตามอย่างหลงใหลชื่นชม เจ้าตัวกลับต้องแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น เพื่อหลีกเลี่ยงการสบตาที่อาจนำไปสู่ความลำบากใจ เขาเลือกที่จะก้าวตรงไปหยุดยืนหน้าเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ที่อยู่ไม่ไกล ก่อนจะเอ่ยปากกับพนักงานสาวที่นั่งอยู่อย่างสุภาพด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่มลึกแต่ก็แฝงไว้ซึ่งอำนาจบางอย่าง

“ขอโทษนะครับ ผมมารับเพื่อนที่เดินทางมาด้วยเครื่องส่วนตัว ไม่ทราบว่าจะต้องไปรอรับที่ประตูไหน”

หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองผู้เข้ามาติดต่อแล้วต้องเผลออ้าปากค้างอย่างลืมตัว เธอพยายามกะพริบตาถี่ๆ เพื่อทบทวนในใจว่าชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้าคือดาราคนไหนกันแน่ กว่าเธอจะได้สติตอบคำถามได้ ก็เกือบทำให้เขาหงุดหงิดกับท่าทีเช่นนั้น

“อ่า... คุณจะต้องนั่งรถต่อไปที่อาคารผู้โดยสารอากาศยานส่วนบุคคลนะคะ” พนักงานสาวตอบเสียงลนลาน พร้อมกับชี้มือไปทางด้านหลัง “อยู่เลยอาคารนี้ไปน่ะค่ะ เป็นส่วนของเอกชนที่เพิ่งสร้างใหม่ไม่กี่ปีนี้เอง”

พิษณุนเรศวร์ได้ยินแล้วต้องขมวดคิ้วเล็กน้อย ชายหนุ่มยอมรับว่าตัวเองไม่มีข้อมูลเรื่องนี้อยู่ในหัวมาก่อน เพราะถึงแม้จะเป็นทายาทผู้สืบทอดธุรกิจมูลค่ามหาศาล และมีการเดินทางระหว่างประเทศนับครั้งไม่ถ้วน แต่ที่ผ่านมาเขาและทุกคนในครอบครัวต่างก็ได้รับการปลูกฝังในเรื่องความพอเพียง หากต้องเดินทางไกล ก็มักใช้บริการเที่ยวบินชั้นธุรกิจของสายการบินพาณิชย์ต่างๆ เพียงเท่านั้น

โดยทั่วไป หากเป็นแขกระดับวีไอพีของบริษัท หรือเป็นคู่ค้าคนสำคัญ เขาก็คงจะให้พนักงานต้อนรับและคนขับรถของเขามาทำหน้าที่นี้แทน แต่เพราะวันนี้บุคคลที่กำลังเดินทางมาเป็นเพื่อนสนิท คุณชายหนุ่มจึงตั้งใจจะมาด้วยตัวเอง แล้วเขาก็มัวแต่ยุ่งกับเรื่องงานเสียจนไม่มีเวลาค้นหารายละเอียดเรื่องสถานที่ที่ชัดเจน รู้เพียงแต่ว่าเครื่องบินส่วนตัวของอีกฝ่ายจะลงจอดที่สนามบินไหนเท่านั้น

“แล้วพอจะเช็กได้หรือเปล่าครับ ว่าเครื่องลงจอดแล้วหรือยัง” เขาตัดสินใจถามต่อ

“สักครู่นะคะ...” พนักงานสาวตอบพลางยิ้มให้อย่างขัดๆ เขินๆ มือที่สั่นเทารีบเลื่อนเมาส์คอมพิวเตอร์เพื่อเปิดหน้าจอตรวจสอบตารางเที่ยวบินในแต่ละวันให้ทันที “วันนี้มีเที่ยวบินส่วนตัวแค่ห้าเที่ยวบินค่ะ เที่ยวต่อไปที่จะลงจอดเป็นเที่ยวบินจากดูไบ... ไม่ทราบว่าใช่หรือเปล่าคะ”

“ผมคิดว่าน่าจะใช่นะครับ สรุปว่าตอนนี้เครื่องยังมาไม่ถึงใช่ไหมครับ”

“เอ่อ ยังค่ะ... ตามที่แจ้งกำหนดเวลาในตารางบิน น่าจะอีกประมาณสี่สิบนาทีค่ะ แต่คุณสามารถไปเช็กเวลาที่แน่นอนอีกทีที่นั่นนะคะ...” เธอยังมีท่าทีตื่นเต้นไม่หาย แต่ก็พยายามอธิบายเส้นทางที่เขาจะต้องไปอย่างละเอียดและเต็มใจ

“ขอบคุณมากนะครับ” หม่อมราชวงศ์หนุ่มบอกพร้อมกับยิ้มให้น้อยๆ ตามมารยาท ขณะเดียวกันก็ลอบถอนหายใจ ก่อนจะเดินออกจากบริเวณหน้าเคาน์เตอร์ ทิ้งให้คนที่อยู่ด้านหลังมองตามด้วยแววตาเลื่อนลอยเหมือนตกอยู่ในอาการละเมอ มือของเธอยกขึ้นกุมหน้าอก ปากก็พร่ำเพ้อออกมาเบาๆ

“คนอะไร... หล่ออย่างกับพี่โดมผสมซีวอน...”